Η σειρήνα απ’ τον ανιχνευτή καπνού ακούστηκε εκκωφαντικά μέσα στο φαστφουντάδικο.
Αμέσως μπούκαρε μια διμοιρία των ΜΑΤ κι έτρεξε προς την τουαλέτα. Ήταν εντυπωσιακή πια η ταχύτητα επέμβασης των δυνάμεων Εξευγενισμού και Προστασίας του Πολίτη.
Βγήκαν σέρνοντας, κλωτσώντας και χτυπώντας τον παραβάτη. Έδωσαν μερικές προληπτικές γκλομπιές στους παριστάμενους πελάτες, και πριν περάσουν την πόρτα, φώναξαν όλοι μαζί με στεντόρεια φωνή, “ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ”.
Ευτυχώς εμείς δε φάγαμε καμιά ξώφαλτση. Είχα τραβήξει τη γυναίκα και το παιδί και είχαμε κολλήσει στον τοίχο. Ήξερα καλά τις υποχρεώσεις μου ως πολίτης και φρόντιζα να κολλάω πάντα στον τοίχο προληπτικά.
Στις ειδήσεις των 8 ακούσαμε ότι ο παραβάτης είχε κλειστεί στην τουαλέτα του φαστφουντάδικου, κάπνιζε και σιγομουρμούριζε το “τσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ η μοναξιά μου, μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο”.
Μάλλον για τον τελευταίο στίχο του απαγορευμένου τραγουδιού, τα όργανα Εξευγενισμού και Προστασίας του Πολίτη, τον φώναζαν, καθώς τον κλωτσούσαν, “παλιοπούστη”.
Το σύνθημα που κραύγασαν τα όργανα, “ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ”, ήταν γραμμένο και τοιχοκολλημένο παντού, με τη σφραγίδα του υπουργείου Εξευγενισμού και Προστασίας του Πολίτη.
Στα σχολεία και στα αστυνομικά τμήματα, μάλιστα, το είχαν κορνιζάρει και το είχαν κρεμάσει κάτω απ’ την εικόνα του Χριστού.
Το ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ αφορούσε βέβαια στην απαγόρευση της σεξουαλικής πράξης, ως μιαρής και επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία. Δεν μπορούσε όμως να γραφτεί αλλιώς, σε δημόσιους χώρους και ειδικά σε σχολεία, Όχι ότι τα παιδιά, και μάλιστα στο νηπιαγωγείο ή το δημοτικό θα έκαναν κάτι τέτοιο αλλά η διαπαιδαγώγηση, πολύ σωστά, αρχίζει νωρίς, για να διαμορφώσει έγκαιρα τον υπεύθυνο μελλοντικό πολίτη. Μάλιστα, στο μάθημα της Πολιτικής Αγωγής στην Πέμπτη τάξη του Δημοτικού, τα παιδιά άκουγαν μαγνητοφωνημένους τους ήχους που συνόδευαν παλιά τη σεξουαλική πράξη, βαριές ανάσες, βογγητά και τέτοια, ώστε αν τύχαινε να αντιληφθούν κάτι ανάλογο στο σπίτι, να τηλεφωνούν αμέσως στην ειδική υπηρεσία ΜΗ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ.
Η υπηρεσία αυτή είχε άλλο νούμερο από την υπηρεσία ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ, γιατί η κυβέρνηση ήθελε ταχύτητα και αμεσότητα και είχε πατάξει τη γραφειοκρατία. Για το ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ, καλούσε κανείς και στα δύο νούμερα, καθώς αυτή η παράμετρος είχε εμπεδωθεί πιο εύκολα στη συνείδηση του πολίτη και οι παραβάτες δεν ήταν πολλοί.
Δυο φορές ήρθα σε δύσκολη θέση, με βάση το πατριωτικό τρίπτυχο της νέας αναπτυξιακής πορείας της χώρας.
Η πρώτη φορά ήταν όταν ο γιος μου άνοιξε μια νύχτα, με φόρα, την πόρτα του δωματίου μας και μπούκαρε κρατώντας το τηλέφωνο. “Άκουσα κάτι ύποπτο” είπε κι ετοιμάστηκε να καλέσει το νούμερο του ΜΗ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ. Ευτυχώς τότε μου ήρθε φαεινή, έπιασα το μάγουλό μου και πολύ παραπονιάρικα, είπα, “με πονάει το δόντι μου, παιδί μου¨.
Η άλλη φορά ήταν στο γραφείο. Απέναντί μου ακριβώς κάθεται η Ερωφίλη. Από τον τρόπο που ντύνεται και μιλά, έχω καταλάβει πως δεν είναι και πολύ νομοταγής πολίτης. Μια μέρα λοιπόν σιγοτραγουδούσε ένα παλιό απαγορευμένο τραγούδι, “τι σου ‘κανα και πίνεις τσιγάρο, το τσιγάρο”.
Όταν της έκανα την παρατήρηση, ‘για πρόσεχε λίγο τι λες”, σηκώθηκε, ήρθε μπροστά απ’ το γραφείο μου, έκανε με παντομίμα ότι τραβάει μια τζούρα και φύσηξε αργά τον φανταστικό καπνό στα μούτρα μου.
Άπλωσα το χέρι να σηκώσω το τηλέφωνο. “Για την υγεία μας πρόκειται”, της είπα. Γέλασε και απάντησε με μια ατάκα που τη θυμάμαι από μια παλιά ταινία, τον Τζόκερ, “ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα, μας έχουν χεσμένους”.
Δεν πήρα τηλέφωνο την υπηρεσία ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ γιατί θυμήθηκα, βαθιά μέσα μου πως, παλιά, η Ερωφίλη μου άρεσε και ήθελα να την… αγγίξω.
Με κοίταξε ειρωνικά, έσκυψε στο αυτί και είπε, “και ξέρεις κάτι; Κι όμως ΕΛΠΙΖΩ”.

(Η Valerie Boothby, στη φωτογραφία, ήταν Γερμανίδα ηθοποιός του μεσοπολέμου, της εποχής δηλαδή της Βαϊμάρης. Όταν πήραν οι Ναζί την εξουσία,Η Valerie, που ήταν ένας όμορφος άνθρωπος, δηλαδή αντιναζίστρια, εγκατέλειψε τη Γερμανία, πήγε για λίγο στη Γαλλία και μετά, για πολλά χρόνια στην Αίγυπτο)

Νίνα Γεωργιάδου