Paolo Maddalena
Η παγκόσμια τραγωδία του ιού Covid -19 εξελίσσεται σ’ όλο τον κόσμο. Τα χτεσινά στοιχεία μας λένε πως στην Ιταλία οι θάνατοι είναι 1809 και ο συνολικός αριθμός των μολυσμένων αγγίζει τις 25 χιλιάδες.
Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε: η κάλυψη, το συντομότερο δυνατό των ελλείψεων του συστήματος υγείας, το οποίο, από κυβερνήσεις που δεν είχαν τη συναίσθηση των πράξεων τους, ιδιωτικοποιήθηκε σε μεγάλο μέρος, μειώνοντας μόνο τα τελευταία 10 χρόνια 40.000 κλίνες από τα νοσοκομεία.
Είναι επείγον να επανακτηθούν οι χαμένες κλίνες, ν’ αγοραστούν αναπνευστήρες και όλα όσα χρειάζονται για την εντατική θεραπεία, να αυξηθεί το προσωπικό των νοσοκομείων (γιατροί, νοσηλευτές, τεχνικοί κλπ). Ας σημειωθεί πως αυτά τα χρόνια, 8 χιλιάδες γιατροί έφυγαν χωρίς να έχουν αντικατασταθεί. Χρειάζεται επιπλέον να λάβουμε υπόψη την κατάσταση ανάγκης που βιώνουν οι ασθενείς και πάνω απ’ όλα οι οικογένειες των νεκρών, απέναντι στις οποίες όλοι οι Ιταλοί οφείλουν να δείξουν πνεύμα αλληλεγγύης.
Το άλλο πρόβλημα είναι εκείνο της αντιμετώπισης των καταστροφικών οικονομικών συνεπειών που προκαλούνται από την εξάπλωση του υιού.
Κάτω από αυτή τη δεύτερη πλευρά, βγαίνει στην επιφάνεια με εξαιρετική και πεντακάθαρη σαφήνεια πως η πανδημία του Covid-19, έδειξε πως η μοναδική αιτία της ιταλικής οικονομικής καταστροφής, έγκειται στο γεγονός ότι η Ιταλία ήταν υποχρεωμένη, από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες, να συμμετέχει σε ένα ληστρικό νεοφιλελεύθερο σύστημα που ενισχύει τις πλούσιες χώρες, ενώ ρίχνει στη μιζέρια τις πιο φτωχές χώρες.
Η απόδειξη αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία, που έχει κατακτήσει την οικονομική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, εξαιτίας συνεχών παραβιάσεων των διεθνών κανόνων (δεν πλήρωσε τα χρέη του πολέμου, μας έκανε να πληρώσουμε εμείς τη γερμανική ενοποίηση, έκρυψε τα χρέη των Lander στη δημόσια τράπεζα KfW, παρουσιάζοντας ένα δημόσιο χρέος χαμηλότερο του πραγματικού, παραβίασε για 5 χρόνια τα όρια του Μάαστριχτ, δεν έχει ποτέ αναφέρει το εμπορικό πλεόνασμα και έτσι πάει λέγοντας, χωρίς ποτέ να ’χει γίνει θέμα στην Κομισιόν), είναι σήμερα η ευρωπαϊκή χώρα που δέχεται πιο εύκολα τις καταστροφικές συνέπειες που προκύπτουν στην οικονομία από την εξάπλωση του ιού.
Αυτή διαθέτει στην αγορά, μέσω της δημόσιας τράπεζας KfW, της οποίας το κεφάλαιο είναι κατά 80% κρατικό, 20% της Lander, τουλάχιστον 550 εκατομμύρια ευρώ, βοηθώντας έτσι (παρά τις απαγορεύσεις για κρατική βοήθεια, που προβλέπονταν από τις συμφωνίες) τις γερμανικές εταιρίες κάθε τύπου και βελτιώνοντας την οικονομική κατάσταση κάθε πολίτη με την διάθεση τόσης ρευστότητας στην αγορά.
Αρκετά διαφορετική είναι η οικονομική κατάσταση στην Ιταλία, που εξαναγκασμένη από το νεοφιλελεύθερο ληστρικό σύστημα, με την πλάτη στο τοίχο, πρέπει να αντιμετωπίσει την επείγουσα ανάγκη με την υπέρβαση των ορίων των 25 δις του Μάαστριχτ, φυσικά με δάνειο και, διαθέτοντας βοηθήματα στις επιχειρήσεις γύρω στα 350 δις με την εγγύηση του κράτους, δηλαδή όλων των απλών Ιταλών πολιτών, που θα πρέπει να πληρώσουν με μεγάλες θυσίες ασύλληπτα ποσά (οι Γερμανοί δεν θα πληρώσουν τίποτα καθώς τα 550 δις που εκδόθηκαν από την KfW με αρνητικούς τόκους θα αγοραστούν άμεσα από την αγορά).
Σε αυτή τη κατάσταση απόλυτης ανάγκης, δεν μας μένει παρά να πάρουμε μία θέση πολύ δραστική που να μας απελευθερώσει από τα δεσμά με τα οποία είναι δεμένη η οικονομία μας, και το κάνουμε στη βάση της δύναμης που μας έρχεται από το γεγονός πως αυτή τη στιγμή 20 εκατομμύρια (και ο αριθμός αυξάνεται σταθερά), μέσα μόνο σε 3 μέρες, έχουν υπογράψει το ψήφισμα μας προς τη βουλή για την άρνηση της κύρωσης και της έγκρισης του συμφώνου ευρωπαϊκής σταθερότητας.
Πρόκειται για έξοδο απ’ αυτό το ληστρικό νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα με στόχο την επανασυγκρότηση στην Ιταλία ενός συστήματος με χαρακτήρα κεϋνσιανό που να προβλέπει: εθνικοποιήσεις, κρατική παρέμβαση στην οικονομία, διανομή του πλούτου στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, δημόσιες επενδύσεις στην υγεία, στην έρευνα και πάει λέγοντας.
Πρόκειται στην πράξη για κατάργηση της επικύρωσης των συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας, επίσης την επικύρωση με το νόμο 132 του 1947 της συμμετοχής στο Δ.Ν.Τ. και στην Παγκόσμια Τράπεζα και τέλος την ακύρωση της εμπορικής συμφωνίας WTO που επικυρώθηκε με το νόμο 747 τον Δεκέμβρη του 1994.
Σε τελική ανάλυση πρόκειται για επανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας που είναι βασική για τον περιορισμό του δημόσιου χρέους με όλες του τις συνέπειες. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται να γίνει μια προσεκτική αναθεώρηση αυτού του χρέους, το οποίο, σε μεγάλο μέρος, είναι ένα άδικο χρέος γιατί δημιουργήθηκε από οικονομικές απάτες της αγοράς, αναγνωρίζοντας μόνο εκείνο το τμήμα του χρέους (στ’ αλήθεια πολύ μικρό) που συνδέεται με χρέη συμφωνημένα για τις δημόσιες δαπάνες.
Σε αυτό το νέο πλαίσιο θα είναι δυνατή η εθνικοποίηση ολόκληρου του δημόσιου πλούτου του ιταλικού λαού που κατασπαταλήθηκε με ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήθηκε σε καιροσκόπους ιδιώτες και αχόρταγες πολυεθνικές.
Όλα αυτά, στις καταστάσεις που ζούμε, προβλέπονται από το σύνταγμά μας, και ειδικά από τα άρθρα 1 (λαϊκή κυριαρχία), 2 (ανθρώπινα δικαιώματα), 3 (οικονομική και κοινωνική ισότητα), 41 (απαγόρευση συμφωνιών που αντιτίθενται στην λαϊκή ενότητα), 42 (υποχρέωση του ιδιοκτήτη να εξασφαλίσει την δημόσια λειτουργία της ιδιοκτησίας), 43 (ανάγκη να βρίσκονται σε δημόσια χέρια οι βασικές δημόσιες υπηρεσίες και οι πηγές ενέργειας).
Κλείνουμε αυτή την ομιλία, θυμίζοντας ότι σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας του Άλντο Μόρο, που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήθελε η Ιταλία να μπει στο νεοφιλελεύθερο ληστρικό σύστημα.
Ρώμη, 16 Μαρτίου 2020
Ο καθηγητής Paolo Maddalena είναι επίτιμος αντιπρόεδρος του Συνταγματικού Συμβουλίου της Ιταλίας και πρόεδρος της Ένωσης “Να ενεργοποιήσουμε το Σύνταγμα”.
Πηγή: Liberiamo l’ Italia – Μετάφραση – παρουσίαση: antapocrisis.gr
e-prologos.gr
