Το βίντεο της Πορείας για τα 80 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, που προβλήθηκε στην εκδήλωση που οργανώθηκε στο ΣΗΜΑ, στις 18/2/2023

Η κεντρική ομιλία στην εκδήλωση, όπως εκφωνήθηκε από τον σ. Φοίβο Αδριανό εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της Πορείας

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της Πορείας, σας καλωσορίζουμε στην εκδήλωση που διοργανώνει η Πορεία, η νεολαία του Μ-Λ ΚΚΕ, για τη συμπλήρωση ογδόντα χρόνων από την ίδρυση της ΕΠΟΝ.

Δεν είναι καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας ότι ένας νέος ή μια νέα θα παραβρεθεί σε μια εκδήλωση για την ΕΠΟΝ. Στην πραγματικότητα, είναι ίσως πιο υψηλές οι πιθανότητες για ένα κομμάτι νεολαίας να αγνοείται πλήρως η ιστορία της ΕΠΟΝ, ή στην καλύτερη περίπτωση να έχει σχηματιστεί μια στρεβλή εικόνα από την κυρίαρχη προπαγάνδα.

Για αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα κανάλια, τις εφημερίδες ή το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν υπάρχουν αφιερώματα για τα 80 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, παρ’ ότι η ίδρυση της ΕΠΟΝ αποτέλεσε κομβικό σημείο για τη νικηφόρα έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Και όταν καμιά φορά τα αστικά μέσα αποφασίζουν να αναφερθούν στην ΕΠΟΝ, το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, είναι για να τα σπιλώσουν, για να ταυτίσουν την αντίσταση στο φασισμό με δήθεν αποτρόπαιες πράξεις βίας και διχασμού.

Υπάρχει όμως και μια άλλη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ιστορία της ΕΠΟΝ και των αγώνων του λαού μας ανήκουν στο παρελθόν, και όποιος ασχολείται με αυτά πάσχει από κάποιου είδους προγονοπληξία.

Δεν συμφωνούμε με αυτή την αντίληψη. Και δεν συμφωνούμε με αυτή την αντίληψη γιατί τα γεγονότα της μεγάλης δεκαετίας του 1940 έχουν αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στο σήμερα, έχουν καθορίσει τη νεοελληνική ιστορία και τις τωρινές συνθήκες μέσα στις οποίες η νεολαία καλείται να ζήσει και να παλέψει.

Επομένως δεν σκοπεύουμε να ξεχάσουμε με τόση ευκολία τις θυσίες, τους αγώνες και τους αδικαίωτους σκοπούς της ΕΠΟΝ, ακριβώς επειδή μένουν αδικαίωτοι, και μας καθοδηγούν στην πάλη για τα δικά μας οράματα, για το μέλλον που καλείται να οικοδομήσει η νέα γενιά.

Η ΕΠΟΝ, η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, ιδρύθηκε στις 23 Φλεβάρη του 1943 ως απευθείας μετεξέλιξη του ΕΑΜ Νέων. Το ΕΑΜ, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 1941 με πρωτοβουλία του ηρωικού ΚΚΕ, με κύριο στόχο την εθνική απελευθέρωση από την τριπλή φασιστική κατοχή των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών.

Τις γραμμές της ΕΠΟΝ στελέχωσαν αρχικά κυρίως τα μέλη της ΟΚΝΕ, οι νεολαίοι και νεολαίες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, πολλοί εκ των οποίων ήταν ήδη μπαρουτοκαπνισμένοι από τις διώξεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια της αιματοβαμμένης φασιστική δικτατορίας του Μεταξά.

Το ΕΑΜ δεν ήταν ελληνική πρωτοτυπία, αλλά αποτέλεσε την εγχώρια εφαρμογή της τακτικής των Λαϊκών-Αντιφασιστικών Μετώπων, τη συγκρότηση των οποίων έθεσε ως στόχο για τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου ήδη από το 1935 η Κομμουνιστική Διεθνής, έχοντας στην πρωτοπορία της το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην ιστορία, τη Σοβιετική Ένωση. Τα Λαϊκά Μέτωπα αποτέλεσαν γραμμή άμυνας έναντι του αναδυόμενου φασισμού, που προετοίμαζε τότε να ρίξει τον πλανήτη στη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τα συμφέροντα της πιο αντιδραστικής, σοβινιστικής και ιμπεριαλιστικής μερίδας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως τα αστικά κόμματα της εποχής όχι μόνο αρνήθηκαν να συμμετέχουν στο ΕΑΜ και ευρύτερα στα Λαϊκά Μέτωπα, αλλά κήρυξαν γενικό σιωπητήριο απέναντι στους κατακτητές. Εξαπέλυσαν ενάντια στο ΕΑΜ τις πιο ευτελείς ύβρεις. Για τις φρικαλεότητες των ναζί κατηγόρησαν την εθνικοαπελευθερωτική δράση του ΕΛΑΣ, και σε πολλές περιπτώσεις οργάνωσαν οι ίδιοι χτυπήματα κατά των ανταρτών, σε συνεργασία με τους κατακτητές και τις κυβερνήσεις των δωσίλογων.

Πάνω από 600.000 μέλη νέοι και νέες πάλεψαν μέσα απ’ τις γραμμές της ΕΠΟΝ, πάνω από 35.000 μαχητές και μαχήτριες της ΕΠΟΝ στελέχωσαν τα τμήματα του Λαϊκού Στρατού, του ΕΛΑΣ.

Ο λαός και η νεολαία μέσα από το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ έδωσαν τη μάχη κατά της επιστράτευσης, χαρίζοντας στη χώρα μας την τιμή να αποτελεί τη μοναδική κατακτημένη χώρα που δεν έστειλε ούτε έναν άνθρωπο για την ενίσχυση της ναζιστικής στρατιωτικής μηχανής. Οι Επονίτες και οι Επονίτισσες ακύρωσαν τα σχέδια διαμελισμού της Μακεδονίας και κατάκτησης της Θεσσαλονίκης από τον βουλγάρικο φασισμό. Οργανώνοντας συσσίτια και δομές ενίσχυσης και περίθαλψης του λαού κέρδισαν τη μάχη κατά της πείνας, που στέρησε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες λαού την πρώτη περίοδο της Κατοχής.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στην Ελεύθερη, ανταρτοκρατούμενη, Ελλάδα, στις οποίες ανάμεσα σε πάνω από 1.500.000 ψηφοφόρους συμμετείχε για πρώτη φορά ισότιμα ο γυναικείος πληθυσμός και οι νέοι και νέες άνω των 18 ετών. Το παράδειγμα της συμμετοχής των γυναικών στο ΕΑΜ, αποτελεί φάρο που φωτίζει την υπόθεση του γυναικείου ζητήματος, ιδιαίτερα σήμερα που αυξάνονται τα περιστατικά ως και δολοφονικής βίας κατά των γυναικών, που η εγκυμοσύνη καθίσταται αιτία απόλυσης, σήμερα που η βαρβαρότητα και η εμπορευματοποίηση μολύνει όλο και πιο έντονα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Οι Επονίτες και Επονίτισσες συμμετείχαν σε πάνω από 400 μάχες, απελευθερώνοντας ολόκληρες περιοχές στην επαρχία και τις πόλεις πολύ πριν τη λήξη του πολέμου. Επέδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό ως η βασική δύναμη αντίστασης στη βρετανική ιμπεριαλιστική επέμβαση το Δεκέμβρη του ‘44. Στη συνέχεια στρατεύτηκαν στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας απέναντι στο ντόπιο φασισμό και τους ιμπεριαλιστές προστάτες του.

Οι Επονίτες ίδρυσαν περιοδικές εκδόσεις και τύπωσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα αντιστασιακού τύπου σε όλη την Ελλάδα. Εξέδωσαν αλφαβητάρια για την επιμόρφωση της νεολαίας, ίδρυσαν σχολές γεωργικών σπουδών, ίδρυσαν λογοτεχνικές ομάδες και θεατρικούς θιάσους για την εξύψωση του ηθικού και του πολιτισμικού επιπέδου του λαού και της νεολαίας.

Μέσα από το έπος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του Β’ Αντάρτικου, η ΕΠΟΝ έχτισε αδιάρρηκτους δεσμούς με το λαό, δεσμούς τόσο ισχυρούς, που ακόμα και στις συνθήκες του Εμφυλίου Πολέμου και του μετεμφυλιακού κράτους του μοναρχοφασισμού, ούτε οι διώξεις, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, ούτε ακόμα οι δολοφονίες χιλιάδων αγωνιστών, δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν την ΕΠΟΝ και το ΚΚΕ από τις καρδιές των ανθρώπων. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες της παρανομίας, το ΚΚΕ και η ΕΠΟΝ, συνέχισαν να καθοδηγούν τις δίκαιες διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, μέχρι που αναδείχθηκαν και σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 συντελέστηκαν μεγάλες, αρνητικές ανατροπές στο παγκόσμιο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Αλλαγές που είχαν την αντανάκλασή τους και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, με την καθαίρεση της νόμιμης ηγεσίας του ΚΚΕ, και την πραξικοπηματική επικράτηση μιας γραμμής που στη θέση του αγώνα για την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση των λαών έβαλε τη συνθηκολόγηση μπροστά στην πίεση του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης. Η γραμμή αυτή αντικατέστησε την επαναστατική κατεύθυνση της πίστης στη δύναμη των λαϊκών αγώνων, με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες για το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ ξεριζώθηκε και τη θέση της πήρε το πνεύμα του συμβιβασμού και της υποταγής. Εν τέλει η νέα ρεβιζιονιστική ηγεσία, το Γενάρη του 1958 προχώρησε στη διάλυση της ΕΠΟΝ και τη διάχυσή της στις νόμιμες οργανώσεις της ΕΔΑ, με αποτέλεσμα την υποχώρηση του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος.

Πολιτικοί επίγονοι αυτής της ολέθριας γραμμής είναι το σημερινό ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν παύουν να αναδεικνύουν καθημερινά τις τραγικές συνέπειες που επιφέρει η καταπάτηση κάθε επαναστατικής αρχής και η συμμόρφωση μπροστά στα κελεύσματα του αστικού συστήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί πλέον σε ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που επέβαλλε μνημόνια, χτύπησε το λαϊκό κίνημα, και σε αντίθεση με την ΕΠΟΝ, παρέδωσε γη και ύδωρ στον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Διατηρεί τους αριστερούς τίτλους και τις αναφορές στον εαμοελασίτικο αγώνα για να εξαπατάει το λαό, όμως όλη του η στάση αποτελεί μια άρνηση και προδοσία των αγώνων της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, προδοσία των αγώνων για ανεξαρτησία και τα δικαιώματα της νέας γενιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ όψιμα επικαλείται τη δημοκρατία και τα λαϊκά συμφέροντα, όταν είναι ο πρώτος διδάξας σε αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, όπως η ανατροπή της ετυμηγορίας του δημοψηφίσματος, όταν έχει υπερψηφίσει σχεδόν τα μισά από τα νομοσχέδια που έχει φέρει προς ψήφιση η δεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, όχι μόνο γιατί έχει επιλέξει το ρόλο του εναλλακτικού διαχειριστή με ίδιο αντιλαϊκό περιεχόμενο, αλλά και γιατί λοιδορεί το όνομα της αριστεράς και του κινήματος, ξεπλένοντας τη δεξιά.

Από την άλλη το ΚΚΕ, έχει αναλάβει το ρόλο της “υπεύθυνης δύναμης”, πλήρως ενσωματωμένο στο αστικό πολιτικό σκηνικό, διασπά και υπονομεύει τους λαϊκούς αγώνες, εναποθέτοντας τα πάντα στις εκλογές. Συμμορφώνεται στα κελεύσματα του αστικού συστήματος, όπως φάνηκε και στην περίοδο της πανδημίας με τη σιωπηλή αποδοχή των αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων από μέρους του. Προβάλλει τον εαυτό του ως συνεχιστή και τιμητή της ΕΠΟΝ, ενώ αρνείται τον αγώνα της για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, τον οποίο καταγγέλλει ως “αγώνα κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης”, και με έπαρση κατηγορεί τα ίδια τα Λαϊκά Μέτωπα, όπως το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, ως συμβιβαστικά.

Εμείς στεκόμαστε στον αντίποδα αυτής της τοποθέτησης, και λέμε μάλιστα πως τα ζητήματα που έθεσε η ΕΠΟΝ παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα, και πράγματι, διαβάζοντας κανείς το ιδρυτικό κείμενο της ΕΠΟΝ, θα δει ότι οι σκοποί που έθετε, είναι δυστυχώς ακόμα επίκαιροι.

