Πολύ κλάμα, περισσότερο από φθινοπωρινή μπόρα, έπεσε τελευταία με αφορμή τις μαθητικές κινητοποιήσεις για τον … διχασμό των νέων ανθρώπων. Σύμφωνα με τις μοιρολογίστρες της τηλεοπτικής και άλλης εικόνας οι μαθητές διχάστηκαν. Άλλοι με την Μακεδονία, κυρίως στο βορρά, άλλοι ενάντια στον εθνικισμό και τον φασισμό. Το γεγονός πήρε πανελλαδικές διαστάσεις, έγινε πρώτο θέμα, πλάνταξαν στο κλάμα οι αστοί και οι ρεφορμιστές.

Ε, λοιπόν εμείς είμαστε υπέρ των «διχασμών». Διότι σε μία διαιρεμένη κοινωνία «το ένα πράγμα χωρίζεται σε δύο», αυτό είναι απόλυτος νόμος, ισχύει στη φύση και σ’ όλη την κοινωνία. Δεν υπάρχει το «όλοι μαζί» παρά σαν  υπερβολή, σχήμα λόγου.

Στην κοινωνία υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ευνοημένοι και ριγμένοι, πάνω και κάτω, φασίστες και αντιφασίστες, εμπρηστές του πολέμου και αγωνιστές της ειρήνης, δημοκράτες και αντιδραστικοί και πάει λέγοντας. Δεν υπήρξε σημαντικό ιστορικό γεγονός που να μην ανέδειξε τους δύο πόλους (το λιγότερο) και δεν υπάρχει αναγκαία σύγκρουση αντιθέτων χωρίς να υπάρχουν αντίθετα. Αλλιώς δεν υπάρχει ζωή.

Αναμφίβολα σ’ αυτήν την κίνηση υπάρχουν συγχύσεις, όπως είναι η μεγάλη έλλειψη της αναφοράς στον ιμπεριαλισμό και τον ρόλο του στην περιοχή των Βαλκανίων και ευρύτερα.

Αλλά μία μαθητική κίνηση (συνέλευση, πορεία, κατάληψη) είναι ένα σκίρτημα που κάτι θέλει να πει και δεν γίνεται χωρίς διχασμό. Πχ εναντίωση στο νόμο Γαβρόγλου.

Δεν μπορεί να θωρακιστεί το σχολείο κόντρα στο φασιστικό δηλητήριο και την εθνικιστική μισαλλοδοξία χωρίς να υποδείχνεται ο πολιτικός εχθρός και ο αντίπαλος.

Ακόμα και όταν το κιτς προελαύνει (Βουκεφάλας, πανοπλίες, άλογα), η αντίθεση σ’ αυτό προϋποθέτει άλλο πολιτικό και αισθητικό κριτήριο, δηλαδή προϋποθέτει αντίθεση και σύγκρουση.

Ας μη φοβόμαστε τη λάβα των ηφαιστείων. Κάποιος πρέπει να μιλήσει για τα βουνά που την περιορίζουν.

Εδώ υπάρχει ένα δεύτερο ζήτημα, για τους φαρισαίους.

Οι 18χρονοι ψηφίζουν, εργάζονται με μισθούς – μεροκάματα πείνας, κατοικούν όπου βογκάει η λαϊκή οικογένεια και πάει λέγοντας. Λες έξω η πολιτικοποίηση από τα σχολεία, μετά τα πανεπιστήμια, ύστερα η εργασία, τα συνδικάτα, οι αγώνες… Πού σταματάει η κατηφόρα;

Οι 18χρονοι φωνάζουν για το όνομα! Γιατί φρόντισαν τα «συστημικά κόμματα» και οι φασίστες να κρύψουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να χειροκροτάει ανερυθρίαστα ο Τσίπρας τον Τραμπ.

Υπάρχουν φασιστικές, εθνικιστικές ιδέες ή παρεμφερείς ανοησίες στα σχολεία; Αναμφίβολα. Ας τις απομονώσουμε. Οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι γονείς οι εργαζόμενοι, η αριστερά. Αλλά με «πρόσημο» την εναντίωση στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την αντίθεση στα μνημόνια και τη φτώχεια και όχι τα άκοπα «όλοι μαζί» που βολεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να φανεί αντιφασίστας – αντιεθνικιστής όταν χορεύει τανγκό με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.

Πρόλογος