Οι συντονιστικές επιτροπές των συλλόγων

Μέσα στον μεγαλειώδη αγώνα του φοιτητικού κινήματος ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναπτύχθηκαν και μπήκαν σε λειτουργία διάφορες δομές και λειτουργίες των φοιτητικών συλλόγων. Για μας, πέρα από τα διάφορα αξιόλογα που προέκυψαν απ’ αυτό το κίνημα και τα πράγματα που κατάφερε χρειάζεται να βγάλουμε και κάποια συμπεράσματα αξιολογώντας κριτικά μια σειρά ζητημάτων. Μεγάλος και συνεχής λόγος γινόταν όλο αυτό το διάστημα για τις Συντονιστικές Επιτροπές Κατάληψης και για το λεγόμενο «Συντονιστικό Καταλήψεων και Γενικών Συνελεύσεων».

Τι είναι η συντονιστική επιτροπή κατάληψης ή τι θα έπρεπε να είναι, πώς λειτουργούσε ή πως θα έπρεπε να λειτουργεί; Κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτού, η συντονιστική επιτροπή κατάληψης μιας σχολής καλούνταν από μια παράταξη συνήθως την πλειοψηφούσα στις συνελεύσεις, είτε ΕΑΑΚ είτε ΠΚΣ και για ένα μικρό χρονικό διάστημα συνυπήρχαν σε αυτές. Στην καλύτερη με μήνυμα στις ομαδικές συνομιλίες της σχολής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στη χειρότερη με προσωπικά μηνύματα σε εκπροσώπους άλλων παρατάξεων ή και καμιά φόρα μόνο στα μέλη της ίδιας της παράταξης που καλούσε το συντονιστικό. Η Φοιτητική Πορεία σ’ αυτό διαφώνησε και πάλεψε ώστε οι συντονιστικές επιτροπές κατάληψης κάθε σχολής να εκλέγονται ή να ορίζονται από τις ίδιες τις Γενικές Συνελεύσεις που είναι το ανώτατο και αποφασιστικό όργανο των φοιτητών. Όσοι φοιτητές θα ήθελαν να λάβουν μέρος στο συντονιστικό θα μπορούσαν αντίστοιχα να προτείνονται και να εκλέγονται μέσα από τις συνελεύσεις.
Η πρόταση αυτή της Φοιτητικής Πορείας δε γινόταν δεκτή και ο λόγος βρίσκεται ουσιαστικά στον τρόπο που οι συντονιστικές επιτροπές λειτουργούν. Αυτές οι συντονιστικές επιτροπές, λοιπόν, αντί να συντονίζουν στην πραγματικότητα την πρακτική δράση του αγώνα ενός συλλόγου (την κατάληψη εν προκειμένω), αντί να παίρνουν εκείνα τα οργανωτικά και τεχνικά μέσα για την καλύτερη εκτέλεση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων, αποφάσιζαν μια σειρά πραγμάτων που στην καλύτερη ήταν στο «πνεύμα της Συνέλευσης», ενώ στη χειρότερη περίπτωση θα προέκυπταν και αποφάσεις που «δεν μπορούσε να