Επίσης δεν πρέπει να αμελούμε ότι τα αποικιοκρατικά συστήματα των Ευρωπαϊκών κρατών άρχισαν να διαλύονται. Με αφετηρία την Αλγερία, τη Μέση Ανατολή: Συρία Λίβανος το 1945, την Ινδία και το Πακιστάν το 1947, Βιρμανία, Σρι Λάνκα ,Παλαιστίνη 1948. Για να ακολουθήσουν αργότερα και άλλες χώρες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Στην κατεστραμμένη Ευρώπη δεν είχε ακόμη τελειώσει ο πόλεμος και ένας νέος ιδιότυπος πόλεμος ξεκίνησε. Ο πόλεμος του «ελεύθερου» κόσμου εναντίον του κομμουνισμού. Ή αλλιώς ο «ψυχρός πόλεμος». Λογικό, από την μεριά των καπιταλιστών μια και τότε ήταν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της επιλογής. Κομμουνισμός ή Καπιταλισμός;

Το στίγμα άλλωστε της μεταπολεμικής κατάστασης το έδωσε από τον Μάρτιο του ’46 ο Τσόρτσιλ στο πανεπιστήμιο Westminster College όταν ανακοίνωνε τον χωρισμό του κόσμου σε δυο στρατόπεδα και γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία έχασε την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κόσμου και επιζητώντας την συν-διαχείριση του κόσμου-μια Pax Angloamericana- με τις ΗΠΑ, είπε πως στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου». Λογικό,μια και ο Γερμανικός ρατσιστικός φασισμός είχε ηττηθεί.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Άβερελ Χάριμαν, (William Averell Harriman.) συνιδρυτής της τράπεζας του Αυγούστου Τίζεν στο Βερολίνο και Γιούνιον Μπάνκινγκ Κόμπανι (UBC) στην Νέα Υόρκη- υπό την διεύθυνση του Πρέσκοτ Μπους (ο παππούς) από όπου χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ,- σημαίνον στέλεχος της Γουόλ Στριτ και διπλωμάτης, δήλωνε πως οι ΗΠΑ «πρέπει να σώσουν την Ευρωπαϊκές χώρες από την πείνα διαφορετικά θα γίνουν κομμουνιστικές.»

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είχε μετατραπεί σε ερείπια οι ΗΠΑ απολάμβαναν ένα άνευ προηγουμένου μέγιστο οικονομικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Όμως η παρουσία των νικητών κομμουνιστών στην μισή Ευρώπη, σε συνδυασμό με τα οξυμένα μεταπολεμικά οικονομικά προβλήματα των λαών δυνάμωναν τις επαναστατικές τάσεις στην καρδιά της Δύσης. Το αμερικανικό πολιτικό, οικονομικό, και στρατιωτικό σύμπλεγμα έχοντας πλήρη επίγνωση της πρωτοφανούς δύναμης του ήταν αποφασισμένο να την χρησιμοποιήσει και να κατασκευάσει μια παγκόσμια τάξη άξια να υπηρετήσει τον ιδιωτικό πλούτο τους χωρίς κανείς να αμφισβητήσει την ιδιωτική ισχύ τους. Η λαϊκή παρέμβαση ήταν και είναι εχθρός του ιδιωτικού πλούτου.

Το Μάρτη του 1947, ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν θα διακηρύξει στο Κογκρέσο το πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, που θα μείνει στην ιστορία με το όνομά του, όπου ανάμεσα στ’ άλλα έδωσε το στίγμα των σκοπών του «δόγματός του» ως εξής: «Δε θα έχομεν αντιληφθεί τους αντικειμενικούς μας σκοπούς εάν δε θελήσωμεν να βοηθήσωμεν τους ελεύθερους λαούς όπως διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς των και την εθνικήν των ακεραιότητα εναντίον των επιθετικών κινημάτων τα οποία ζητούν να επιβάλλουν επ’ αυτών ολοκληρωτικά καθεστώτα…(ΕΣΣΔ) επί ελευθέρων λαών δι’ αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως υπονομεύουν τας βάσεις της διεθνούς ειρήνης, άρα και την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών»

Η προοπτική «της αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως» έκανε τις ΗΠΑ, πέρα από το να δημιουργήσει μια αντικομουνιστική υστερία που έλαβε φαντασιακές, διαστάσεις, να σπείρει και τέτοιον τρόμο που ο κόσμος περίμενε μέρα την μέρα ένα νέο πόλεμο. Έτσι την εποχή εκείνη, στην προσπάθεια τρομοκράτησης των λαών, ο παιδικός σούπερ «ήρωας» των κόμικ Κάπτεν Αμέρικα, διαλαλούσε: «Προσέξτε κομμούνια ο Κάπτεν Αμέρικα μαζί με νομιμόφρονες, ελεύθερους ανθρώπους ψάχνουν να σας βρουν…»

Και η «σοβαρή» λογοτεχνία όπως του Μίκι Σπιλέιν, δημιουργού του ντετέκτιβ Μάικ Χάμερ (βιβλία του κυκλοφορούν οι εκδόσεις «Κέδρος») βάζει τον ήρωα του στο βιβλίο του «One Lonely Night» να λέει: «Απόψε σκότωσα περισσότερους ανθρώπους απ’ όσα δάχτυλα έχω στα χέρια μου. Τους πυροβόλησα εν ψυχρώ και απόλαυσα την κάθε στιγμή. Ήταν κομμούνια, κόκκινα καθίκια που θα έπρεπε να έχουν πεθάνει από καιρό».

Μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικά από όλο το φάσμα της κουλτούρας έγραφαν άρθρα τύπου: «Οι κομμουνιστές έχουν βάλει στο μάτι το παιδί σου» και στην κινηματογραφική βιομηχανία παρήγαγαν ταινίες με τίτλους όπως: «Παντρεύτηκα ένα κομμουνιστή» ή «Ήμουν ένας κομμουνιστής στην υπηρεσία του FBI»

Έσπειραν, με αυτήν την προπαγάνδα με όρους Αποκάλυψης, τόσο τρόμο που ακόμα και οι δημιουργοί της πείστηκαν από την δικιά τους ρητορεία, όπως ο υπουργός Ναυτικού της κυβέρνησης Τρούμαν James Forrestal που αυτοκτόνησε γιατί νόμισε πως είδε κομμουνιστές να εισβάλουν στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. (Eric Hobsbawm Η Εποχή των άκρων σελ 300) Το απίθανο είναι ότι πολλοί πίστεψαν ότι όντως μπήκαν κομμουνιστές στο δωμάτιο του και τον πετάξαν από το παράθυρο!
Το πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα του δόγματος Τρούμαν ήταν ότι η δημόσια υστερία που έσπειρε επέτρεψε να ανεβάσει τους φόρους υπέρ της άμυνας για να χρηματοδοτήσει τις πολεμικές βιομηχανίες. Ακόμα και εράνους έκαναν για την «καταπολέμηση του κομμουνισμού» ονομάζοντας την εκστρατεία «δολάρια υπέρ της αλήθειας. Σταυροφορία για την ελευθερία.»

Γεγονός είναι ότι οι πολεμικές δαπάνες το 1948 των ΗΠΑ ήταν 12 φορές πιο υψηλές από εκείνες του 1938-39! Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ «έδειξαν έτοιμες να αναλάβουν οικονομικές και στρατιωτικές πρωτοβουλίες, προκειμένου να υποστηρίξουν οποιοδήποτε καθεστώς βρισκόταν υπό «κομμουνιστική απειλή» και ταυτόχρονα δημιουργούσαν ένα δίκτυο παγκόσμια ελεγχόμενο από αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Ο «ψυχρός πόλεμος» στράφηκε γρήγορα ενάντια στο εργατικό πολιτικό κίνημα και στην κληρονομιά των αντιφασιστικών κινημάτων.

Ο πάντα κυνικός Χένρι Κίσινγκερ (Henry Kissinger) γράφει: «Αν οι Σοβιετικοί ηγέτες είχαν μελετήσει περισσότερο την αμερικανική ιστορία, θα καταλάβαιναν πόσο κίνδυνο έκρυβαν τα λόγια του προέδρου. Το Δόγμα Τρούμαν αποτέλεσε ένα ορόσημο επειδή, από τη στιγμή που πέταξε η Αμερική το γάντι της ηθικής, το είδος της Realpolitik, που γνώριζε τόσο καλά ο Στάλιν, θα τελείωνε για πάντα και οι διαπραγματεύσεις για αμοιβαίες παραχωρήσεις δε θα είχαν πλέον καμιά θέση στις μεταξύ τους σχέσεις. Από εδώ και πέρα, οι διαφορές μπορούσαν να λυθούν μόνο με μια αλλαγή των σοβιετικών σκοπών, την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος ή και με τα δύο μαζί». (Henry Kissinger: «Διπλωματία», Εκδόσεις «Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνης», σελ. 506.)

Ο «ψυχρός πόλεμος» πέτυχε να ανάψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ η οποία με τον Χρουστσόφ και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ εγκατέλειπε την προλεταριακή ιδεολογία και βαθμιαία εγκατέλειπε και το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Μετατράπηκε σε ομόλογο εταίρο – ανταγωνιστή και έπεσε στην παγίδα που περιγράφει ο Κίσινγκερ.

Η Δημιουργία της Ένωσης
Μέσα σε αυτό το κλίμα και σε αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκαν οι διαδικασίες για την δημιουργία της ΕΟΚ. Και ήταν διαδικασίες που είχαν την έγκριση και τις ευλογιές των ΗΠΑ μια και ήταν πλήρως εναρμονισμένες με τις απαιτήσεις της Pax Americana.
Ιστορική καθοριστική στιγμή για την δημιουργία της ΕΟΚ ήταν το σχέδιο Μάρσαλ το οποίο παρουσίαζε μια κοινωνικοποιημένη έννοια της διεθνούς επένδυσης.

Στις 5 Ιούνη 1947, ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, ανακοίνωσε ένα οικονομικό σχέδιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη. Στην παρουσίαση του σχεδίου είπε : . «Ο πόλεμος έχει προκαλέσει τοιαύτης εκτάσεως καταστροφάς, ώστε αι σημεριναί ανάγκαι της Ευρώπης είναι πολύ μεγαλύτεραι από τας οικονομικάς της δυνατότητας. Είναι ανάγκη να αντιμετωπίσωμεν μίαν βοήθειαν συμπληρωματικήν, μίαν βοήθειαν ήτις να είναι δωρεά και συγχρόνως να είναι πολύ σημαντική, άλλως κινδυνεύομεν να υποστώμεν πολύ σοβαράς κοινωνικάς, οικονομικάς και πολιτικάς συνεπείας»

Το Σχέδιο Μάρσαλ, όπως επικράτησε να λέγεται ήταν ένα σχέδιο για την “ανασυγκρότηση της Ευρώπης”, και έδωσε την ώθηση για τη δημιουργία της ΕΟΚ από το 1948 κιόλας. Από τη μια μεριά, οι ΗΠΑ ήθελαν μια ενωμένη καπιταλιστική Ευρώπη για να παρεμβαίνει και να παρεμποδίζει την διείσδυση του κομμουνισμού. Από την άλλη μεριά, οι κυρίαρχοι κύκλοι, οι μεγάλες πολυεθνικές δηλαδή, των ΗΠΑ γνώριζαν πολύ καλά ότι η ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής ένωσης θα γινόταν προοπτικά ένας ανταγωνιστικός παράγοντας στα συμφέροντά τους. Και πράγματι, στην πορεία η ενδυνάμωση της Δυτικής Ευρώπης στράφηκε και εναντίον τους. Εδώ έχουμε την απεικόνιση αφενός της αμφιρρέπειας της πολιτικής των ΗΠΑ και, αφετέρου, τον φαντασιακό τρόμο που προκαλούσε στην ολιγαρχία του πλούτου ο Κομμουνισμός.

Αυτό που επικράτησε τότε ήταν το στρατηγικό μεσοπρόθεσμο συμφέρον, που ήταν η ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η δημιουργία μιας σιδερένιας γροθιάς απέναντι στο «σιδηρούν παραπέτασμα» και η ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών βιομηχανιών σε μια παγκόσμια τάξη που θα κυριαρχούνταν από το αμερικανικό σύμπλεγμα κράτους-επιχειρηματιών.

Το σχέδιο Μάρσαλ προώθησε την κοινωνική ρύθμιση στην παραγωγή και στην κατανομή. Ενισχύθηκε έτσι η τάση των κρατικοποιήσεων σε σειρά μέσων παραγωγής και υπηρεσιών. Ήταν μια αλλαγή στην δομή του καπιταλισμού τονώνοντας τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

Ταυτόχρονα συστηματοποιήθηκε η αξιοποίηση της ευρωπαϊκής αγοράς από τις πολυεθνικές εταιρίες των ΗΠΑ αποκτώντας πέρα από αγορές και μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Για την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ το 1948 δημιουργήθηκαν δυο κεντρικά όργανα αποφάσεων:

1) Το Economic Cooperation Administration, με έδρα την Ουάσιγκτον όπου επικεφαλής ήταν ο Paul Grey Hoffman, πρόεδρος του Ιδρύματος Ford και πρόεδρος της αυτοκινητοβιομηχανίας «Studebaker», ο οποίος προσδιόρισε το σχέδιο Μάρσαλ ως εξής: «Το έργο μας είναι η αποκατάσταση. Το μυστικό της ανόρθωσης της Ευρώπης είναι αυτό τούτο το μυστικό της οικονομικής υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, δηλαδή η αύξηση της παραγωγής της γεωργικής και Βιομηχανικής». Ο οργανισμός αυτός στην ουσία ήταν ελεγκτικός και είχε από ένα γραφείο στην πρωτεύουσα κάθε μιας από τις δεκαέξι χώρες που συμμετέχουν στο Σχέδιο Μάρσαλ. Συντονιστής και υπεύθυνος αυτών των γραφείων ήταν ο τραπεζίτης της Union Banking Corporation, συνέταιρος του φασίστα βιομήχανου Thyssen και δημιουργός της εταιρείας της Wall Street Brown Brothers Harriman & Co, William Averell Harriman. Και

2) Το Organisation of European Economic Cooperation με έδρα το Παρίσι. Εδώ μετείχαν «προσωπικότητες» όπως: ο Paul van Zeeland, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου (1935), Γενικός Γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής της Ομάδας Μπίλντερμπεργκ και οικονομικός σύμβουλος της βελγικής κυβέρνησης. Ο Dirk Uipko Stikker Ολλανδός τραπεζίτης, πολιτικός και βιομήχανος της μπύρας Heineken. Πρώτος Γενικός Γραμματέας του οργανισμού διορίστηκε ο Γάλλος υφυπουργός και οικονομολόγος Robert Marjolin.

Αμέσως μετά την δημιουργία των παραπάνω κέντρων, θεμελιώνεται η Πολιτική Ένωση Δυτικής Ευρώπης (1948) και στις 4 Απριλίου 1949 η στρατιωτική οργάνωση ΝΑΤΟ (North Atlantic Treaty Organization). Ο Τσώρτσιλ περιχαρής δηλώνει: «Υπό την πίεσιν του κομμουνισμού όλα τα ελεύθερα έθνη συνεσπειρώθησαν όσον ουδέποτε άλλοτε εις εν σύνολον…» Και τέλος χάρη στις ΗΠΑ κάνει την εμφάνισή της ένα νέο κράτος. Ήταν η Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γερμανίας. Το νέο αυτό κράτος είχε ανάγκη όμως και από διεθνές κύρος. Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν ο υπαίτιος του πολέμου και ο δημιουργός μια βάρβαρης ιδεολογίας που είχε αιματοκυλήσει τον κόσμο. Η στρατηγική σημασία όμως της Γερμανίας αυξήθηκε ευθέως ανάλογα με τον φόβο της κομμουνιστικής απειλής ακόμα και στις ζώνες που έλεγχαν οι Δυτικές Δυνάμεις. Μάλιστα σε ένα δημοψήφισμα στο κρατίδιο της Έσσης, το 72% των ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ της κοινωνικοποίησης των βιομηχανιών. Όμως η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση απαγόρευσε την έκδοση αντίστοιχων νόμων. Κάτι λοιπόν έπρεπε να γίνει!

Το Σεπτέμβρη 1949 σχηματίστηκε «γερμανική» κυβέρνηση στις ζώνες κατοχής των ΗΠΑ, Βρετανίας Γαλλίας υπό τον αφοσιωμένο Ρωμαιοκαθολικό και αντικομουνιστή, Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer ) ως καγκελάριο της Ομόσπονδης Δυτικής Γερμανίας με διευθυντή της καγκελαρίας και σύμβουλο εθνικής ασφάλειας, τον δημιουργό των νόμων του Χίτλερ «περί της προστασίας του γερμανικού αίματος», Hans Globke.

Οικονομικός σύμβουλος του Αντενάουερ ήταν ο ναζιστής Herman Josef Abs που κατείχε το ίδιο πόστο και επί Χίτλερ. Ήταν επίσης και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Deutsche Bank (1940-1945), υπεύθυνος για την «Αριανοποίηση» των εβραϊκής ιδιοκτησίας εταιριών. Ο Abs, διετέλεσε μέλος στο συμβούλιο της IG Farben, της Daimler-Benz, της Siemens και διορισμένος από τους Αμερικανούς επικεφαλής της διαχείρισης των κονδυλίων του Σχεδίου Marshall για την Γερμανία στην τράπεζα KfW. Από το 1968 έως το 1970 ήταν Πρόεδρος της Krupp AG. Στρατιωτικός σύμβουλος λίγο μετά το 1950 διορίστηκε ο Erich von Manstein, ο στρατάρχης των φασιστών. Ο Kai-Uwe von Hassel που υπηρέτησε στην φασιστική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών κάτω από το ναύαρχο Wilhelm Canaris, διορίστηκε Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Αντενάουερ. Ο Hans-Christoph Seebohm υπεύθυνος του προγράμματος των φασιστών στην Τσεχοσλοβακία για την «απέλαση» εξολόθρευσης δηλαδή των «μη-Αρίων», διορίστηκε στο αξίωμα του Υπουργού για την Ανασυγκρότηση της Ομόσπονδης Γερμανίας.

Συγκεκριμένα:Ο Αντενάουερ ήταν ο δημιουργός του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών και πίστευε πως ήταν προορισμένος να δώσει τη «μεγάλη μάχη μεταξύ Χριστιανισμού και του υλιστικού μαρξισμού». Το κράτος αυτό δημιουργήθηκε κατά παράβαση των αποφάσεων του Πότσνταμ. Αυτές προέβλεπαν την κατοχή της ηττημένης Γερμανίας από τις ΗΠΑ – Αγγλία – Γαλλία – ΕΣΣΔ με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, και αποναζιστικοποιημένου. Στην ουσία όμως την Δυτική Γερμανία την διοικούσε όχι ο Αντενάουερ αλλά ένα επιτελείο από εκπροσώπους αμερικανικών επιχειρήσεων του στρατιωτικο –επιχειρησιακού συμπλέγματος.

Επικεφαλής δε του κλιμακίου των μυστικών υπηρεσιών των Αμερικανών στην ηττημένη Γερμανία ήταν ο στρατηγός του Γ΄ Ράιχ, Ράινχαρτ Γκέλεν σε συνεργασία με τον στρατηγό Ουόλτερ Μπιντέλ Σμιθ. Ο Σμιθ έγινε διευθυντής της C.I.A. (1950-1953) και η «Οργάνωση Γκέλεν» που επίσημα ονομαζόταν «Οργάνωση της Βιομηχανικής Ανάπτυξης της Νότιας Γερμανίας», μετεξελίχθηκε και αποτέλεσε την μυστική υπηρεσία BND (Bundesnachrichtendienst) της Δυτικής Γερμανίας το 1955 με διευθυντή τον φασίστα Γκέλεν.

Ο Αμερικανός ταξίαρχος και τραπεζίτης William Henry Draper Jr αντιπρόεδρος της αμερικανικής τράπεζας Dillon Read, διορίστηκε επικεφαλής του Οικονομικού τμήματος της βιομηχανικής ασυγκρότητης της Γερμανίας. Η Dillon Read είχε στην κατοχή της γερμανικά βιομηχανικά ομόλογα ήδη από την φασιστική περίοδο αξίας εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο R.J. Wysor πρόεδρος της Republic Steel Corporation είναι ο υπεύθυνος των μεταλλουργικών θεμάτων της Γερμανικής βιομηχανίας.

Ο Edward S. Zdunke πρόεδρος της General Motors στην Αμβέρσα υπεύθυνος της μηχανικής βιομηχανίας της Γερμανίας. Ο πρώην διευθυντής στα χυτήρια και τα ορυχεία της φασιστικής Γερμανίας που εκμεταλλευόταν η αμερικανική εταιρεία Anaconda Copper, Philip Gaethke υπεύθυνος των εξορύξεων της Γερμανίας.

Ο Philip P. Clover υπεύθυνος για την πετρελαϊκή πολιτική της Γερμανίας. Επί φασιστικού καθεστώτος ήταν ο εκπρόσωπος της Socony Vacuum Oil Company στη Γερμανία. Η Socony Oil ήταν μια εταιρεία της Standard Oil του Rockefeller.

Ο Peter Hoglund υπεύθυνος για να λύνει τυχών προβλήματα που θα ανέκυπταν στο σύνολο της Γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής. Στο καθεστώς του φασίστα Χίτλερ ήταν ο εμπειρογνώμονας στην γερμανική γραμμή παραγωγή της General Motors.

Κεφαλή όλων αυτών ήταν ο συνταγματάρχης Graeme Howard, αντιπρόεδρος της μητρικής General Motors και, επί Χίτλερ, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της General Motors στη Γερμανία.

Οι Δυτικοί πολιτικοί δηλαδή οι άνθρωποι των μονοπωλίων και της διεθνούς ολιγαρχίας αποκατέστησαν την προπολεμική διείσδυσή τους στην Γερμανική Βιομηχανία, την αναστήλωσαν και την επέκτειναν συνταυτίζοντας την με το αμερικανικό κεφάλαιο. Την έκαναν ξανά μια άσπιλη δύναμη και πιστό σύμμαχο του πολεμικο-οικονομικού καπιταλιστικού συμπλέγματος.

Ως το 1950 η Γερμανία ήταν και πάλι μια μεγάλη δύναμη! Αναγκαία για την καταπολέμηση του κομμουνισμού. Η καρδιά της βιομηχανικής Ευρώπης με αρτηρία την Γερμανία θα κυριαρχείται από δω και πέρα από τις ΗΠΑ, δηλαδή από τους αμερικανικούς βιομηχανικούς και χρηματιστηριακούς ομίλους.

Συνεπώς το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να γίνει ήταν να αποκατασταθεί πολιτικά η Γερμανία και να υπονομευτεί και αποδυναμωθεί το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα που βγήκε ηθικά και πολιτικά δικαιωμένο από τον πόλεμο. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται και από την προτεραιότητα των ΗΠΑ να θάψει εντέχνως τον παθολογικό και σφοδρό αντικομουνισμό των φασιστών, αφού κάτι τέτοιο σε ανθρώπους που είχαν ζήσει τα γεγονότα θα δημιουργούσε τον κίνδυνο ανομολόγητων σκέψεων και παραλληλισμών με την ομοιότητα πρακτικών του καθαγιασμένου αντικομουνισμού του «Ελεύθερου Κόσμου».

Έτσι αποφασίστηκε ότι για τα δεινά της Ευρώπης έφταιγαν μερικές χιλιάδες ναζί του τρελού Χίτλερ και οι κομμουνιστές. Το αν οι ίδιοι χρηματιστηριακοί και επιχειρηματικοί όμιλοι ήταν προπολεμικά και μεταπολεμικά η βάση της βιομηχανίας των φασιστών και της «δημοκρατίας» αντίστοιχα, αποτελεί μια υποσημείωση της ιστορίας.

Το σχέδιο Σουμάν

Στις 9 Μαΐου 1950 ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν, προτείνει να τεθούν κάτω από κοινό έλεγχο και διοίκηση οι βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στην πρόταση Σουμάν δίνουν θετική απάντηση, όχι μόνο η Γερμανία, αλλά και τα κράτη Βέλγιο, Ολλανδία Λουξεμβούργο και η Ιταλία. Η Βρετανία αρνείται. Έτσι, γεννιέται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Ο πρόδρομος της ΕΟΚ, η ΕΚΑΧ. Την ίδια μέρα ο Ρομπέρ Σουμάν δίνει στην δημοσιότητα την διακήρυξή του για τη «Γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ένωση». Προσφέροντας κύρος στην Γερμανία. Η διακήρυξη αναφέρει: «Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση. Μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης (…), η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη φάση (…). Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό την αιγίδα μιας νέας Υψηλής Αρχής, που θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης».

Ήταν στην ουσία μια επαναφορά της πρότασης του φασίστα Γερμανού βιομηχάνου Hugo Dieter Stinnes. Ο Stinnes που κατείχε το γερμανικό μονοπώλιο του άνθρακα, 1.664 επιχειρήσεις και την εφημερίδα Deutsche Allgemeine Zeitung , πρότεινε την ένωση της βιομηχανίας άνθρακα και χάλυβα στους Γάλλους ήδη από το 1919, μα και γενικά εκείνα τα χρόνια οι Γερμανοί βιομήχανοι πρότειναν σε Γάλλους και Άγγλους καπιταλιστές την συμμετοχή τους με 30% στη γερμανική βιομηχανία με σκοπό την δημιουργία ενός ηχηρού οικονομικού, βιομηχανικού, πολιτικού και στρατιωτικού μετώπου της Δυτικής Ευρώπης που ως στόχο θα έχει «…την ανατροπή της μπολσεβίκικης κυβέρνησης από έξω, με την στρατιωτική βία, για να δημιουργηθούν έτσι οι πιθανότητες για την αξιοποίηση της μεγάλης ρωσικής αγοράς» και θα πρέπει «…να εξηγήσουμε στις ΗΠΑ ότι αυτό θα σήμαινε και για το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο μεγάλο όφελος», όπως μας πληροφορεί ο Πρώσος μεγιστάνας Arnold Rechenberg ο οποίος συνέχιζε τις προσπάθειες του για ένωση της Δυτικής Ευρώπης ενάντια στην Σοβιετική Ρωσία, με Γάλλους και Βρετανούς ακόμα και εν μέσω πολέμου.

Η πρώτη και ιδρυτική Σύνοδος Κορυφής, έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 ως τον Απρίλη του 1951. Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Σύνοδος κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας Ανώτατης Αρχής. Μάλιστα ο Διευθυντής του Γραφείου Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων στο Υπουργείο εξοπλισμών του Γ΄ Ράιχ και επίτιμο μέλος των Ες-Ες , Karl-Maria Hettlage διετέλεσε μέλος της Υψηλής Αρχής της ΕΚΑΧ.
Την οριστική της μορφή η ΕΚΑΧ θα την πάρει στην Ρώμη στις 25-3-1957 με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα των 6 χωρών (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Πρώτος Πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας διετέλεσε ο νομικός Walter Hallstein πρώην μέλος τις ναζιστικής «Λαϊκής Πρόνοιας», μέλος των ναζιστικών επαγγελματικών ενώσεων δικηγόρων και των δικαστών και υπολοχαγός της Βέρμαχτ.

Μα ήδη από το 1957 διαγραφόταν μια προσπάθεια της Γαλλίας να ελέγξει την ΕΟΚ σε συνεργασία με την Δυτική Γερμανία. Η Αγγλία αντέδρασε. Τόσο εναντίον των ΗΠΑ, που ακόμα μπορούσαν να ελέγχουν τις φιλοδοξίες των Γάλλων, όσο και εναντίον της ΕΟΚ του γαλλογερμανικού άξονα.

Την ίδια στιγμή που η ΕΟΚ στη δεκαετία του 1950 έπαιρνε σάρκα και οστά, η Μεγάλη Βρετανία επιδίωξε να οργανώσει μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που θα περιλάμβανε τις 16 χώρες-μέλη του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας. Αυτό θα είχε δώσει στη Βρετανία πρόσβαση στα οφέλη της βιομηχανικής παραγωγής στην ηπειρωτική Ευρώπη, αποφεύγοντας πιθανές παραβιάσεις της βρετανικής αγοράς στις «Κοινοπολιτείες» της. Η προσπάθεια απέτυχε, όμως, κυρίως λόγω της αντίδρασης της Γαλλίας και των ΗΠΑ.

Αφού απέτυχε αυτός ο στόχος της Βρετανίας στις 12 Ιανουαρίου του 1960 στην Στοκχόλμη, μετά από συνομιλίες, διαπραγματεύσεις και υπόγειες αποφάσεις, ίδρυσε μια δικιά της Ένωση. Ήταν η European Free Trade Association (ΕFΤΑ) στην οποία προσχώρησαν η Δανία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Πορτογαλία και η Φιλανδία. Η Ε.F.Τ.Α υπήρχε από το Νοέμβριο του 1959 αλλά  κατάφερε να γίνει λειτουργική την περίοδο που ανακοινώθηκε η ύπαρξή της.
Οξύτατες διαμάχες ξεσπούν ανάμεσα στον δυτικό «ελεύθερο» κόσμο και ο συνδετικός κρίκος του αντικομουνισμού που τον ένωνε ραγίζει. Η Βρετανία διατηρούσε ακόμα πλεονεκτήματα στο διεθνές εμπόριο μέσω των νέο-αποικιακών μεθόδων που εφάρμοζε στην «Κοινοπολιτεία» της και δεν έβλεπε θετικά μια τελωνειακή συμφωνία με τις ανταγωνίστριες χώρες, Δυτική Γερμάνια Γαλλία ΗΠΑ. Η Βρετανία δεν ήταν διατεθειμένη να ανοίξει τις αγορές της.
Οι διαμάχες αυτές των ΗΠΑ και της Βρετανίας από τη μια μεριά και του λεγόμενου γαλλο-γερμανικού άξονα από την άλλη, έφερε στην επιφάνεια τη πιθανότητα διάσπασης λόγω διαφορετικών συμφερόντων που έτσι κι αλλιώς προϋπήρχαν. Οι αντιθέσεις στα πλαίσια της ΕΟΚ και ΕFTA μεταξύ των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δηλαδή και των ΗΠΑ δε σταμάτησαν να υπάρχουν ακόμα και μετά την προσχώρηση της ΕFTA στην ΕΟΚ. Κάποια ευχολόγια περί «συνύπαρξης με άμιλλα» ή «φιλίας και συνεργασίας» μπορεί να ρητορεύονται μεταξύ τους για να το πιστέψουν οι λαοί. Οι επαφές και οι συμμαχίες όμως διαρρηγνύονται στο βαθμό που η αντιπαλότητα τους για το ξαναμοίρασμα ή το κυνηγητό των «αγορών» αποκτά νέες διαστάσεις. Και η ΕΟΚ ήδη από το 1962 ήταν κιόλας ένα «Βoomerang» για το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο. Οι Γάλλοι πίστεψαν πως, αφού είχαν καταφέρει να διαπλέξουν τα δυτικογερμανικά και γαλλικά βιομηχανικά συμφέροντα, ηγούνταν -στην δικιά τους εκδοχή βέβαια- της «Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς». Θεώρησαν τους εαυτούς τους ως εναλλακτική λύση απέναντι στον αμερικανικό σχεδιασμό. Διατάραξαν την εύθραυστη ισορροπία ψάχνοντας παγκόσμιες διεξόδους υπέρ του γαλλικού κεφαλαίου.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η σταθερή τάση της Γαλλίας ν’ ανακτήσει το χαμένο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μερίδιο από το μοίρασμα των αγορών προκάλεσε όξυνση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και την Βρετανία. (Η Γαλλία είχε χάσει πάνω από 15 αποικίες της, με αποτέλεσμα τη μείωση της δυνατότητας των γαλλικών μονοπωλίων να ελέγχουν αγορές).  Εκδηλώθηκαν οι τάσεις αυτού που ονομάστηκε «γκωλισμός», που σκοπό είχε να καθιερώσει την ηγετική θέση της Γαλλίας παραμερίζοντας τη Βρετανία, καθώς ήταν ο πιο σημαντικός ανταγωνιστής στην Ευρώπη, να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ μειώνοντας έτσι τον αντίκτυπο της αμερικανικής επιρροής στην Γαλλία και στις χώρες της ΕΟΚ. Το 1966, ο Ντε Γκωλ αποφάσισε την αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ, ανέπτυξε πυρηνικό οπλοστάσιο, απαίτησε την αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων και των βάσεων από το έδαφος της χώρας, και έδιωξε την διοίκηση του ΝΑΤΟ που βρισκόταν μέχρι τότε στο Παρίσι. Η διοίκηση του ΝΑΤΟ μετακινήθηκε στις Βρυξέλλες.

Η εξέλιξη. Από την ΕΟΚ στην ΕΕ
Το Δεκέμβρη του 1991, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που τη συγκροτούσαν 12 ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα), συνυπέγραφαν τη Συνθήκη μετεξέλιξής της σε Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), τη γνωστή πλέον Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Επειδή όμως εντός της ΕΕ είναι οξύτατος ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών ή ομάδων κρατών, στο Μάαστριχτ δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και τα ζητήματα της Πολιτικής Ένωσης παραπέμφθηκαν για αντιμετώπιση στο μέλλον. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ συμπίπτει με μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και τις ανατροπές σ’ όλο τον κόσμο, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:

Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 – 5%.
Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών – μελών της ΕΟΚ.
Μας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω;

Ωστόσο στην Συνθήκη του Μάαστριχτ θεμελιώνονται και οι τέσσερις γνωστές “ελευθερίες”:Την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και του εργατικού δυναμικού.

Στις 31 Ιούλη 1992 μέσα στο καλοκαίρι και λίγο πριν κλείσει η βουλή η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη φέρνει εσπευσμένα για κύρωση στην Ελληνική Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Συνθήκη δεν μοιράστηκε στους βουλευτές και δεν συζητήθηκε. Οι βουλευτές απλά ψήφισαν!

Από τότε έως σήμερα προστέθηκαν: το Πρόγραμμα Σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ , το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που ακολούθησε, η «Στρατηγική της Λισαβόνας» και τέλος η «Στρατηγική της ΕΕ – Ευρώπη 2020», μα και τα μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι τα μεσοπρόθεσμα οι δανειακές συμβάσεις.