Στον Μεσαίωνα και στην αυγή της νέας εποχής αρκούσε να  κατηγορήσουν και μόνο, κάποια ως μάγισσα για να καταλήξει να καεί ζωντανή στην πυρά.

Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα προσπαθούν να μας γυρίσουν το τελευταίο διάστημα ορισμένοι δημοσιογράφοι καθώς και παράγοντες της δημόσιας ζωής. Ήταν αρκετή η πληροφορία για ύπαρξη καταγγελίας εις βάρος εκπαιδευτικού ότι χειροδίκησε σε παιδιά σχολείου της περιοχής μας, για να γίνει αμέσως viral σε γνωστά δημοσιογραφικά σάιτ και να αναπαραχθεί από μερίδα των ΜΜΕ της χώρας τα οποία στη συνέχεια ανέλαβαν εργολαβικά να βγάλουν ετυμηγορία. Στην προσπάθεια να ανταγωνιστούν για το ποιος θα βγάλει την «είδηση» πρώτος, ποιος θα «ανακαλύψει» τις περισσότερο «σκοτεινές» πτυχές του γεγονότος, ποιος θ’ αρπάξει την «αποκλειστικότητα» στις δηλώσεις, τα ΜΜΕ (τοπικής και πανεθνικής εμβέλειας) δεν ένιωσαν υποχρεωμένα να διασταυρώσουν την είδηση πριν τη δημοσιοποιήσουν και το σημαντικότερο δεν ένιωσαν υποχρεωμένοι να κρατήσουν τους τόνους χαμηλά προκειμένου να μπορεί να διερευνηθεί το ζήτημα όπως πρέπει και να μην διαταραχθεί περαιτέρω το εκπαιδευτικό κλίμα.

Το ίδιο λαθεμένη ήταν η στάση εκλεγμένων και μη παραγόντων. Παρέκαμψαν με δηλώσεις τους το τεκμήριο της αθωότητας και αντί να καταλαγιάσουν, ως όφειλαν, τις ακρότητες, παραπέμποντας στη διοικητική διαδικασία διερεύνησης του γεγονότος και στην απόδοση ευθυνών, αν και εφόσον υπάρχουν, υποδαύλισαν και αυτοί το διαμορφούμενο κλίμα κανιβαλισμού και κατασυκοφάντησης του εκπαιδευτικού κόσμου.

Η διαμόρφωση στα σχολεία κλίματος όπου παιδαγωγικά θέματα μπορεί να γίνονται αντικείμενο του μιντιακού ανταγωνισμού καθώς και η  χρήση της τηλεοπτικής και ηλεκτρονικής διαπόμπευσης ανθρώπων οδηγεί σε επικίνδυνες και αντιπαιδαγωγικές καταστάσεις. Στόχος όσων καταφεύγουν σ’ αυτές τις μεθόδους δεν είναι η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών αλλά η δημιουργία εύπεπτων εντυπώσεων με σκοπό τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης ώστε να απαξιωθεί το δημόσιο σχολείο και το έργο του συνόλου των εκπαιδευτικών. Ο απώτερος στόχος όσων χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους είναι η εξυπηρέτηση πολιτικών υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Ως εκπαιδευτικό κίνημα έχουμε αγωνιστεί για την υπεράσπιση της παιδαγωγικής και της δημοκρατίας μέσα και έξω από τη σχολική τάξη. Βαδίζουμε στο δρόμο που χάραξαν οι προοδευτικοί παιδαγωγοί στον προηγούμενο αιώνα που έδωσαν μάχες ενάντια στις διακρίσεις, το συντηρητισμό, την πατριδοκαπηλία, τον ανορθολογισμό, τους καθαρευουσιάνους και τον αυταρχισμό μέσα στο ελληνικό σχολείο. Οι λογικές της αυθεντίας του δασκάλου που μπορεί να επιβάλλεται ακόμη και με τη βία ανήκουν σε αυτό το συντηρητικό παρελθόν.  Σε καμία περίπτωση δεν θα υπερασπιστούμε και δεν θα δικαιολογήσουμε πρακτικές και λογικές που εμπεριέχουν λεκτική και σωματική βία μέσα στο χώρο του σχολείου.

Με τον ίδιο όμως έντονο τρόπο θα αντιταχθούμε στη  βία που κρύβεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο ή μια κάμερα με σκοπό να δικαιολογήσει τη μεγαλύτερη βία που απειλεί την εκπαίδευση και το σύνολο των παιδιών της χώρας. Τη βία των μνημονίων, των περικοπών, της φτώχειας, του κοινωνικού και ρατσιστικού αποκλεισμού, των τάξεων χωρίς δασκάλους, της ελαστικής εργασίας, του αναπληρωτή χωρίς δικαιώματα, του ανταγωνισμού, της υπερβολικής, δύσκολης και «συμπιεσμένης προς τα κάτω» ύλης, των σχολείων σε κοντέινερς, της απειλής των απολύσεων, των πληθωρικών τμημάτων, της διαλυμένης ειδικής αγωγής κλπ.

Παλεύουμε για ένα σχολείο δημόσιο και δωρεάν, ενιαίο, 14χρονο, στο οποίο θα παρέχονται , από την πολιτεία, όλοι οι υλικοί και παιδαγωγικοί όροι ώστε να επιτελέσει απερίσπαστο το έργο του. Υπερασπίζουμε τους εκπαιδευτικούς και την παιδαγωγική ελευθερία διεκδικώντας τη διεύρυνσή της.