Ο Αντώνης Κανάκης, που εδώ και χρόνια έχει συνταξιοδοτηθεί από το χιούμορ, επιμένει να μας επιβεβαιώνει πως η καρέκλα είναι γλυκιά για όλους. Από την καρέκλα αυτή λοιπόν, αποφάσισε να ανεβάσει μια μικρή performance, εντυπωσιάζοντας στο παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου, έχοντας βέβαια δίπλα του τον καλύτερο του είδους, Νίκο Μαστοράκη.

Στην περίπτωση που δεν έχεις φάει βαριά για βράδυ και αντέξεις να παρακολουθήσεις αυτήν τη νεκρανάσταση, θα μάθεις ότι τον Νίκο Μαστοράκη δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του και νιώθει καλά, μιας και κατάφερε έκανε το χόμπι του δουλειά που τυχαία πέτυχε.

Ξέρω ότι είμαι πολύ μικρή για να μιλήσω για αυτούς τους τιτάνες της διανόησης και της δημοσιογραφίας όμως όχι Νίκο. Δεν πέτυχε τυχαία η δουλειά σου, που είχε σαν χόμπι να ανακρίνει φοιτητές την περίοδο της δικτατορίας, σε μια εκπομπή που κανένας Κανάκης δεν μπορεί να αφαιρέσει από τη μνήμη μας, προσπαθώντας με γελοίες ερωτήσεις και διαπιστώσεις να αποκαταστήσει.

Ο αδέκαστος Αντώνης, στριμώχνει τον συνεντευξιαζόμενο του, ομολογώντας με θάρρος ότι: “Στην εκπομπή αυτή, έβλεπα τα παιδιά ζορισμένα Νίκο”. Από όλες τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις εξορίες, ο παρουσιαστής επιλέγει να χαρακτηρίσει τα παιδιά αυτά… ζορισμένα. Φυσικά, ο ώριμος πλέον Νίκος, βάζει τα πράγματα στη θέση τους και παραδέχεται ότι: “Οι φοιτητές ταλαιπωρήθηκαν από την ΕΑΤ – ΕΣΑ”. Άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή ρήματος…

Θεωρώντας εξαρχής ότι είναι χαμένος κόπος και χρόνος η οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με τα παραπάνω πρόσωπα, θα σταθώ στον Αντώνη Κανάκη, μιας και με όποιους έχουν συνδιαλλαχτεί με φασιστικά καθεστώτα δεν θέλουμε κουβέντες. Αντώνη, η ιστορία του τόπου που αποφάσισες να αναβιώσεις σε ελαφρολαικοποπ κλίμα, είναι ακόμη ζωντανή. Υπάρχουν ακόμη γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους από κάποιον ελεύθερο σκοπευτή, αγόρια που έθαψαν αιμόφυρτες τις αδερφές τους. Υπάρχουν ορφανά που δεν γνώρισαν ποτέ τους γονείς που ξεψύχησαν στη Μπουμπουλίνας, υπάρχει ακόμα νωπή η μυρωδιά του θανάτου στα ξερονήσια. Και ξέρεις τι κάνει τόσο έντονη ακόμη αυτή τη μυρωδιά Αντώνη; Το γεγονός ότι ακόμη παλεύουμε για τις ίδιες κατακτήσεις, ότι ακόμη κλαίμε πάνω από μνήματα δολοφονημένων από τον φασισμό. Οπότε όχι! Δεν έχεις ούτε εσύ, ούτε κανένας δικαίωμα να αμπελοφιλοσοφεί λειαίνοντας τις γωνίες, παραμορφώνοντας τη μνήμη φορώντας το προσωπείο μιας ψεύτικης ευγένειας.

 

Δακρύσαμε όταν ο Μαστοράκης εξομολογήθηκε ότι στη συνέντευξη της ντροπής φορούσε μεγάλα μαύρα γυαλιά, για να μη φανούν οι μαύροι κύκλοι της αυπνίας του, μιας και δεν ήθελε να κάνει αυτήν τη συνέντευξη. Μιας και τον πίεσαν και τελικά πίστεψε στις υποσχέσεις που του έδωσα οι δικτάτορες ότι δεν θα πειράξουν ούτε τρίχα από τους φοιτητές, που παρέδωσε σαν πρόβατα για θυσία. Δακρύσαμε με το πόσο μαλάκες μας θεωρείτε και με το πόσο χαμηλό ανοσοποιητικό έχει η ηθική σας.  

Να λάμψει η αλήθεια και να αποκατασταθεί μια αδικία που στηρίζεται πάνω σε μύθους θέλησε να πετύχει χθες η παρέα του Βινυλίου, αλλά μιας και ο Νίκος αιφνιδιάστηκε (;) από την ερώτηση του Αντώνη για το Πολυτεχνείο, σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλό να επανέλθουν στο θέμα, αυτή τη φορά και με συμμετοχή κάποιου φοιτητή εκείνης της εκπομπής. Τόση δημοκρατία ξέρετε από πότε είχαμε να δούμε σωστά;

Για να σας γλυτώσουμε λοιπόν από τον κόπο, ακολουθεί ένα κομμάτι μαρτυρίας της Μιράντας Απειρανθίτου Δρογκάρη, συζύγου ενός από τους “συνεντευξιαζόμενους” φοιτητές:

“Ο Μαστοράκης έχει υποσχεθεί ότι η εκπομπή δεν θα λογοκριθεί και ότι ο καθένας θα είναι ελεύθερος να πει τη γνώμη του. Έχει ζητήσει εγγυήσεις ότι κανένας δεν θα έχει συνέπειες ότι και να πει. Αν μπορεί κανείς να τα πιστέψει όλα αυτά, τι εγγυήσεις μπορείς να περιμένεις από δικτάτορες;

Ο “δημοσιογράφος” παρουσιαστής προχωρά σε κανονική ανάκριση. Επιμένει να ρωτά τους συμμετέχοντες αν μπήκαν εθελοντικά στο Πολυτεχνείο. Χαρακτηριστικό ότι κάποιον απ’ τους ομιλητές που είπε ότι μπήκε στο Πολυτεχνείο χωρίς να το θέλει, για να βοηθήσει μια κοπέλλα που είχε χτυπηθεί από σφαίρα, τον ξαναρωτά: “αν είχατε την ευχέρεια να διαλέξετε θα μπαίνατε στο Πολυτεχνείο;”. Επιμένει να λέει ότι ο πομπός του Πολυτεχνείου εξέπεμπε συνθήματα μηδενιστικά. Τους ρωτά τι δουλειά είχαν οι οικοδόμοι και οι Μεγαρείς στο Πολυτεχνείο (οι τελευταίοι διαμαρτυρόμενοι για την απαλλοτρίωση των χωραφιών τους για τη δημιουργία εργοστασίου του Ανδρεάδη). Τους ρωτά ακόμη και για τα πολιτικά τους φρονήματα…Αν είναι δυνατόν! Κάτω από τέτοιες συνθήκες! Κάτω από την απειλή των όπλων! Αυτό κυριολεκτικά. Γιατί αυτό ήταν το σκηνικό της συνέντευξης όπως μου διηγήθηκε μετά ο Γιώργος: Τους είχαν μεταφέρει στο Κέντρο εκπαίδευσης βαρέων όπλων πυροβολικού (ΚΕΒΟΠ) από τη Χωροφυλακή το προηγούμενο βράδυ με συνοδεία αστυνομικών που τους σημάδευαν συνέχεια με αυτόματα. Την άλλη μέρα το πρωί τους πάνε στο ΚΨΜ του στρατοπέδου. Εκεί βρίσκεται ο Μαστοράκης με συνεργείο της ΥΕΝΕΔ, ο Ζουρνατζής, υφυπουργός τύπου της κυβέρνησης Μαρκεζίνη και διάφοροι αξιωματικοί. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι κρατούμενοι. Τους ζητούν να πάρουν μέρος εθελοντικά στη συνέντευξη. Φυσικά κανένας δεν δέχεται. Τότε τους απειλούν ότι σ’ αυτή την περίπτωση θα πάρουν όποιους θέλουν αυτοί με το ζόρι και θα τους βάλουν να πούν αυτά που εκείνοι θέλουν. Έτσι αποφάσισαν τελικά να μιλήσουν όσοι πήραν μέρος στη συζήτηση.

ΑΜΑΝ τα Καθάρματα!