ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ ΤΩΝ ΤΑΪΜΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ. (ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 11^ΗΣ ΜΑΪΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΛΗ «ΓΝΩΜΕΣ») ΜΕ ΤΙΤΛΟ: ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑ ΣΑΛΑΜΕΧ

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ – Άκουσα τα ουρλιαχτά των ασθενοφόρων, τα είδα που έφερναν τους πληγωμένους, παρακολούθησα το ιατρικό προσωπικό να τους μεταφέρει πάνω σε φορεία, και τις νοσοκόμες να τους οδηγούν στην πτέρυγα των επειγόντων. Είδα ρούχα μουσκεμένα στο αίμα, λαιμούς και πρόσωπα καλυμμένα από επιδέσμους.

Τη Δευτέρα, περισσότεροι από 330 Παλαιστίνιοι χτυπήθηκαν από την ισραηλινή αστυνομία στο τέμενος του Αλ Ακσά, στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί απ’ αυτούς που είχαν ανάγκη ιατρικής φροντίδας, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Αλ Μακασέντ, σε απόσταση τριών περίπου χιλιομέτρων από το τζαμί, στην ανατολική Ιερουσαλήμ.

Η ένταση ήταν ήδη ανεβασμένη, καθώς το Ισραήλ είχε μπλοκάρει την πρόσβαση όλων των Παλαιστινίων που βρίσκονταν έξω από την Ιερουσαλήμ, και κατευθύνονταν προς το τέμενος για τις προσευχές των τελευταίων ημερών του Ραμαντάν, τον ιερό μήνα νηστείας για όλους τους μουσουλμάνους. Άγρια βία ξέσπασε τη μέρα της Ιερουσαλήμ, μια ετήσια εκδήλωση που πραγματοποιείται εις μνήμην της κατάληψης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από τους Ισραηλινούς το 1967. Νωρίς τη Δευτέρα, η ισραηλινή αστυνομία έκανε έφοδο στον χώρο του τεμένους, χτυπώντας με πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τους Παλαιστίνιους – που έριχναν  πέτρες.

Είμαι Παλαιστίνια κοινοτική οργανώτρια και κινηματογραφική παραγωγός, και ζω στην Μπετ Χανίνα, που βρίσκεται σε απόσταση 10 περίπου χιλιομέτρων από το τέμενος του Αλ Ακσά και το νοσοκομείο του Αλ Μακασέντ. Συμμετέχω ενεργά στον παλαιστινιακό αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, εδώ και χρόνια. 

Αμέσως μόλις η Ισραηλινή αστυνομία εισέβαλε στο Αλ Ακσά, απευθύνθηκα σ’ έναν εκπρόσωπο της Παλαιστινιακής Κόκκινης Ημισελήνου, που βρισκόταν μέσα στο τέμενος. «Η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα», μου είπε, μ’ εμφανή τα σημάδια του στρες και της εξουθένωσης στη φωνή του. «Οι άνθρωποι είναι χτυπημένοι στο στήθος, στο πρόσωπο, στο κεφάλι. Ανάμεσα στους πληγωμένους βρίσκονται ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά», συνέχισε, «πλειοψηφούν ωστόσο οι νέοι άντρες». (Η ισραηλινή αστυνομία ανακοίνωσε ότι είχαν τραυματιστεί και 21 ισραηλινοί αστυνομικοί).  

Μαζί με μερικούς φίλους, σπεύσαμε στο νοσοκομείο για βοήθεια, είτε για να δώσουμε αίμα στους πληγωμένους, είτε να φροντίσουμε για φαγητό και μεταφορά των οικογενειών τους. Απελπισμένες φωνές γύρευαν πληροφορίες για τους γιους, τις κόρες, τους συζύγους και τ’ αδέρφια τους που βρίσκονταν εκεί για ιατρική φροντίδα. Άκουσα άθελά μου έναν γιατρό να δίνει οδηγίες σε δύο νοσοκόμες για έναν τραυματία. «Είναι κρίσιμη η κατάστασή του. Μπορεί να χάσει το μάτι του», είπε. «Πρέπει να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις ακόμα και να ενημερώσουμε τους δικούς του». Οι εξουθενωμένες νοσοκόμες ένευσαν, κι έτρεξαν στους υπόλοιπους τραυματίες που χρειάζονταν φροντίδα.   

Το τηλέφωνό μου χτυπούσε ασταμάτητα. Φίλοι και συνάδελφοι απ’ όλο τον κόσμο τηλεφωνούσαν και ρωτούσαν αν μπορούσαν να κάνουν κάτι για το Σέιχ Τζαρά, μια μικρή γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, 4 μόνο χιλιόμετρα μακρύτερα από το τέμενος. Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Σέιχ Τζαρά, αποτέλεσαν την αιτία κλιμάκωσης της βίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων στο τέμενος του Αλ Ακσά και στη γύρω περιοχή.

Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι αυτής της γειτονιάς, διαδήλωναν επί βδομάδες, προκειμένου να εμποδίσουν την έξωση Παλαιστίνιων οικογενειών, έξωση που επιδίωκαν Ισραηλινοί έποικοι. Οι διαδηλωτές υπογράμμιζαν ότι οι μαζικές εκδιώξεις στο Σέιχ Τζαρά αποτελούν μέρος γενικευμένης προσπάθειας εκδίωξης Παλαιστινίων από την πατρίδα τους – υπόθεση που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της επιχείρησης εγκατάστασης των Ισραηλινών στα 1948, όταν μετέτρεψαν 750.00 Παλαιστίνιους σε πρόσφυγες.

Οι διαμαρτυρίες στο Αλ Ακσά ενάντια στην απαγόρευση πρόσβασης στους ιερούς μας τόπους, συνδέονται ευθέως με την κατασταλτική διαδικασία κατοχής και στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων. Οι οικογένειες που αντιμετώπισαν την έξωση στο Σέιχ Τζαρά είναι οικογένειες Παλαιστίνιων προσφύγων, που είχαν εκδιωχτεί από τα σπίτια τους στην Χάιφα και την Τζάφφα στη διάρκεια του πολέμου του 1948. Οι Ισραηλινοί εμπόδισαν τους πρόσφυγες από την επιστροφή στις πόλεις διαμονής τους, ενώ κατέλαβαν τα σπίτια τους όπου και εγκατέστησαν εβραϊκές ισραηλίτικες οικογένειες. Στα 1950, η κυβέρνηση της Ιορδανίας, η οποία είχε τον έλεγχο της Ανατολικής Ιερουσαλήμ μέχρι το 1967, εγκατέστησε 28 οικογένειες προσφύγων στο Σέιχ Τζαρά, σε συνεννόηση με το αρμόδιο τμήμα του ΟΗΕ.

Μετά τον πόλεμο του 1967, όταν το Ισραήλ επεξέτεινε την κατοχή στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα, Εβραίοι έποικοι άρχισαν να προβάλλουν αξιώσεις σε σπίτια Παλαιστινίων προσφύγων στο Σέιχ Τζαρά. Οι έποικοι βάσιζαν τις αξιώσεις τους αυτές σ’ έναν ισραηλινό νόμο του 1970, που επιτρέπει σε Εβραίους να επαναδιεκδικήσουν ιδιοκτησίες που οι οκογένειές τους κατείχαν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ πριν το 1948.  

Το 2009, οι έποικοι ξεκίνησαν να καταλαμβάνουν κάποια από τα σπίτια των οικογενειών τους στο Σέιχ Τζαρά, εκδιώκοντας 53 πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων 20 παιδιά, κατόπιν σχετικών αποφάσεων ισραηλινών δικαστηρίων. Συνάντησα τις πληττόμενες οικογένειες το 2009. Οργανωθήκαμε σε μια κοινή βάση, καλώντας εκεί αντιπροσωπείες Ισραηλινών και διεθνών αλληλέγγυων ακτιβιστών, και θέτοντας τις βάσεις για μια κινηματική διαδικασία. Υπήρξα συμπαραγωγός σε ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με την απάντηση της κοινότητας σ’ αυτές τις εξώσεις.

Το περασμένο φθινόπωρο, Ισραηλινά δικαστήρια αποφάσισαν την έξωση πολλών ακόμα Παλαιστινίων οικογενειών από τα σπίτια τους στο Σέιχ Τζαρά. Τέσσερις απ’ αυτές τις οικογένειες έκαναν έφεση, κι ένα ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο όρισε ακρόαση για την υπόθεσή τους την ίδια αυτή Δευτέρα. Καθοδηγούμενη από μια καινούργια γενιά Παλαιστινίων, η κοινότητα στο Σέιχ Τζαρά στόχευσε στο δυνάμωμα του κινήματος διαμαρτυρίας. Νεαροί Παλαιστίνιοι ενώθηκαν με τις οικογένειες του Σέιχ Τζαρά, σπάζοντας τη νηστεία του Ραμαντάν, τρώγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας για πολλά βράδια στη σειρά, παρ’ όλες τις επιθέσεις που δέχονταν από τους έποικους που τους πετροβολούσαν, ενώ παράλληλα η αστυνομία τους συλλάμβανε, τους ξυλοκοπούσε, τους χτυπούσε με τέηζερ και τους περιέλουζε μ’ ένα βρωμερό υγρό.

Το Σάββατο χιλιάδες Παλαιστίνιοι ήταν καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ, για να περάσουν τις τελευταίες μέρες του Ραμαντάν στο τέμενος του Αλ Ακσά, σύμφωνα με την παράδοσή μας. Όταν η ισραηλινή αστυνομία εμπόδισε την είσοδό τους στην πόλη, πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους στη λεωφόρο και ξεκίνησαν να περπατάνε. Κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και μεταξύ τους αρκετοί από το Σέιχ Τζαρά, οδήγησαν ως τη λεωφόρο για να τους παραλάβουν. Το να βλέπω εκδηλώσεις ενότητας και αλληλεγγύης απ’ όλες τις γωνιές της Παλαιστίνης, αλλά κι από το εξωτερικό, με γεμίζει ελπίδα. Μηνύματα με το σλόγκαν «Σώστε το Σέιχ Τζαρά» εμφανίζονται κάθε δυο-τρία δευτερόλεπτα στο λογαριασμό μου στο Twitter, τόσο στα Αραβικά όσο και στα Αγγλικά. Οι ακτιβιστές που δρουν εκεί έκαναν σαφές ότι αυτές οι εξώσεις δεν αφορούσαν «κτηματικές συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών», όπως προσπαθούσε να το παρουσιάσει η ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά ότι ήταν μέρος μιας μεθοδευμένης, συστηματικής πολιτικής που στοχεύει στην αντικατάσταση των Παλαιστινίων κατοίκων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από Εβραίους Ισραηλινούς.

Η εκρηκτική ανάδυση της υπόθεσης του Σέιχ Τζαρά και η δυναμική που αναπτύχθηκε, είναι απόλυτα χειροπιαστές και μας εμπνέουν. Η διεθνής κοινότητα έχει το βλέμμα της στραμμένο στο Σέιχ Τζαρά. Την Κυριακή, ο Ισραηλινός Γενικός Εισαγγελέας ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο ν’ αναβάλλει την απόφασή του.  Μια καινούργια ημερομηνία θ’ αναγγελθεί μέσα σ’ ένα μήνα. Πιστεύω ότι η αναβολή της απόφασης του Δικαστηρίου και η κλιμάκωση της βίας από τους Ισραηλινούς στο Αλ Ακσά και τη Γάζα, είναι απόπειρα να μετατοπίσουν το ενδιαφέρον από το Σέιχ Τζαρά.  Ο αγώνας των οικογενειών του Σέιχ Τζαρά ενάντια στον βίαιο εκτοπισμό, είναι εμβληματικός της ευρύτερης πάλης μας γι απελευθέρωση. Αφότου η ισραηλινή αστυνομία χτύπησε και τραυμάτισε εκατοντάδες Παλαιστίνιους στο τέμενος του Αλ Ακσά, μαχητές στη Γάζα εκτόξευσαν μπαράζ από ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ – οι οποίες, σύμφωνα με τον Ισραηλινό στρατό, τραυμάτισαν έξι Ισραηλινούς πολίτες. Τα αντίποινα των Ισραηλινών ήταν αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, σκοτώνοντας σε πρώτη ακόμα φάση τουλάχιστον 28  Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων δέκα παιδιά.

Έχω λάβει αναρίθμητα μηνύματα για το Αλ Ακσά, τη Γάζα και το Σέιχ Τζαρά, όπου υπογραμμίζεται το γεγονός πως ό,τι συμβαίνει στο Αλ Ακσά και τη Γάζα, συνδέεται άμεσα με το Σέιχ Τζαρά. Στο μέλλον του Σέιχ Τζαρά, καθρεφτίζεται η συλλογική μας μοίρα.  

Βλέπω ακόμα τη συλλογική μας μοίρα στην ανυποχώρητη αντίσταση που καθοδηγείται από τους νεαρούς φίλους μου στο Σέιχ Τζαρά. Την είδα στο βλέμμα του 22χρονου Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ έτσι όπως άναψε ένα τσιγάρο, σκυμμένος πάνω στο καπό ενός Ισραηλινού περιπολικού. Το είδα στον νεότερο αδερφό του Μαχμούντ και στον γείτονά τους, τον Ταλά Ομπέιντ, τους οποίους συνέλαβαν στις 4 του Μάη ενώ διαδήλωναν και τους οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, με τις ράχες τους στητές και τα κεφάλια τους ψηλά.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου πιστεύει ότι η αντίστασή μας ενάντια στην αποικιοκρατία και την ισραηλινή κατοχή, θα καμφθεί στις μέρες που έρχονται. Αυταπατάται. Δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον των οικογενειών στο Σέιχ Τζαρά.  Αλλά και το μέλλον των σπιτιών ολονών μας, το μέλλον της πατρίδας μας.

Η Ρούλα Σαλαμέχ έχει οργανωτικές αρμοδιότητες στην Παλαιστινιακή κοινότητα, και είναι επίσης κινηματογραφική παραγωγός από την Ιερουσαλήμ.

By Rula Salameh

JERUSALEM – I watched the wailing ambulances bring the injured, the medical staff carry them on stretchers and the nurses guide them into the emergency ward. I saw blood-soaked clothes and gauze-wrapped necks and faces.

On Monday more than 330 Palestinians were wounded by the Israeli police at Al Aqsa Mosque in Jerusalem. Many of those needing medical attention were taken to Al Makassed hospital, about a mile and a half from the mosque, in East Jerusalem.

Tensions had been rising as Israel blocked access for Palestinians from outside Jerusalem headed to the mosque for prayers during the last days of Ramadan, the sacred Muslim month of fasting. Serious violence erupted on Jerusalem Day, an annual event to celebrate Israel’s capture of East Jerusalem in 1967. Early Monday, Israeli police officers stormed the mosque compound and began firing rubber-tipped bullets and stun grenades at Palestinians who were throwing stones.

I am a Palestinian community organizer and film producer and live in Beit Hanina, less than five miles from Al Aqsa Mosque and Al Makassed hospital. I have been part of the Palestinian struggle against Israeli occupation for years. I raced with a few friends to the hospital to check how we could help, whether it was donating blood for the injured or arranging food and transportation for their families. Desperate voices were calling out for information about their sons, husbands, brothers, who had been taken there for treatment. I overheard a doctor instruct two nurses about a patient. “He is still in critical condition. He might lose his eye,” he said. “We’ll do further tests and then inform his family.” The overworked nurses nodded and rushed to get new arrivals onto examination tables.

My phone rang relentlessly. Friends and colleagues from all over the world were calling and asking what they could do for Sheikh Jarrah, a tiny East Jerusalem neighborhood about two miles from the Aqsa compound. The events unfolding at Sheikh Jarrah were the context of the escalation of violence between Palestinians and Israeli forces at Al Aqsa Mosque and elsewhere in the territories.

Palestinian residents of the neighborhood have been protesting for weeks to prevent the eviction of Palestinian families sought by Israeli settlers. The protests underscore that the expulsions in Sheikh Jarrah are part of the broader expulsion of Palestinians from their homeland — a process that started during the establishment of Israel in 1948 and turned about 750,000 Palestinians into refugees.

The protests at Al Aqsa against denying us access to our holy sites are related to the same oppressive process of disenfranchisement and occupation.

The Sheikh Jarrah families who have faced eviction are Palestinian refugees who were driven from their homes in Haifa and Jaffa during the 1948 war. Israel prevented refugees from returning to their cities, seized their homes and moved Jewish Israeli families in. In the 1950s, the Jordanian government, which controlled East Jerusalem until 1967, settled 28 refugee families in Sheikh Jarrah in coordination with the United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East.

After the 1967 war, when Israel extended its occupation to the West Bank, East Jerusalem and Gaza, Jewish settlers began making claims on the refugees’ houses in Sheikh Jarrah. The settlers have been relying on a 1970 Israeli law that allows Jewish people to reclaim properties their families owned in East Jerusalem before 1948.

In 2009, settlers began taking over some of the families’ homes in Sheikh Jarrah, displacing 53 refugees, including 20 children, under Israeli court order. I met the affected families in 2009. We organized together, brought delegations of Israeli and international solidarity activists to the neighborhood and laid the foundations for a grass-roots movement. I co-produced a documentary on the community’s response to those expulsions.

Last fall, Israeli courts ruled to evict several more Palestinian families from their homes in Sheikh Jarrah. Four of those families appealed, and an Israeli Supreme Court hearing was scheduled for their case on Monday.

Scores of Palestinian youths joined the Sheikh Jarrah families to break the Ramadan fast each night, eating, singing and dancing together, despite being attacked by the settlers with stones and being beaten, Tasered, arrested and doused with a stinking liquid by the police.

On Saturday, thousands of Palestinians were on their way to Jerusalem to spend the final days of Ramadan in Al Aqsa Mosque, as is our tradition. When stopped by the Israeli police from entering the city, they parked their cars and buses on the highway and began walking. Residents from across East Jerusalem — including Sheikh Jarrah — drove to the highway to pick them up.

It gives me hope to see displays of unity and support from all parts of Palestine and abroad. #SaveSheikhJarrah pops up on my Twitter feed every few seconds, in Arabic and English. Activists on the ground have made it clear that these evictions are not a “real estate deal between private parties,” as the Israeli government tries to portray it, but part of a systemic policy to replace Palestinian residents of East Jerusalem with Jewish Israelis.

Κυβέρνηση ΝετανιάχουThe energy and momentum emanating from Sheikh Jarrah have been palpable and inspiring. The world is watching Sheikh Jarrah. On Sunday, the attorney general of Israel asked the Supreme Court to postpone its ruling. A new date will be set within a month. I believe the suspension of the court ruling and the escalation of violence by Israel in Al Aqsa and Gaza is an effort to shift focus from Sheikh Jarrah. υThe Sheikh Jarrah families and their struggle against forced displacement yet again are emblematic of our liberation struggle. After the Israeli police injured hundreds of Palestinians in Al Aqsa Mosque, militants in Gaza fired a barrage of rockets at Israel — which, according to the Israeli military, injured six Israeli civilians. Israel retaliated with airstrikes on Gaza, killing at least 28 people, including 10 children.

I received numerous messages about Al Aqsa, Gaza and Sheikh Jarrah, which underscored that what happens at Al Aqsa and in Gaza is intrinsically tied to Sheikh Jarrah. We see our collective fate in the future of Sheikh Jarrah.

I also see our collective fate in the irrepressible resistance led by my young friends in Sheikh Jarrah. I saw it in the eyes of 22-year-old Mohammed El-Kurd as he lit a cigarette, perched atop the hood of an Israeli police car. I saw it in his younger brother Mahmoud and their neighbor Tala Obeid, who were arrested on May 4 while protesting and were marched to the police station, keeping their backs erect and heads held high. The Netanyahu government miscalculates that our resistance to encroaching colonization and Israeli supremacy will wane in the coming days. ίIt is not only the future of the families in Sheikh Jarrah that is at stake. It is the future of our homes, our homeland.

Ms. Salameh is a Palestinian community organizer and film producer from Jerusalem.