Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στην απειλή» δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την κύρωση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου για τα μέτρα κατά του κορονοϊού.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι δηλώσεις όλων των ηγετών των χωρών της Δύσης και σε αυτή την κατεύθυνση κανοναρχούν οι ναυαρχίδες των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δηλώσεις που είναι ενταγμένες στο κλίμα της «εθνικής ομοψυχίας» που καλλιεργούν, σύμφωνα με την οποία, αφού όλοι είμαστε «ίσοι» (ανεξάρτητα τάξης ή καταγωγής) απέναντι στον ιό, θα είμαστε και «ίσοι» (οικονομική ολιγαρχία και λαός) απέναντι στις συνέπειες της πανδημίας και της επερχόμενης οικονομικής κρίσης.
Τελικά πόσο «ίσοι» είμαστε απέναντι στον ιό;
Αν και ακόμη δεν υπάρχει πλήρης στατιστική ανάλυση των κρουσμάτων και των θανάτων, τα πρώτα στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας είναι αποκαλυπτικά για την ταξική και φυλετική «προτίμηση» του ιού.
Στη Βαρκελώνη, όπως έδειξε χάρτης που δημοσίευσαν οι τοπικές αρχές της Καταλονίας, οι κάτοικοι των λαϊκών συνοικιών έχουν επτά φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να μολυνθούν από εκείνους των πλούσιων συνοικιών.
Η αναλογία των κρουσμάτων σε εργατικές συνοικίες, όπως η Ροκέτες, είναι 533 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ στην εύπορη Σαντ Γκερβάσι, είναι μόλις 77 στους 100.000 κατοίκους. Σε άλλους εργατικούς οικισμούς στα περίχωρα της Βαρκελώνης, όπως το Γιομπραγκάτ και το Σαντ Κίρσε ντε Βαλς η αναλογία κρουσμάτων είναι 604 και 701 ανά 100.000 αντίστοιχα.
Το ίδιο παρατηρείται σε περιοχές της Γαλλίας όπως το Seine Saint-Denis, που περιλαμβάνει αρκετά από τα προάστια του Παρισιού, που έχουν σημαντικό ποσοστό κατοίκων με μεταναστευτική καταγωγή και μεγάλο ποσοστό χαμηλόμισθων εργαζομένων, αρκετοί εκ των οποίων είναι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να «μείνουν» σπίτι (γιατί εργάζονται σε χώρους που δεν έχουν κλείσει) το τίμημα από τον κορονοϊό είναι μεγάλο.
Χαρακτηριστικά, οι συνάδελφοι της 52άχρονης  Αϊσά Ισαντουνέν, ταμία στα σούπερ μάρκετ Carrefour, που έχασε τη ζωή της στις 26 Μαρτίου από κορονοϊό, κρέμασαν πανό έξω από το υποκατάστημα που εργαζόταν 30 χρόνια με ελαστική απασχόληση που έγραφε: «Τα Κέρδη Σας – Οι Νεκροί Μας» (Vos profits – Nos mortes).
Στην Ιταλία μπορεί η επιδημία να χτύπησε σκληρά τον πλούσιο ιταλικό βορρά όμως οι οικονομικές συνέπειες είναι ιδιαίτερα τραγικές στον φτωχό ιταλικό νότο. Πόλεις και χωριά υποφέρουν και άνθρωποι δεν έχουν χρήματα ούτε για τα απαραίτητα. Στην επαρχία της Καμπανίας που έχει για πρωτεύουσα την Νάπολη, το 41% του πληθυσμού βρίσκεται ένα βήμα πριν από την ανέχεια. Κι όλα αυτά σε μια περιοχή όπου η ανεργία πέρυσι ανήλθε στο 20%, ενώ ίδιο περίπου ποσοστό ήταν αυτό που αφορούσε τους μερικώς απασχολούμενους.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πως «ο COVID-19 δεν κάνει διακρίσεις», το ένα τρίτο των ασθενών σε κρίσιμη κατάσταση ανήκουν στις κοινότητες των μαύρων και στις εθνικές μειονότητες, οι οποίες αποτελούν μόλις το 13% του πληθυσμού, συνωστίζονται στις πιο φτωχικές γειτονιές και έχουν διπλάσια ποσοστά φτώχειας απ’ ό,τι οι λευκοί.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, το 28% των νεκρών είναι αφροαμερικανοί και το 34% ισπανόφωνοι, ενώ το ποσοστό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων στο φτωχό Κουίνς και το Μπρονξ είναι πολλαπλάσιο από εκείνο των πιο εύπορων συνοικιών του Μανχάταν. Στην πόλη οι Λατίνοι αντιπροσωπεύουν το 29% του πληθυσμού και οι αφροαμερικανοί το 22% του πληθυσμού.
Στατιστικά δεδομένα του τμήματος υγείας της πόλης έδειξαν ότι οι επισκέψεις στα επείγοντα για συμπτώματα σχετικά με τον ιό εκτοξεύτηκαν σε γειτονιές που το τυπικό μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι λιγότερο του μέσου εισοδήματος της πόλης που βρίσκεται στα 60.000 δολάρια, σύμφωνα με μια ανάλυση των New York Times. Οι συνοικίες με τα 20 πιο χαμηλά ποσοστά σε θετικά τεστ ανήκουν (εκτός από μία) σε πλούσιες περιοχές.
Αυτοί οι «δύο κόσμοι» που ζουν μαζί και χωριστά στην ίδια πόλη αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στη δήλωση του εκλεγμένου Συνηγόρου του Πολίτη της Νέας Υόρκης -δεύτερος στην ιεραρχία μετά το δήμαρχο- που είπε ότι: «Ο κορονοϊός έχει αποκαλύψει τις δύο κοινωνίες της Νέας Υόρκης. Η μία κοινωνία είχε τη δυνατότητα να κλειστεί στα εξοχικά της στα Χάμπτονς (παραθεριστικός προορισμός των προνομιούχων στρωμάτων), να δουλεύει από το σπίτι και να της παραδίδουν τα τρόφιμα στην πόρτα. Η άλλη κοινωνία κρίθηκε ως “απαραίτητοι εργαζόμενοι” και εξαναγκάστηκαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους, χωρίς προστασία».
«Απαραίτητοι», βέβαια είναι οι εργαζόμενοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να κρυφτούν στις πολυτελείς επαύλεις τους. Οι νοσοκόμες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και στην καθαριότητα, οδηγοί φορτηγών, υπάλληλοι σε καταστήματα τροφίμων κλπ. Στην συντριπτική τους πλειονότητα, σχεδόν το 80%, είναι αφροαμερικανοί και Λατίνοι, πληρώνονται με την κατώτερη μισθολογική κλίμακα, ενώ λόγω φτώχειας, ρατσισμού, ανθυγιεινών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, ελλιπούς πρόσβασης στην περίθαλψη υποφέρουν συχνότερα από χρόνιες παθήσεις όπως άσθμα, διαβήτη, καρδιοπάθειες και είναι πιο ευάλωτοι αν νοσήσουν από κορονοϊό. Γι’ αυτό και στις ΗΠΑ καταγράφεται μεγάλο ποσοστό θανάτων σε ηλικίες κάτω των 65 χρόνων.
Η ίδια ή και χειρότερη είναι η κατάσταση σε άλλες πολιτείες και πόλεις των ΗΠΑ. Στο Σικάγο, για παράδειγμα, οι αφροαμερικανοί αποτελούν το 72% των θανόντων, τη στιγμή που αποτελούν κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού. Ο αριθμός των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων σε γειτονιές του κατά παράδοση φτωχότερου νότου της πόλης είναι δέκα φορές μεγαλύτερος απ’ ό,τι σε άλλες περιοχές της με καλύτερες ιατρικές εγκαταστάσεις.
Στην κομητεία Μιλγουόκι της πολιτείας του Γουισκόνσιν, όπου βρίσκεται και η μεγαλύτερη πόλη της, οι αφροαμερικανοί ξεπερνούν το 70% των θανόντων, ενώ είναι μόλις το 26% του πληθυσμού.
Στη Πολιτεία του Μίσιγκαν, όπου οι αφροαμερικανοί εκπροσωπούν το 14% του πληθυσμού, αποτελούν το 33% των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και το 41% των νεκρών.
Οι αφροαμερικανοί έχουν περίπου το διπλάσιο ποσοστό φτώχειας από τους λευκούς (20,8% έναντι 10,1%, με στοιχεία του 2018). Αν και οι απόλυτοι αριθμοί των φτωχών λευκών είναι μεγαλύτεροι, οι αφροαμερικανοί συγκεντρώνονται περισσότερο σε αστικά περιβάλλοντα παρά σε αγροτικές περιοχές, στις οποίες οι αποστάσεις είναι εκ φύσεως μεγαλύτερες και η διασπορά του ιού δυσκολότερη.
Το όριο φτώχειας για μια οικογένεια δύο γονέων με ένα παιδί, ήταν σύμφωνα με την Υπηρεσία απογραφής των ΗΠΑ τα 20.212 δολάρια. Η νοσηλεία για τη νόσο CoViD-19 κοστίζει πολλαπλάσια χρήματα σε έναν ανασφάλιστο Αμερικανό και μπορεί να κοστίσει πολλά ακόμα και σε έναν ασφαλισμένο, αναλόγως του είδους της ασφάλειάς του και του ποιες ιατρικές ανάγκες καλύπτει.
Μπορεί τελικά ο ιός να μην κάνει διακρίσεις στο αν κάποιος θα νοσήσει ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, μαύρους και λευκούς, πρόσφυγες και γηγενείς, όμως το πόσο ισχυρά, με τι συχνότητα και ποιες συνέπειες χτυπάει την κάθε κοινωνική ομάδα δεν το καθορίζει αυτός αλλά η ταξική διαστρωμάτωση και οι ανισότητες της κοινωνίας.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος