Δεν υπάρχει καμία «ισχυρή εντολή»
Στους αγώνες η ελπίδα – Στην πραγματική αριστερά η προοπτική!

Όχι. Δεν ήταν «γιορτή δημοκρατίας» οι εκλογές

Δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία. Οι διπλές εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε ένα ναρκοθετημένο έδαφος. Σε συνθήκες υπονόμευσης κάθε ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Με μια καταιγιστική προπαγάνδα να γεννάει και να γιγαντώνει κάλπικα διλήμματα και εκβιασμούς. Με την υπερπροβολή της ΝΔ, των κυρίαρχων αστικών κομμάτων και των συμπληρωμάτων τους. Αυτά τα κόμματα, με τα εκατομμύρια που άρπαξαν από τον κρατικό κορβανά, έπνιξαν διαδικτυακά, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά μέσα και εφημερίδες με τη διαφημιστική προβολή τους. Την ίδια στιγμή για μικρά κόμματα της αριστεράς που αρνούνται κάθε τέτοια κρατική χορηγία, οι συνεντεύξεις και οι συγκεντρώσεις τους, στα πλαίσια των «δημοκρατικών» υποχρεώσεων, προβάλλονταν μεταμεσονύχτιες ώρες, ενώ για τις αφίσες που ειδικά στα αστικά κέντρα κατέβαιναν ακαριαία… επιβλήθηκαν πρόστιμα φίμωσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η απλή αναλογική χλευάστηκε και στοχοποιήθηκε όσο ποτέ. Ακόμη και αυτή η νοθευμένη με το όριο του 3% «απλή αναλογική» του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από το Μητσοτάκη «καπρίτσιο». Η σαθρή «δημοκρατία» τους απαιτούσε ένα εκλογικό σύστημα ακραίας νοθείας και παραχάραξης της… «λαϊκής ετυμηγορίας» για να εξασφαλίσει… «πολιτική σταθερότητα».

Όχι. Δεν υπάρχει καμία «ισχυρή εντολή»

Και αυτή η αλήθεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραγράφεται. Να μην επιτρέψουμε να πνιγεί στις προπαγανδιστικές ιαχές περί δήθεν «ισχυρής εντολής». Ακόμη και για όσους έχουν αυταπάτες για το πόσο δημοκρατική είναι η αστική «κοινοβουλευτική δημοκρατία» τους, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ΝΔ σχημάτισε κυβέρνηση με το 40,5%. Μάλιστα με το 40,5% του 52% που εκφράστηκε εκλογικά. Σε κάθε περίπτωση το 40,5% εκφράζει τη μειοψηφία. Δεν νομιμοποιεί την πολιτική που εφαρμόστηκε και πολύ περισσότερο αυτήν που πρόκειται να εφαρμοστεί. Δεν υπάρχει καμία «ισχυρή εντολή». Ακόμη και αν οι 158 βουλευτές της ΝΔ εκπροσωπούν υποτίθεται την εντολή των ψηφοφόρων τους, οι 50 από αυτούς που διαμορφώνουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία προέρχονται από το μπόνους(!) της ενισχυμένης αναλογικής. Αυτοί οι 50 στην πραγματικότητα αντιστοιχούν σε ψηφοφόρους που ψήφισαν οτιδήποτε άλλο εκτός από ΝΔ. Μπορεί αλήθεια κάποιος από τους θιασώτες ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος να απαντήσει, ποια ακριβώς λαϊκή εντολή εκπροσωπούν αυτοί οι 50… και μάλιστα ισχυρή;

Για την πραγματική αριστερά, για αυτή που δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο και την «δημοκρατία» του κοινοβουλευτικού συστήματος, δεν υπάρχει υπόκλιση σε κανένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Σε αυτό μπορούμε να διαβάσουμε το επίπεδο της ταξικής πάλης και των συσχετισμών, να εξάγουμε συμπεράσματα, όχι όμως να γίνουμε νεροκουβαλητές της κυρίαρχης προπαγάνδας για τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» της βαρβαρότητας. Όχι για να γίνουμε κήρυκες της απελπισίας.
Η κυβέρνησή τους δεν έχει τη νομιμοποίηση που διαφημίζουν. Οι εκλογικοί τους νόμοι, είναι φτιαγμένοι για να νοθεύουν τη λαϊκή βούληση. Και στην Ελλάδα όπως και σε όλες τις περίφημες δυτικές «δημοκρατίες» χρειάζονται τέτοια εκλογικά συστήματα, ώστε να στήνουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις πάνω σε κοινωνικές μειοψηφίες (του 20 και 25%). Ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται ένα σύστημα που σαπίζει, ενα σύστημα που βυθίζεται στην κρίση και την πολιτική ρευστότητα. Ώστε πάνω σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας να χτίζουν κυβερνήσεις… «σταθερότητας».

Όχι. Δεν «υπάρχει καμία σταθερότητα»

Είναι όμως έτσι; Τα προπαγανδιστικά επιτελεία εδώ και μήνες μιλούν για μια σκοτεινή αδιατάρακτη τετραετία. Από δίπλα και η κάλπικη «αριστερά» τής υποταγής, προσθέτει ακόμα περισσότερο… μαύρο. Όχι! Πάνω σε κοινωνικά ερείπια, με εκβιασμένη εκλογική έκφραση και νόθες πλειοψηφίες, δεν μπορεί να υπάρχει καμία πολιτική σταθερότητα. Όσο και αν οι άριστοι της ΝΔ θέλουν να εμφανίζονται πανίσχυροι και να νανουρίζουν με παραμύθια για τις 100 πρώτες μέρες της κυβέρνησής τους, γνωρίζουν ότι ο χρόνος είναι εναντίον τους.

Στα μέσα Ιούλη φτάνει ένα νέο κύμα αυξήσεων, ενώ από Οκτώβρη τα τιμολόγια της ΔΕΗ θα έρχονται χωρίς επιδοτήσεις. Τα τρένα δυστυχώς εξακολουθούν να μένουν στις σήραγγες. Οι πλειστηριασμοί θα τρέξουν, ενώ τα αποτελέσματα της διάλυσης του ΕΣΥ, όσο και αν προσπαθούν να τα κρύψουν, είναι στην ημερήσια διάταξη. Ο τουρισμός και η αγροτική παραγωγή οδεύουν σε αρνητικά ρεκόρ, η καπιταλιστική κρίση προδιαγράφει νέα παγκόσμια ύφεση και για την Ελλάδα έρχεται νέο καθεστώς εποπτείας, δηλαδή 4ο μνημόνιο. Η κυβέρνηση της ΝΔ σύντομα θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Σε αυτές τις συνθήκες οι κοινωνικές αναταράξεις είναι αναπόδραστες. Σε αυτές τις συνθήκες η «αριστερά» της απόγνωσης και της απελπισίας, η «αριστερά» της συμμόρφωσης και της ανημποριάς, μόνο συμπλήρωμα μπορεί να γίνει στην επέλαση της δεξιάς πολιτικής, όπως και αποδείχτηκε. Σε αυτές τις συνθήκες ζητούμενο είναι η πραγματική αριστερά. Η αριστερά των αγώνων.

Όχι. Δεν «τελειώσαμε» μέχρι το 2027

Από αυτή τη σκοπιά, να απορρίψουμε κραυγές και μοιρολόγια. Οι δυνάμεις της κάλπικης «αριστεράς» και κύρια ο ΣΥΡΙΖΑ, μέμφονται το λαό, του χρεώνουν το αποτέλεσμα και περιγράφουν μια ταφόπλακα μέχρι το επόμενο παραβάν. Αποποιούμενες τις ευθύνες τους για τον εξωραϊσμό της δεξιάς πολιτικής. Η ΝΔ επανέκαμψε μετά την δικαίωση της πολιτικής της από την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ και εμφανίζεται σήμερα κραταιά και ηγεμονεύουσα δύναμη, επειδή στην δική της τετραετία, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (μαζί και ΜέΡΑ25, ΚΚΕ) πρόσφεραν ανοχή, συμμόρφωση, προσαρμογή και τελικά στήριξη στην αντιδραστική πολιτική της.

Δεν κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα. Το εκλογικό αποτέλεσμα (και) της 25ης Ιούνη κατέγραψε μια σαφή δεξιά μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών. Η ΝΔ μετά από μια τετραετία βαρβαρότητας, χωρίς να μετρά πολιτικό κόστος, αποσπά το 40,5%, ενώ στα δεξιά της διαμορφώνεται ένα άθροισμα ακροδεξιών, ναζιστικών και σκοταδιστικών κομμάτων της τάξης του 14%. Τα δύο αυτά (ταυτόχρονα) γεγονότα, διαμορφώνουν ένα ποσοστό της τάξης του 54% που καταγράφεται δεξιά. Αλλά και οι άλλες ψήφοι, όπως αυτές που έπεσαν στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και στο ΚΚΕ του life style και της ατάκας, απευθύνονται σε (και καλλιεργούν) πιο δεξιά αντανακλαστικά σε σχέση με το 2015. Όλα αυτά δεν γεννήθηκαν στις 25/6. Τα αποτελέσματα αποτυπώνουν τη νέα αρνητική πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ερμηνεύονται πρώτα και κύρια από τη δικαίωση και τον εξωραϊσμό της δεξιάς πολιτικής, από τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δεν προδιαγράφουν ένα μοιραίο μέλλον όπως διαχέουν κανάλια της σοσιαλδημοκρατίας, απλά φωτογραφίζουν συσχετισμούς.

Είμαστε κόντρα και μακριά από κάθε αίσθημα απελπισίας και αποστράτευσης. Διαβάζουμε και ερμηνεύουμε την πολιτική πραγματικότητα επειδή θέλουμε να παρέμβουμε για να την αλλάξουμε. Ποτέ στην ιστορία, δεν κρίθηκε το μέλλον των λαών σε μια κάλπη. Ούτε το 2015 συνέβη αυτό για όσους είχαν αυταπάτες ότι θα απαλλαγούν από τα μνημόνια με έναν νόμο. Είναι βέβαιο ότι στο επόμενο διάστημα θα ξεσπάσουν αγώνες. Όσο δύσκολες και αν φαίνονται οι συνθήκες, δεν υπάρχει καμία σταθερότητα μέχρι τον Ιούνη του 2027. Αυτοί οι αναγκαίοι αγώνες θα κρίνουν την δυνατότητα της κυβέρνησης της ΝΔ να προχωρήσει την αντιλαϊκή της επέλαση ή όχι, αυτοί οι αγώνες θα κρίνουν και… τη διάρκειά της.

ΝΑΙ. Με τους λαϊκούς αγώνες… για μια πραγματική αριστερά!

Κόντρα στην καταθλιπτική προπαγάνδα τους επιμένουμε να θυμίζουμε ότι αυτοί οι αγώνες αποτελούν τον απαράβατο ιστορικό όρο για κάθε προοδευτική εξέλιξη. Αυτοί οι αγώνες δεν μπορεί να είναι τεχνητά κατασκευάσματα. Δεν μπορεί να γίνουν από τους εκπροσώπους κομμάτων και παρατάξεων, από συγκολλήσεις οργανώσεων, στο όνομα του λαού. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι μόνο ο λαός σώζει το λαό. Αυτό απαιτεί την μαζική παρέμβασή του.

Προϋπόθεση για να έχουν προοπτική αυτοί οι νικηφόροι αγώνες, είναι η συγκρότηση της πραγματικής αριστεράς. Της αριστεράς που πιστεύει σε αυτούς. Που παλεύει για τη μαζικότητα, τη διάρκεια, το σωστό πολιτικό τους προσανατολισμό και την προοπτική τους. Και είναι αναγκαίο μετά από μια τέτοια περίοδο να κρατήσουμε τα κρίσιμα συμπεράσματα και να τα προστατέψουμε από κάθε επίθεση στην αλήθεια και τη μνήμη.

-Δεν υπάρχει αριστερά της «συνθηκολόγησης με τον ιμπεριαλισμό». Δεν υπάρχει αριστερά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ειδικά για την Ελλάδα, δεν μπορεί να υπάρξει αριστερά που αγνοεί ή υποτιμά το ρόλο του ιμπεριαλισμού και τον αναγκαίο αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25 έχει μέσα του το αδιέξοδο τέτοιων αυταπατών. Η άρνηση και υπονόμευση του αναγκαίου αγώνα για εθνική ανεξαρτησία του ΚΚΕ κουβαλάει ακριβώς αυτή τη συνθηκολόγηση εδώ και πάνω από 6 δεκαετίες.

-Δεν υπάρχει η αριστερά του «κοινοβουλευτικού δρόμου». Η αριστερά των εκλογικών αυταπατών, των « διαχειριστικών μεταβατικών προγραμμάτων» και του παραβάν, είναι καταδικασμένη να οδηγηθεί στην αγκαλιά της κυρίαρχης τάξης, στα διλήμματα και στους εκβιασμούς του συστήματός της. Αυτές οι αυταπάτες είναι που υπονομεύουν το λαϊκό κίνημα κάθε φορά που προκύπτουν οι όροι ουσιαστικής αντιπαράθεσης και νίκης. Όπως έκαναν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ το 2011 όταν πρόσφεραν το σωσίβιο των εκλογών σε ένα σύστημα που κλυδωνιζόταν. Όπως κάνουν πάντα όποτε το σύστημα βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και αστάθειας. Αυτή είναι η αριστερά που 4 χρόνια τώρα μετατρέπεται σε «υπεύθυνη» δύναμη ανοχής και συμμόρφωσης στην πολιτική της ΝΔ.

Κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες το Μ-Λ ΚΚΕ άντεξε. Άντεξε και εκλογικά. Το βασικό όμως είναι ότι άντεξε στην ιδεολογική και πολιτική αντιδραστική επίθεση. Σήκωσε το βάρος της ευθύνης που αναλογούσε στις δυνάμεις του, με το παραπάνω. Επειδή ακριβώς πιστεύει στη δύναμη και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Στη δυνατότητά τους να νικούν. Σε συνθήκες πρωτόγνωρων μέτρων, απειλών και εκβιασμών, με πίστη ότι «μόνο ο λαός σώζει τον λαό» –στην πράξη όχι στα λόγια– πήρε την ευθύνη των δημόσιων καλεσμάτων. Κόντρα στο πνεύμα της οπισθοχώρησης και του συμβιβασμού, πρωτοστάτησε από κάθε μετερίζι για να εκδηλωθούν αυτοί οι αγώνες. Αυτό έκανε πάντα, αυτό κάνει και θα συνεχίσει να κάνει και στο μέλλον. Σε αυτό το δρόμο καλεί συναγωνιστές/συναγωνίστριες, φίλους και φίλες να συμπορευτούν μαζί του. Συμβάλλοντας με κάθε τρόπο στην μεγάλη ανάγκη των καιρών. Στην ανασύνταξη των δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.

Στους αγώνες η ελπίδα!
Στην πραγματική αριστερά η προοπτική!

πηγή: Λαϊκός Δρόμος