Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είναι πολλές οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες, από τη μία, αναφέρονται στους συλλογικούς αγώνες και στην κοινή μας υπόθεση, και, την ίδια ώρα, θέλουν πάντοτε να αφήνουν την «υπογραφή» τους στα αγωνιστικά έργα και ημέρες τους, ακριβώς για να βλέπει ο κόσμος ποια είναι η πολιτική δύναμη εκείνη που …σώζει. Για την ακρίβεια, στη χώρα μας, υπάρχει μόνο μία τέτοια, καραμπινάτη μάλιστα, περίπτωση.

Την ώρα που στις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη», δύο κύριες παραλλαγές του συνθήματος είναι γνωστές στο πανελλήνιο, φέροντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή τού ιδιοτελή παραχαράκτη: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη» και «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη». Το λανθάνον μήνυμα, σαφές: «πρόσεξε, διαδηλωτή, μη τυχόν μπερδευτείς και δεν αντισταθείς-παλέψεις με το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ, θα είναι χαμένος κόπος». Κάποιος κακοπροαίρετος θα παρατηρούσε ότι την ώρα του κοινού αγώνα, την ώρα ακριβώς που το «εμείς» πρέπει να μπαίνει πάνω από το «εγώ», το ΚΚΕ και τα μέτωπά του δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον (αστικής προέλευσης) εγωισμό τους και την ανάγκη (επίσης αστικότατης προέλευσης) αυτοπροβολής τους. Αλλά οι κακοπροαίρετοι, ούτως ή άλλως, μπορούν να λένε ό,τι θέ­λουν. Πάντως, κανονικά, οι παραχαράκτες δεν υπογράφουν.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνουμε και τιμάμε μισό αιώνα Πολυτεχνείου. Δεν απαιτείται να είναι κανένας επιστήμονας για να καταλάβει ότι ο αγώνας που ξέσπασε τον Νοέμβρη του 1973 είχε βασικό περιεχόμενο αντιιμπε­ριαλιστικό και αντιδικτατορικό. Μόνο να διαβάσουμε τα συνθήματα στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, μια ιδέα θα πάρουμε: «ΕΞΩ αι ΗΠΑ» και «ΕΞΩ το ΝΑΤΟ». Λίγο παραδίπλα: «ΚΑΤΩ η ΧΟΥΝΤΑ».

Η Ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου της 16ης Νοεμβρίου 1973 συμπύκνωνε στην κατακλείδα της: «Όλοι ενωμένοι στον αγώνα για τη Δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία».
Μολονότι ο μαζικός ξεσηκωμός της νεολαίας που αγκαλιάστηκε από τον ελληνικό λαό άνοιγε τον δρόμο για να συζητηθεί και η ιδέα του σοσιαλισμού καθώς και ο απώτερος προσανατολισμός της χώρας, είναι σαφές ότι το επίδικο εκείνων των στιγμών υπήρξε ο αγώνας για την αποτίναξη των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών δεσμών, σε συνδυασμό με τον αγώνα για την πτώση της (αμερικανοστήρικτης) χούντας των συνταγματαρχών.

Κάπου εδώ, ξαναχτυπά ο σεσημασμένος (εξ «αριστερών») παραχαράκτης.
Μολονότι τον Νοέμβριο του 1973 το ΚΚΕ αποδοκίμασε, και μάλιστα την πιο κρίσιμη ώρα, την κατάληψη του Πολυτεχνείου και αποχώρησε επιδεικτικά από αυτό, καταγγέλλοντας στημένη προβοκάτσια από «τους τριακόσιους του Ρουφογάλη», σήμερα όχι μόνο γίνεται τιμητής του αγώνα τού Πολυτεχνείου, αλλά βάζει και φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από το ιστορικό, άλλοτε ανυπόγραφο, σύνθημα της πύλης: «ΕΞΩ αι ΗΠΑ, με υπογραφή …ΚΚΕ»!

Η παραχάραξη δεν σταματά εδώ.
Μολονότι τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΚΝΕ στις ανακοινώσεις τους αναγνωρίζουν ότι τις ημέρες του ξεσηκωμού του Νοέμβρη, «Δίπλα στο σύνθημα “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” δυνάμωναν και τα “Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ” και “Κάτω η Χούντα”», το συμπέρασμα που βγάζει ο Περισσός για τον αγώνα που δόθηκε στο Πολυτεχνείο είναι ότι αυτός ήταν …«αντιμονοπωλιακός».

Έτσι λοιπόν, στις ανακοινώσεις ΚΚΕ και ΚΝΕ (που αναπαράγονται με μικρές παραλλαγές τα τελευταία έτη), βλέπουμε τη νέα αντικαπιταλιστική γραμμή τού Περισσού, τη νέα ανάγνωση και το νέο γράψιμο της ιστορίας που αυτή τη φορά (παρα-)χαράσσεται υπό το στομφώδες σύνθημα: «Το Πολυτεχνείο μένει ζωντανό, με τα μονοπώλια ή με το λαό». Οι ανακοινώσεις για το Πολυτεχνείο καταλήγουν προφανώς σε αντίστοιχα συμπεράσματα: «Κόντρα στο σύστημα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους βρίσκεται η λύση στα αδιέξοδα που συναντάμε καθημερινά. Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται,  για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παρά­γει»!

Μολονότι, ασφαλώς, άλλοι είναι εκείνοι που, κυρίως και πρωτίστως, επιθυμούν να αλλάξει το μήνυμα του Πολυτεχνείου (και, ει δυνατόν, να το θάψουν κά­που ανάμεσα στη λή­θη και τη λάσπη), αυ­τό δεν δίνει το δικαί­ωμα σε κανέναν Πε­ρισσό να παραχα­ράσ­σει «λιγό­τε­­ρο» ή να παραχα­ράσ­σει «αγωνιστι­κά» τον Νοέμβρη. Τουλάχιστον, θα μπορούσε να πει κά­ποιος κα­κοπροαίρετος, ας πε­ρι­ορίσουν τις υπογραφές τους για τα δικά τους έργα, και ας κριθούν γι’ αυτά.

οι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος