Μεσίστιες κυματίζουν οι σημαίες, σηματοδοτώντας το πένθος της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, και το δωσιλογικό πένθος των εγχώριων απολογητών της, για την απώλεια δύο «επιφανών» ανδρών του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Του οραματιστή Ντελόρ και του κέρβερου Σόιμπλε.

Οικονομικοί παράγοντες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι εκθειάζουν τους δύο άνδρες, πενθούν γιατί χωρίς αυτούς «δεν θα υπήρχε η ΕΕ, δεν θα υπήρχαν οι αξίες της».

Ο δωσιλογισμός σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.

Γράφει ο Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ: «Προσωποποίησαν τις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η Ενωμένη Ευρώπη». «Το κοινό χριστιανικό υπόστρωμα. Η δημοκρατική επιμονή. Η Γερμανική μεθοδολογική αυστηρότητα. Ο Γαλλικός γενναιόδωρος οραματισμός. Χωρίς αυτές τις αξίες, ίσως δεν υπήρχε ποτέ Ευρώπη, ούτε οικονομική ένωση, ούτε κοινό νόμισμα».

Σαν συνεπής δωσίλογος δεν ξεχνά να κατακεραυνώσει, «τους σκερβελέδες του αντιμνημονιακού αγώνα» που δεν τους άρεσε ο Σόιμπλε. Ίδιος και απαράλλαχτος όπως ακριβώς το πρωτοσέλιδο της κατοχικής «Νέας Ευρώπης» της Θεσσαλονίκης.

«Η δέκατη επέτειος του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Το τρίτον Ράιχ εις την λειτουργίαν της νέας Ευρωπαϊκής Τάξεως. Η λύσις του κοινωνικού προβλήματος και η πολιτική της ειρήνης. Ο ηρωικός αγών εναντίον του Μπολσεβικισμού δια την ελευθερίαν της Ευρώπης.»

Ίδιοι σκοποί, ίδιες αξίες, ίδιοι δωσίλογοι. Πενθούν για τους δύο άνδρες που με το όραμα και το μαστίγιο μετέτρεψαν την χώρα, σε χώρα αποικίας χρέους.

Πενθούν και εκθειάζουν γιατί ξέρουν πως η απόλυτη εξάρτηση της χώρας και ο εξανδραποδισμός του λαού, είναι απαραίτητος και αναγκαίος όρος για την συνέχεια και την διαιώνιση της πολιτικής και οικονομικής τους εξουσίας.

Γιατί, σταχυολογώντας, είναι συνένοχοι των Ντελόρ, Σόιμπλε. Για τις αγροτικές επιδοτήσεις που οδήγησαν την χώρα από την αυτάρκεια, σε μανάβικο τριών Ευρωπαϊκών πολυεθνικών τροφίμων.

Που μετέτρεψαν τον παραγωγό σε «τεμπέλη», την εύφορη γη σε άγονο οικόπεδο, την πολυκαλλιέργεια για τις ανάγκες του λαού , σε μονοκαλλιέργεια για τις ανάγκες των μονοπωλίων.

Που οδήγησαν στο ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς και την μάνα γη σε έρημο της πράσινης ανάπτυξης των φωτοβολταϊκών.

Για τις «εργατικές» επιδοτήσεις στα μεγαθήρια της βιομηχανίας της χώρας την περίοδο των «προβληματικών» εταιριών. Όπου ο κολοσσός π.χ. της Πειραϊκής Πατραϊκής σταμάτησε να παράγει, ο εργάτης που πληρωνόταν χωρίς εργασία έπαψε να είναι εργάτης, και οι απόγονοι των Στράτου, Κατσάμπα, χωρίς τα βάρη των δανείων και των χρεών ελεύθεροι να επενδύσουν στις εργολαβίες, στον τουρισμό και τα χρηματιστήρια.

Για τον ολοκληρωτισμό της πράσινης ανάπτυξης τους που χαρίζει την λαϊκή κατοικία στο κεφάλαιο του real estate. Για την μετατροπή του δικού τους συντάγματος σε κουρελόχαρτο και του κοινοβουλίου τους σε γραφείο τύπου της Κομισιόν.

Οι αξίες των Ντελόρ, Σόιμπλε και των ντόπιων υπηρετών τους είναι ξένες και εχθρικές για τον λαό της χώρας. Ο λαός ούτε χαίρεται ούτε πενθεί για την απώλεια τους. Έχει τα δικά του προβλήματα. Ζει κάθε μέρα την κατάθλιψη και το πένθος που προσπάθησαν και προσπαθούν να του επιβάλουν οι μακαρίτες και οι πολιτικοί τους απόγονοι.

Στις μεσίστιες σημαίες τους στην Κομισιόν και στην Βουλή, μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε, υψώνοντας την δικιά μας κόκκινη σημαία της ζωής, να αποτρέψουμε την «κηδεία» της χώρας, να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή έξω από τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια ανεξάρτητη, παραγωγική και λαοκρατική Ελλάδα, με τον λαό αφέντη στον τόπο του.

πηγή: fb, από τη σπίθα στη φλόγα