Μόνο όσοι έχουν λάβει μέρος στις αστικές εκλογές μπορούν να υπολογίσουν με ασφάλεια και πληρότητα το μέγεθος των δυσκολιών αυτών που συνίστανται στην καθημερινότητα, την έκδηλη ανισότητα ανάμεσα στα αστικά και λαϊκά κόμματα, τις τρικλοποδιές του κυρίαρχου κόσμου απέναντι στην αριστερά.

Υπογραμμίζουμε αρχικά το παραπάνω γιατί έξω απ’ το χορό λέγονται πολλά τραγούδια και ο ανυποψίαστος πολίτης νομίζει ότι πρόκειται για τη “Λεωφόρο Νιέφσκι” (δρόμος ευκολοδιάβατος).

Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούλη, πέραν πάσης αμφισβήτησης, διεξάχθηκαν στον αστερισμό της πόλωσης που πέτυχαν τα δύο βασικά αστικά κόμματα και οι κλίκες τους. Το δίπολο δεξιά/αντιδεξιά αποδείχτηκε εξαιρετικά ανθεκτικό ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα και ένα λαό που γνώριζε για μια δεκαετία σκληρά μνημόνια φτώχειας και μια αριστερά που ενώ έχει ένα “ηθικό πλεονέκτημα”κουβαλάει στις πλάτες της μνήμες διωγμών και διώξεων τα τελευταία εκατό χρόνια από μια παράταξη όπως είναι η ΝΔ και οι πολιτικοί της πρόγονοι.

Μέσα σ’ αυτές τις αντίξοες συνθήκες έπρεπε το Μ-Λ ΚΚΕ, τα μέλη και οι στενοί του φίλοι να δώσει ένα σκληρό αγώνα.

Τα συνθήματά μας

Από τις Ευρωεκλογές το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή πρόβαλε το σύνθημα “Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ” συνδέοντάς το με το τετράπτυχο “Ειρήνη, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Σοσιαλισμός”.
Μ’ αυτόν τον τρόπο συμπυκνώναμε την αντί ΕΕ και την αντιιμπεριαλιστική -αναγκαία- πάλη με το θέμα της αντιπολεμικής δράσης, την απόκρουση των αυταρχικών, αντιδημοκρατικών μέτρων και την ανεξαρτησία που τόσο έχει συκοφαντηθεί, με το σοσιαλισμό τον στρατηγικό στόχο κάθε πολιτικής δύναμης που τιμά το όνομά της. Αποκρούσαμε με κατηγορηματικό τρόπο τις εκκλήσεις για μια “άλλη Ευρώπη των λαών” που μας καθιστούσε συμπληρωματική ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και των νιόφερτων “μεταβατικών προγραμμάτων” που σκαρφίζονται δυνάμεις σαν τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή την επαναφορά στα χρόνια του Φλωράκη με το Αντιιμπεριαλιστικό – Αντιμονοπωλιακό – Δημοκρατικό Μέτωπο ( ΑΑΔΜ) που με τη θεωρία των αστικών σταδίων κατάληξε στα χωράφια της αστικής πολιτικής (με τις κυβερνήσεις Ζολώτα – Τζαννετάκη).

Είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά μας, ιδίως το σταθερό “Έξω από την ΕΕ” δεν είχαν ισχυρή διαπερατότητα και διείσδυση στον κόσμο της Αριστεράς που διαβρώνεται συστηματικά από την ευρωπαϊκή φιλία και τον φιλοϊμπεριαλισμό. Σ’ αυτόν τον τομέα έχει βασική ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κρυφές ή φανερές συνιστώσες και πολιτικές προεκτάσεις του.
Στις βουλευτικές εκλογές επιλέξαμε το σύνθημα “ Για μια πραγματική Αριστερά” μετατοπίζοντας τα προπαγανδιστικά μας όπλα περισσότερο στον εσωτερικό χώρο (της χώρας μας).

Ωστόσο το σύνθημά μας αποδείχτηκε πιο αδύναμο από τα πολυδιαφημισμένα “ιλουστρασιόν” συνθήματα των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων.

Ωστόσο πρέπει να είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι γι’ αυτό το πλέγμα “Aνεξαρτησία – Ιμπεριαλισμός – Οργάνωση” που θέσαμε εδώ και χρόνια με επιτακτικό τρόπο. Σήμερα πολλές οργανώσεις που αναφέρονται στην Αριστερά έχουν επαναφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ζήτημα της ανεξαρτησίας αλλά και της οργάνωσης της πάλης του λαού και σ’ αυτήν την μετατόπιση εκτιμάμε ότι διαδραματίσαμε έναν ισχυρότατο ρόλο.

Το κόμμα μας αναγκάστηκε να δώσει τρεις εκλογικές μάχες σε δυο μήνες (Ευρωεκλογές – Αυτοδιοίκηση στην Ηλιούπολη – Βουλευτικές εκλογές).
Αυτό σήμαινε δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που όμως “αντέξαμε” με επιτυχία χάρη στην ανιδιοτελή και τιτάνια προσπάθεια όλων των μελών και φίλων του κόμματος.

Αυτό σήμαινε “χιλιάδες χιλιόμετρα” ακόμα και σε περιοχές που ήταν αχαρτογράφητες για εμάς. Ιδιαίτερα των νέων συντρόφων μας που επωμίστηκαν το βάρος της προπαγάνδας. Η προκήρυξη, ο Λαϊκός Δρόμος και το κοκκινοκίτρινο χαρτόνι απλώθηκαν πολύ πέρα από τα οργανωτικά μας σύνορα, ακόμα και αν η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές ήταν κατώτερη των προσδοκιών μας.

Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος ήταν περισσότερες από άλλες φορές, αν και χρειάζεται σ’ αυτόν τον τομέα να βγούμε πιο τολμηρά – πιο θαρρετά – πιο αποφασιστικά. Αναμφίβολα όμως υπήρξε αξιοσημείωτη πολιτική κούραση που εκφράστηκε ιδιαίτερα στις βουλευτικές εκλογές.

Στις βουλευτικές εκλογές “εκτεθήκαμε” με τις δυνάμεις του ΚΚΕ (μ-λ) που είχε κηρύξει αποχή από τις Ευρωεκλογές. Προτιμήσαμε μια συναγωνιστική και όχι εμφυλιοπολεμική στάση. Παρά τις διαφορές μας με το ΚΚΕ (μ-λ) τις οποίες διατυπώνουμε σε διάφορα επίπεδα και χρόνο, επιλέξαμε να έχουμε μία παράλληλη συμπεριφορά η οποία αποτυπώνεται στη μετωπική συνεργασία της ΛΑ-ΑΑΣ. Οι εκλογικές αποτυπώσεις στις Ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές καταγράφουν ένα υπαρκτό δυναμικό ανθρώπων που αναφέρεται στο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα. Είναι ιστορικά ανθεκτικό, έχει ιδεολογικές ρίζες και δεν είναι “μιας χρήσης”.

Αρκετά λιγότερο απ’ όσο μας χρειάζεται στο δρόμο της ανασύνταξης και ανασυγκρότησης των κομμουνιστικών δυνάμεων, αλλά διόλου ευκαταφρόνητο και αμελητέο.

Σ’ αυτόν τον δρόμο θα επιμείνουμε προσέχοντας τα στραβοπατήματα, τις εύκολες λύσεις και το γλίστρημα σε δύο οππορτουνιστικές αποκλίσεις. Στο δεξιό ακολουθητισμό που μας βγάζει στην «αυλή του ΣΥΡΙΖΑ» και στον αριστερίστικο αυθορμητισμό που αποθεώνει το εφήμερο και συγκυριακό και προσπερνάει όλα τα θεμέλια συγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Οι εκλογές, τέλος, ανάδειξαν σ’ όλο το πολιτικό βάθος την έλλειψη των «κόκκινων βάσεων». Εμείς ως Μ-Λ ΚΚΕ (αλλά και άλλες πολιτικές συλλογικότητες) μπορούμε να συγκρίνουμε τις περιοχές και τους νομούς όπου υπάρχει μία διαρκής παρέμβαση των δυνάμεων του κόμματός μας. Αντίθετα, σ’ άλλες περιοχές όπου είναι μηδενική ή ασθενική η παρουσία μας, το πολιτικό μας σήμα ήταν στο έλεος των ΜΜΕ ή την ανιδιοτελή συνεισφορά των πολιτικών φίλων μας. Αυτό το γεγονός πρέπει ν’ αλλάξει. Χωρίς ρίζωμα σε χώρους δουλειάς και κατοικίας σε περιοχές των αστικών κέντρων ή της επαρχίας, το πολιτικό μας μήνυμα θα ναι «μπουκάλι ναυαγών». Χρειάζεται την επόμενη μέρα να εντείνουμε τις προσπάθειες στον οργανωτικό τομέα, όπως άλλωστε ανάδειξαν και τα ειδικά κομματικά μας σώματα και ν’ απλώσουμε το κόκκινο δίχτυ όσο μπορούμε περισσότερο και καλύτερα. Αλλιώτικα η πολιτική επιρροή μας και η εκλογική καταγραφή είτε θα είναι αδύναμη, είτε θα λεηλατείται εύκολα από τις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση, αναστοχαζόμαστε πολιτικά, μετράμε το μπόι μας, κοιτάμε τον ταξικό εχθρό και προχωράμε. Με οδηγό τις λαϊκές ανάγκες και την πολιτική σημαία μας.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος