Το ‘δαμε κι αυτό. Γραμμένο στον τοίχο ενός πανεπιστημίου το σύνθημα: «Λεφτά για τα φοιτητά(!) και όχι για τα ΜΑΤ».

Ο άγνωστος μαρκαδόρος υποθέτουμε πως πιστεύει ότι το φύλο είναι μια κατασκευή (κατά τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ). Αλλά δεν είναι άλλη μια γλωσσική κατασκευή το «φοιτητά»; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία γλωσσική καινοτομία πχ του Βάρναλη στα άπειρα ποιήματά του ή στους ευρηματικούς στίχους του Παλαμά, αλλά για μία αριστερίστικη όσο και ανόητη γλωσσοπλασία που βγάζει μάτι. Θέλοντας να συντρίψει ο μαρκαδόρος μας τα αρσενικά στερεότυπα, ξιφουλκεί κατά του λόγου εκεί που νομίζει ότι έχει υπεροχή, δηλαδή στο γλωσσικό πεδίο.

Μετά το γαλλικό Μάη του ’68, ένα τμήμα των διανοουμένων που απογοητεύτηκε ύστερα από τη νίκη του Ντε Γκολ, οικοδόμησε τον μεταστρουκτουραλισμό, πήγε να μας πείσει ότι ο κόσμος είναι στην άκρη της γλώσσας μας και επιτέθηκε με σφοδρότητα σ’ αυτήν. Αποδομώντας, σαρκάζοντας, βγάζοντάς την στο σφυρί. Αλλά ο κόσμος είναι η γη, τα εργαλεία, οι κοινωνικές σχέσεις, η πολιτική, τα ήθη, τα έθιμα. Ο πραγματικός κόσμος!

Η γλωσσική λοβοτομή που επιχειρούν οι φίλοι της LOATKI+ κοινότητας καταλήγει σ’ ένα ανόητο και αυτοαναφορικό κόσμο. Κάτι σαν τα «καλιαρντά» των ομοφυλόφιλων στις προ του ’80 δεκαετίες. Αυτοί που τους περιθωριοποίησε και απαξίωσε το κοινωνικό σύστημα πρώτα «τρύπησαν» στα πεδία της τέχνης -με πάρα πολλές φορές εμετικά και αηδιαστικά μότα- και τώρα με αιχμή τους φοιτητές/τριες ανασκολοπίζουν τη γλώσσα επιχειρώντας να αποενοχοποιηθούν.

Για φανταστείτε δίπλα στον αντάρτη και την αντάρτισσα να τραγουδάμε για «ανταρτά» και η κοινωνική τσιγγουνιά του συστήματος απέναντι στις σεξουαλικές προτιμήσεις να πολεμηθεί όχι με τους εργάτες και τις εργάτριες αλλά με τα «εργατά».

Δεν πρόκειται για γλωσσικές υπερβολές και αντίστοιχες αναζητήσεις.

Πρόκειται για ανοησίες που γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ταξική γλωσσική σύμβαση.

Που είναι η δημοτική γλώσσα και οι κοινωνικές της απολήξεις.

Νικηφόρος Ζερβός