Γράφεις, όταν δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, λένε. Όταν περισσεύει η υποκρισία, η αλαζονεία και η διαπλοκή. Όταν είσαι αποκλεισμένος από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, κι ας καμώνεται ο κ. Χατζηνικολάου πως δεν ξέρει ποια είναι αυτά.

Όταν το υπουργείο και οι επόπτες, αξιολογητές, συντονιστές, πραιτωριανοί και τα άλλα είδη της εγχώριας πανίδας η χλωρίδας -ας βοηθήσει ο κ. Μπακογιαννης- προσπαθούν να σε πείσουν για την ανάγκη αξιολόγησης της αυτόνομης σχολικής μονάδας, γιατί μόνο μονάδες βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι.

Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα, έλεγε η Θάτσερ. Γράφεις για τα πλημμυρισμένα σχολεία, όπου οι δάσκαλοι στήνουν θρανιογέφυρες, για να απεγκλωβίσουν τους μαθητές στην κοινωνία του Ντίκενς.

Γράφεις για το παιδί του πίσω θρανίου, που η τράπεζα θυμάτων και η ΕΒΕ της κ. Υπουργού θα πετάξουν πρόωρα έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα και θα απεγκλωβίσουν από το πανεπιστήμιο.

Κι αισθάνεσαι σαν τη δασκάλα με τα 14 παιδιά του Ν. Βρεττάκου, που ονειρεύεται πως μπαίνει στην τάξη με δεκατέσσερα χριστόψωμα στην αγκαλιά της που ανοίγει τη λύπη της, για να σκεπάσει τα παιδιά, όπως ο ουρανός σκεπάζει τη γη.

Εν τω μεταξύ η κ. Υπουργός διατυμπανίζει ανένδοτη προς όλες τις κατευθύνσεις πως όποιος αξιολογεί αξιολογείται. Ξεχνά όμως ή αγνοεί πως δεν μπορεί να σε αξιολογήσει ένα σύστημα που σαπίζει σε αγαστή συνεργασία με τα ενεργούμενα των ελίτ, που ξεπουλούν τη χώρα κομμάτι κομμάτι, που εξαθλίωσαν το δάσκαλο, τον αναπληρωτή που κυνηγάει το μεροκάματο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μήπως και διοριστεί στα εξήντα κάτι, που πετσοκοψαν τους μισθούς για ένα δημόσιο χρέος που γιγαντώνεται.

Και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοι.

Μαρία Τσαφαρά, φιλόλογος,  μέλος ΔΣ Α ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής ( Περιστέρι) και της Αγωνιστικής Παρέμβασης Καθηγητών