Η γνώση εί­ναι δύ­να­μη, δια­κή­ρυ­ξαν οι πρώτοι φυ­σιο­κράτες φι­λόσο­φοι στο τέλος της φε­ου­δαρ­χι­κής απο­λυ­ταρ­χί­ας. Μ’ αυ­τόν τον τρόπο άνοι­γαν το δρόμο στην αυ­γή του αστι­κού κόσμου, ωθού­σαν τις επι­στή­μες με νέα ορ­μή, επι­τί­θο­νταν στις μαύ­ρες δυ­νάμεις του κλη­ρι­κα­λι­σμού, της υπο­τα­γής και της αμορ­φω­σιάς. Διότι, η αρ­χή της δύ­να­μης εί­ναι η γνώση. Να γνω­ρί­ζεις τον εαυ­τό σου, τους γύ­ρω σου, τις δυ­νάμεις της φύ­σης, τον ίδιο τον αντί­πα­λο. Αντί­θε­τα, η άγνοια, ακόμα κι όταν εί­ναι συν­δε­δε­μένη με τη φυ­σι­κή ρώμη ή και την παλ­λη­κα­ριά, το πο­λύ-πο­λύ να οδη­γεί στην απο­κο­τιά και με­τά στην απο­τυ­χία. Ο άν­θρω­πος δια­φέρει από τα ζώα κα­τά το μυα­λό, γι’ αυ­τό και κα­τάφε­ρε να νι­κή­σει και να υπο­τάξει ζώα που εί­ναι κα­τά πο­λύ πιο δυ­να­τά και πιο ευ­κί­νη­τα απ’ αυ­τόν. Ένας πί­θη­κος μπο­ρεί να σκαρ­φα­λώνει γρή­γο­ρα σ’ ένα δέντρο και ένας ελέφα­ντας να γκρε­μί­ζει εύ­κο­λα δέντρα, αλ­λά κα­νένας από τους δύο δεν μπο­ρεί να σχε­διάσει και να φτιάξει μια πο­λι­τεία. Τα χε­λι­δόνια όπως και οι σο­λο­μοί μπο­ρεί να γυ­ρί­σουν στον ίδιο τόπο για να γεν­νή­σουν, αλ­λά δε θα συ­γκρο­τή­σουν… Διε­θνείς Τα­ξιαρ­χί­ες στην Ισπα­νία, να πο­λε­μή­σουν τους φα­σί­στες. Η γνώση λοι­πόν εί­ναι δύ­να­μη. Η δια­λε­κτι­κή γνώση εί­ναι δύο φο­ρές δύ­να­μη, αφού ανα­λύ­ει σε βάθος τα γε­γο­νότα, τα αλ­λη­λο­συ­σχε­τί­ζει, τα τα­ξι­νο­μεί και τα αξιο­λο­γεί, επι­μένει να βλέπει διο­ρα­τι­κά, ενο­ρα­τι­κά και σχε­δια­σμένα.

Εί­ναι ακρι­βώς η δια­λε­κτι­κή γνώση η οποία μας οδη­γεί σε ασφα­λή συ­μπε­ράσμα­τα για την κα­τάστα­ση του λαϊκού πα­ράγο­ντα σή­με­ρα και τα κα­θή­κο­ντά μας. Ορι­σμένοι, ξε­κι­νώντας από μια ητ­το­πα­θή αντί­λη­ψη, μι­λούν και γράφουν για μια στρα­τη­γι­κή ήτ­τα του Κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Άμε­σο πα­ράγω­γο αυ­τής της αντί­λη­ψης εί­ναι να ξε­κι­νή­σου­με από το μη­δέν, να τα σχε­διάσου­με όλα εξαρ­χής και να επα­να­θε­με­λιώσου­με το κί­νη­μα.

Ακρι­βώς απένα­ντι εί­ναι οι οπα­δοί της λυσ­σα­σμένης αντε­πί­θε­σης, του εδώ και τώρα, αναρ­χι­κοί, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και πρόσφα­τα η ηγε­σία του ΚΚΕ. Υπερ­τι­μούν τις δυ­νάμεις του κι­νή­μα­τος, υπο­τι­μούν τον αντί­πα­λο και πέφτουν στον ακραίο υπο­κει­με­νι­σμό, όπως θα ’λε­γε ο Μάο Τσε­τούνγκ.

Απένα­ντι στις δύο όψεις του υπο­κει­με­νι­σμού (στρα­τη­γι­κή ήτ­τα και αντε­πί­θε­ση), στέκε­ται το κόμ­μα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ. Υπάρ­χουν τα θε­μέλια του κι­νή­μα­τος, εί­ναι οι επα­να­στάσεις του 20ού αιώνα, ο αντι­φα­σι­στι­κός πόλε­μος και τα γε­νι­κευ­μένα δι­δάγ­μα­τά τους. Εί­ναι τα θε­μέλια του μαρ­ξι­σμού-λε­νι­νι­σμού, όχι σαν κο­κα­λω­μένα σχή­μα­τα και “ει­κο­νο­στάσια” αλ­λά σαν οδη­γός για δράση. Εμείς ού­τε πε­τάμε το παι­δί με τ’ απόνε­ρα κη­ρύ­χνο­ντας τις επα­να­θε­με­λιώσεις που οδη­γούν σε ξε­χαρ­βάλω­μα ού­τε όμως σαλ­πί­ζου­με μία αδιέξο­δη αντε­πί­θε­ση στο που­θε­νά. Θυ­μόμα­στε άλ­λω­στε τις προ­τάσεις “απει­θαρ­χί­ας και ανυ­πα­κο­ής” που κή­ρυ­ξαν το ΚΚΕ, το ΝΑΡ ενάντια στην ΕΕ. Ακού­γο­νται ευ­χάρι­στα στ’ αυ­τιά μας, αλ­λά δεν πα­ράγουν απο­λύ­τως τί­πο­τα.

Αντί­θε­τα, η πο­λι­τι­κή της στρα­τη­γι­κής άμυ­νας ανα­γνω­ρί­ζει τις δυ­σκο­λί­ες του κι­νή­μα­τός μας και τον υπέρ­τε­ρο, προ­σω­ρι­νά, αντί­πα­λο. Μι­λάει για συ­γκέντρω­ση δυ­νάμε­ων, για τη δη­μιουρ­γία πυ­ρή­νων δράσης και αντί­στα­σης, για τη συ­νένω­ση όλων των επα­να­στα­τών κομ­μου­νι­στών σ’ ένα κόμ­μα.

Η λαϊκή αντί­στα­ση και η ορ­γα­νω­μένη δράση εί­ναι τα δύο πόδια της στρα­τη­γι­κής άμυ­νας, η οποία μπο­ρεί και πρέπει να με­τε­ξε­λι­χθεί σε λαϊκό ρεύ­μα ενάντια στην ντόπια πλου­το­κρα­τία και τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Αλ­λά απα­ραί­τη­το στοι­χείο για να φτάσου­με στα πα­ρα­πάνω εί­ναι η πο­λι­τι­κή γνώση. Το θέλω (θέλη­ση-βο­λο­ντα­ρι­σμός) εί­ναι κα­λό όπλο όταν χρη­σι­μο­ποιεί­ται με μέτρο και πάντως πάνω στα θε­μέλια του πραγ­μα­τι­κού. Αν το θέλω απο­σπα­στεί από το αντι­κει­με­νι­κά υπαρ­κτό, τότε αναμ­φί­βο­λα θα ξε­πέσει στον ετσι­θε­λι­σμό και την ονει­ρο­φα­ντα­σία.

Η τα­ξι­κή πάλη υπάρ­χει και χω­ρίς τους κομ­μου­νι­στές, αλ­λά εί­ναι οι κομ­μου­νι­στές και πρω­το­πόροι αγω­νι­στές που θα της δώσουν χρώμα και θα την τρα­βή­ξουν ως τις ακραί­ες και ανα­γκαί­ες συ­νέπειές της.

Η πο­λι­τι­κή γνώση γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη όταν απο­κτή­σει τον δια­λε­κτι­κό πυ­ρή­να της και δε­θεί με τις μάζες. Η πο­λι­τι­κή γνώση τότε γί­νε­ται “επι­κίν­δυ­νη” για τους εχθρούς του λα­ού.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

Δείτε και αυτό: