Αγαπητή κα Δεριζιώτη,

Θα μπορούσαμε να σωπάσουμε για όλα όσα ακούσαμε και διαβάσαμε σχετικά με το «βίο και την πολιτεία» σας στο ΓΕΛ Σύρου αλλά τότε η συνείδησή μας θα έτυπτε και το γεγονός θα φάνταζε περιορισμένο και τοπικό.

Είναι γνωστό ότι ένας διευθυντής/τρια σχολείου «άρχει ανθρώπων αλλά ουκ αεί» (όχι για πάντα) και επίσης γνωστότερο ότι τα σχολεία και τα σωματεία υπήρχαν πριν την έλευσή σας στη βαλκανική φλούδα της χώρας μας και θα υπάρχουν και μετά από εσάς οπότε σας προτείνουμε το τρίπτυχο σεμνότης –ταπεινότης – εργατικότης για να μην μας φουσκώσει ο εγωισμός τα μυαλά και η αλαζονεία σας τη ζωή μας.

Φανταζόμαστε ότι θεωρείτε το σχολείο έναν ζωντανό χώρο και οργανισμό, σε καμία περίπτωση «της μιας γυναικός αρχή» και πως ένα σχολείο χωρίς αντιθέσεις είναι ένας νεκρός τόπος.

Φανταζόμαστε ότι θα συμφωνείτε πως «νομίζω δε γυναίκα κοινωνόν αγαθήν οίκου ούσαν πάνυ αντίρροπον είναι τω ανδρί επί το αγαθόν» (Λάθος να αγνοούμε τον δημιουργικό και ισορροπητικό ρόλο της γυναίκας).

Επιπρόσθετα το ότι υπάρχουν έτσι οι διευθυντές και οι σύλλογοι το χρωστούν στα συνδικάτα των εκπαιδευτικών και στον συνδικαλισμό, γι αυτό θα πρέπει νυχθημερόν να τους ανάβετε το καντηλάκι και να είστε ευγνώμονες στους αγώνες και στους αιώνες των αιώνων.

Αν, παρ’ όλα αυτά, το γράμμα μας συνάντησε μάτια και αυτιά ερμητικά κλειστά, δεν πειράζει! Υπάρχουν πολλοί και πολλές που θέλουν να συνεχίσουν να ονειρεύονται και ν’ αγωνίζονται για ένα καλύτερο σχολείο και έναν άλλο κόσμο.

Ας παραφράσουμε λοιπόν λίγο τον Καβάφη

«Στη διεύθυνση χύθηκε πάνω για να χαρεί με νέο τρόπο κάθε λεπτομέρεια». Ποτέ δεν είναι αργά

Με τιμή

Εκπαιδευτικός Όμιλος