Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, στα βασιλικά παλάτια υπήρχε ο γελωτοποιός των αρχόντων. Ήταν ο fou du roi. Ο γελωτοποιός λοιπόν απολάμβανε τις εύνοιες του βασιλιά και των αυλικών του και μπορούσε να κάνει «τα πάντα». Να χοροπηδά, να μιμείται, να τσιμπά τα μάγουλα τους, να κάνει τούμπες και κωλοτούμπες. Ήταν ο επίσημος διασκεδαστής. Όμως ο fou du roi δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την κυριαρχία των κυρίαρχων, να φέρει τα πάνω-κάτω, να ανατρέψει το βασιλιά, να βγει «εκτός ορίων». Ο fou du roi ήταν ελεύθερος φυλακισμένος.

Αναλογικά το ίδιο ισχύει και σήμερα. Το αστικό καπιταλιστικό σύστημα έχει πάμπολλους φουντερουάδες. Διανοούμενοι που κάνουν ανώδυνες εργασίες, καλλιτέχνες που ψελλίζουν ανώδυνα λόγια, ηθοποιοί που παίζουν έτσι ώστε να μη θίγουν τα «κακώς κείμενα» και πρόσφατα προέκυψαν και οι ακτιβιστές. Ο ακτιβιστής είναι άνθρωπος της πράξης. Αντιλαμβάνεται το χώρο και το χρόνο μέσα από την κίνηση, ενδεχομένως και τη δημιουργία. Αγαπά τη φύση και τα ζώα. Εξεγείρεται όταν δει να καπνίζουν οι δίπλα του και σχίζει τα ρούχα του όταν τα πουλιά πεθαίνουν χωρίς τροφή. Αλλά δε γνωρίζει τι είναι η προσφυγιά, το λεξικό του δεν έχει τη λέξη «Παλαιστίνη», μπορεί να θέλει να σώσει τον κόσμο και τον πλανήτη ξεκινώντας από μέσα του. Να τα ’χει καλά με τον εαυτό του και να βρίσκεται σε διαρκή γαλήνη μ’ αυτόν.

Δεν αμφισβητούμε τις -ενδεχόμενες- καλές προθέσεις. Άλλωστε η αθωότητα και η καλή προαίρεση ποτέ δεν έλειψαν από τους ανθρώπους, μόνο που οι αθώοι θα φαγωθούν πρώτοι από το αδηφάγο τέρας που δεν έχει ευαισθησίες, δε διαθέτει δάκρυα για τους πολλούς και δεν ακούει εκκλήσεις. Είδατε ποτέ κάποιον λαό να λευτερώθηκε και να πρόκοψε όντας γονατισμένος; Είδατε ποτέ τους υπήκοους κάποιας χώρας να κέρδισαν τα δικαιώματά τους εκλιπαρώντας γι’ αυτά; Πολλοί υποψιασμένοι λένε και γράφουν πως προτιμούν μία σφιγμένη γροθιά από μια παλάμη που ζητιανεύει. Και έχουν δίκιο, γιατί έχουν στο πλευρό τους την ιστορική εμπειρία χιλιάδων τόπων και μυριάδων ανθρώπων. Το ερώτημα λοιπόν έχει τεθεί. Για τους εργαζόμενους, τους διανοούμενους και τη νεολαία θα συνεχίσουμε να ασκούμε αδιέξοδη κριτική με ανεμελιά και «χαριτωμενιά» ή θα πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, βάζοντας τα δάκτυλα «επί των τύπων των ήλων»;

Στις δύσκολες και σακάτικες μέρες, όπου η κυβέρνηση αξιοποιεί την πανδημία για να πάρει πίσω δικαιώματα και κατακτήσεις δεκάδων χρόνων, βγήκαν στα τηλεοπτικά φόρα διάφοροι και κάνουν -τάχα- κριτική. Μιλούν για τ’ αστέρια, δίνουν ευχές, νοιάζονται για το ανύπαρκτο πράσινο, για τις λωρίδες ποδηλάτων, αλλά κουβέντα για την ταμπακιέρα που είναι η εξάρτηση και η εκμετάλλευση. Καλό το παραμύθι, αλλά χωρίς δράκο! Και όχι μόνον αυτό. Ασκούν κριτική, χαμογελούν σκωπτικά, κουνούν το κεφάλι τους, καμώνονται τους πολύξερους σ’ όλους εμάς που ξενυχτάμε γιατί δεν βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό και γιατί η φωτογραφία του πρόσφυγα μας σφίγγει την ψυχή. Αναμφίβολα ο στόχος είναι ψηλότερα. Αλλά όλοι εκείνοι οι γελωτοποιοί του βασιλιά μάς εμποδίζουν να δούμε καθαρότερα. Γι’ αυτό σας λέμε: «Καλός ο αγιασμός, αλλά κράτα καλού-κακού και καμιά γάτα.». Για τα τρωκτικά πάσης φύσης.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος