Σε «ιστορικό συμβιβασμό» κατέληξαν οι συνομιλίες Τσίπρα-Ιερώνυμου για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Ο πολυδιαφημισμένος διαχωρισμός του κοσμικού (αστικού) κράτους από το θρησκευτικό εναγκάλισμα προσγειώθηκε στο τραχύ έδαφος της «ουδετερότητας» και των ίσων αποστάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της συμφωνίας των 15 άρθρων καθησυχάζει τόσο το εκκλησιαστικό όσο και το πολιτικό εκλογικό του ακροατήριο στη λογική «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη». Δεν συνδέεται η επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση με τη συμφωνία, γεγονός που από μόνο του υποβαθμίζει το θέμα. Ήδη η ΝΔ, που είχε δεκάδες λόγους να αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζει τη συμφωνία λέγοντας ότι, ο Τσίπρας αντιγράφει τις δικές της θέσεις για το ζήτημα ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και τα υπόλοιπα κόμματα. Με τη συμφωνία που μάλλον θα εγκριθεί από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο (ΔΙΣ) και τη Βουλή παραμένει το status quo της περιουσίας της ελληνικής εκκλησίας, ενώ φτιάχνεται ειδικό ταμείο αξιοποίησής της με τον έλεγχο να διατηρεί η εκκλησιαστική ιεραρχία. Η περίφημη απαλλοτρίωση της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας -σε σπίτια, γη, δασικές εκτάσεις– παραπέμπεται στις καλένδες. Το κράτος αναλαμβάνει να χρηματοδοτεί εσαεί από τον κρατικό προϋπολογισμό τη μισθοδοσία των παπάδων, οι οποίοι παύουν να εμφανίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι και περνούν στην δικαιοδοσία των μητροπολιτών. Είναι φανερό πως μ’ αυτήν τη λύση η εκκλησιαστική ιεραρχία διατηρεί και επαυξάνει τον έλεγχο στον κατώτερο κλήρο (πρόσ­ληψη, προαγωγή, τοποθέτηση), ενώ ο ελληνικός λαός συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα εκκλησιαστικά παγκάρια. Υπολογίζουμε ότι το ύψος της μισθοδοσίας θα υπερβαίνει τα 200 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Ο Α. Τσίπρας στην ομιλία του εξήρε τόσο τον ιστορικό ρόλο της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας στη διαμόρφωση της ταυτότητας του ελληνικού κράτους, όσο και την προσωπική συμβολή του Ιερώνυμου στη συμφωνία. Το λεγόμενο κοσμικό κράτος, οι διακριτοί ρόλοι και ο πλήρης διαχωρισμός κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας θάφτηκαν κάτω από την πολιτική σκοπιμότητα της προεκλογικής περιόδου. Αυτό για το οποίο αγωνίζονταν για πολλά χρόνια η αριστερά και κατοχυρώθηκε σε πολλά αστικά καπιταλιστικά κράτη επ’ ουδενί δεν αποτυπώνεται στη συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου. Η λεγόμενη ουδετερότητα στην πραγματικότητα είναι φύλλο συκής, το απότοκο σ’ ένα αλισβερίσι το οποίο εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ανώτερους ρασοφόρους της χώρας μας. Γι’ αυτό άλλωστε η ανάρτηση θρησκευτικών εικόνων σε δημόσια κτίρια (σχολεία –δικαστήρια) δεν θίγεται καθόλου. Για την αριστερά αλλά και κάθε σοβαρό άνθρωπο η θρησκεία είναι αυστηρά ιδιωτική υπόθεση και δεν αφορά στο κράτος. Η αριστερά και  οι οργανώσεις της δεν θέτουν κανένα προαπαιτούμενο για να συμπορευτούν με όσους αγωνίζονται για την πρόοδο και την προκοπή του τόπου. Κάθε λατρευτική προτίμηση είναι σεβαστή, αλλά δεν αφορά στο κράτος και τις δομές του (π.χ. εκπαίδευση). Η εκκλησιαστική περιουσία, η οποία άλλωστε αποκτήθηκε με αυταρχικό και δόλιο τρόπο, πρέπει να αποδοθεί στον λαό και τους εργαζόμενους. Κανένας και με οποιονδήποτε τρόπο δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις δοξασίες θρησκευτικών δογμάτων όσο κι αν αυτά είναι σεβαστά. Σε κάθε περίπτωση ο συμβιβασμός ΣΥΡΙΖΑ-Εκκλησίας, ο οποίος παρουσιάζεται με τυμπανοκρουσίες ως επανάσταση, δεν αποτελεί παρά την πολιτική ισορροπία των δύο μερών και τους χειρισμούς του Α. Τσίπρα ενόψει εκλογών.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος