Πρίν ένα μήνα ακριβώς ο πρώτος νεκρός από COVID19 στη γειτονική Ιταλία ήρθε να αλλάξει άρδην και ανεπιστρεπτί την καθημερινότητα μας. Το κακό που θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν κάπου εκεί στη μακρινή Κίνα ξεπετάχτηκε δίπλα μας ξεκαθαρίζοντας πολύ γρήγορα πως είμαστε πολύ πιο ευάλωτοι απ’ ότι θεωρούσαμε. Ένα μήνα μετά και με εκατόμβες νεκρών σε όλη την Ευρώπη, κλειστά σχολεία, περιοριστικά μέτρα για τις συναθροίσεις και τελικά απαγόρευση κυκλοφορίας, όλοι μένουμε με τα μάτια καρφωμένα στις τηλεοράσεις, τα στατιστικά και τις καμπύλες μετάδοσης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η Υπουργός Παιδείας, κατά δήλωση της, ανακάλυψε μια ευκαιρία! Την ευκαιρία της μετάβασης του Ελληνικού σχολείου στη ψηφιακή εποχή και την εφαρμογή της τηλεεκπαίδευσης ως πρωτοποριακού εργαλείου για το σκοπό αυτό. Από κοντά και ένα ετερόκλητο πλήθος με ετερόκλητες αφετηρίες υπερθεματίζει. Η Υπουργός και τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΥΠΑΙΘ από την πρώτη κιόλας ημέρα εν μέσω τυμπανοκρουσιών ανακάλυψαν στην τηλεεκπαίδευση αυτό που έλειπε στο Ελληνικό δημόσιο σχολείο, αυτό που έκανε τους μαθητές μας που έρχονται στο σχολείο με το ζόρι, «να μη θέλουν να βγούν» από την πλατφόρμα τηλεεκπαίδευσης! Αναγνώρισαν σε αυτή «το μεγάλο βήμα που πρέπει να γίνει», τη μετάβαση σε άλλη εποχή. Παράλληλα μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα καταγράφουν τεράστια συμμετοχή και επιτυχία!
Έχουμε διαφορετική εικόνα:
Η τηλεεκπαίδευση δεν είναι τηλε- εκπαίδευση αλλά τηλέ – απασχόληση.
Η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές. Αυτό στην τάξη εξασφαλίζεται με τη φυσική τους παρουσία. Στην ψηφιακή τάξη όμως δε μπορούν να συμμετάσχουν όλοι, για δυο λόγους: γιατί δεν έχουν όλοι οι μαθητές (ούτε καν όλοι οι καθηγητές) πρόσβαση στο διαδίκτυο και σε υπολογιστή, tablet ή smartphone που να μπορεί να υποστηρίξει βιντεοκλήση και γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου δύο ή τρείς μαθητές και δυο γονείς έχουν μια ή δυο κοινόχρηστες συσκευές και μια περιορισμένης ταχύτητας σύνδεση για μάθημα και τηλεεργασία ταυτόχρονα.
Το αντεπιχείρημα πως όλα τα παιδιά έχουν κινητό ή πως μπορούν να κάνουν απλή κλήση από σταθερό τηλέφωνο και να ακούν το μάθημα(!) είναι απλώς ανοησία. Γνωρίζουμε όλοι την προσπάθεια που καταβάλλουμε όντας μέσα στην τάξη για να κρατήσουμε την προσοχή των μαθητών μας. Τι θα γίνει σε μια ψηφιακή τάξη όταν δε θα μπορούμε στοιχειωδώς να βλέπουμε τους μαθητές; Αυτή η διαδικασία δε μπορεί να χαρακτηριστεί τηλεεκπαίδευση, ούτε πληροί τις προϋποθέσεις, ούτε καλύπτει τους στόχους μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Οι εκπαιδευτικοί είναι εξοικειωμένοι με την τηλεεκπαίδευση από μεταπτυχιακά, επιμορφώσεις κλπ. Γιατί όχι και οι μαθητές που είναι πιο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία;
Δεν επιτρέπεται να συγχέουμε τους μαθητές με τους φοιτητές ή τους καθηγητές. Οι ενήλικες αντιμετωπίζουν διαφορετικά την επαφή τους με την εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι άλλο το να συμμετάσχει κανείς σε μια τηλε-συζήτηση με τους συμμαθητές του και άλλο το να κάνει έτσι μάθημα. Σε αυτές τις ηλικίες επιτυγχάνεται μικρό εκπαιδευτικό αποτέλεσμα με τέτοιες προσεγγίσεις. Επίσης το ότι κάποιος συμμετείχε σε κάποια μορφή μη τυπικής εκπαίδευσης μέσω ψηφιακής πλατφόρμας δε σημαίνει πως είναι εξοικειωμένος με τη διδασκαλία μέσω της ίδιας ή μιας αντίστοιχης. Τέλος, οι μαθητές μας δεν εκπαιδεύονται πουθενά στη χρήση τέτοιων εργαλείων. Ας είναι καλά το αναλυτικό πρόγραμμα και οι περικοπές που έχουν εξαφανίσει την Πληροφορική από Γυμνάσιο-Λύκειο. Οι τάξεις του ελληνικού σχολείου δεν αποτελούνται από στελέχη πολυεθνικής για να κάνουν απογευματινά meeting. Η σύνθεση τους είναι τέτοια που για την πλειοψηφία των μαθητών αυτό είναι αδύνατο, και μόνο να οδηγήσει σε απογοήτευση και παραίτηση αυτούς τους μαθητές θα έχει ως αποτέλεσμα, αν τελικά εφαρμοστεί υποχρεωτικά και με καθολικό τρόπο.
Η διδακτέα ύλη δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι το Άγιο Δισκοπότηρο. Διαμορφώνεται από συσχετισμούς, τις πολιτικές επιδιώξεις της εκάστοτε κυβέρνησης και γενικώς αναπροσαρμόζεται κάθε τόσο, και μάλιστα χωρίς κάποια αιτιολόγηση βασισμένη στις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών μας. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να απαιτηθεί να καλυφθεί μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως ζητούν κάποια ΠΕ.ΚΕ.Σ. από τους εκπαιδευτικούς παρά τις διαβεβαιώσεις της Υπουργού για το αντίθετο, πολύ περισσότερο όταν δε μπορούν να την παρακολουθήσουν όλοι.
Η προσπάθεια παρουσίασης μιας κανονικότητας είναι επίπλαστη. Η κοινωνία μας ζει μια πρωτοφανή κατάσταση. Παγκοσμίως μετά τον λοιμό θα ακολουθήσει λιμός, φτώχεια, κρίση. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις σε όλους μας όταν περάσουμε στην επόμενη φάση της πανδημίας θα είναι πρωτόγνωρες. Σε αυτές τις συνθήκες η «κανονικότητα» ενός ωρολογίου προγράμματος στα πλαίσια της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες εξετάσεις είναι χωρίς ουσία. Απλά φορτώνει ένα άγχος παραπάνω σε γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Τί πρέπει να κάνουμε απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα;
Οι εκπαιδευτικοί δεν είμαστε ούτε σε διακοπές ούτε σε αφασία. Δε μπορούμε να πηγαίνουμε στα σχολεία γιατί είναι κλειστά και γιατί κινδυνεύει η υγεία μας. Δε απολογούμαστε σε αυτούς που ενεργοποιούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, αυτούς που πριν τρεις ημέρες χειροκροτούσαν στα μπαλκόνια τους γιατρούς που οι ίδιοι ζητούσαν πριν λίγο καιρό να απολυθούν.
Κανείς μας δεν μπορεί να “υποχρεώνεται” είτε να συμμετέχει ως εθελοντής τηλεμαθήματος, είτε να παραστεί, με όποια ιδιότητα στα σχολεία. Η όποια προαιρετική συμμετοχή μας δεν συνδέεται με τις επικοινωνιακές “φούσκες” του Υπουργείου, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως κάλυψη της ύλης και δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ζωντανή εκπαιδευτική πράξη.
Ζητάμε να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις συμμετοχής για όλους τους μαθητές και εκπαιδευτικούς για να μην υπάρχουν αποκλεισμοί και δυο ταχύτητες. Εξοπλισμός και σύνδεση στο διαδίκτυο σε όλους.
Ζητάμε να μειωθεί η εξεταστέα ύλη εδώ και τώρα για όλες τις τάξεις, να μην πραγματοποιηθούν προαγωγικές εξετάσεις και η προαγωγή των μαθητών στις επόμενες τάξεις και η αποφοίτησή τους να γίνει μόνο με την προφορική βαθμολογία των τετραμήνων. Παράλληλα να μη μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων στις σχολές.
Ζητάμε άμεση στήριξη των οικογενειών των μαθητών μας , οικονομική στήριξη ειδικά των άνεργων γονέων. Άδειες σε όλους τους γονείς που χρειάζεται να επιμεληθούν των παιδιών τους τις μέρες της επιδημικής κρίσης, χωρίς παρακράτηση μισθών και ενσήμων. Πλήρεις αποδοχές (και όχι αναρρωτικής άδειας) και εκτός της κανονικής άδειας.
Δεν παραγνωρίζουμε ούτε ξεχνάμε πως η εφαρμογή της τηλεεκπαίδευσης ως μέσου περιορισμού των προσλήψεων σε ακριτικές περιοχές, όπως εξάλλου επιχειρήθηκε πρόσφατα σε Νίσυρο, Κάσο κ.λ.π, είναι σε όλα τα «ευαγγέλια» της κυβέρνησης, στις καλές πρακτικές του ΟΟΣΑ, στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., στις συμβουλευτικές εκθέσεις του ΣΕΒ κ.λ.π.. Δε μας πείθουν οι διαβεβαιώσεις πως αποτελεί μόνο υποστηρικτική δομή και μόνο για επαναλήψεις, και πως δε θα αντικαταστήσει εκπαιδευτικούς στην τάξη.
Τούτη την ώρα κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα: νοιαζόμαστε, επικοινωνούμε και στηρίζουμε τα παιδιά μας στην τάξη, κρατάμε την προσοχή τους στην εκπαιδευτική διαδικασία, ενισχύουμε τους εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς δεσμούς μας με αυτά και τις οικογένειές τους, με όποιον τρόπο μπορεί και ξέρει ο καθένας μας. Τους προτείνουμε ασκήσεις , δραστηριότητες, βιβλία τα στηρίζουμε ψυχολογικά με την επαφή και το ενδιαφέρον μας.
Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα.
Για το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ικαρίας Φούρνων
Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας
Δάμαλος Χρήστος Δ. Φαλιέρος
e-prologos.gr
