«Η εικόνα όμως αυτή της ευημερίας ήταν επιφανειακή και περιορισμένη μόνο στις προνομιούχες τάξεις : στους ηγεμονικούς κύκλους, στους μεγάλους γαιοκτήμονες – φεουδάρχες, στους αξιωματούχους της Εκκλησίας, στους μεγάλους επιχειρηματίες του υπερπόντιου εμπορίου…. Στα λιμάνια της δυτικής Ευρώπης έφταναν το χρυσάφι, το ασήμι και τα νέα αγροτικά προϊόντα και στις πόλεις ανεγείρονταν επιβλητικά κτίρια… την ίδια στιγμή οι επαίτες γέμιζαν τους δρόμους της Φλωρεντίας, της ισπανικής Βαλέντσια, του Παρισιού. Από το ένα μέρος τα πολιτικά και πνευματικά επιτεύγματα και από το άλλο τα κοινωνικά προβλήματα που εμφανίστηκαν από την μεταβολή των όρων της οικονομίας, δημιούργησαν ¨δύο δέκατους έκτους αιώνες¨ σύμφωνα με τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του σύγχρονου ιστορικού Φερνάν Μπρωντέλ»

(Ιστορία Νεότερη και Σύγχρονη, Γ΄ Γυμνασίου)

Μοιάζει, αλήθεια, ο 21ος αιώνας με τον 16ο αιώνα, έτσι όπως τον αναλύουν τα σχολικά βιβλία και εύστοχα τον περιγράφει με δύο λέξεις ο Φερνάν Μπρωντέλ: «οι δύο δέκατοι έκτοι αιώνες», ο χρυσός αιώνας του αμύθητου πλούτου που έφτανε «καραβιές» στην Ευρώπη από τις «ανακαλύψεις των νέων χωρών» και ο «πέτρινος» αιώνας της φτώχειας που γέμιζε το φωτεινό Παρίσι με 20.000 ζητιάνους το «σωτήριον έτος» 1587!

Αυτές τις μέρες  δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία του δείκτη «Bloomberg Billionaires Index», που μετράει την περιουσία των πιο ισχυρών επιχειρηματιών στον κόσμο. Σύμφωνα με τα  στοιχεία οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αύξησαν την περιουσία τους κατά 900 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017! Η συγκεκριμένη επίδοση τους, είναι τέσσερις φόρες μεγαλύτερη σε σχέση με την αντίστοιχη επίδοση του 2016! Ο δείκτης Bloomberg Billionaires Index, έδειξε ότι η περιουσία των «500» σημείωσε αύξηση κατά 23%. Συνολικά μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου 2017, οι 500 ζάπλουτοι έλεγχαν 5,3 τρισ. δολάρια σε σχέση με τα 4,4 τρισ. δολάρια στις 27/12/2016.

Στα παραπάνω στοιχεία να προσθέσουμε ότι από το 2009 ο συνολικός αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 81% από το 2009, δηλαδή μόλις έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καθώς κυμαίνονταν τότε μόλις στα 1.360 άτομα. Ένω και η περιουσία τους επίσης από τα 3,1 τρισ. δολ. υπερδιπλασιάστηκε το ίδιο διάστημα. Αυτά τα αμύθητα ποσά, έχουν οδηγήσει σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Έκθεσης Ανισότητας (World Inequality Report) που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε ένα τεράστιο άνοιγμα της «ψαλίδας» μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Το πλουσιότερο 1% του πλανήτη, «δέσμευσε» το 27% του παγκόσμιου πλούτου μεταξύ του 1980 και το 2016.

Η ζωή …των άλλων!

Αυτές τις μέρες στο Βόλο, πέρασε στα ψιλά των τοπικών εφημερίδων η είδηση της σύλληψης 24χρονου άνεργου πατέρα, ο οποίος έκλεψε δύο συσκευασίες βρεφικού γάλακτος συνολικής αξίας 40 ευρώ από τα ράφια γνωστού σούπερ μάρκετ του Βόλου. Οι υπεύθυνοι της αλυσίδας  κατήγγειλαν το γεγονός και υπέβαλαν μήνυση κατά του 24χρονου, ο οποίος εντοπίστηκε και τελικά συνελήφθη.

Πριν κάμποσο καιρό στην Καρδίτσα,  ένα 13χρονο κορίτσι συνελήφθη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ διότι εισέβαλε σε αρτοποιείο της περιοχής και έκλεψε από την ταμειακή μηχανή, μαζί με 14χρονο συνεργό της, το ποσό των 280 ευρώ.

Λίγο πιο βόρεια,  στις εργατικές κατοικίες της Καλαμαριάς επιδόθηκε κατασχετήριο σε χαμηλόμισθο οικογενειάρχη με γυναίκα και παιδί άνεργο. Το χρέος του στην εφορία αφορούσε φόρο εισοδήματος και μια κλήση της τροχαίας συνολικού ποσού 1.500 ευρώ τα οποία με τις προσαυξήσεις έφτασαν τα 2.026 ευρώ. Γι’ αυτό το ποσό η εφορία θέλει να κατάσχει το σπίτι.

Και κάπου αλλού, δίπλα στο πελώριο φωτεινό χριστουγεννιάτικο δέντρο μιας κεντρικής πλατείας, σαρανταεπτάχρονος άστεγος έσπασε το τζάμι αυτοκινήτου με κατσαβίδι. Δεν τον είδε κανείς και γι’ αυτό παρουσιάζεται μόνος του στο αστυνομικό τμήμα. Εξηγεί πως το ’κανε για να φυλακιστεί και να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεβάτι. Ήταν, όμως άτυχος καθώς ο ιδιοκτήτης τού Ι.Χ. δεν υπέβαλλε  μήνυση κι έτσι ο δυστυχής αφέθηκε ελεύθερος να λιμοκτονεί στην παγωνιά.

Την ίδια ώρα αποκαλύπτεται ότι πάνω από το 50% των εργαζομένων έχει δηλωθεί για 4ωρη εργασία αλλά εργάζονται 8 και 10 ώρες, ενώ σύμφωνα με καταγγελίες του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, επιχειρήσεις έχουν καταβάλει με τραπεζική κατάθεση – όπως ορίζει πλέον ο νόμος – το δώρο των Χριστουγέννων αλλά στη συνέχεια ζητούν από τους εργαζομένους τους να κάνουν ανάληψη και να τους τα επιστρέψουν.

Χέρι χέρι, κουπόνια, επιδόματα, κοινωνικά μερίσματα, λαχνοί… Στην Ελλάδα της μνημονιακής φτώχειας και ανεργίας, συγκροτείται ένα νέο είδος …πεινασμένων κυνηγών! Άνθρωποι κάθε ηλικίας στήνουν «καρτέρια ελπίδας». Κάνουν αιτήσεις, στοιβάζονται σε ουρές, αναζητούν στο διαδίκτυο ένα επίδομα! Κλάματα και παρακάλια, μπροστά σε υπάλληλους για να πάρουν τα 200,300 και 500 ευρώ ώστε να κάνουν Χριστούγεννα.

Πρόκειται, πιθανόν, για μια σειρά «επεισοδίων» που συνθέτουν, όμως, κατά κάποιον τρόπο το παζλ της εποχής της χολέρας. Aκριβώς σαν μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής, παιδιά άγουρα, από αυτά της διπλανής πόρτας που τα σκληραίνουν καθημερινά η ορφάνια και η εγκατάλειψη, τα βυζαίνουν η βία και η κοινωνική αδικία και τα μεγαλώνει… ποιός αλήθεια; Και μαζί, χέρι χέρι, «νεοάστεγοι», αυτοκτονίες, φτώχεια, κουτσούρεμα και των ελάχιστων συντάξεων, πλειστηριασμοί, σπίτια που τυλίγονται στις φλόγες και όποιος αντέξει το σωτήριον νέον έτος 2018.

Η επιστροφή της αθλιότητας!

Αλήθεια, οι Άθλιοι των Παρισίων δεν είναι μακριά, όπως νομίζουν ορισμένοι. Όλο και περισσότερο πολλαπλασιάζονται οι εκτός των τειχών και οι Aγιάννηδες που γεννιούνται πλέον μαζικά απέναντι στους Iαβέρηδες του συστήματος.

«Γεννιούνται οι άνθρωποι, δεν γίνονται», θα απαντήσουν οι μόνιμοι προσηλυτιστές της κοινής γνώμης, γιατί είναι εύκολη απάντηση να ρίχνεις τον ψόγο στον θεό, στο σύμπαν, στο DNA, στους προγόνους και στη μεταφυσική. Γιατί έτσι και μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι εύκολο να δικαιολογείς τις φυλακές, τα συστήματα καταστολής και παρακολούθησης, το αστυνομικό κράτος, τα στρατόπεδα και τα γκέτο.

Οι ίδιοι, ακόμα και όταν τα βήματα που ακούγονται δεν έχουν παρά μόνο το ουρλιαχτό των ανθρώπων που συντρίβονται, θα πουν, ε, ατύχημα, είναι, αυτά συμβαίνουν. Να όπως πέρσι, στο υπόγειο του ταχυ-σφαγείου Everest, 3ης Σεπτεμβρίου και θανάτου γωνία, στην πλατεία Βικτωρίας, εκεί που η ζωή «καταναλώνεται» με την ίδια ταχύτητα με την οποία καταναλώνονται τα προϊόντα της αλυσίδας.

Όλα στα γρήγορα. Ταχύτητα και βιασύνη στην κατανάλωση, ταχύτητα και βιασύνη στο θάνατο.

Ωστόσο, οι όμηροι του συστήματος – Κρόνου, απεγνωσμένοι, απελπισμένοι θα βγαίνουν και θα ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο περιγελώντας αυτούς που τους έβαλαν κάτω από το χαλί. H σιωπή των μεταβατικών χρόνων και της σιγουριάς του τέλους της ιστορίας αφήνει τη θέση της σε μία εκτεταμένη ρευστότητα. H μάζα ακόμα και χωρίς «άγρυπνα μάτια», αργά ή γρήγορα θα κινηθεί.