Όπως δεν φταίει η βροχή που ξεπλένει τα καμένα κι απογυμνώνει τα βουνά και πλημμυρίζει τα υπόγεια και, πίσω απ’ το καθαρό νερό της, κρύβονται βρώμικα λαμόγια των καταπατήσεων αθωωμένοι εμπρηστές, νομοθέτες των αυθαίρετων, μικροκομματικοί νάνοι και τσιριχτοί πλασιέδες των «αναπτύξεων»

Όπως δεν φταίει ο αέρας, που γυρνά τις ανεμοφτερούδες και κομματιάζουν τους πελαργούς και φουρτουνιάζει τη θάλασσα και πνίγει τη σαπιόβαρκα και πίσω απ’ τον καθαρό αέρα κρύβονται όλοι οι λεροί ξεπουλητάδες, οι βιαστές και σοδομίτες των βουνών, οι μαφιόζοι των χωματερών και οι λαθρέμποροι των κυνηγημένων.

Όπως δεν φταίει το χιόνι, που κρυοπαγεί τα πόδια των ξυπόλητων και κάνει την παγωμένη χαμοκέλα, κρεματόριο με μαγκάλι και γίνεται μαύρο σάβανο στον άστεγο και πίσω από την άσπιλη ασπράδα του κρύβονται οι μαύροι ενεργειακοί εταίροι, οι στρατηγικοί επενδυτές και παραπίσω οι πολιτικοί τους τσάτσοι.

Δεν φταις εσύ, τραίνο μου. Τόσα χρόνια ταξίδευες τα μεταναστευτικά πουλιά ως το σταθμό του Μονάχου, τους φαντάρους στη λιγοήμερη άδεια, τους «λαθραίους» της προσφυγιάς, την απόδραση από την πλήξη, τους εφήμερους έρωτες των βαγονιών, τις αποσκευές στη σκευοφόρο των ελπίδων και αγκομαχούσες πάνω στις ράγες της μικροπολιτικής σαπίλας, πάνω στις τραβέρσες των ρουσφετιών, της αρπαχτής, της μίζας, της εκποίησης κι έμπαινες στο «αντίθετο ρεύμα» μιας εποχής ευθυγραμμισμένων μασκοφόρων.

Θα συνεχίσεις να είσαι αγάπη, τραίνο μου, για να μπορέσουν κάποτε οι μηχανοδηγοί σου να τροχιοδρομούν δίχως το φόβο του θανάτου, τα έμβολα σου να διηγούνται ρυθμικά τον ήχο όμορφων αποδράσεων, τα βαγόνια σου να φιλοξενούν τις μυθοπλασίες των λογοτεχνών, τις ταξιδιάρικες σκηνές του σινεμά, τη σκευοφόρο μιας δικαιωμένης οργής και το σφύριγμα της άφιξης σε σταθμούς όπου οι επιβάτες θα αποβιβάζονται σε αγκαλιές αγαπημένων.

Νίνα Γεωργιάδου