Διαβάζουμε στο ιδρυτικό κείμενο της ΕΠΟΝ πως πάλευε για:

1) την Εθνική απελευθέρωση με βάση την ακεραιότητα της Ελλάδας

2) την Εξόντωση του φασισμού και αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας

3) την Καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και υπεράσπιση της ειρήνης με βάση την αυτοδιάθεση των λαών

4) την Υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών, εκπολιτιστικών και μορφωτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέα γενιάς

Δεν υπάρχει, νομίζω, σε αυτές τις προτάσεις ούτε μία λέξη που να μην έχει επίκαιρο περιεχόμενο. Και πιάνομαι από αυτό το τελευταίο, την “υπεράσπιση των εκπολιτιστικών και μορφωτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέας γενιάς”, γιατί την ίδια στιγμή που πραγματοποιείται η εκδήλωσή μας, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών πραγματοποιεί τη Γενική του Συνέλευση, για να μην εξισωθούν τα πτυχία των καλλιτεχνών με απολυτήρια λυκείου.

Οι καλλιτέχνες ξεκίνησαν εδώ και σχεδόν δύο μήνες έναν πολύ σημαντικό αγώνα για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της εκπαίδευσης και των εργασιακών τους δικαιωμάτων, με την κατάληψη του Συλλόγου των σπουδαστών του Εθνικού Θεάτρου, με τις καταλήψεις στα κτίρια του Τσίλερ και του Ρεξ, με διαρκείς αποφάσεις των σπουδαστών των ιδιωτικών δραματικών σχολών για αποχή από τα μαθήματα και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και δράσεις, με απεργιακές συγκεντρώσεις και ενιαία συμπόρευση του συνόλου των εργαζομένων στον πολιτισμό, από τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες, μέχρι τους αρχαιολόγους.

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες που αναγκάζονται να παλέψουν για τα πτυχία τους, αλλά είναι και οι φοιτητές κάθε κλάδου, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σωρεία νόμων που εξισώνουν τα δημόσια πτυχία με αυτά που παρέχουν τα ιδιωτικά κολέγια, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο όπου το δικαίωμα στις σπουδές κρίνεται από το μέγεθος της τσέπης του καθενός, όταν αφαιρείται η διδακτική επάρκεια από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών, όταν προκειμένου να μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο αναγκάζεται να περάσει από τον εξεταστικό Γολγοθά των πανελληνίων και των χρυσοπληρωμένων ιδιωτικών φροντιστηρίων, όταν λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο οι πιθανότητες να βρει κανείς δουλειά στο αντικείμενό του, καταδικάζοντας τα νέα παιδιά στην απογοήτευση, την απόσυρση από τις σπουδές, ακόμα και την απόσυρση από το σχολείο. Αυτό το σχολείο που οι κυβερνήσεις πλασάρουν με το μανδύα του εκσυγχρονισμού είναι το σχολείο του οποίου οι καθηγητές δεν φτάνουν για να καλύψουν το πρόγραμμα, και η χρηματοδότηση δεν φτάνει ούτε για να καλύψει τη θέρμανση. Είναι το σχολείο στο οποίο πριν από λίγους μήνες βιώσαμε μέχρι και θάνατο μικρού παιδιού εξαιτίας της έλλειψης συντήρησης των σχολικών υποδομών. Είναι επομένως φανερό πως η πάλη της ΕΠΟΝ για τα πολιτιστικά και μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς, αποκτά μεγάλη σημασία στο σήμερα.

Απαραίτητο συμπλήρωμα της αντιεκπαιδευτικής και ευρύτερα της αντιλαϊκής πολιτικής είναι η πολιτική της καταστολής, της τρομοκρατίας και της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Γιατί ένα σύστημα που θέλει το λαό αμόρφωτο, να διαμορφώνεται επί της ουσίας ως φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, πρέπει πρώτα να περιορίσει τις διεκδικήσεις για μόρφωση και δουλειά. Γι’ αυτό και ο αγώνας που έδωσε η ΕΠΟΝ για τα πολιτικά δικαιώματα, στο σήμερα περνάει μέσα από την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου, την υπεράσπιση των φοιτητικών συλλόγων και των σωματείων, ενάντια στην κρατική υπονόμευση των δημοκρατικών τους διαδικασιών, ενάντια στις ηλεκτρονικές εκλογές και τα ενιαία ψηφοδέλτια που επιχειρούν να ελέγξουν και να αποπολιτικοποιήσουν τα συνδικαλιστικά όργανα, ενάντια στην ποινικοποίηση της απεργίας, των διαδηλώσεων και της συνδικαλιστικής δράσης, για να μπορεί ο λαός και η νεολαία να συζητάει ελεύθερα, να διεκδικεί τα συμφέροντά του συλλογικά κι οργανωμένα, να προβάλλει τα πολιτικά του αιτήματα χωρίς το βούρδουλα της αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, που η τωρινή κυβέρνηση θέλει να τις μπάσει ως και μέσα στα πανεπιστήμια.

Η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους αντιφασιστικούς αγώνες. Ο φασισμός αξιοποιήθηκε σε στιγμές κρίσης του αστικού συστήματος, ως εργαλείο τρομοκράτησης και άσκησης βίας κατά του λαϊκού κινήματος, και σήμερα το αστικό σύστημα σε ολόκληρο τον κόσμο τροφοδοτεί τις φασιστικές του εφεδρείες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον ναζισμό. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας και το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ εκπαιδεύονται, χρηματοδοτούνται και λαμβάνουν όπλα από το σύνολο του δυτικού κόσμου. Σε μια σειρά χώρες τα κομμουνιστικά σύμβολα κρίνονται παράνομα με νόμο του κράτους, ενώ εθνικιστικές, ακροδεξιές δυνάμεις μπαίνουν σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, ή αναδεικνύονται σε δεύτερο κόμμα.

Σε αυτή τη συγκυρία η Νέα Δημοκρατία έχει αναδείξει σε κορυφαία κυβερνητικά στελέχη πληθώρα νοσταλγών της επταετούς δικτατορίας και του Μεταξά. Τα αστικά μέσα ενημέρωσης προωθούν το “αντισυστημικό” προφίλ των ακροδεξιών δυνάμεων, για να εγκλωβίσουν το λαό, και να τον απομακρύνουν από την αριστερά και το λαϊκό κίνημα.

Το όργιο καταστολής και αυταρχισμού που έχει επιδείξει η κυβέρνηση με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, τα φαινόμενα κρατικής βίας, οι βασανισμοί και οι αλλεπάλληλες δολοφονίες νέων ρομά από αστυνομικούς,ί σκοτεινιάζουν το πολιτικό κλίμα της χώρας, και δίνουν το πράσινο φως στις φασιστικές συμμορίες να ξαναδιεκδικήσουν δημόσιο χώρο και να εξαπολύσουν το νεοναζιστικό τους δηλητήριο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, όλα όσα αναφέραμε ως εδώ είναι πολύ σημαντικά. Είναι ο λόγος που κάνουμε αυτή την εκδήλωση, ακριβώ για να αναδείξουμε τις προκλήσεις που ακόμα αντιμετωπίζει η νεολαία, 80 χρόνια μετά. Όμως καμία πρόκληση δεν μπορεί να απαντηθεί αν δεν δούμε το κύριο, αυτό για το οποίο η ΕΠΟΝ πάλεψε 16 ολόκληρα χρόνια, και αυτό παραμένει το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, για την υπεράσπιση της ειρήνης και της αυτοδιάθεσης των λαών.

Αν το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ κατάφεραν να συσπειρώσουν την πλειοψηφία του λαού, αν κατάφεραν να δώσουν μεγαλειώδεις, νικηφόρους αγώνες, αν κατάφεραν να σφυρηλατήσουν αδιάσπαστους δεσμούς με τις εργαζόμενες μάζες, αυτό έγινε γιατί είχαν σωστή πολιτική κατεύθυνση, κατεύθυνση που ξεκινούσε από το πρόβλημα, και έφτανε μέχρι τη ρίζα του. Και στη χώρα μας η ρίζα αυτή έχει ονοματεπώνυμο, είναι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση από τις μεγάλες δυνάμεις, από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εξάρτηση από αυτούς που για να μη ζήσει ο λαός μας ημέρες λευτεριάς, έγιναν κατακτητές στη θέση του κατακτητή. Αυτούς που βομβάρδισαν τον Πειραιά και την Αθήνα το Δεκέμβρη του 1944, αυτούς που έριξαν βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και το Βίτσι, αυτούς που σκότωσαν Λαμπράκη-Μπελογιάννη, αυτούς που ενορχήστρωσαν τη φασιστική Χούντα των Συνταγματαρχών το 1967, αυτούς που έδωσαν το πράσινο φως για την κατάκτηση της μισής Κύπρου από την Τουρκία το 1974, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αυτούς που διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας μετατρέποντας την σε ένα τουριστικό θέρετρο υπηρεσιών για τα δικά τους συμφέροντα, αυτούς που επέβαλλαν μνημόνια εξαθλίωσης στον ελληνικό λαό.

Μπορεί τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Νέα Δημοκρατία να πανηγυρίζουν δήθεν για το “τέλος των μνημονίων”, όμως και οι 500 εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων παραμένουν ενεργοί, τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα που στηρίζονται στη φορολογική αφαίμαξη του λαού είναι εδώ, και θα παραμείνουν εδώ μέχρι το 2060. Ο ΕΝΦΙΑ και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας είναι εδώ, οι ιδιωτικοποιήσεις όλων των δημόσιων υποδομών, από τα αεροδρόμια μέχρι τη ΔΕΗ, προωθούνται απρόσκοπτα, οι κατακρεουργημένες συντάξεις, ο κατώτατος μισθός και τα επιδόματα ανεργίας που δεν φτάνουν ούτε για τις βασικές ανάγκες διαβίωσης, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα αστρονομικά ποσοστά ανεργίας, η μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, όλα τα παραπάνω είναι εδώ και κάνουν τη ζωή της νέας γενιάς αβίωτη. Στέλνουν τη νεολαία ολοταχώς προς τη μετανάστευση, ή την καταδικάζουν στη μιζέρια και την ανέχεια.

Τα μνημόνια και η φτωχοποίηση του λαού λειτουργούν προς το συμφέρον του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, του ΣΕΒ και των δισεκατομμυριούχων εφοπλιστών που ακόμα πληρώνουν φόρους “εθελοντικά”. Η ολιγαρχία του πλούτου παρασιτεί όλο και περισσότερο με τη συμπίεση των μισθών και την αύξηση των τιμών, την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και την φτωχοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω από αυτούς στέκεται ο αμερικάνικος και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, που όχι μόνο καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μερίδιο του οικονομικού τομέα της χώρας μέσα από την κυριαρχία των πολυεθνικών μονοπωλίων, αλλά αξιοποιεί την Ελλάδα για την προώθηση των ευρύτερων γεωπολιτικών του συμφερόντων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, αυτές τις μέρες προετοιμάζεται η επίσκεψη που θα κάνει στη χώρα ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν. Δεν είναι τυχαίο πως κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του θα συναντηθεί τόσο με τον Μητσοτάκη, όσο και με τον Τσίπρα, γιατί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιχειρεί να εξασφαλίσει την προνομιακή θέση που κατέχει στη χώρα και την επαύριο των εκλογών, σιγουρεύοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει ανερυθρίαστα να καπηλεύεται την ιστορία των λαϊκών αγώνων, τους αγώνες του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, παραμένει νατοϊκότερος των νατοϊκών.

Η επίσκεψη αυτή πραγματοποιείται σε μια περίοδο που η φωτιά του πολέμου φουντώνει, που οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ανάμεσα στην Αμερική και τις αναδυόμενες Ρωσία και Κίνα οξύνονται. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν μετατρέψει την Ουκρανία σε κρανίου τόπο, και κινδυνεύουν να ματοκυλήσουν όλους τους λαούς της περιοχής και του κόσμου. Η πάλη για την παγκόσμια ηγεμονία θα συνεχίσει να οξύνεται, μέχρι το μέτωπο των λαών για την ειρήνη και την ανεξαρτησία να ανατρέψει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Η επίσκεψη Μπλίνκεν πραγματοποιείται με σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στα επιθετικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για να δοθούν περισσότερα χρήματα από το υστέρημα του λαού στις πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, για να σταλεί κι άλλος πολεμικός εξοπλισμός στη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, για να αυξηθούν και να αναβαθμιστούν οι στρατιωτικές βάσεις που αξιοποιούν οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ για τις πολεμικές τους επεμβάσεις που δολοφονούν και ξεσπιτώνουν ολόκληρους λαούς.

Για την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της, η “δυτική πορεία” της χώρας βαφτίζεται μονόδρομος, επειδή εξασφαλίζει την κυριαρχία τους πάνω στο λαό, όπως την εξασφάλισε με τις επεμβάσεις των αγγλοαμερικάνων και το χτύπημα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ κατά τη μεγάλη δεκαετία του 1940.

Η εξασφάλιση της ειρήνης για το λαό και τη νεολαία όμως, περνάει πρώτα απ’ όλα μέσα από την αποτίναξη του ζυγού της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για να σταματήσει να μετατρέπεται η χώρα σε εξάρτημα των πολεμοκάπηλων, για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που φτωχοποιούν το λαό μας και μεταμορφώνουν τη χώρα σε μια απέραντη στρατιωτική βάση – στόχο για τους ανταγωνιστές του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Η Πορεία, εμπνεόμενη από τα διδάγματα του εαμοελασίτικου αγώνα, παλεύει για τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου που θα συνενώνει τις επιμέρους διεκδικήσεις, κάτω από το σκοπό της ανατροπής του σάπιου καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, παλεύει για να βαδίσουμε ξανά στο δρόμο που χάραξε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, για να οικοδομήσει ο λαός μας ένα πραγματικά μαζικό, ενωτικό κίνημα, που θα ενσαρκώνει τους πόθους της νεολαίας και των εργαζομένων για μια ειρηνική και αξιοπρεπή ζωή, χωρίς πολέμους, φτώχεια και εκμετάλλευση. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμε όλους και όλες να δώσουμε το παρόν στην αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική διαδήλωση από τα Προπύλαια προς την αμερικάνικη πρεσβεία, την Τρίτη 21/2, στις 19:00.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, σε ολόκληρο τον κόσμο οι λαοί ξυπνούν και τραντάζουν τα θεμέλια της σαπισμένης τάξης πραγμάτων του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Από τη Γαλλία των αγώνων ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μέχρι την Αγγλία, την Πορτογαλία και το Βέλγιο των αλλεπάλληλων απεργιών ενάντια στην ακρίβεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, από το Περού και τη Χιλή του αγώνα ενάντια στα αμερικανόπνευστα πραξικοπήματα, ως και την ίδια τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου πριν από δύο χρόνια συνταράχτηκαν από την παλλαϊκή εξέγερση ενάντια στο ρατσισμό και την αστυνομική βία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη οι λαοί καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους, το δρόμο της υποταγής ή το δρόμο του αγώνα, και οι λαοί αταλάντευτα επιλέγουν το δρόμο του αγώνα, το δρόμο που βάδισε η ΕΠΟΝ.

Ακόμα κι όταν η εξουσία των εκπροσώπων της πιο στυγνής βίας και εκμετάλλευσης, των παγκόσμιων τρομοκρατών και κερδοσκόπων, φαντάζει απόρθητη, το νικηφόρο παράδειγμα του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που απελευθέρωσαν τον τόπο μας από το φασισμό, από την πιο φονική πολεμική μηχανή στην ιστορία της ανθρωπότητας, πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι η κυριαρχία τους είναι χτισμένη στην άμμο.

Οι δρόμοι στους οποίους ανοίγουμε τα πανό μας, οι δρόμοι στους οποίους διαδηλώνουμε, τα κτίρια στα οποία ζούμε ή χύνουμε τον ιδρώτα μας για ένα κομμάτι ψωμί, είναι βαμμένα με το αίμα αμέτρητων ηρώων, με το αίμα της Ηλέκτρας Αποστόλου, της Αθηνάς Χατζηεσμέρ, της Παναγιώτας Σταθοπούλου, των τριών ηρώων του Κάστρου του Υμηττού, είναι βαμμένα με το αίμα χιλιάδων ακόμα, πολλές φορές ανήλικων αγωνιστών. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΕΠΟΝ, ό,τι τους έλειπε σε χρόνια το κέρδισαν σε αυταπάρνηση και ηρωισμό, σε ανθρώπινο ανάστημα, κι εμείς που τιμάμε τους αγώνες τους στο σήμερα, πρέπει να θυμόμαστε ότι πατάμε πάνω στους ώμους κάθε αντάρτη και κάθε αντάρτισσας που έδωσαν τα νιάτα και της ζωή τους για Το Ψωμί, την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, είναι βέβαιο πως μπροστά στις θύελλες των καιρών, οι λαοί θα παλέψουν για την εκπλήρωση των αδικαίωτων οραμάτων τους, οραμάτων όπως αυτών για τα οποία πάλεψε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, και είναι βέβαιο πως στον αγώνα αυτό, οι λαοί θα νικήσουν.