Εισήγηση για το Γενικό Συμβούλιο 11/4/2024 της ΟΣΥΑΠΕ

Για την πολιτική συγκυρία, την κατάσταση του κινήματος

και για ένα άλλο πολιτικό προσανατολισμό της Ομοσπονδίας

Είναι γνωστά και δεν θα απαριθμήσουμε τα πολλά προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στις Περιφέρειες στην χώρα, με κύρια αυτά των παγωμένων χαμηλών μισθών, που δεν μας επιτρέπουν να ζούμε αξιοπρεπώς από τους μισθούς μας, της δραματικής έλλειψης προσωπικού, των ιδιωτικοποιήσεων, της ψευδώνυμης αξιολόγησης, των αυθαιρεσιών των Περιφερειακών Αρχών κλπ.

Την ίδια ώρα που η ακρίβεια, η φτώχεια και η ανεργία «τρέχει» στο δρόμο και οι καθηλωμένοι μισθοί και οι συντάξεις, ροκανίζονται από τον ασταμάτητο πληθωρισμό, η κυβέρνηση προσπαθεί με τα «καλάθια» και τα επιδόματα να ξεγελάσει τον κόσμο.

Η διάχυτη λαϊκή αμφισβήτηση και οργή παύει να είναι βουβή

Δέκα μήνες μετά τον «εκλογικό θρίαμβο» της ΝΔ, το «άτρωτο» και η «παντοδυναμία» της αρχίζουν να δοκιμάζονται και να αμφισβητούνται. Όχι από κάποιον επίδοξο διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας από το χώρο της αστικής αντιπολίτευσης, αξιωματικής και μη. Αυτή «Ευρωβουλοπλέει» και παραδέρνει μέσα σε μια μεγάλη κρίση, κάτω από το βάρος των κραυγαλέα αντιλαϊκών κυβερνητικών πεπραγμένων της, από την έναρξη της μνημονιακής περιόδου και εντεύθεν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αδυνατούν, προς το παρόν, να συγκροτήσουν ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο και πολύ περισσότερο, εναλλακτική πρόταση και διέξοδο.

Οι σκοτούρες και η έκδηλη πλέον ανησυχία της ΝΔ οφείλονται στο γεγονός ότι η υφέρπουσα, διάχυτη, λαϊκή αμφισβήτηση, αποδοκιμασία και οργή παύει να είναι βουβή, παύει να είναι αόρατη. Βγαίνει στην επιφάνεια με μαζικό και δυναμικό τρόπο και αποσταθεροποιεί το αλαζονικό κυβερνητικό αφήγημα περί αδιατάρακτης επιβολής του περιβόητου «πολυδύναμου εκσυγχρονισμού».

Οι αγώνες των αγροτών, των φοιτητών και πανεπιστημιακών, των υγειονομικών, η μαχητική πανελλαδική κινητοποίηση κατά την τραγική επέτειο του εγκλήματος των Τεμπών και οι πάνω από 1.300.000 υπογραφές στο σχετικό ψήφισμα που απαιτεί δικαιοσύνη δείχνουν πως οι κοινωνικές αντοχές λιγοστεύουν, η κοι­νωνική ανοχή εξαντλείται, τα υπόγεια ρεύματα μετα­τρέπονται σε ρυάκια και ποτάμια διεκδίκησης και α­γώνα. Δυστυχώς ασυντόνιστα και σταθερά υπονομευόμενα από ψεύτικους φίλους, αλλά πάντως ορατά και ηχηρά.

Τα φιλοκυβερνητικά επιτελεία ανησύχησαν και κονδυλοφόροι τους χαρακτήρισαν τις λαϊκές κινητοποιήσεις ως «την άλλη αντιπολίτευση» που «μπορεί να μη μετριέται στις δημοσκοπήσεις, να μην εμφανίζει διαχειριστικές ή άλλες φιλοδοξίες… αλλά λειτουργεί ως υφέρπουσα εστία αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής». Για να επισημάνουν πως είναι «ιδιότυπη η αναμέτρηση» της κυβέρνησης με την «άλλη αντιπολίτευση» και μπορεί να κρύβει και «ένα κακό (για την κυβέρνηση) σενάριο ακόμα και αν δεν έχουμε πλήρη συναίσθηση της επικινδυνότητάς του».

Η «άλλη αντιπολίτευση», που γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι παρά η αντιπολίτευση των μαζικών εξωκοινοβουλευτικών αγώνων. Αν «δεν λήξει», όπως γράφουν οι φιλοκυβερνητικές πέννες, θα είναι απειλή και κρούουν τον κώδωνα της «επικινδυνότητάς» της που πρέπει να «συναισθανθεί» η κυβέρνηση.

Η αντιπολίτευση των αντικυβερνητικών εξωκοινοβουλευτικών αγώνων και όχι η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι αυτή που συγκρούεται με την κυβερνητική πολιτική, που την πιέζει και μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αναχαίτιση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μια φάση έντονων διεργασιών είναι σε εξέλιξη

Η νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, ρευστότητα και μη αναμενόμενες εξελίξεις.

Η σχετική πολιτική σταθερότητα που επικράτησε μετά το 2019, τώρα, δοκιμάζεται. Το γεγονός της ισχυρής εκλογικής επικράτησης της ΝΔ, όταν συνδυάζεται με την επιταχυνόμενη αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανυπαρξία μιας αντιπολίτευσης που να μπορεί να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να ευνουχίζει τις λαϊκές αντιστάσεις, δεν δημιουργεί από μόνο του συνθήκες πολιτικής σταθερότητας. Ενισχύει, στην πραγματικότητα, τα φαινόμενα αστάθειας ενός αστικού πολιτικού συστήματος σε πλήρη ανυποληψία.

Ταυτόχρονα τα σύννεφα του πολέμου σκοτεινιάζουν τον διεθνή ορίζοντα με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, ΕΕ), με δυο μεγάλα ανοιχτά μέτωπα στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή , με τους σιωνιστές του Νετανιάχου να συνεχίζουν, με τις πλάτες της Δύσης, με πρωτοφανή αγριότητα τη γενοκτονία του αδούλωτου Παλαιστινιακού λαού, που στέλνει μηνύματα ηρωϊκής αντίστασης σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Σε αυτά τα πλαίσια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εναγκαλίζεται με τον Νετανιάχου και τον Ζελένσκι, στέλνει όπλα από τα ελληνικά νησιά στην Ουκρανία, στέλνει φρεγάτες στη Μέση Ανατολή, γίνεται η πιο πειθήνια κυβέρνηση στις επιθυμίες των Αμερικάνων, με Σούδα, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη να έχουν γίνει ορμητήριά τους στα πολεμικά αυτά μέτωπα. Φέρνουν έτσι πιο κοντά τον κίνδυνο του πολέμου στο Νατοϊκό Αιγαίο, όπου η Τούρκικη αστική τάξη, δεν έχει εγκαταλείψει την «Μεγάλη Ιδέα» της «γαλάζιας πατρίδας» και με ο Μητσοτάκης σέρνεται σε ένα διατεταγμένο διάλογο για να μη διαταραχθεί η ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ και με επαναφορά των διχοτομικών σχεδίων για την Κύπρο

Φαινόμενα βαθιάς κρίσης

Η κυβέρνηση φοβάται το λαϊκό ξέσπασμα, βιάζεται και προχωράει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, με την ξεδιάντροπη ιδωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας, με τα πληρωμένα από τον κοσμάκη απογευματινά χειρουργεία, προσπαθεί να συγκαλύψει το έγκλημα στα Τέμπη, που φοβάται μήπως η οργή του κόσμου που φάνηκε στις 28 Φλεβάρη και η επιμονή των συγγενών των 57 θυμάτων εξελιχτεί σε έναν στρόβιλο που θααπειλήσει την «παντοδυναμία» της.

Η αστική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, που ψηφίζει την πλειονότητα των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους ψελλίζει κάποια «φιλικά» λόγια για τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ενώ τις υποσκάπτει και τις φρενάρει στο μαζικό κίνημα, ενεργώντας ως στήριγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που διευκολύνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να την επιβάλει.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το αν υπάρχει λαϊκή αντίθεση στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά το πώς και με ποια μορφή μπορεί να γίνει ενεργητική εξωκοινοβουλευτική λαϊκή κινητοποίηση. Το ποιοι παράγοντες δεν την αφήνουν να εκδηλωθεί σε όλα τα επίπεδα και -όταν εκδηλώνεται- πώς εμποδίζεται από αυτούς να αποκτήσει τη μαζικότητα, τις διαστάσεις που θα έκαναν αποτελεσματικό τον αγώνα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αυτοί οι αρνητικοί παράγοντες λειτούργησαν και στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διμήνου και σφράγισαν και την κατάληξή τους. Έτσι, ενώ με το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων των φοιτητών και των αγροτών το ίδιο χρονικό διάστημα ξεδιπλώθηκαν δύο κοινωνικά μέτωπα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη καμία, ουσιαστικά, προσπάθεια δεν καταβλήθηκε από τις δυνάμεις που έχουν επιρροή στο αγροτικό και φοιτητικό κίνημα, στη διάρκεια των δύο μηνών, να οργανωθεί ένα συντονισμός των δύο μετώπων πάλης, με συγχρονισμό και συνδυασμό των κινητοποιήσεών τους, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η μαζική αντίδραση και πίεση προς την κυβέρνηση από την σύμπηξη ενός ευρύτερου μετώπου αντικυβερνητικής πάλης.

ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ μια συμβιβαστική-διασπαστική-υπονομευτική γραμμή

Ακόμα χειρότερα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε μακριά από αυτόν τον αγώνα καθώς η ηγεσία της ΓΣΕΕ, με μια επονείδιστη απόφαση για κήρυξη πανεργατικής απεργίας για τον κατώτατο βασικό μισθό στις 17 Απρίλη, εκ των υστέρων, αφού ήταν γνωστή η εξαγγελία από την κυβέρνηση της αύξησης-κοροϊδίας, δυναμίτισε ευθέως τη δυνατότητα να συγκροτηθεί ένα παλλαϊκό μέτωπο πάλης εργαζομένων-αγροτών-φοιτητών ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, όπου εργατοϋπαλληλικές κινητοποιήσεις θα συντονίζονταν με τις αγροτικές και φοιτητικές. Αλλά και η μια απεργιακή κινητοποίηση, που έγινε από την ΑΔΕΔΥ και μια σειρά Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες κηρύχθηκε με καθυστέρηση για τα τέλη στις 28 Φεβρουαρίου, όταν πλέον είχαν κλείσει τις κινητοποιήσεις τους οι αγρότες.

Τώρα σε μια ακόμη πιο διασπαστική-διαλυτική επιχείρηση η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν προκηρύσσει απεργία μαζί με τη ΓΣΕΕ στις 17 Απρίλη, αλλά στις 21 Μάη, μια συνειδητή επιλογή των παρατάξεων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) που ψηφίζουν διαφορετικές ημερομηνίες στις δυο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που δεν βλέπουν την ανάγκη άμεσης διεκδίκησης των εργατικών αιτημάτων και δεν θέλουν συμπαράταξη και συγχρονισμό του εργατικού, δημοσιοϋπαλληλικού, αγροτικού, φοιτητικού αγώνα, γεγονός που θα ωφελούσε και την αποτελεσματικότητα του αγώνα.

Η απεργία είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων. Γι αυτό μέσα από αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να πλήξουν το δικαίωμα αυτό. Με τον τρόπο όμως που χρησιμοποιούν το όπλο αυτό οι ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το ευτελίζουν και το υπονομεύουν.

Στην ιστορία του ελληνικού και διεθνούς εργατικού κινήματος υπάρχουν απεργίες νικηφόρες ή απεργίες που αφήνουν παρακαταθήκες. Μόνο που οι απεργίες αυτές ξεκινούν με προειδοποιητική, συνεχίζουν με απεργίες μερικών ημερών, επαναλαμβανόμενες στη συνέχεια και φτάνουν σε παρατεταμένο απεργιακό αγώνα. Υπήρξαν τέτοιες απεργίες και στη χώρα μας και στην Ευρώπη, πρόσφατα αλλά πολύ περισσότερο παλαιότερα.

Έτσι όμως που προκηρύσσονται οι απεργίες από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ -και όχι μόνον- επετειακά, «για την τιμή των όπλων», διασπαστικά, σε βάθος χρόνου 2, 3 ή και 4 μηνών, χωρίς συνέχεια και με επόμενα βήματα, χωρίς συντονισμό, σχέδιο και κλιμάκωση, χωρίς ψυχή, καταντούν καρικατούρα, οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν σε αυτές και εργοδοτικοί και ρεφορμιστές συνδικαλιστές λένε στη συνέχεια ότι «δεν τραβάει ο κόσμος».

Η τακτική του ΠΑΜΕ

Ούτε όμως συνιστά απάντηση και η διασπαστική τακτική των αυτοαποκαλούμενων «ταξικών δυνάμεων», οι υγειονομικές ζώνες, οι χωριστές πλατείες και τα συντονιστικά – καπέλα. Δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη αυτού του ενωτικού, παλλαϊκού, ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού – λαϊκού κινήματος και δεν διαφοροποιούνται ουσιαστικά από τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Για τον κατώτατο μισθό, 908€ βασικό μισθό προτείνει η ΓΣΕΕ, 900€ το ΠΑΜΕ, όταν το 2008 ζητούσε 1400€.

Σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με τα «600 ταξικά σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες» που ελέγχουν, οι προτάσεις τους για το πρόγραμμα των απεργιακών κινητοποιήσεων, παρά τα «μεγάλα λόγια», τις συνεχείς «αντεπιθέσεις», «ρήξεις» και «ανατροπές», δεν διαφοροποιούνται από εκείνες των παρατάξεων που καταγγέλλουν.

Με τα πολυσέλιδα πλαίσια και τα ξεχωριστά συντονιστικά συνέβαλαν στη διάσπαση των φοιτητικών κινητοποιήσεων και πριν ακόμη ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, εκείνοι κήρυτταν ότι «οι φοιτητές είναι ήδη νικητές».

Πέρυσι, όταν ο κόσμος κατέβηκε κατά εκατομμύρια στους δρόμους, για το έγκλημα στα Τέμπη, αντί για κλιμάκωση του αγώνα, «έκλεισαν» μαζί με τους άλλους τις κινητοποιήσεις, γιατί έπρεπε να πάμε στις εθνικές εκλογές, ενώ φέτος η πρότασή τους για «εξεταστική επιτροπή», που θα εξέταζε τις ευθύνες σε βάθος χρόνου, από το 1997 μέχρι σήμερα (γιατί όχι και από την εποχή του Χ. Τρικούπη), αποτέλεσε το σωσίβιο και το άλλοθι για τη ΝΔ, για διάχυση ευθυνών, για τον εξαγνισμό του Κ. Καραμανλή και την συγκάλυψη του εγκλήματος.

Μαζί με τους αγροτοπατέρες της ΝΔ, «έκλεισαν», τις «ευπρεπείς», «λελογισμένες» κατά τον Μητσοτάκη, κινητοποιήσεις των αγροτών, χωρίς να έχει ικανοποιηθεί κανένα από τα βασικά αιτήματα τους και «είδαν» κι εδώ ότι «οι αγρότες έφυγαν με το κεφάλι ψηλά».

Όλες οι κινητοποιήσεις κλείνουν, με την παραπομπή τους στις περίφημες άλλες «πολύμορφες δράσεις», ενώ στο βάθος εντάσσονται στην «πορεία του ΚΚΕ προς τις ευρωεκλογές».

Όπως καταγγέλλεται από άλλες παρατάξεις,οι «ταξικές δυνάμεις»δε έθεσαν την απεργία (της ΑΔΕΔΥ κλπ) της 28ης Φεβρουαρίου προς ψήφιση στη ΓΣΕΕ και ταυτόχρονα δεν ψήφισαν την απεργία της 17ης Απριλίου (;;;). Κατά τα άλλα καταγγέλλουν τον Παναγόπουλο.

ΟΣΥΑΠΕ

Η ηγεσία της ΟΣΥΑΠΕ, στο διάστημα αυτό σίγουρα υπήρξε πιο «παραγωγική» σε επίπεδο ανακοινώσεων «επί παντός επιστητού», χωρίς όμως την ουσιαστική διαφοροποίηση «επί του πρακτέου», σε επίπεδο δηλαδή απεργιακών προτάσεων και κινητοποιήσεων, από την γραμμή της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ, ενώ ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε η λογική για τον παραταξιακό έλεγχο της Ομοσπονδίας. Καλές είναι οι ανακοινώσεις, όμως, όπως έχουμε ξανατονίσει, «κάθε βήμα πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια ντουζίνα προγράμματα» (Μαρξ) και δεκάδες ανακοινώσεις, θα συμπληρώναμε εμείς.

Σχέδιο Απόφασης Γενικού Συμβουλίου της ΟΣΥΑΠΕ

Για έναν άλλο αγωνιστικό, ενωτικό, πολιτικό προσανατολισμό της Ομοσπονδίας

και του συνδικαλιστικού – εργατικού λαϊκού κινήματος

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις πιστοποιούν για μια ακόμα φόρα πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να μπολιασθεί το δημοσιοϋπαλληλικό, εργατικό, αγροτικό και νεολαιίστικο κίνημα με ένα σωστό ταξικό προσανατολισμό, με αγωνιστικό πνεύμα, με μια γραμμή στο μαζικό κίνημα που θα επιτυγχάνει την ενωτική, μαζική συσπείρωση των εργαζομένων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της νεολαίας, σε ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα, με σχέδιο, συντονισμό και κλιμάκωση, που θα μπορεί να τελεσφορήσει στην πάλη του για την απόκρουση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί και η Ομοσπονδία μας, με στόχο

Έναν πανδημοσιοϋπαλληλικό, πανεργατικό, παλλαϊκό, ενωτικό αγώνα

με αγωνιστικό – ταξικό πολιτικό προσανατολισμό

με σχέδιο, οργάνωση, συντονισμό, κλιμάκωση

Για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου

• Για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
• Για ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα
• Για την εφαρμογή της ΕΣΣΕ από όλες τις Περιφέρειες
• Για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στις Περιφέρειες

και σε άλλους δημόσιους φορείς

• Να μη περάσει «αξιολόγηση» – κατηγοριοποίηση – καρατόμηση δικαιωμάτων
• Για να σταματήσουμε τον αυταρχισμό των Περιφερειακών Αρχών
• Για Δημόσια Δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια
• Να τιμωρηθούν οι ένοχοι, πολιτικά και ποινικά, για το έγκλημα στα Τέμπη
• Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές επιχειρήσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή και αλλού
• Για Λευτεριά στην Παλαιστίνη

10-04-2024

Για την Αριστερή Παρέμβαση

Παύλος Λ. Αλεξίου

Μέλος Γ. Σ. ΟΣΥΑΠΕ