ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ BLUES. Η κυρία, στα λευκά της αθωότητας και του ρομαντισμού, είναι η πρόεδρος της Ελληνικής, τρόπος του λέγειν, Δημοκρατίας, μπροστά από το τείχος του Έβρου, το επωνομαζόμενο και «φράχτη», κόστους 63 εκατ ευρώ. Η πόζα είναι κλεμμένη. Η αυθεντική ανήκει στον Τραμπ, μπροστά απ’ το τείχος του Μεξικού.
Στο φόντο τα γκρίζα τσίγκια, το τείχος δηλαδή. Πίσω του «ο Έβρος απέναντι» και ό τι συνεπάγεται σε κυνηγητό, απόγνωση και πνιγμούς. Είναι γεγονός βέβαια ότι τα τσίγκια απέτρεψαν πολλούς πνιγμούς στον ορμητικό ποταμό και τους έστειλαν σχεδόν όλους στον Αχέροντα του Αιγαίου.
34.361 ψυχές στον πάτο της θάλασσας, μέχρι το 2018. Τώρα στον Έβρο πνίγονται μόνο ζώα, μιας και τα φράγματα που θα απέτρεπαν τα ορμητικά νερά όταν φουσκώνουν, δεν έγιναν ποτέ. Και γιατί να γίνουν άλλωστε, αφού τα χωριά ερήμωσαν και οι κάμποι έμειναν ακαλλιέργητοι και χέρσοι.
Όμως αυτά δεν φαίνονται στο φόντο της «πατριωτικής» φωτό. Δεν φαίνονται επίσης τα σπίτια που καταρρέουν στο Τυχερό, στον Κυπρίνο, στους Μεταξάδες, στα δεκάδες έρημα χωριά. Η μεθόρια ζώνη της χώρας κι ο εύφορος κάμπος της, γίνονται σιγά-σιγά Σαχάρα.
Στο φόντο δεν φαίνονται ούτε οι φαντάροι στα μεθοριακά φυλάκια, «θρυλικός κομπάρσος με προφίλ κουρέλα», που έχουν εντολή να πυροβολούν ό,τι κινείται και κάποιοι πυροβολούν τα πόδια τους. Πολλοί αυτοκτονούν. Παίδες εν καμίνω. Εξάλλου, είναι β΄ κατηγορίας φαντάροι και παιδιά β’ κατηγορίας πολιτών. Αλλιώς θα υπηρετούσαν στο ΓΕΣ ή στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι, με φόντο το Σηκουάνα.
Δεν φαίνεται επίσης το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Γενικά απαγορεύεται η φωτογράφιση σε στρατιωτικούς χώρους. Ειδικά όταν αποβιβάζεται ο Έκτος Στόλος, στον οποίο ανήκει πλέον το λιμάνι της ακριτικής πόλης. Φωτογραφίζεται βέβαια δικαιωματικά ο Αμερικάνος πρέσβης όταν δηλώνει, «Η άφιξη της 101ης ταξιαρχίας στο Endurance σηματοδοτεί την έναρξη του επόμενου γύρου της άσκησης Atlantic Resolve και την πρώτη χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης για μεταφόρτωση εξοπλισμού από τον αμερικανικό στρατό. Αλλά μπορώ να σας υποσχεθώ, δεν θα είναι το τελευταίο». «Κράτος φιλελλήνων», που λέει κι ο Μαχαιρίτσας.
Από το φόντο απουσιάζει και ο Γαλλικός σταθμός της Αλεξανδρούπολης. Ο σταθμός των τρένων που γέννησε τη μεγαλύτερη ακριτική πόλη της χώρας, με το πολύβουο πλήθος των εμπόρων της ανατολής, των χιλιάδων προσφύγων στον καιρό της ανταλλαγής των πληθυσμών, των φαντάρων που κινούσαν για το μέτωπο, το πέρασμα του Orient Express, αφήνεται στην ερήμωση. Οι ράγες χορταριάζουν και το ξύλινο δαντελωτό κτίριο τρέφει τα σαράκια. Μια χαρά προκρίθηκε η αθωότητα και ο ρομαντισμός του λευκού μπροστά απ’ τα γκρίζα τσίγκια, που βαράνε στο ρυθμό του Διδυμότειχο Blues.
Νίνα γεωργιάδου
e-prologos.gr
