Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι η οπλοκατοχή από μόνη της. Η αμερικάνικη κοινωνία είναι βαθειά ζυμωμένη με τη βία και την κουλτούρα της βίας. Είναι μια κοινωνία που σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιεί τη βία σαν μέσο επίλυσης προβλημάτων. Πως αλλιώς λύνει το ίδιο το αμερικανικό κράτος τα προβλήματα του αν όχι με τη βία. Με αναρίθμητες επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της γης. Γι’ αυτό άλλωστε είναι μια χώρα που διατηρεί 1000 περίπου στρατιωτικές βάσεις ανά τον κόσμο με πάνω από 400.000 προσωπικό.

Κορυφαία αξία στην αμερ. κοινωνία θεωρείται η επιτυχία με κάθε μέσο «το αμερ. όνειρο» οι «αποτυχημένοι» πετάγονται στο περιθώριο. Οι ικανοί και δυνατοί προοδεύουν, οι αδύναμοι καταστρέφονται. Από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του το κράτος των ΗΠΑ βασίστηκε στην εξολόθρευση και τον αφανισμό των αυτοχθόνων ινδιάνων και στη βάρβαρη καταπίεση και εκμετάλλευση των μαύρων σκλάβων.

Οι κατακτητικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις έγιναν από την πρώτη στιγμή συστατικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, που συνεχίζεται η ίδια ανελλιπώς μέχρι σήμερα. Ατελείωτες επεμβάσεις και πραξικοπήματα σε κάθε γωνιά της γης σ’ ένα μακρύ ματωβαμμένο μονοπάτι. Μια χώρα που υπάρχει ακόμα η θανατική ποινή με διάφορους ευφάνταστους τρόπους παρ’ όλο που τώρα υπάρχει μορατόριουμ εκτελέσεων. Από τις 38 πολιτείες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή οι 37 χρησιμοποιούν τη θανατηφόρο ένεση, εκτός από τη Νεμπράσκα που χρησιμοποιεί την «παραδοσιακή» ηλεκτρική καρέκλα.

Μέχρι πρόσφατα σε διάφορες πολιτείες χρησιμοποιούσαν και τον θάλαμο αερίων. Από το 1977 που επαναφέρθηκε στις ΗΠΑ η θανατική ποινή έχουν εκτελεστεί 1099 άνθρωποι με την πολιτεία του Τέξας να κρατά σταθερά την πρώτη θέση στις εκτελέσεις και όπου σύμφωνα με την Σαντρίν Αζόρζ μέλος της Συμμαχίας του Τέξας για την κατάργηση της θανατικής ποινής (TCADP) σε συνέντευξη της στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας (Μάρτιος 2010) «η θανατική ποινή εδώ είναι διεφθαρμένη και πολιτικά υποκινούμενη». Αλλά και ο Σύλλογος Αμερ. Δικηγόρων (ΑΒΑ) σε έκθεση του καταγγέλλει τις σοβαρότατες παρατυπίες που συνοδεύουν τις θανατικές καταδίκες: εκβιασμένες καταθέσεις κατηγορουμένων, σφάλματα αυτοπτών μαρτύρων, ρατσιστικές και πολιτικές διακρίσεις σε βάρος των κατηγορουμένων.

Έτσι μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι στα τριάντα πέντε χρόνια που ισχύει η θανατική ποινή στις ΗΠΑ έχουν καταγραφεί πάνω από 200 περιπτώσεις δικαστικής πλάνης. Σήμερα υπάρχουν στις ΗΠΑ περίπου 3700 θανατοποινίτες. Μια χώρα όπου έχει κάνει επιστήμη τις απαγωγές ανθρώπων από διάφορα σημεία του κόσμου και τη μεταφορά τους σε μυστικές φυλακές όπου βασανίζονταν απάνθρωπα, χωρίς καν να τους απαγγελθούν κατηγορίες. Θυμόμαστε όλοι τις απαγωγές των Πακιστανών στη χώρα μας επί πρωθυπουργίας Κ.Καραμανλή.

Ο πλανήτης ολόκληρος ανατρίχιασε με τις φρικιαστικές φωτογραφίες από τα βασανιστήρια στο κολαστήριο του Αμπου Γκράιμπ. Οι ΗΠΑ είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές όπλων, η πρώτη χώρα σε πωλήσεις βίαιων βίντεο-παιχνιδιών τα οποία μάλιστα σε πολλές χώρες είναι απαγορευμένα. Μάλιστα σε κάποια από αυτά τα παιχνίδια οι «κακοί» είχαν τη μορφή του Σαντάμ Χουσείν ή του Μπίν Λάντεν. Μια χώρα όπου γυρίζονται αναρίθμητες ταινίες με θέμα τη βία και όπου ταινίες όπως το “Zero Dark Thirty” ή το “Hurt Locker” ταινίες της Κάθριν Μπίγκελοου επιβραβεύονται και με Οσκαρ. Ταινίες όπου εξυμνούνται ο Αμερ. ιμπεριαλισμός, ο μιλιταρισμός και όπου ακόμα και τα βασανιστήρια επιβραβεύονται.

Στις ΗΠΑ κατά μέσο όρο,κάθε μέρα σκοτώνονται ή τραυματίζονται από πυροβόλα όπλα 276 άνθρωποι. Από όσους πυροβοληθούν, πεθαίνουν περίπου 75 ενήλικες και 9 παιδιά. Δηλαδή 100.000 θύματα το χρόνο. Από το 1968 μέχρι σήμερα οι νεκροί Αμερικανοί από όπλο εντός των ΗΠΑ ξεπερνούν κατά πολύ τους Αμερικανούς που σκοτώθηκαν στις αναρίθμητες επεμβάσεις και πολέμους του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανά τον κόσμο ενώ υπάρχει ένα περιστατικό πυροβολισμών ενάντια στο πλήθος κάθε μήνα. Απο το 1982 έχουν σημειωθεί πάνω από 65 μαζικές δολοφονίες (όπου μαζικές δηλ. με τουλάχιστον 4 θύματα) σε 30 πολιτείες των ΗΠΑ, οι 6 από τις 14 πιο θανατηφόρες καταγράφτηκαν στην διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα. Βέβαια τα περιστατικά τυφλής βίας που αφορούν στρατιωτικούς, έχουν και μια άλλη διάσταση. Αυτοί οι στρατιωτικοί είναι συνήθως βετεράνοι που γύρισαν από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν με ψυχολογικά προβλήματα, που βίωσαν από πρώτο χέρι τα εγκλήματα των στρατευμάτων κατοχής και που πιθανόν να συμμετείχαν και οι ίδιοι σε κάποια από αυτά. Εξάλλου είναι γνωστό ότι το Αμερ. κράτος δεν συμπεριφέρεται με τον καλύτερο τρόπο στους βετεράνους του, ειδικά τέτοιων «αποτυχημένων» πολέμων όπως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Άρθρο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (18/Νοεμ./2007) σημείωνε: «Ο Δημοκρατικός Τσάρλς Σούμερ επικαλούμενος στοιχεία αμερ. μη κυβερνητικών οργανώσεων είπε ότι ένας στους τέσσερις άστεγους στις ΗΠΑ είναι βετεράνος. Η ρωσική εφημ. «Πράβντα» σε άρθρο της με τίτλο “Oι ΗΠΑ μεταχειρίζονται τους βετεράνους τους ως σκουπίδια” γράφει ότι οι άστεγοι βετεράνοι υπολογίζονται σε 200.000 εκ των οποίων οι 25.000 είναι στη Ν. Υόρκη.»Υπολογίζεται πως σήμερα στις ΗΠΑ κυκλοφορούν πάνω από 310 εκατ. όπλα, δηλ. ένα για κάθε Αμερ. πολίτη. Το 30% των Αμερ. δηλ. 90εκατ. άνθρωποι δηλώνουν ότι έχουν δικό τους όπλο.

Φυσικά μετά από κάθε μακελειό οι συζητήσεις περί οπλοκατοχής φουντώνουν χωρίς όμως να αλλάζει κάτι ουσιαστικά αφού το λόμπι των όπλων και η Εθνική Ένωση Όπλων είναι πανίσχυροι. Η Εθνική Ένωση Όπλων-National Rifle Association (NRA) ιδρύθηκε το 1871 έχει πάνω από 5εκατ. μέλη και έχει εξελιχθεί με τον καιρό σε μια πανίσχυρη πολιτική δύναμη. Υποστηρίζει κατά κανόνα Ρεπουμπλικανούς υποψήφιους και στις εκλογές του 2012 έδωσε πάνω από 17 εκατ. δολ. Μέλη της είναι διάφοροι επώνυμοι, γερουσιαστές, πρόεδροι των ΗΠΑ όπως ο Ρόναλντ Ρέηγκαν και ο Τζώρτζ Μπούς, ηθοποιοί όπως ο Τσάκ Νόρις, ο Τόμ Σέλεκ, η Γούπι Γκόλντμπεργκ, ο τραγουδιστής Τέντ Νιούτζεντ,ο πρώην αστέρας του ΝΒΑ Κάρλ Μαλόουν, η Σάρα Πέιλιν κ.α. Ο γνωστός ηθοποιός Τσάρλτον Ηστον υπήρξε πρόεδρος της NRA επί σειρά ετών.

Το 50% των όπλων που κυκλοφορούν στον πλανήτη βρίσκονται σήμερα στις ΗΠΑ. Το 40% από αυτά αγοράστηκαν χωρίς έλεγχο του ποινικού ή ψυχιατρικού μητρώου του αγοραστή. 42 πολιτείες των ΗΠΑ δεν θέτουν κανένα φραγμό στην αγορά και κατοχή επιθετικών τουφεκιών. Στη Μινεσότα π.χ. ο πολιτειακός νόμος ορίζει ότι η μικρότερη ηλικία που μπορεί κάποιος να πάρει άδεια χρήσης όπλου είναι τα 11 έτη!!! Παράλληλα οι ΗΠΑ είναι η πρώτη χώρα σε εγκληματικότητα, μια αληθινή Μέκκα του εγκλήματος. Έρευνα του κέντρου Pew σε συνεργασία με σωφρονιστικά ιδρύματα των ΗΠΑ δείχνει ότι σήμερα 1 στους 100 Αμερ. είναι φυλακισμένος. Είναι η χώρα με τους περισσότερους φυλακισμένους παγκοσμίως. Και μπορεί ο Ομπάμα να ήταν ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ ,η πλειοψηφία των φυλακισμένων όμως είναι Αφροαμερικανοί, το 41% και ακολουθούν οι ισπανόφωνοι με το 19%.Ακόμα πάνω από το 25% των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ σήμερα, ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια χώρα με 47 εκατ. ανασφάλιστους, που στερούνται δηλ. ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. 1,5εκατ. παιδιά κυρίως αφροαμερικανικής και ινδιάνικης καταγωγής είναι άστεγα. Και την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ κάνουν υποδείξεις σ’ άλλες χώρες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ίδιες δίνουν καταφύγιο σε πάνω από 1000 άτομα από 85 χώρες όπου καταζητούνται για δολοφονίες, βιασμούς, γενοκτονίες. Πολλοί από αυτούς υπήρξαν μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής εκπαιδευμένοι από Αμερ.(Κυριακ.Ελευθεροτυπία 18 Νοε.2007).Συνοψίζοντας, οι ΗΠΑ είναι μια χώρα με αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες και ταξικές αντιθέσεις. Ειδικά η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ σηματοδοτεί το βάθαιμα όλων των ανισοτήτων και των ταξικών αντιθέσεων Μια χώρα όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συστηματικά, όπου ο ρατσισμός, οι φυλετικές διακρίσεις ζουν και βασιλεύουν, μια χώρα όπου καταπατούνται τα δικαιώματα γυναικών και παιδιών. Μια χώρα με συμπεριφορά καουμπόη, παγκόσμιου χωροφύλακα, όπου δολοφονεί, απαγάγει, επεμβαίνει στρατιωτικά όποτε θέλει, όπου θέλει ή παρακολουθεί εκατ. πολίτες δικούς της και άλλους, ακόμα και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. σύμφωνα και με τις αποκαλύψεις Σνόουντεν.

Μια χώρα με κολαστήρια όπως το Γκουαντάναμο που παρ’όλες τις υποσχέσεις Ομπάμα ότι θα το έκλεινε παραμένει ανοικτό. Μια χώρα όπου συνεχίζει το εμπάργκο στην Κούβα παρά το αντίθετο ψήφισμα του ΟΗΕ(Οκτ.2009) αλλά και σε άλλες χώρες όπως η Β.Κορέα. Μια χώρα όπου αρνείται να υπογράψει πολλές διεθνείς συμβάσεις για δικαιώματα αυτόχθονων λαών, για κατάργηση φυλετικών διακρίσεων, για δικαιώματα ατόμων με ειδικές ανάγκες, για το περιβάλλον κ.α. Μια χώρα όπου ο πρόεδρος της Ντόναλντ Τράμπ, που συμβουλεύει τους δασκάλους στα σχολεία να πηγαίνουν οπλισμένοι και διάφοροι άλλοι γερουσιαστές και παράγοντες δηλώνουν σοκαρισμένοι όταν σκοτώνονται Αμερικανόπουλα στην Aurora του Κολοράντο ή στο Newton του Κονέκτικατ,αλλά δεν σοκάρονται το ίδιο για τους εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους νεκρούς στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη ή στη Συρία όπως και για τα εκατ. πρόσφυγες που οι ίδιοι δημιουργούν. Σε μια τέτοια χώρα αυτά τα περιστατικά τυφλής βίας δεν εκπλήσσουν κανέναν.

Θανάσης Κοντοφάκας