Του Σπύρου Τζόκα, πανεπιστημιακού – συγγραφέα.

Έτσι και αλλιώς οι ζωές μας είναι παράλληλες με εκείνες των τύπων σαν τον Καρανίκα.

Έτσι και αλλιώς αντιπροσωπεύουμε διαφορετικούς αξιακούς κόσμους.

Έτσι και αλλιώς βρισκόμαστε σε διαρκή πόλεμο με απόψεις σαν και αυτές που υποστήριξε.

Με το αποτύπωμα, όμως, της κιμωλίας στα χέρια μου από την 35χρονη θητεία ως δάσκαλος της νεολαίας, στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο αναρωτιέμαι τι μας… ψεκάζουν αυτούς τους καιρούς;

Ποια τελικά είναι τα πρότυπα της εποχής μας;

Το βέβαιο είναι ότι η συναίσθηση της άγνοιας είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη γνώση.

Και ο εν λόγω κύριος δεν έχει καμία τέτοια συναίσθηση. Δεν έχει και ευθύνη ή επίγνωση που οδηγεί τους νέους ανθρώπους. Προφανώς δεν αντιμετώπισε ποτέ το δράμα των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους.

Υπάρχει ελπίδα δάσκαλε; Υπάρχει ελπίδα μπάρμπα Κώστα; Ανησυχώ. Εσύ πάντα είσαι στο πόστο σου, διδάσκοντας το αιώνιο κλάμα και τη διαχρονική χαρά…..

«Μαζί μας, τελεφταίοι, με το βαπόρι πρεζάκηδες, αλάνια, λαθρεμπόροι.

Ξεπίτηδες, για να φανεί, πως ίσια λογιούνται η Λεφτεριά και τα χασίσια».

Έτσι μπάρμπα Κώστα «ξεπίτηδες» για να μας μπερδέψουν, να δηλητηριάσουν τη νεολαία, όλοι αυτοί οι συναγελαζόμενοι με τον κύριο αυτόν.

Ίσια οι αγώνες του λαού για τη λευτεριά, την κοινωνική δικαιοσύνη, την προκοπή, ίσια με τα χασίσια.

Δεν θα τους περάσει.

Να τον χαίρονται τον λεβέντη τους, τον Σύμβουλο.