Τις τελευταίες δύο ημέρες, πολλά ειπώθηκαν από τα επίσημα χείλη για την προγραμματισμένη επιστροφή των μαθητών στα σχολεία μετά από καραντίνα δυόμιση μηνών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτά που ακούστηκαν, σε συνδυασμό με την επικρατούσα κατάσταση στις υποδομές των δημόσιων σχολείων, δεν δημιούργησαν κλίμα εμπιστοσύνης στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Εξασφαλίζεται η υγεία και ασφάλεια των μαθητών/τριών με δεδομένο τον συνωστισμό, την προαιρετική χρήση της μάσκας και την κατάσταση των κοινόχρηστων χώρων στα σχολεία μας; Διασφαλίζεται η υγεία και ασφάλεια των εκπαιδευτικών και των ατόμων του οικογενειακού τους περιβάλλοντος που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; Είναι δυνατόν να οργανωθεί και να βγει σχολικό πρόγραμμα με σπασμένα τμήματα, με καθηγητές/τριες μοιρασμένους σε δύο ή και παραπάνω σχολεία, με καθηγητές/τριες που λείπουν σε άδεια ειδικού σκοπού, με διαλείμματα των τμημάτων σε διαφορετικές ώρες; Είναι δυνατόν να υπάρχει καθαρισμός των σχολείων δύο φορές την ημέρα με το ισχύον καθεστώς καθαριότητας; Είναι βάσιμο ότι όλο αυτό το εγχείρημα γίνεται για να καλυφθεί η ύλη, όταν μιλάμε ουσιαστικά για δύο εβδομάδες καθαρού μαθήματος ανά μαθητή/τρια, δηλαδή, για 2-4 διδακτικές ώρες ανά μάθημα μέχρι να τελειώσει η χρονιά;
Ας σταθούμε, όμως, στην ανακοίνωση της Υπουργού Παιδείας ότι «προβλέπεται ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος μέσω τηλεκπαίδευσης για όσους μαθητές έχουν ειδικό λόγο απουσίας από το σχολείο.» (29/4/2020).
Από τεχνικής άποψης και μόνο, η ζωντανή αναμετάδοση όλων των μαθημάτων είναι ανέφικτη. Κι αυτό γιατί ξέρουμε καλά ότι στα σχολεία μας δεν υπάρχει δυνατότητα εγκατάστασης εξοπλισμού και σύνδεσης στο διαδίκτυο σε κάθε αίθουσα για να γίνει κάτι τέτοιο. Επομένως, αυτή η ανακοίνωση φαίνεται σαν ένα πυροτέχνημα για εντυπωσιασμό των έγκλειστων τηλεθεατών! Ένα πυροτέχνημα απλά και μόνο για να ακουστεί και μετά να χαθεί στον αέρα. Κάτι ανάλογο με τα περίφημα τάμπλετ που θα εξασφαλίζονταν από ιδιωτικές χορηγίες και θα κάλυπταν τις ανάγκες μαθητών/τριών και εκπαιδευτικών.
Αν φύγουμε, όμως, από το πρακτικό κομμάτι και σκεφτούμε την πολιτική διάσταση αυτή της ανακοίνωσης, εγείρεται ένα ακόμα σημαντικότερο ερώτημα. Λαμβάνεται καθόλου υπόψη η προστασία των προσωπικών δεδομένων των καθηγητών/τριών και των μαθητών/τριών που βρίσκονται μέσα στην τάξη; Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα ακολουθεί έναν απαράβατο κανόνα: για να παραχθεί ή να δημοσιοποιηθεί οπτικοακουστικό υλικό στο οποίο εμπλέκονται μαθητές/τριες χρειάζεται υπεύθυνη δήλωση από τους γονείς τους. Είναι δυνατόν η Υπουργός Παιδείας να προαναγγέλλει τη ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων θεωρώντας δεδομένη την έγκριση των γονιών ή τη συναίνεση των εργαζόμενων εκπαιδευτικών; Ή μήπως θεωρεί ότι είναι περιττό να ζητηθεί αυτή η έγκριση; Ένα μάθημα στη δευτεροβάθμια δεν είναι διάλεξη ενός ειδήμονα μπροστά σε σιωπηλό κοινό, ούτε παράσταση δημόσιων προσώπων καλά προετοιμασμένη. Το μάθημα είναι μια πράξη ανακάλυψης και δημιουργίας στην οποία συμμετέχουν και αλληλοεπιδρούν όλοι οι εμπλεκόμενοι/ες, μια πράξη στην οποία τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ελεύθερα να εκφράσουν τη γνώμη τους. Αν γίνει πραγματικότητα αυτό το εφιαλτικό σενάριο, μαζί με τα παιδιά που παρακολουθούν το βιντεοσκοπημένο μάθημα από το σπίτι τους, και όποιος άλλος βρίσκεται εκεί θα βλέπει και θα ακούει όσα λέει ο/η εκπαιδευτικός ή οι συμμαθητές/τριες. Τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές/τριες θα εκτίθενται ως θέαμα και αντικείμενο σχολιασμού σε τρίτους, θα κινδυνεύουν να γίνουν θύματα κοροϊδίας ή εκφοβισμού.
Είναι σαφές ότι η επίσημη αυτή ανακοίνωση ξεφεύγει από τα όρια του απλού “πυροτεχνήματος” για εντυπωσιασμό αφελών τηλεθεατών και καταλήγει να είναι “βόμβα” που υπονομεύει οποιαδήποτε έννοια σεβασμού της προσωπικότητας και των δικαιωμάτων τόσο των ανηλίκων μαθητών/τριών όσο και των εργαζόμενων εκπαιδευτικών.
Έλενα Ζερβού
e-prologos.gr
