Η βίαιη δολοφονία των επτά ακτιβιστών της World Central Kitchen που χτυπήθηκαν από ισραηλινές βόμβες ενώ μετέφεραν 400 περίπου τόνους ανθρωπιστικής επισιτιστικής βοήθειας στους άμαχους Παλαιστίνιους της Γάζας, στο πλαίσιο της κυπριακής πρωτοβουλίας “Αμάλθεια”, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, ξυπνώντας σε κάποιες περιπτώσεις μνήμες παλαιότερων περιστατικών δολοφονιών ξένων ακτιβιστών από ισραηλινούς.
Όπως κατέθεσαν υπεύθυνοι της WCK, η αμερικανική Οργάνωση ενεργούσε σε συνεννόηση με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, εξ ου και το χτύπημα θεωρήθηκε εμβόλιμο: η αυτοκινητοπομπή της WCK επλήγη ενώ αναχωρούσε από αποθήκη στην πόλη Ντέιρ αλ Μπάλα στη Λωρίδα της Γάζας, αφού είχε εκφορτώσει περισσότερους από 100 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας για τους άμαχους Παλαιστίνιους του θύλακα.

«Δεν πρόκειται απλώς για μια επίθεση εναντίον της WCK, πρόκειται για επίθεση εναντίον των ανθρωπιστικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στις πιο δύσ­κολες συνθήκες, όπου τα τρό­φιμα χρησι­μο­ποιούνται ως όπλο πολέ­μου», κατήγγειλε η Έριν Γκορ, στέλεχος της WCK, καταλήγοντας επι­γραμματικά: «είναι ασυγχώρητο».

Στο πρώην Twitter, (νυν Χ), μέλη της Οργάνωσης σημείωσαν χαρα­κτη­­ριστικά: «Πρόκειται για τρα­γωδία. Οι εργαζόμενοι σε οργα­νώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας και οι άμαχοι δεν πρέπει ποτέ να γίνονται στόχος. Ουδέποτε», με τις λέξεις «ποτέ» και «ουδέποτε» γραμμένες με κεφαλαία γράμ­μα­τα.
Ο ιδρυτής της Οργάνωσης, Αμερι­κανο-ισπανός σεφ Χοσέ Αντρές, έσπευσε να τονίσει πως οι δολο­φονημένοι συνεργάτες του δεν είναι ούτε «απρόσωποι» ούτε «α­νώ­­νυμοι», και κάλεσε τον στρατό του Ισραήλ να «σταματήσει τους σκο­τωμούς χωρίς διάκριση».
Σε σχετικούς σχολιασμούς στα σόσιαλ μίντια, δεν έλειψαν κάποιες σκόρπιες αναφορές στην επίσης δολοφονημένη από τους Ισραη­λινούς 23χρονη ακτιβίστρια Ρέιτσελ Κόρι. Η νεαρή Αμερι­κα­νίδα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στη Γάζα τον Μάρτιο του 2006, κατα­πλα­κωμένη από μια μπουλντόζα Caterpillar D9 των ισραηλινών δυνάμεων, ενώ επιχει­ρούσε ν’ απο­τρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοική­σιμη πε­ριοχή της Ράφα που είχαν ορίσει ως ζώνη ασφαλείας. Τρεις ακτι­βιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα κι έσπευσαν κοντά της για τις πρώτες βοήθειες, κατέθεσαν πως το μόνο που πρό­λαβε να πει ήταν: «Η πλάτη μου έσπασε…».

Η ηρωική απόπειρα κι ο φρικτός θάνατος της Ρέιτσελ έκαναν ταχύ­τατα τον γύρο του κόσμου, καθι­στώντας την σύμβολο του διεθνούς κινήματος για την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Επ’ αφορμή των τραγικών αυτών γεγονότων, τωρινών και παλιότε­ρων, η στήλη αναδημοσιεύει στοι­χεία από την κριτική παρουσίαση του θεατρικού έργου που είχε εμπνεύσει η Ρέιτσελ Κόρι, και του ανεβάσματός του στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Μά­νιας Παπαδημητρίου, 14 χρόνια πριν.

Το έργο ξεδιπλώνει με ιδιαίτερη ζωντάνια την καθημερινότητα της κοπέλας στην Αμερική, όπως και στη διάρκεια της παραμονής της στη Ράφα, αναπλάθοντας με συγ­κλονι­στική παραστατικότητα την αφύ­πνιση και την ωρίμανσή της στις ύστερες συνθήκες διαβίωσής της κοντά στους Παλαιστίνιους.
Θυμόμαστε ακόμα τις εύψυχες ερμηνείες της Δήμητρας Σύρρου (Ρέιτσελ Κόρι) και της Μάρως Α­γρί­τη (Χρόνος), όπως και τη μετρη­μένη σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου που μοιράζοντας σοφά τον χωροχρόνο ανάμεσα στον προβληματισμό και τη συγ­κί­νηση, είχε συνθέσει μια αξιομνη­μόνευτη παράσταση.
Το θεατρικό έργο των Άλαν Ρίκ­μαν και Κάθριν Βίνερ (το οποίο με­τέ­φρασε εμπνευσμένα στη γλώσ­­σα μας η Νάνσυ Τρικκαλίτη), βασί­στη­κε στα προσωπικά της ημερο­λόγια.

Ο γνωστός από τους ρόλους του καρατερίστα στον κινηματογράφο κι ανήσυχος θεατράνθρωπος Άλαν Ρίκμαν που χάθηκε το 2016, πέφτοντας πάνω στα κείμενα της Rachel θέλησε να τα δραμα­τοποιήσει. Ζήτησε τη βοήθεια της δημοσιογράφου Κάθριν Βίνερ που είχε εκτεταμένα ασχοληθεί με το Παλαιστινιακό ζήτημα, κι από κοι­νού απευθύνθηκαν στους γονείς της κοπέλας που βρίσκονταν σε δικα­στικό αγώνα διαρκείας εναντίον του Ισραηλινού κράτους. Ένα χρό­νο μετά, τους έστειλαν 184 σελίδες χει­ρογράφων από τα ημε­ρολόγιά της.

Το έργο γράφτηκε, και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005 σε σκηνοθεσία του Ρίκμαν, σημει­ώνοντας τεράστια επιτυχία κι αποσπώντας σημαντικά βραβεία.
Ο Χάρολντ Πίντερ, διαμα­ρτυ­ρόμενος από κοινού με 18 ακόμα συγγραφείς για την ακύρωση των προγραμματισμένων παραστάσεων του New York The­ater Workshop, δήλωνε τον Μάρτιο του 2006:
«…Πιστεύουμε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό έργο, ιδιαίτερα για το αμερικανικό κοινό, που πολύ σπά­νια έχει την ευκαιρία να δει και να κρίνει το υλικό με το οποίο κατα­πιάνεται ένα έργο.
…Τι είναι αυτό από τα γραπτά της Rachel Corrie, τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, τις ανησυχίες της, το θάρρος της, […] από το οποίο το κοινό της Νέας Υόρκης πρέπει να προστατευτεί;
Οι ποικίλοι λόγοι που επικαλείται το θέατρο – το κώμα του πρω­θυ­πουργού Αριέλ Σαρόν, η εκλογή της Χαμάς, οι περιστάσεις του θα­νάτου της Rachel Corrie […], δεν βγάζουν κανένα νόημα σε σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου και των κρίσιμων ζητημάτων που θέτει για την δραστηριότητα του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη.
Η Rachel Corrie έδωσε τη ζωή της, ορθώνοντας το ανάστημά της ενά­ντια στην αδικία. Ένα θέατρο με τό­σο σπουδαία ιστορία, θα έπρεπε να είχε το θάρρος να δώσει στο θεα­τρόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης την ευκαιρία να γνωρίσει την εμπει­ρία ζωής της Rachel Corrie…».

Θέμις Αμάλλου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος