” Στις εκλογές είχαμε στρατηγική ήττα της αριστεράς”
“Νομίζω, ότι είναι το τέλος της Αριστεράς στην Ελλάδα”
Μ. Βορίδης

Από τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου, μετά με την εκλογή Κασσελάκη και τελευταία με αυτές για την τοπική αυτοδιοίκηση, η προπαγάνδα της δεξιάς και ειδικά τα ακροδεξιά κυβερνητικά στελέχη της, όπως ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης, δεν χάνουν ευκαιρία να μιλήσουν για το τέλος της αριστεράς. Ταυτίζοντας βέβαια την λεγόμενη «ήττα της αριστεράς» με την εκλογική καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για διακαή πόθο της ελληνικής δεξιάς και πολύ περισσότερο της ακροδεξιάς της πτέρυγας. Όλων αυτών που το πολιτικό τους παρελθόν είναι στενά δεμένο με τους ταγματασφαλίτες και τους δωσίλογους της κατοχής, τους συνεργάτες των Γερμανών και μετέπειτα των Άγγλων και των Αμερικάνων. Είναι αυτοί οι ίδιοι που συνεχίζουν ακόμη και ως «μετριοπαθείς κυβερνώντες» σήμερα να πλέκουν εγκώμια στην αμερικανοκίνητη χούντα. Είναι αυτοί που ενοχλήθηκαν και ενοχλούνται πολύ από την περίοδο της μεταπολίτευσης και που από τότε επιζητούν με κάθε τρόπο «την διεύρυνση της επιρροής των ιδεών της δεξιάς» όπως διαπίστωσε πρόσφατα ο Βορίδης μετά την εκλογή Κασσελάκη. Αυτοί οι διαχρονικοί θιασώτες και υμνητές της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας, της παντοτινής υποδούλωσης της Ελλάδας στα ξένα συμφέροντα.
Για ποια ήττα όμως πανηγυρίζουν όλοι αυτοί; Για την εκλογική ήττα εκείνης της «αριστεράς» που υποκλίθηκε, συνθηκολόγησε, προσαρμόστηκε, στήριξε και τελικά κατέληξε ακόμη και από κυβερνητικές θέσεις να υπηρετεί την ίδια πολιτική. Είναι η αριστερά που έφτασε στο σημείο να ψηφίζει και να εφαρμόζει μνημόνια, να υποκλίνεται στο ΝΑΤΟ και να υμνεί τον «διαβολικά καλό Τραμπ». Είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που ανανέωσε τις συμφωνίες των βάσεων του θανάτου και που μετατρέποντας το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα του 2015 σε «ναι», ξέπλυνε το κυρίαρχο βασικό αφήγημα της ελληνικής δεξιάς, για τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο» και το «ανήκoμεν στη δύση». Είναι αυτή η «αριστερά» που σε όλα τα βασικά μεγάλα ζητήματα του τόπου, εδώ και δεκαετίες, έχει αφομοιώσει πλήρως την πολιτική της δεξιάς. Είναι η ίδια «αριστερά» που ακόμη και την τελευταία πενταετία που βρέθηκε ξανά στην αντιπολίτευση, δεν έκανε άλλο από το να προσαρμοστεί, να συμμορφωθεί και τελικά να προσφέρει στήριξη στην βάρβαρη πολιτική της ΝΔ.
Πρόκειται για αυτή την «αριστερά» που αποτελεί τέκνο της αναθεώρησης και επί της ουσίας της άρνησης όλων των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού. Της ρεβιζιονιστικής-ρεφορμιστικής «αριστεράς» που γεννήθηκε μετά το 20ο συνέδριο της ΕΣΣΔ και την πραξικοπηματική 6η ολομέλεια αν μιλάμε για το ελληνικό κίνημα. Αυτής της αριστεράς που δεκαετίες τώρα χαριεντίζεται, επικοινωνεί και ενίοτε –όποτε χρειάζεται- συνοδοιπορεί με την ελληνική δεξιά. Όπως έγινε και το «βρώμικο ‘89». Όπως έγινε με όλες τις συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα που διέπραξε ο δικέφαλος ρεφορμισμός του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού (μετέπειτα ΣΥΝ κλπ) στην Ελλάδα, με την σοσιαλδημοκρατία και τη δεξιά κατά περίπτωση. Πρόκειται για αυτή την «αριστερά» που στήριξε μέχρι τέλους και με λύσσα την καπιταλιστική παλινόρθωση. Που χειροκρότησε μέχρι τέλους τους ηγέτες που κήρυξαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ.
Πρόκειται πραγματικά για την «αριστερά» που απεμπόλησε, αρνήθηκε, πολέμησε τις ιδέες της πραγματικής αριστεράς. Αυτή η «αριστερά» είναι που ηττήθηκε εκλογικά, αυτή η «αριστερά» είναι που γελοιοποιείται και διασύρεται και με τις τελευταίες εξελίξεις που οδήγησαν στην εκλογή Κασσελάκη και σε αυτές που ακολούθησαν την εκλογή του. Αυτή η «αριστερά» του αναθεωρητισμού, είναι που ευθύνεται δεκαετίες τώρα για την υποχώρηση των ιδεών και των μεγάλων οραμάτων και των ιδανικών που πρεσβεύει και υπηρετεί η πραγματική αριστερά. Που με την επικράτηση της ευθύνεται για την μεγάλη υποχώρηση του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας λαθρεπιβάτης, της ιστορίας, των αγώνων, των συνθημάτων και των οραμάτων της αριστεράς. Αυτός ο λαθρεπιβάτης ηττήθηκε στις εκλογές και τίποτε άλλο. Και όσο και αν ξορκίζουν στο όνομα του, οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί της ΝΔ, τις ιδέες και τα σύμβολα της αριστεράς, ένα είναι βέβαιο. Αυτές οι ιδέες και οι φορείς που πραγματικά τις υπηρετούν ήταν, είναι και θα είναι τέκνα της ιστορικής ανάγκης. Όσο και αν θέλουν να γράψουν ένα ακόμη «τέλος της ιστορίας» η πραγματική αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα θα γεννιέται ξανά και ξανά… μέχρι να μπουν στο ιστορικό χρονοντούλαπο οι ανιστόρητες ακροδεξιές θεωρίες και οι φορείς τους.

Βασίλης Π.

περιοδικό πορεία, τ. 57