τις συζητήσει η Συνέλευση». Έτσι, αποφασίζονταν μια σειρά δράσεις, εκδηλώσεις και πολλά ακόμη μέσα στις καταλήψεις, οι οποίες δεν είχαν προταθεί ή συζητηθεί στις Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να εμπλακούν περισσότεροι φοιτητές και τελικά οι δράσεις αυτές ήταν αρκετά άμαζες, χωρίς φυσικά να θεωρούμε πως η μαζικότητά τους κρίθηκε μόνο απ’ αυτό. Ακόμα, την περίοδο αυτή παρατηρούσε κανείς πανό σε διάφορες κινητοποιήσεις που υπογράφονταν ως συντονιστική επιτροπή κατάληψης της μιας ή της άλλης σχολής, χωρίς κανείς να ξέρει πού, πότε και από ποιους καλέστηκε καν αυτό το συντονιστικό και εξέφραζαν τη μία ή την άλλη παράταξη. Εν τέλει, τα συντονιστικά αυτά μετατρέπονταν σε προέκταση του πολιτικού σχεδιασμού της εκάστοτε πολιτικής δύναμης.
Μήπως η εκλογή ή ο ορισμός των συντονιστικών από τις Γενικές Συνελεύσεις είναι «ανάθεση» ή μήπως ανάληψη ευθύνης;
Η εκλογή ή ο ορισμός αντιπροσώπων στα συντονιστικά, καθόλου δε σημαίνει ότι οι διαδικασίες και οι συνεδριάσεις τους δεν πρέπει ή δε θα είναι ανοιχτές προς όποιον φοιτητή θέλει (άλλωστε το ίδιο υποστηρίζουμε και για τα Διοικητικά Συμβούλια). Η εκλογή αντιπροσώπων σημαίνει ανάληψη ευθυνών και καθηκόντων, σημαίνει απολογία στην επόμενη συνέλευση των συγκεκριμένων ατόμων για το αν ανταποκρίθηκαν σε όσα αποφάσισε η συνέλευση ή όχι. Διαφορετικά έχουμε περιστατικά που στα συντονιστικά αποφασίζεται η μια ή η άλλη δράση και είτε αυτή πραγματοποιείται είτε όχι δεν απασχολεί κανέναν, αφού οι συντονιστικές επιτροπές δεν εκλέγονται και δε λογοδοτούν στις συνελεύσεις. Ποια ευθύνη, ποια υποχρέωση τις βαραίνει;
Κλείνοντας, θεωρούμε τις συντονιστικές επιτροπές αρκετά χρήσιμες όταν όμως επιτελούν τον ρόλο για τον οποίο υπάρχουν, δηλαδή τον συντονισμό, όταν εκλέγονται ή ορίζονται από τη Γενική Συνέλευση και όταν λειτουργούν στην βάση των αποφάσεών της (εκτός αν προκύψουν έκτακτα γεγονότα και η Συντονιστική Επιτροπή θα κληθεί να λάβει άμεσα μια απόφαση, η οποία όμως, ακριβώς επειδή έχει εκλεχθεί από τον ίδιο τον σύλλογο, αποκτά άλλη νομιμοποίηση εκ των πραγμάτων). Αλλιώς προκύπτουν συντονιστικές με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που δεν έχουν σκοπό την ανύψωση του κινήματος και των διαδικασιών.

Τα Συντονιστικά

Τα συντονιστικά πόλης ή Πανεπιστήμιου είναι σύγκλιση όλων των συντονιστικών επιτροπών των σχολών ώστε να υπάρχει γενικότερος και συνολικότερος συντονισμός. Αυτό βέβαια που βλέπαμε ήταν συντονισμός των πολιτικών παρατάξεων όπου γίνονταν «κοπτοραπτικές» για να αποφασιστεί το «κοινό πλαίσιο». Βέβαια, σε αυτές τις διαδικασίες δεν υπήρχαν συντονιστικές επιτροπές, αλλά τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι των πολιτικών δυνάμεων. Σε άλλη αίθουσα πραγματοποιούνταν η συζήτηση (δηλαδή η παρέλαση των εκπροσώπων της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης), σε άλλη διαμορφωνόταν το «δελτίο τύπου» του συντονιστικού ανάμεσα στα στελέχη των παρατάξεων.
Στη βάση των ηγεμονίστικων λογικών των δυνάμεων που κυριαρχούν στο φοιτητικό κίνημα, είχαμε τα τραγελαφικά φαινόμενα να βγαίνουν ως εκπρόσωποι της ίδιας σχολής ένας από την ΠΚΣ και ένας από τα ΕΑΑΚ και να μιλούν ταυτόχρονα με μια ντουντούκα στο χέρι. Αυτού του τύπου η προσπάθεια επιβολής στο φοιτητικό κίνημα βέβαια πήρε και τη μορφή ξύλου, με καδρόνια και κράνη στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο στις 8 Φλεβάρη, με εικόνες που εκφυλίζουν συνολικά το φοιτητικό κίνημα και τον αγώνα του.
Στα Γιάννενα, ΠΚΣ και ΣΣΠ αποφάσιζαν «δράσεις» (συζητούσαν βασικά αυτές οι δύο δυνάμεις 10 ώρες στην κυριολεξία για να συμφωνήσουν υποτίθεται) που στηρίζονταν και εντάσσονταν στον «πολιτικό σχεδιασμό» του ενός ή του άλλου. Έτσι, είχαμε κινητοποίηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο που πρότεινε η ΚΝΕ και δεν ήρθε η ΣΣΠ ή κινητοποίηση στην πρυτανεία που το πρότεινε η ΣΣΠ και δεν ήρθε η ΚΝΕ. Βέβαια υπήρξε και κινητοποίηση στην πρυτανεία που ήρθαν και οι δυο και λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια μπροστά στον αντιπρύτανη γιατί ο καθένας υποστήριζε και έλεγε αυτό που ήθελε και του υπαγόρευε η πολιτική του δύναμη και όχι ο φοιτητικός του σύλλογος.
Επίσης, παρατηρήσαμε να παρουσιάζουν το «κοινό πλαίσιο» εκπρόσωποι της ΠΚΣ και της ΣΣΠ στις συνελεύσεις και ο καθένας να λέει άλλα πράγματα γι’ αυτό. Δηλαδή να λέει την πολιτική του γραμμή, ενώ υποτίθεται πως παρουσίαζαν κάτι που συμφώνησαν από κοινού. Αυτό βέβαια όταν έκριναν ότι δεν έχουν τις προϋποθέσεις να το σπάσουν, διότι είδαμε σε πολλές σχολές να κατεβαίνουν ξεχωριστά πλαίσια, καθώς το κοινό κατά τ’ άλλα πλαίσιο ερχόταν έτοιμο από την ΚΝΕ στο συντονιστικό οπότε γίνονταν ελάχιστες τροποποιήσεις.
Αυτό βέβαια κατέληξε στο σπάσιμο και στην δημιουργία δύο συντονιστικών στην Αθήνα, ένα των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ και ένα άλλο της ΠΚΣ. Εδώ στα Γιάννενα καθυστέρησε να συμβεί αυτό, αλλά μόλις δόθηκε η αφορμή το συντονιστικό διαλύθηκε, η ΣΣΠ δημιούργησε το δικό της και η ΚΝΕ αναφερόταν στο «πανελλαδικό συντονιστικό». Η Φοιτητική Πορεία σ’ αυτά τα συντονιστικά όταν ήταν τοποθετούνταν ως παράταξη, αφού δεν είχαμε την αυτόκλητη δικαιοδοσία από κάποιο Φοιτητικό Σύλλογο όπως οι υπόλοιποι και ασκούσε κριτική στα παραπάνω ζητήματα.
Εμείς είμαστε με τα πραγματικά συντονιστικά. Υποστηρίζουμε τα συντονιστικά που θα βρίσκονται οι εκλεγμένες συντονιστικές επιτροπές των επί μέρους σχολών, θα γίνεται αποτίμηση των διαφόρων ζητημάτων, θα συζητιούνται και θα συμφωνούνται τα βασικά αιτήματα και οι βασικές κινητοποιήσεις, που με έναν συντονισμένο τρόπο θα έρχονται στις Γενικές Συνελεύσεις και θα υπάρχει κοινός βηματισμός σε αυτά που συμφωνούμε. Αυτά, βέβαια, χαρακτηρίζονται «γραφειοκρατικά» από πολιτικές δυνάμεις που βασικός σκοπός τους είναι η ανάπτυξή τους στις πλάτες και τελικά σε βάρος του όποιος κινήματος χρησιμοποιώντας την ταμπέλα των φοιτητικών συλλόγων.

Γιάννης Τ.

πηγή: περιοδικό “Πορεία”, τ. 58