Και μην ξεχάσετε να γυρίσετε τα ρολόγια σας εξήντα χρόνια πίσω

«Το ρολόι των μεταρρυθμίσεων πρέπει να γυρίσει πίσω στο 2014»

Γ. Αντωνίου, νέος πρόεδρος του ΙΕΠ

Ενώ δεν έχει ακόμα υπογραφεί το ΦΕΚ διορισμού του, ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ, Γ. Αντωνίου, παρουσία της υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως, ανακοίνωσε τις προτάσεις του για την «μεταρρύθμιση» της εκπαίδευσης ώστε «να ξαναχτιστεί αυτό που γκρεμίστηκε στην τετραετία 2015-2019, βελτιωμένο και ενισχυμένο για να πάμε παρακάτω». Παρ’ ότι ο πρόεδρος του ΙΕΠ θέλει να ξεχνάει πως ότι έγινε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα τελευταία 4 χρόνια είχε την απόλυτη συμφωνία της τρόικας και του ΟΟΣΑ, είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικό το γεγονός ότι νοσταλγεί το 2014, όταν 2.500 συνάδελφοί μας της δευτεροβάθμιας είχαν απολυθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρούσε ανεπιτυχώς να επιβάλει, με το σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο, την αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Όταν ακόμα και τα φροντιστήρια, που είχαν κυριολεκτικά θησαυρίσει, είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά μπροστά στον παραλογισμό της τράπεζας θεμάτων στο λύκειο και οι πάντες ομολογούσαν την αποτυχία του μέτρου της βάσης του δέκα.

Συγκεκριμένα ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ, μεταξύ άλλων, πρότεινε:

• Θέσπιση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων καθώς και της περιοδικής αξιολόγησης των στελεχών της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
• Νέο νόμο για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής.
• Επαναφορά του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων, με αυξημένη εποπτική και αξιολογική δικαιοδοσία.
• Επανίδρυση και λειτουργία του δικτύου των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων και επέκταση του θεσμού σε όλη την επικράτεια.
• Θέσπιση της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο, ως εργαλείο για τη διασφάλιση της αντικειμενικής αξιολόγησης των μαθητών και ως μηχανισμός εποπτείας και αξιολόγησης της προσφερόμενης γνώσης σ’ όλα τα λύκεια της επικράτειας.
• Καθιέρωση της βάσης του δέκα.

Από την εποχή Αρσένη ακόμα, οι κυβερνώντες αρέσκονται να μιλούν για μεταρρυθμίσεις. Χρησιμοποιούν τον όρο «μεταρρύθμιση» επειδή έχει ένα ιδιαίτερο θετικό ιστορικό φορτίο. Ωστόσο, όσα εξαγγέλλουν, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με μεταρρυθμίσεις, ούτε με την ανθρωπιστική παράδοση των μεταπολεμικών ρευμάτων που προέκυψαν από τη διάσπαση του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των δημοτικιστών. Έτσι και σήμερα, ο κύριος Αντωνίου μιλά για μεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιστές – προφανώς διακατέχεται από την ονείρωξη ότι είναι ο Παπανούτσος του 21^ου αιώνα. Ωστόσο, τα μέτρα που προτείνουν γυρίζουν το ρολόι της εκπαίδευσης πολλά χρόνια πίσω. 

Σύμφωνα με την κυβέρνηση:

• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει εξήντα χρόνια πίσω, στο 1954, όταν οι επιθεωρητές καταδυνάστευαν το εκπαιδευτικό σώμα και οι δάσκαλοι κατασκεύαζαν διδασκαλίες ως θεατρικές παραστάσεις για να ανταπεξέλθουν στη δοκιμασία της επιθεώρησης, κατά την οποία κρίνονταν ο μισθός, ο βαθμός, η υπηρεσιακή τους εξέλιξη, ακόμα και η δυνατότητα μετάθεσης.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στο 1952, όταν το πρώτο μεταπολεμικό Σύνταγμα που ψηφίστηκε τότε απαγόρευε ρητά στους δημοσίους υπαλλήλους το δικαίωμα στην απεργία. Απαγόρευση που έσπασε η ΔΟΕ με την απεργία διαρκείας του 1957. Γι’ αυτό σήμερα προχωράνε βήμα-βήμα, με το απεργιακό μέτρο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή που δεν υπήρχε μονιμότητα. Γι’ αυτό οι μόνιμοι διορισμοί καταργήθηκαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια και από όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές κυβερνήσεις, γι’ αυτό τα κενά καλύπτονται με δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές, γι’ αυτό τριάντα και πλέον χιλιάδες συνάδελφοί μας αντί να έχουν διοριστεί μόνιμοι βιώνουν το καθεστώς της εργασιακής ομηρίας ανασφάλειας και περιπλάνησης.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή της μεταπολεμικής σκληρής λιτότητας, όταν η συμπίεση των μισθών απογείωσε την ελληνική οικονομία και γέμισε τις τσέπες λίγων και εκλεκτών. Γι’ αυτό έχουμε χάσει το 30% των αποδοχών μας τα τελευταία μνημονιακά χρόνια ενώ η τουριστική βιομηχανία βλέπει τα κέρδη της να απογειώνονται.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στα χρόνια της δικτατορίας, όταν στην πόρτα της σχολής καραδοκούσε ο ασφαλίτης και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κυκλοφορούσαν περισσότεροι ασφαλίτες παρά φοιτητές.
• Το ρολόι – με τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που ιδιωτικοποιούν την ασφάλιση, διαλύουν τα επικουρικά ταμεία και αυξάνουν τα όρια ηλικίας – πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στο μεσοπόλεμο, στην εποχή που δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση και οι εργαζόμενοι αποταμίευαν (όταν και όσο μπορούσαν) από το υστέρημά τους για να μην πεθάνουν στην ψάθα στα γεράματά τους. 
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στο 1914, στην εποχή των ιεροδιδασκάλων, την οποία τόσο πολύ νοσταλγεί η κυρία Κεραμέως ώστε αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της ως υπουργός παιδείας κάλεσε «όλους τους ιεράρχες, τους ιεροδιδασκάλους και τους σχετιζόμενους φορείς να συνδράμουν στο έργο μας και να καταθέσουν τις γνώσεις και την πολύτιμη εμπειρία τους» για το μάθημα των Θρησκευτικών. Στην εποχή που η σχολική ιστορία δεν είχε τις κοινωνιολογικές αναφορές που τόσο απεχθάνεται η κυρία Κεραμέως, αλλά, αντίθετα, κατηχούσε και προετοίμαζε, με έντονο εθνικιστικό φορτίο, το μαθητικό σώμα για τους «εθνικούς θριάμβους» του 1922.

Αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» ευνοούν συγκεκριμένα οργανωμένα ταξικά συμφέροντα, την ανώτερη και μεσαία τάξη, το πανεπιστημιακό κατεστημένο, την πλειοψηφία των στελεχών εκπαίδευσης (ή των επίδοξων στελεχών εκπαίδευσης), τα ιδιωτικά κολέγια, τα φροντιστήρια κι ακόμα παραπέρα, σε κοινωνικό επίπεδο, τις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρίες, τη μικρή και μεγάλη εργοδοσία που θα απαλλαγεί από μεγάλο μέρος των εργοδοτικών εισφορών για την ασφάλιση, τις μεγάλες εταιρίες που ήδη λυμαίνονται το χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Επίσης, συγκροτούν ένα σκληροπυρηνικό ακροδεξιό, ρατσιστικό και ξενόφοβο κοινωνικό-πολιτικό μπλοκ που θα αποτελέσει μια σύγχρονη εκδοχή της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης και θα ενσωματώσει αρμονικά στο εσωτερικό του το –πολιτικά ορφανό πλέον – εκλογικό σώμα της Χρυσής Αυγής.

ΔΟΕ-ΟΛΜΕ: αναμείνατε στο ακουστικό σας

Όταν τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν ανοιχτά πλέον για αξιολόγηση σχολείων από εξωτερικούς (δηλαδή εξωεκπαιδευτικούς φορείς) και ατομική αξιολόγηση, οι πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ μας συνιστούν να αναμένουμε καρτερικά το σχετικό νομοσχέδιο και μετά …βλέπουμε! Στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση προέδρων της ΟΛΜΕ, η πλειοψηφία αποχώρησε άρον-άρον προκειμένου να μην μπει σε ψηφοφορία η πρόταση δεκάδων ΕΛΜΕ για απεργία-αποχή από την αξιολόγηση. Στη ΔΟΕ, η πλειοψηφία αρνείται πεισματικά να προχωρήσει σε αντίστοιχη απόφαση ακολουθώντας στάση συναίνεσης και αναμονής. Αντίθετα, δεκάδες Σύλλογοι ΠΕ και ΕΛΜΕ συνυπογράφουν το κοινό κείμενο για απεργία-αποχή που κατέθεσε ο Α΄ Σύλλογος Αθηνών και ο Σύλλογος ΠΕ «Σωκράτης», συγκροτώντας ένα ισχυρό μέτωπο που δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Βγαίνουμε ξανά στους δρόμους του αγώνα!

Απέναντι σε αυτή την επίθεση η λύση δεν είναι να αναζητήσουμε κομματικά καταφύγια για να κρυφτούμε. Δεν υπάρχουν ούτε καταφύγια ούτε σωτήρες κι αυτό δεν έχουμε σταματήσει να το επαναλαμβάνουμε εδώ και πολλά χρόνια. Οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες ενάντια στα μνημόνια είχαν αμιγώς κοινωνικό χαρακτήρα, στηρίχτηκαν σε σωματεία, συλλογικότητες και νέες μορφές δράσης. Το βαθύ κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα που άνοιξαν ανατρέποντας τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις, αποκαταστάθηκε με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την πλήρη αποδοχή των μνημονίων και της επιτροπείας. Πρόκειται για μια πολιτική εξέλιξη που εμπεδώθηκε σταδιακά αξιοποιώντας την ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος μετά την πρώτη έκρηξη του 2010-12 αλλά και την πλήρη ανυπαρξία μιας ριζοσπαστικής πολιτικής συγκρότησης ενός μετώπου ρήξης, την πλήρη αδιαφορία της αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές της, να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες της και να αποδείξει ότι έχει επιτέλους κάποια αξία χρήσης για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, όταν η ιστορική στιγμή το καλούσε. Σήμερα, είμαστε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Μόνη μας στήριξη και ελπίδα είναι η αυτοοργάνωσή μας στα σωματεία μας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε σωματεία ανεξάρτητα, ταξικά, με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Με αγωνιστικό, ενωτικό και ταξικό προσανατολισμό και όχι με την πρόσδεσή τους σε οποιονδήποτε κομματικό σχεδιασμό. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια ενωτική διαδικασία συντονισμού του αγώνα και όχι πολλαπλές κατακερματισμένες κομματικές καταγραφές και πρωτοβουλίες. Ο αγώνας μας πρέπει να αναδείξει όλα τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου, τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς, την απεργία-αποχή ενάντια στην αξιολόγηση, τη μάχη για το δίχρονο νηπιαγωγείο, για το μισθό και τη σύνταξη, τον αγώνα για ένα σύγχρονο δημοκρατικό δημόσιο δωρεάν σχολείο των όλων, των ίσων και των διαφορετικών.