Διακήρυξη της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

50 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη

Στο δρόμο του ασίγαστου λαϊκού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα
για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό

Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973. Ο Νοέμβρης του ’73 μένει πάντα βαθιά χαραγμένος στην καρδιά και στη μνήμη του λαού μας σαν το σύμβολο της αντίστασης ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η Εθνική Αντίσταση 1940-44 που γαλούχησε γενιές αγωνιστών συνεχίστηκε με τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη που με τη σειρά της γαλουχεί 50 χρόνια τώρα νέες γενιές αγωνιστών για τη μεγάλη υπόθεση του λαού μας, για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική.

Ο ηρωικός ξεσηκωμός του Νοέμβρη υπήρξε το μεγαλύτερο χτύπημα του λαού μας ενάντια στο καθεστώς της φασιστικής δικτατορίας και της αμερικανοκρατίας. Ήταν το αποκορύφωμα όλων των μέχρι τότε φοιτητικών και λαϊκών κινητοποιήσεων που γέμισε με αγωνιστική πίστη τη νεολαία και το λαό για το γκρέμισμα του αμερικανοστήριχτου φασιστικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στο λαό μας τον Απρίλη του 1967. Ο Νοέμβρης ήταν το αποτέλεσμα 6 χρόνων ασίγαστης λαϊκής αντίστασης και πάλης. Μέσα στα χρόνια αυτά δυνάμωσαν βαθμιαία οι αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις σε πλατιά στρώματα του λαού και της νεολαίας, σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της γενικής κατάστασης στην Ελλάδα του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της φασιστικής καταπίεσης και της στυγνής εκμετάλλευσης.

Στη διάρκεια της χρονιάς του 1973 και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες όλα έδειχναν ότι ωριμάζει η μεγάλη λαϊκή έκρηξη. Η κλιμάκωση των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη του ’73, το πολιτικό μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου στις αρχές Νοέμβρη, λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες λαού και νεολαίας και αντιμετώπισαν τη φασιστική καταστολή, προμήνυαν το μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό που ερχόταν. Αυτή η κατάσταση ήταν τόσο φανερή, που μόνο όσοι έτρεφαν αυταπάτες για την «ομαλή πορεία» των διαδικασιών «φιλελευθεροποίησης» του φασισμού, που προετοίμαζε ο Παπαδόπουλος με το Μαρκεζίνη, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν και δεν ήθελαν, όπως φάνηκε, μια τέτοια αγωνιστική προοπτική.

Οι μαρξιστές-λενινιστές της Ελλάδας τόνιζαν ένα μήνα πριν τα γεγονότα του Νοέμβρη: «Για όποιον δεν νοσταλγεί την αντιπολίτευση στα πλαίσια της φασιστικής νομιμότητας, όπως συμβαίνει με την αστική αντιπολίτευση και τους συρόμενους πίσω από αυτήν ρεβιζιονιστές ηγέτες, αυτό που επέρχεται στη χώρα μας και που έχει τεράστια σημασία, δεν είναι η επάνοδος στο κοινοβούλιο και οι εκλογές με τη συμμετοχή τών υπό τον έλεγχο του «Συνταγματικού Δικαστηρίου» «εθνικοφρόνων» κομμάτων, αλλά η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας που ανοίγουν ελπιδοφόρες προοπτικές για την ανάπτυξη ενός πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος» (Απόφαση της ΟΜΛΕ – Οκτώβρης 1973, «Λαϊκός Δρόμος» Νο. 17).

Τα γεγονότα που ακολούθησαν δικαίωσαν αυτές τις εκτιμήσεις. Ο Νοέμβρης ματαίωσε τα σχέδια των αντιπολιτευόμενων αστών πολιτικών (Κανελλόπουλος, Μαύρος κ.ά.), καθώς και των ρεβιζιονιστών κάθε απόχρωσης, για ένα συμβιβασμό με το φασιστικό καθεστώς και την «ομαλή μετεξέλιξη της δικτατορίας σε κοινοβουλευτική δημοκρατία», γκρέμισε τη χουντική «φιλελευθεροποίηση» και οδήγησε στην πτώση του Παπαδόπουλου και του Μαρκεζίνη.

Ο επαναστατικός ξεσηκωμός του Νοέμβρη προώθησε αποφασιστικά στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα αιτήματα για την απαλλαγή της χώρας από την αμερικάνικη υποδούλωση, για την κατάκτηση της λευτεριάς, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, ενώ ταυτόχρονα έδειξε το μοναδικό δρόμο για την πραγματοποίηση αυτών των στόχων, που ήταν η συνένωση του φοιτητικού κινήματος με το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, η επαναστατική συσπείρωση και πάλη των πιο πλατιών λαϊκών μαζών με επικεφαλής την εργατική τάξη.

Στη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων του Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε μια πλατιά αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική ενότητα που οικοδομήθηκε μέσα στη φωτιά του αγώνα. Η ενότητα αυτή, που αγκάλιασε χιλιάδες δημοκράτες και αντιφασίστες που κατέβηκαν στους δρόμους, προήλθε από την αντιπαράθεση δυο ριζικά διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων, αντιπαράθεση που εκφράστηκε οργανωμένα μέσα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και καθόρισε την πορεία και το χαρακτήρα του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού.

Η πρώτη, που υποστηριζόταν και από τις δύο πτέρυγες του ρεβιζιονισμού, το Ρήγα Φεραίο (νεολαία του ΚΚΕεσ.) και την αντιΕΦΕΕ (νεολαία του ΚΚΕ), ήταν μια γραμμή συγκράτησης και υπονόμευσης του μαζικού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών, που επεδίωξε με κάθε τρόπο να αποτρέψει την κατάληψη του Πολυτεχνείου και, όταν απέτυχε, προσπάθησε να την περιορίσει σε ανώδυνα για τη δικτατορία πλαίσια, αυτά των φοιτητικών συνδικαλιστικών αιτημάτων.

Η δεύτερη, που υποστήριξαν μέχρι τέλους οι δυνάμεις του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και πολλοί αντιφασίστες αγωνιστές, ήταν μια αγωνιστική αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική γραμμή, που έδωσε τη μάχη για την κατάληψη του Πολυτεχνείου και, όπως έδειξαν τα γεγονότα, όχι μόνο ήταν σωστή αλλά και ανταποκρινόταν στο υψηλό επίπεδο των αγωνιστικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών. Η κατεύθυνση αυτή κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια των γεγονότων με τα συνθήματα «Θάνατος στο φασισμό», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», «Εθνική ανεξαρτησία» και καθόρισε το πολιτικό πλαίσιο και το χαρακτήρα του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού.

Η γραμμή της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού, η γραμμή της προσαρμογής στα φασιστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την εξέγερση του Νοέμβρη. Η γραμμή της πάλης, της σύγκρουσης με το φασισμό, η αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική γραμμή, που υποστήριξαν και εφάρμοσαν οι μαρξιστές-λενινιστές δικαιώθηκε, νίκησε, έγινε η γραμμή του Πολυτεχνείου.

Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι φασίστες δεν κατάφεραν να υποτάξουν και να υποδουλώσουν το λαό. Η ανοιχτή φασιστική βία, οι δολοφονίες αγωνιστών, οι συλλήψεις, οι δίκες και οι καταδίκες, τα βασανιστήρια, οι εξορίες, ακόμα οι προσπάθειες «φιλελευθεροποίησης», όλα αυτά τα σχέδια σαρώθηκαν. Ο ηρωικός αγώνας των φοιτητών και του λαού της Αθήνας, το Πολυτεχνείο, οι νεκροί του, δείχνουν το δρόμο της πάλης, το δρόμο της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση.

Η αιματηρή καταστολή της λαϊκής εξέγερσης από τη φασιστική δικτατορία του Παπαδόπουλου προκάλεσε μια απότομη όξυνση της κρίσης του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και -στα πλαίσια αυτά- έγινε, στις 25 Νοέμβρη 1973, μια «αλλαγή βάρδιας» που ανέβασε στην κυβερνητική εξουσία την πραξικοπηματική κλίκα του Ιωαννίδη. Αυτή εξαπέλυσε άγριες διώξεις στους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες και προχώρησε σε τυχοδιωκτισμούς στο εξωτερικό, με αποκορύφωμα το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο στις 15 Ιούλη 1974, που έστρωσε το δρόμο στην τουρκική εισβολή και επιτάχυνε την πτώση του φασισμού στην Ελλάδα.

50 χρόνια πολλοί καπηλεύονται
το Πολυτεχνείο, τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη

Το ΚΚΕ που οι δυνάμεις του είχαν αναλάβει ρόλο κυματοθραύστη των λαϊκών αγώνων, που πριν την κατάληψη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη ματαιώσουν, που μετά την κατάληψη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαστρεβλώσουν το περιεχόμενό της, που μετά την αιματηρή συντριβή της εξέγερσης την κατασυκοφάντησαν με το κατάπτυστο τεύχος Νο. 8 της Πανσπουδαστικής, κάνοντας λόγο για 350 πράκτορες της ΚΥΠ, εμφανίζονται όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο υμνητές αλλά και «πρωτεργάτες» του Νοέμβρη. Καπηλεύονται τους αγώνες του Πολυτεχνείου. Καπηλεύονται τον ίδιο το χώρο του Πολυτεχνείου και συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες του στη διάρκεια του τριήμερου γιορτασμού, κάθε χρόνο.

Όμως το Πολυτεχνείο, όπως και όλα τα σύμβολα του αγώνα του λαού μας, ανήκουν πρώτα από όλα σε αυτούς που σήμερα αγωνίζονται για τα λαϊκά συμφέροντα και υπερασπίζονται το επαναστατικό περιεχόμενο και τα μεγάλα προτάγματά του.

Ο Νοέμβρης
είναι βαθιά ριζωμένος στη λαϊκή συνείδηση

Παρά την αστυνομική τρομοκρατία που εξαπολύεται σε κάθε επέτειο του ηρωικού ξεσηκωμού, και παρά τη μόνιμη διαβρωτική προπαγάνδα όλων των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης για το «χαμένο νόημα του Πολυτεχνείου» και τις κλάψες δήθεν για το θάνατο του Πολυτεχνείου, δεκάδες χιλιάδες λαού στην Αθήνα και σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αψηφώντας το κλίμα τρομοκρατίας και περιφρονώντας όλους αυτούς τους νεκροθάφτες της λαϊκής εξέγερσης, συμμετέχουν αδιάλειπτα, μισό αιώνα τώρα, κάθε χρόνο στον τριήμερο γιορτασμό, στις εκδηλώσεις και στις αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές πορείες που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, με κορυφαία αυτή στην Αθήνα, που καταλήγει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Πενήντα χρόνια και τίποτα δεν δείχνει πως θα μπορέσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις και οι πάτρωνές τους να ξεριζώσουν και να θάψουν αυτό που εκφράζει και αντιπροσωπεύει στη λαϊκή συνείδηση ο επαναστατικός ξεσηκωμός του Νοέμβρη, αυτό που κάνει χιλιάδες και χιλιάδες δημοκράτες, επίμονα, σταθερά, να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, να τιμούν τους νεκρούς του και να εκφράζονται από τους στόχους του.

Είναι, πραγματικά, μοναδικό φαινόμενο στη νεοελληνική ιστορία αυτό που συμβαίνει με το Πολυτεχνείο. Πενήντα χρόνια η ελκτική του δύναμη παραμένει αλώβητη, η φωνή του ακαταμάχητη, το βαθύτερο νόημά του πάντα επίκαιρο να συγκινεί, να εμπνέει και να συσπειρώνει χιλιάδες λαού και νεολαίας στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το ντόπιο καθεστώς της καταπίεσης, της εξάρτησης και της υποτέλειας.

Πόσες φορές κήρυξαν οι κονδυλοφόροι της κυρίαρχης προπαγάνδας «το τέλος» του Πολυτεχνείου. Ξεκινώντας από την πρώτη επέτειο το 1974, όταν ο Καραμανλής προκήρυξε τις εκλογές στις 17 Νοέμβρη ακριβώς για να μην τιμηθεί η επέτειος, με τη συναίνεση του αστικού και ψευτοαριστερού πολιτικού κόσμου. Τότε το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και άλλοι αντιφασίστες, σε αντιπαράθεση με τους ρεβιζιονιστές, τίμησαν την εξέγερση με μεγαλειώδη πορεία δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών από το Πολυτεχνείο στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Πόσες φορές προσπάθησαν να βάλουν ένα τέλος στο γιορτασμό και να καταργήσουν την πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Πόσους τόνους μελάνι έχουν χύσει και πόσες χιλιάδες ώρες έχουν καταναλώσει στις τηλεοράσεις τους με «πρώην» εξαργυρωμένους, για να απαξιώσουν, να συκοφαντήσουν, να πλαστογραφήσουν το λαϊκό ξεσηκωμό. Πόσες τρομοκρατικές επιχειρήσεις έχουν εξαπολύσει κατά καιρούς στις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, με τις δολοφονίες Κουμή – Κανελλοπούλου, με άγριους τραυματισμούς, συλλήψεις, δίκες και καταδίκες. Πρόσφατα μάλιστα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη με πρόσχημα την πανδημία, το Νοέμβρη του 2020, προχώρησε σε φασιστική απαγόρευση του τριήμερου γιορτασμού του Πολυτεχνείου και της πορείας στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και εξαπέλυσε άγριες αστυνομικές επιθέσεις για την καταστολή των κινητοποιήσεων. Μάταια όμως. Ο Νοέμβρης είναι βαθιά ριζωμένος στη λαϊκή συνείδηση, είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης για το λαό και τη νεολαία, είναι ένα αγκάθι στα πλευρά των δυνάμεων της υποτέλειας και της ξενοδουλείας που ποτέ δεν θα καταφέρουν να το βγάλουν.

Σίγουρα, βέβαια, όλη αυτή η πολύχρονη αντιδραστική προπαγάνδα στην οποία εντάχθηκε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και τα μέτρα τρομοκρατίας και καταστολής που πολλές φορές τη συνοδεύουν, έχουν επηρεάσει αρνητικά ένα τμήμα του λαού και έχουν περιορίσει τη λαϊκή συμμετοχή. Κι αν δεν υπήρχε όλος αυτός ο εκφοβισμός και η σπίλωση, όλη αυτή η τρομοκρατία των «επεισοδίων» που προαναγγέλλονται και άλλοτε γίνονται, άλλοτε δεν γίνονται, μα πάντα υπερεξογκώνονται για ευνόητους λόγους, η συμμετοχή του λαού στην αντιιμπεριαλιστική και αντικυβερνητική διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερη. Όμως, είναι βέβαιο πως η μεγάλη πλειοψηφία του προοδευτικού και δημοκρατικού κόσμου στέκει με τη μεριά του Πολυτεχνείου, με τη μεριά του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, γιατί αισθάνεται πως αυτό εκφράζει τους ανεκπλήρωτους μεγάλους στόχους του για την εθνική ανεξαρτησία και την πραγματική λαϊκή κυριαρχία, στον ασίγαστο αγώνα για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Ο δρόμος του Νοέμβρη, ο ηρωισμός του Πολυτεχνείου έχει βαθιά χαραχθεί στις καρδιές του λαού μας.

Πηγή έμπνευσης για τους σημερινούς αγώνες

Τιμώντας τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου, τιμώντας τους νεκρούς του, τιμώντας αυτόν τον ηρωικό λαϊκό αγώνα, παίρνουμε θάρρος, δύναμη, εμπνεόμαστε για τους σημερινούς αγώνες, για την προώθηση των μεγάλων ανεκπλήρωτων αιτημάτων του παλλαϊκού ξεσηκωμού που παραμένουν πάντα επίκαιρα.

Στα τέσσερα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, τα αντιλαϊκά χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κυρίαρχη δύναμη, τώρα, στο αστικό πολιτικό σύστημα, μετά τη δεύτερη εκλογή της, κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση. Ασκεί πολιτική πυγμής και βίαιων αντιδραστικών ανατροπών, προχωρεί σε περιστολή και καρατόμηση εργατοσυνδικαλιστικών κατακτήσεων και θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών. Λιτότητα, εξωφρενική ακρίβεια, μαζική ανεργία, μεγαλύτερες περικοπές στις ελάχιστες κοινωνικές δαπάνες που απέμειναν για την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, σκληρά χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της απεργίας με τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, που παραδίδουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα δεμένους στη στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των υποδομών και του πλούτου της χώρας στους ξένους δανειστές. Η ανοιχτή αστυνομοκρατία είναι στην ημερήσια διάταξη, με τα ΜΑΤ εγκατεστημένα στο κέντρο της Αθήνας, με τις κάμερες παρακολούθησης να τοποθετούνται παντού, με δεκάδες κρούσματα αστυνομικής βαρβαρότητας, με τις καταδρομικές εφόδους να διαδέχονται η μία την άλλη, με τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων και των απεργιών να είναι όλο και πιο συχνή. Και βέβαια με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις για τις διαδηλώσεις, την ακροδεξιού τύπου αντιμεταναστευτική πολιτική στο προσφυγικό ζήτημα και το τρομερό έγκλημα της Πύλου.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ εμφανίζονται αποφασισμένοι να πάρουν τη μεγάλη ρεβάνς για όλες τις μεταπολιτευτικές οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Να δημιουργήσουν όρους απόλυτης κυριαρχίας της αντιδραστικής ιδεολογίας τους. Να υπονομεύσουν και αντιστρέψουν το προοδευτικό, δημοκρατικό κλίμα που κυριάρχησε σε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μετά τον μεγάλο ξεσηκωμό του Νοέμβρη 1973 και την πτώση της χούντας. Να κλείσουν την «παρένθεση»…

Τα κέντρα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας εντείνουν την αντικομμουνιστική και αντιαριστερή προπαγάνδα. Με την αντιδραστική πολιτική τους εκτρέφουν και το φίδι του φασισμού, καλλιεργώντας το έδαφος για την ανάπτυξη φασιστικών οργανώσεων και ομάδων (Χρυσή Αυγή κ.ά.), νοσταλγών και υμνητών της χούντας του 1967, που η εγκληματική δράση τους (δολοφονίες του αντιφασίστα Φύσσα, μεταναστών κλπ) χρησιμοποιείται για την τρομοκράτηση και το χτύπημα του λαϊκού-δημοκρατικού κινήματος. Η δραστηριοποίηση φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή, κήρυκες του αντιδραστικού εθνικισμού, πρωτοστάτες του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης, ρατσιστικής, αντιμεταναστευτικής υστερίας, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα για τα λαϊκά συμφέροντα και περισσότερες δυσκολίες στην υπόθεση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Σε συνθήκες ολόπλευρης κρίσης που πλήττει την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, τα προπαγανδιστικά επιτελεία της αστικής τάξης πασχίζουν να αποτρέψουν τη λαϊκή χειραφέτηση, να υπονομεύσουν την αναπόφευκτη ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Η αντιαριστερή, αντικομμουνιστική επίθεση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Αυτοί που αντιτάσσονται στα μνημόνια υποδούλωσης της χώρας και λεηλασίας του λαού, αυτοί που υπερασπίζουν τις λαϊκές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, την εθνική περηφάνια και αξιοπρέπεια, αυτοί που αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό αποτελούν στόχο.

Το 2023 βρίσκει τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εξουθενωμένη, όχι μόνο από τη συσσώρευση των προβλημάτων δέκα χρόνων μνημονίων και τριών χρόνων πανδημίας, αλλά και από τα φοβερά εγκλήματα των Τεμπών, των πυρκαγιών και των πλημμυρών, με τα δεκάδες θύματα και τις ανυπολόγιστες καταστροφές στα σπίτια και τις περιουσίες εκατοντάδων χιλιάδων λαού.

Από το 2010, έχουν διανυθεί δεκατρία χρόνια μιας ολομέτωπης αντιλαϊκής επίθεσης με τα μνημόνια λεηλασίας και υποδούλωσης να διαδέχονται το ένα το άλλο. Όλες οι κυβερνήσεις που μεσολάβησαν από τα κόμματα της ελληνικής ολιγαρχίας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα κατά καιρούς συμπληρώματά τους, υπηρέτησαν πειθήνια τις εντολές των ξένων δυναστών.

Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, από τότε που δημιουργήθηκε και συγκροτήθηκε σαν κυρίαρχη τάξη και σε όλη την ιστορική της διαδρομή, υπήρξε υποτελής στους ξένους ιμπεριαλιστές. Οι διαχρονικοί δεσμοί εξάρτησης έχουν ισχυροποιηθεί. Υποτελείς, θιασώτες του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν», ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι κήρυκες της παραμονής στο επιθετικό ΝΑΤΟ και της επέκτασής του. Έχουν ψηφίσει όλοι τους τη νέα «Στρατηγική Αμυντική Συμφωνία» με τις ΗΠΑ και έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε ένα απέραντο αμερικάνικο πολεμικό ορμητήριο. Οι στρατιωτικές βάσεις και «διευκολύνσεις» αυξάνονται και ενισχύονται, από το βορρά μέχρι το νότιο άκρο της χώρας, με την Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο, το Άκτιο, την Ανδραβίδα, τον Άραξο, τη Σούδα να έχουν εκχωρηθεί στις φιλοπόλεμες επιθετικές δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Προχωρούν σε μεγάλη αγορά εξοπλισμών και δένουν τη χώρα στην πολεμική μηχανή των ιμπεριαλιστών.

Έχουν θέσει όλη την εξωτερική πολιτική της χώρας μας κάτω από την αμερικανονατοϊκή κηδεμονία, με αποτέλεσμα οι διεκδικήσεις και οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων να πολλαπλασιάζονται και να δυναμώνουν και η μεγάλη πληγή της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο να παραμένει ανοιχτή, 49 χρόνια μετά, με την απειλή της οριστικής διχοτόμησής της να προβάλλει πλέον απειλητική.

Σε μια περίοδο ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, με το ξέσπασμα μεγάλης κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία και τώρα στη Μέση Ανατολή με το νέο πόλεμο που εξαπέλυσε το φασιστικό κράτος του Ισραήλ ενάντια στη μαρτυρική Παλαιστίνη, η κυβέρνηση της ΝΔ κομπάζοντας πως «ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας», από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ευθυγραμμίστηκαν και συστρατεύθηκαν με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τους σιωνιστές του Ισραήλ. Παραδίδουν πρώτα-πρώτα τις στρατιωτικές βάσεις της Αλεξανδρούπολης, της Σούδας και ό,τι τους ζητηθεί (Ελευσίνα) στους αμερικανονατοϊκούς επιθετιστές για τους πολεμικούς σχεδιασμούς τους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή στο πλάι των φασιστών Ζελένσκι και Νετανιάχου.

Έτσι, 50 χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η ΕΕ και οι λακέδες τους διαφεντεύουν τον τόπο, οι αμερικάνικες βάσεις εξακολουθούν να κρατάνε στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας, ο 6ος αμερικανικός στόλος με τα αεροπλανοφόρα του πλέει στις θάλασσές μας και τρομοκρατεί τους λαούς της περιοχής.

Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική υποτέλειας που παραδίδει τη χώρα στη δίνη των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Κίνα-Ρωσία και την καθιστά στόχο. Οι δεσμοί εξάρτησης και υποταγής στους ιμπεριαλιστές, η ταύτιση με τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις της επίθεσης και του πολέμου μόνο δεινά μπορούν να προκαλέσουν στο λαό μας.

Στον αγώνα για τα προβλήματα του λαού μας
και τους ανεκπλήρωτους στόχους του Νοέμβρη

Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της μεγαλοαστικής τάξης επιδιώκουν να εδραιώσουν στη συνείδηση των λαϊκών μαζών τα αντιδραστικά ιδεολογήματα της ΝΔ, με σκοπό να υποσκάψουν και να παραλύσουν τις λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στα νέα αντεργατικά μέτρα που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται. Όσο, όμως, και αν φαντάζουν ισχυροί, η δύναμή τους είναι πλασματική, η σταθερότητά τους εύθραυστη. Τα πραγματικά προβλήματα του λαού, η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία, η μισοδιαλυμένη υγεία και παιδεία, η εξάρτηση και υποτέλεια είναι εδώ και θα παραμένουν εδώ, άλυτα και οξύτερα. Και επί πλέον η Ελλάδα, η Ευρώπη, ολόκληρος ο κόσμος βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες αναστατώσεις και συγκρούσεις. Και σύντομα θα δοκιμαστεί ο «εκλογικός θρίαμβος», η «στέρεη» κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ και «η σωστή πλευρά της ιστορίας» που υπηρετούν οι εθελόδουλοι της Δεξιάς. Τότε θα διαπιστωθεί, για άλλη μια φορά, πως καμιά «τάξη» και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στη φτώχεια, την εξαθλίωση του λαού και την υποδούλωση της χώρας. Στο έδαφος αυτό, μόνο όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων και της ταξικής πάλης μπορεί να σημειωθεί.

Το μεγάλο ζητούμενο, μπροστά στις νέες αντεργατικές-αντικοινωνικές θύελλες που έρχονται, είναι να χτιστεί βήμα-βήμα ένα ισχυρό λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης ικανό να αποκρούσει τα αντεργατικά μέτρα και να προασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και να τον ενώσει πάνω στα γενικά παλλαϊκά αιτήματα. Είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας για το λαό και οφείλουμε με όλες μας τις δυνάμεις να δώσουμε τη δική μας συμβολή στον αγώνα του λαού μας ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα.

50 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη, ο λαός και η νεολαία προετοιμάζονται να τιμήσουν αντάξια τις μεγάλες αυτές μέρες του αγώνα και της θυσίας. Να διαδηλώσουν στις 17 Νοέμβρη τα αντιπολεμικά-αντιιμπεριαλιστικά τους αισθήματα και να καταγγείλουν το φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, να διατρανώσουν την αταλάντευτη απόφασή τους ενάντια στον πόλεμο, για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.

Ο Νοέμβρης μας δείχνει το δρόμο του αγώνα
Οι λαϊκοί αγώνες θα κρίνουν το μέλλον
Κάτω η αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας,
της ακρίβειας, της εξάρτησης και
της εμπλοκής στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών
Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ από τη χώρα μας
Έξω οι αμερικάνικες και νατοϊκές βάσεις
Κάτω οι εμπρηστές του πολέμου
Καμιά εμπλοκή της χώρας μας

πηγή: Λαϊκός Δρόμος