Μετά από συνάντηση της υφυπουργού Εργασίας, Δόμνας Μιχαηλίδου, με τον Πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου τον περασμένο Σεπτέμβριο,  ανακοινώθηκε η συνεργασία του Υπουργείου με τους μεγαλοξενοδόχους, πάνω στο θέμα της «απασχόλησης παιδιών σε ξενοδοχειακές μονάδες μεγαλύτερων από 16 ετών, που διαβιούν σε δομές φροντίδας ανηλίκων στα πλαίσια της αποϊδρυματοποίησης».

Η λεγόμενη αποϊδρυματοποίηση, όπως την ονόμασε η υφυπουργός, έχει να κάνει στην πραγματικότητα με την διάθεση ανηλίκων παιδιών ως φτηνό εργατικό δυναμικό σε ξενοδοχεία, με σκοπό την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και δεν έχει καμία σχέση με την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία. Αντιθέτως, αφήνει δεκαεξάχρονα παιδιά απροστάτευτα μπροστά στις διαθέσεις του κάθε επιχειρηματία για κάθε είδους εκμετάλλευση. Μάλιστα αυτή η έκθεση ανήλικων, ειδικά στις συγκεκριμένες απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στα ξενοδοχεία τα καλοκαίρια, χωρίς σταθερά ωράρια, ρεπό, υπερωρίες, τις οποίες βιώνουν και καταγγέλλουν οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων εδώ και χρόνια, προσπάθησε να παρουσιαστεί ως «πρόνοια» και «κοινωνική αλληλεγγύη».

Η υφυπουργός εργασίας δήλωσε ότι: «Επιδιώκουμε την αποϊδρυματοποίηση των παιδιών. Δεν θέλουμε τα παιδιά να περνούν στα ιδρύματα την παιδική και εφηβική τους ηλικία και φυσικά δεν θέλουμε να παραμένουν ως ενήλικες στα ιδρύματα με μοναδικό τους εισόδημα τα επιδόματα”, κάνοντας ξεκάθαρο ότι τα παιδιά αυτά δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ένα οικονομικό βάρος στις πλάτες της κυβέρνησης το οποίο σκοπεύουν να αποτινάξουν όσο πιο νωρίς γίνεται, πριν ακόμα ενηλικιωθούν, και θυμίζοντάς μας το φόβο του Κυρανάκη, μην τυχόν ο κόσμος εθιστεί στην «κουλτούρα του επιδόματος» την ώρα που ο κόσμος έχανε τις δουλειές του ή έβγαινε σε αναστολή, εν μέσω πανδημίας.

Η «ομαλή ένταξη» στο κοινωνικό σύνολο ανήλικων από ορφανοτροφεία, ιδρύματα και από δομές φιλοξενίας προσφύγων σίγουρα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με αυτό τον τρόπο. Η ευάλωτη αυτή ομάδα του πληθυσμού δεν έχει καμία ανάγκη να γνωρίσει νωρίτερα τον εφιάλτη που ονομάζεται «αγορά εργασίας» ή να πάρει «μία γεύση, μία μυρωδιά» -όπως δήλωσε κυνικά ο βουλευτής της ΝΔ, Κ. Μαραβέγιας. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι πρόκειται για παιδιά που ούτως ή άλλως έχουν περιορισμένες ευκαιρίες για μόρφωση και πολλές οικονομικές δυσκολίες, που αντί να διασφαλιστεί από το κράτος ότι θα ολοκληρώσουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση τους και θα τους δοθεί μια ευκαιρία για περαιτέρω σπουδές, τα στέλνει στη μισθωτή σκλαβιά μία ώρα αρχύτερα, ως φτηνά εργατικά χέρια.
Είναι σίγουρο ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν έχει σκοπό ούτε να επανεντάξει όντως παιδιά που μεγάλωσαν αποκομμένα από την  κοινωνία, ούτε προέρχεται από κάποια κοινωνική ευαισθησία. Το νέο νομοσχέδιο αποτελεί πρόκληση για τον δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο που αναγνωρίζει τη σημασία της μόρφωσης για όλο το λαό χωρίς ταξικά κριτήρια. Έχουμε χρέος να διεκδικήσουμε κανένα παιδί να μην δουλέψει πριν τα 18 του χρόνια, να διεκδικήσουμε τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των παιδιών, την προστασία τους απέναντι στην εκμετάλλευση, μέτρα πραγματικής κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας και την ουσιαστική οικονομική στήριξη, από την πολιτεία ιδρυμάτων και δομών φιλοξενίας ανηλίκων.

Ελένη Π.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Πορεία, τεύχος 53, που κυκλοφορεί