Ενδιαφέρον έχει η στάση της φιλελεύθερης διανόησης! Αυτής των «γραμμάτων και τεχνών», των περίτεχνων εκφράσεων, του υψηλού πνεύματος ή μάλλον του πνευματικού ναρκισσισμού!
Η στάση της φιλελεύθερης διανόησης –των «ελευθεριών και δικαιωμάτων»– που έχει βήμα στις μεγάλες εφημερίδες, τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εκπομπές γνώμης, πρόσβαση στα μεγάλα εκδοτικά, τις δομές πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, τα δίκτυα της ακαδημαϊκής καριέρας!
Της διανόησης που καταγγέλλει μετά βδελυγμίας τους διάφορους –κατά προτίμηση κόκκινους– ολοκληρωτισμούς και τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται»!
Αυτή η φιλελεύθερη διανόηση φαντάζομαι ύψωσε την κραυγή της μέχρι τα ουράνια! Την κατακραυγή της για την αστυνομική καταστολή στην Αθήνα, όπως και στη Χιλή, τη Βολιβία, την Κολομβία, το Ιράκ, τη Γαλλία.
Μόνο που δεν την ακούσαμε, διότι ήταν κραυγή σιωπηρή! Ήταν διαμαρτυρία της εσωτερικής συνείδησης!
Ή μήπως δεν ήταν καθόλου κραυγή;
Μήπως δεν ήταν διαμαρτυρία της εσωτερικής συνείδησης;
Διότι αυτή η διανόηση δεν έχει συνείδηση άλλη από αυτή των αφεντικών της. Και αντιλαμβάνεται πάντα, με τη διανοητική οξυδέρκεια που τη διακρίνει, πότε πρέπει να μιλήσει (πότε τα αφεντικά χρειάζονται τον λόγο της) και πότε να σωπάσει.
Περικλής Παυλίδης (από το fb)
e-prologos.gr
