“Με όπλο την κοινή οριζόντια, συντονισμένη και από τα κάτω δράση, κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό, πολλά πρωτοβάθμια σωματεία καλούν….σε νέα διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω απεργία στις 19 Μαρτίου 2020“

Με αυτό το κάλεσμα κυκλοφορεί ανακοίνωση του “συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων” στην οποία επιπλέον αναφέρεται ότι: “μέσα από τις συσκέψεις μας κατά την προηγούμενη περίοδο (Άνοιξη-καλοκαίρι 2019), έχει προκριθεί η επιλογή να προσανατολιστούμε σε μία νέα διακλαδική από τα κάτω οργανωμένη απεργία στις αρχές της Άνοιξης του 2020. Ως ημερομηνία έχει οριστεί ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη(!) η 19 Μαρτίου του 2020.” Μάλιστα ως σταθμοί της πάλης του συντονισμού πρωτοβάθμιων αναφέρονται η απεργία που προκήρυξαν τα ίδια σωματεία την 1η Νοέμβρη 2018 καθώς και η διαδήλωση που κάλεσαν στις 16 Φλεβάρη 2019 και στις 30 Νοέμβρη 2019 ενώ η 19 Μαρτίου παρουσιάζεται ως η “κλιμάκωση” αυτής της πάλης..

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων (στον οποίο συμμετέχουν περίπου 10 σωματεία από την Αθήνα και κάποια ακόμα από την υπόλοιπη Ελλάδα) αποτελεί πρωτοβουλία του ΝΑΡ σε μία προσπάθεια να απαντηθεί “από τα κάτω”, όπως λένε, η αδράνεια της ΓΣΕΕ και η ανασυγκρότηση ενός ταξικού συνδικαλισμού.

Στην πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ανασυγκρότηση του ταξικού μάλιστα συνδικαλισμού έξω από τις μάζες των εργαζομένων και παρακάμπτοντας τους συσχετισμούς στη πλειοψηφία των πρωτοβάθμιων σωματείων και συνολικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι πλατιές μάζες των εργαζομένων δεν έχουν ιδέα για τους “σταθμούς του αγώνα” στους οποίους αναφέρεται το κείμενο, πόσο μάλλον για την “κλιμάκωσή” του στις 19 Μαρτίου του 2020. Στην πραγματικότητα ούτε η πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου που αναφέρονται αυτά τα σωματεία δεν γνωρίζουν αυτούς τους, κατά τη φαντασία των οργανωτών τους, “απεργιακούς σταθμούς”.

Αλήθεια με ποια λογική και με ποιες “από τα κάτω μέσα στους εργαζόμενους των κλάδων” διαδικασίες προκρίθηκε από τον περασμένο μάλιστα Οκτώβρη, δηλαδή ένα χρόνο και βάλε πίσω, η συγκεκριμένη ημερομηνία, και ποιοι εργαζόμενοι “από τα κάτω” έθεσαν το ζήτημα της “κλιμάκωσης”;

Από πότε μια υποκειμενική σύλληψη ορισμένων που ανήκουν σε πολιτικές οργανώσεις και αποφάσισαν στη πραγματικότητα “από τα πάνω” μια εγκεφαλική “απεργία” μετά από μήνες, βαφτίζεται ως “απεργιακή κλιμάκωση” με “διακλαδική απεργία”;

Σε τι έρχεται να απαντήσει μία ξεκάρφωτη ημερομηνία τόσους μήνες μετά σαν κάλεσμα απεργίας, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης της απεργίας η οποία πραγματοποιείται με τεράστιες δυσκολίες και χαμηλά ποσοστά συμμετοχής;

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΝΑΡ φαίνεται προεξόφλησαν “από τα πάνω” ότι μέχρι τότε δεν θα υπάρξει ανάγκη απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και αν υπάρξει ίσως να τροποποιήσουν – “από τα κάτω” πάντα- την απόφαση για 19 Μαρτίου.

Εδώ δεν θα αμφισβητηθούν οι προθέσεις αγωνιστών συνδικαλιστών που θέλουν με κάποιο τρόπο να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την κινητοποίηση των εργαζομένων σε αυτό.

Θα αμφισβητηθεί όμως μία συνδικαλιστική γραμμή, τη σημαία της οποίας κρατάει εδώ και χρόνια το ΠΑΜΕ, και την οποία -στο βαθμό που μπορεί- αναπαράγει το ΝΑΡ. Μία συνδικαλιστική γραμμή και τακτική άκρως επιζήμια για το εργατικό κίνημα που επιχειρεί να απαντήσει στην υποχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος και τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΜΕΤΑ με τον συντονισμό των μυημένων αριστερών δυνάμεων που στη δεδομένη στιγμή ελέγχουν κάποια σωματεία. Μία συνδικαλιστική γραμμή που διασπά τους εργαζόμενους και τα σωματεία σε συντονισμούς με συγκεκριμένα πολιτικά πλαίσια, σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και ημερομηνίες, και βαφτίζει τη θέληση και την κίνηση μίας συνδικαλιστικής “πρωτοπορίας” ως “κίνημα” και “από τα κάτω δράση” και μάλιστα σε συνθήκες μεγάλης αδράνειας του μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Στην πραγματικότητα αυτή η γραμμή απαξιώνει και χτυπάει μία πολύ μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αυτή της ενιαίας έκφρασης των εργαζομένων ιδιωτικού τομέα μέσα από τη ΓΣΕΕ και του δημόσιου μέσα από την ΑΔΕΔΥ. Δεν θα ξεχάσουμε τους πανηγυρισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν παρουσίασε την προκήρυξη της πρώτης απεργίας του συντονισμού πρωτοβάθμιων ως νίκη του “ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού” επειδή πρώτη φορά, όπως έλεγε, προκηρύχθηκε “πανελλαδική απεργία έξω από τη ΓΣΕΕ”(!) .

Κάτι, βέβαια, που υπήρξε μόνο στο μυαλό τους και όχι στην πραγματικότητα. Αυτή η γραμμή πάει πολλά βήματα πίσω, οδηγώντας σε ένα συνδικαλιστικό μοντέλο όπου ξεχωριστά “κέντρα αγώνα”, με διαφορετικά πολιτικά πλαίσια και διαφορετικά “απεργιακά” μοντέλα, θα συσπειρώνουν τα σωματεία που ελέγχει το καθένα…
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ μιλούν πολύ για τον “οριζόντιο συντονισμό” των πρωτοβάθμιων σωματείων θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ξεπερασθεί το πρόβλημα της ΓΣΕΕ. Ξεχνούν όμως ότι οι συσχετισμοί στη ΓΣΕΕ και στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα αποτυπώνουν τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων που υπάρχουν στα πρωτοβάθμια.

Όμως οι δυνάμεις του ΝΑΡ, όταν μιλάνε για συντονισμό πρωτοβάθμιων, εννοούν το συντονισμό όσων μπορούν να συνυπογράψουν το πολιτικό πλαίσιο που το ίδιο βάζει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή όμως η τακτική όχι απλά δεν εννοείται ως από τα “κάτω δράση” (την κούφια και άνευ νοήματος καραμέλα που αναμασούν διαρκώς δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο αναρχισμός) αλλά ως ένα άλλο ΠΑΜΕ που στην καλύτερη περίπτωση η προοπτική του είναι να συσπειρώνει τις οργανωμένες δυνάμεις και τις επιρροές των πολιτικών οργανώσεων που την υπηρετούν, στη συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτή η τακτική δεν μπορεί να εκφράσει το πλατύ μαζικό κίνημα καταλήγει να προκηρύσσει απεργίες-καρικατούρες οι οποίες είναι αποκομμένες από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων και, τελικά, αφορούν πολύ λίγους γιατί εκφράζουν τη θέληση κάποιας “πρωτοπορίας” η οποία θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι θα κατέβουν στο δρόμο όχι στη βάση της κατανόησης των αναγκών τους άλλα με “πρωτοβουλίες” που δεν πατούν πάνω σε μια τέτοια βάση. Αυτή η συνδικαλιστική τακτική και γραμμή όχι απλά δεν συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά αντιθέτως υπονομεύει την πάλη για να ανατρέψουμε τις υποταγμένες και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις από τα σωματεία και τελικά τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, απαραίτητη προϋπόθεση για την πραγματική ανασυγκρότηση ενός μαζικού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος