Αν χρειαζόταν να εκφράσω πολύ σύντομα την άποψή μου για τη σχέση εθνικού-διεθνικού, που και πάλι διχάζει τον κόσμο της Αριστεράς, θα ανέφερα τους στίχους του ελασίτικου τραγουδιού “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”.

Ακριβώς γιατί, ως μαρξιστής, παίρνω πολύ σοβαρά υπόψη μου το “Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!”, όπως και τις αλλεπάλληλες τοποθετήσεις των Μαρξ-Ένγκελς υπέρ της εθνικής αυτοδιάθεσης των λαών και υπέρ πολέμων πατριωτικών.

Επειδή, ως λενινιστής, μαζί με τα κείμενα του Λένιν κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έχω πάρει σοβαρά υπόψη μου και τα όσα έλεγε υπέρ των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων και των πατριωτικών πολέμων.

Ως Έλληνας κομμουνιστής, παίρνω πολύ σοβαρά υπόψη μου την αντιπολεμική στάση του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και του ΣΕΚΕ κατά της καταστροφικής Μικρασιατικής περιπέτειας, αλλά θα ήταν αδιανόητο να μην πάρω υπόψη μου και το κάλεσμα του ΚΚΕ για απόκρουση της ιταλικής εισβολής το 1940 και την καθοριστική συμβολή του στην Εθνική Αντίσταση.

Ή να ξεχάσω ότι διαμορφωνόμουν ιδεολογικο-πολιτικά ως έφηβος στα χρόνια της χούντας, πολεμώντας την κίβδηλη εθνικοφροσύνη των αμερικανόδουλων δικτατόρων και υπερασπιζόμενος την εθνική ανεξαρτησία ενάντια σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Με αποκορύφωμα τις μέρες του Νοέμβρη ’73, όταν η ελληνική σημαία υψωνόταν ως σύμβολο αντίστασης και αγώνα.

Δεκαετίες μετά, αντιτάσσομαι τόσο σ’ εκείνους που μέσα στην ιδεολογική τους αφασία δεν διστάζουν να πουν “να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς” όσο και σ’ εκείνους που ενώνουν τις φωνές τους με τις πολεμοκάπηλες κραυγές των τουρκοφάγων.

Ακόμη κι αν με τον κόσμο αυτόν, ένθεν κακείθεν, μπορώ να βρίσκομαι σε κοινούς αγώνες για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ξέρω πως κάθε περαιτέρω συνεργασία έχει όρια.

Εγώ τη σημαία κάτω από την οποία αγωνίστηκε ο ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ και έγινε ο Νοέμβρης, δεν γίνεται να την κάψω. Όπως δεν γίνεται να κάνω τον αδιάφορο όταν ακούω υλακές κατά των αδελφών μας σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου: του σλαβομακεδονικού και του τουρκικού λαού. Ή κατά των προσφύγων “που τους φέρνει ο Σόρος” και τόσες άλλες παλιανθρωπιές.

Δεν νιώθω καμιά ανάγκη να στοιχηθώ είτε πίσω από αδιάφορους για το δικαίωμα του λαού μου να ζει σε μια χώρα ανεξάρτητη είτε πίσω από αυτούς που εισάγουν το εθνικιστικό μίσος από το παράθυρο.

Εγώ, ως μαρξιστής, ως λενινιστής και ως Έλληνας κομμουνιστής, επιμένω στις αρχές που ορίζουν οι στίχοι “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”.

Γιώργος Αλεξάτος