Το καλοκαίρι του 2023 σημαδεύτηκε από τις πυρκαγιές και πλημμύρες που από τον Βόλο μέχρι τον Έβρο άφησαν πίσω τους ερείπια και καμένη γη, ενώ κόστισαν δεκάδες ανθρώπινες ζωές. Το έγκλημα αυτό φέρει βαριά την ευθύνη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και συνολικά των πολιτικών όλων των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αστικές δυνάμεις και τα ξένα αφεντικά τους, χρόνια τώρα διαλύουν και εγκαταλείπουν τις κρατικές υποδομές, θυσιάζοντάς τες στο βωμό της υποχρηματοδότησης, των εργολαβιών και των ιδιωτικοποιήσεων.
Κάθε χιονόπτωση, βροχή ή καύσωνας βρίσκει τον λαό ανυπεράσπιστο, να παλεύει για να σώσει τον τόπο του, τα σπίτια και τη ζωή του. Η παντελής έλλειψη κρατικής αρωγής απαντιέται από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις -με προεξέχουσες το ΚΚΕ και την ΚΝΕ- από την εθελοντική κάλυψη του κενού που αφήνει το κράτος. Αυτή η στάση αν και θετική στην επιφάνεια, στην πραγματικότητα υποσκάπτει την ανάπτυξη των λαϊκών διεκδικήσεων για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και περιουσίας.
Είναι προφανές πως η ίδια η συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες, πόσο μάλλον η στράτευση στην οργανωμένη πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων και κάθε καταπιεσμένου, αποτελεί μια βαθιά εθελοντική πράξη. Αντίστοιχα από αυτή τη στράτευση απορρέει αυτονόητα το καθήκον να συμβάλουμε ατομικά και συλλογικά για την υπεράσπιση κάθε σπιτιού, χωραφιού, κάθε χωριού και γειτονιάς, όταν απειλούνται με καταστροφή.
Είναι όμως αναγκαίο να διαχωρίσουμε τη λαϊκή αλληλεγγύη από τον αστικό εθελοντισμό. Η πρώτη αποβλέπει στην οργάνωση του λαϊκού παράγοντα με την προοπτική της ανατροπής των αιτιών που γεννούν τις καταστροφές. Ο δεύτερος αποτελεί ένα -ειλικρινές ή υποκριτικό- προσωρινό μπάλωμα των πληγών που αφήνει πίσω του ο καταστροφικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος. Δυνάμεις όπως η αναρχική οργάνωση «Ρουβίκωνας» εξοπλίζονται με πυροσβεστικά οχήματα και εργαλεία, υποκαθιστώντας επί της ουσίας αυτό που αποτελεί κρατική έλλειψη και ευθύνη. Αντίστοιχα το ΚΚΕ σε κάθε καταστροφή διαφημίζει τη δράση των εθελοντών του και απουσιάζει από τις κινητοποιήσεις καταγγελίας και διεκδίκησης, την ίδια στιγμή που από στόματα στελεχών του ακούμε επαναλαμβανόμενα πως «δεν είναι η ώρα για μεγάλα λόγια, αλλά για έργα». Αυτή η στάση εξωραΐζει τις κυβερνητικές ευθύνες ενώ χαρίζει πολύτιμο χρόνο για τη συγκάλυψη των κρατικών εγκλημάτων, όταν αυτά δεν αντιμετωπίζονται άμεσα και αγωνιστικά από τους εργαζόμενους. Η υπερπροβολή του εθελοντισμού του ΚΚΕ στο διαδίκτυο, τα έντυπα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θυμίζει ψηφοθηρικές λογικές, και φανερώνει πως πίσω απ’ το σύνθημα «μόνο ο λαός σώζει το λαό», κρύβεται η ρεφορμιστική λογική πως «το ΚΚΕ σώζει το λαό», αρκεί ο τελευταίος να «διορθώσει την ψήφο του»…
Δεν πρέπει στη βάση του πνεύματος αυτοθυσίας και αλληλεγγύης, να καλλιεργείται η αντίληψη πως δεν χρειάζονται πυροσβέστες για τις πυρκαγιές και αντιπλημμυρικά έργα για τις πλημμύρες, πως αν δεν επιθυμούν οι κυβερνήσεις, θα καλυφθεί το κενό εθελοντικά, κι οι φόροι που πληρώνουν οι εργαζόμενοι θα χρηματοδοτούν αποκλειστικά σκανδαλώδη έργα (βλ. «Μεγάλος Περίπατος», ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ κ.ά.) ή θα πηγαίνουν στο βρόντο και στα ευρωπαϊκά ταμεία. Ο εθελοντισμός ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να καλύψει το κενό που επιβάλλουν οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, της εξάρτησης και της λιτότητας. Στον αντίποδα, βασικό μέλημα του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς οφείλει να είναι η αγωνιστική διεκδίκηση για μέτρα πρόληψης και προστασίας ενάντια σε κάθε φυσική καταστροφή και έγκλημα λόγω κρατικής αμέλειας. Είναι απαραίτητο να καταγγέλλεται η πολιτική των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με απεργίες και διαδηλώσεις, και μόνο υπό το βάρος τέτοιων κινητοποιήσεων μπορούν να εξασφαλιστούν τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού και της νεολαίας.

Φ. Α.

πηγή: περιοδικό “πορεία”, τ. 57