Επιστολή εκπαιδευτικού με 17 χρόνια υπηρεσίας προς την υπουργό Παιδείας
Επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας κ. Κεραμέως
Αξιότιμη Κυρία Υπουργέ,ως μάχιμη και ελπίζω μαχόμενη εκπαιδευτικός με 17 έτη υπηρεσίας στο δημόσιο σχολείο και 13 έτη αδιοριστίας και επισφαλούς εργασίας, θα ήθελα να σας εκθέσω τους προβληματισμούς μου για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, την αξιολόγηση σχολικής μονάδας και εκπαιδευτικών, αλλά και την πανδημία του κορωνοϊού και του καπιταλισμού.
Βάσει ποιας λογικής και με πόσο άραγε ζεστό κρατικό χρήμα επιδοτήθηκε η Cisco, όπως άλλωστε συνέβη και με το voucher για τους επιστήμονες, και δόθηκαν σε ιδιωτική εταιρία ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τόσων πολιτών; Δεν θα μπορούσε χωρίς διαμεσολάβηση να προταθεί η επικοινωνία των εκπαιδευτικών μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με τους μαθητές τους, με ανάρτηση όχι μόνο εκπαιδευτικού υλικού, αλλά και προτάσεων πολιτισμού, ανάγνωσης βιβλίων, παρακολούθησης ταινιών και θεατρικών παραστάσεων διαδικτυακά, εξαιρετικών τηλεοπτικών εκπομπών από την κρατική τηλεόραση, που η συγκυβέρνηση έκλεισε το 2013, θυμίζοντας άλλες εποχές και νοοτροπίες; Κάτι τέτοιο όμως δεν θα ικανοποιούσε τους τηλεκανιβάλους, δεν θα εξυπηρετούσε την άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή προπαγάνδα του υπουργείου ότι όλα βαίνουν καλώς στο δημόσιο σχολείο και δεν θα προετοίμαζε το έδαφος για την επικείμενη αξιολόγηση σχολικής μονάδας και εκπαιδευτικού.
Με ποια κριτήρια θα μας αξιολογήσετε; Πώς αποτιμάται στη δική σας κλίμακα και το αξιακό σύστημα που υπηρετείτε η παιδαγωγική ευθύνη, το δίκτυο ανθρώπινων σχέσεων που χτίζουμε με τους μαθητές μας, το αποτύπωμα-μικρό αλλά όχι πάντα ασήμαντο-που αφήνουμε στην ψυχή τους; Θυμόμαστε ως μαθητές τον επιθεωρητισμό και την επίπλαστη εικόνα για την εκπαιδευτική διαδικασία που αυτός αποτύπωνε. Μήπως θα μας κρίνετε με κατ’ οίκον επισκέψεις στις βιβλιοθήκες μας που ιδίαις δαπάναις εμπλουτίζουμε;Δεν έχουμε ανάγκη από επόπτες ενηλίκων, Κυρία Υπουργέ , αλλά από ουσιαστική στήριξη στο έργο μας, σχολεία με ανθρώπινες υποδομές_ αναλογιστήκατε τη θερμοκρασία των σχολικών αιθουσών τον Ιούλιο;_ αναλυτικά προγράμματα χωρίς διαρκή κοπτοραπτική και βιβλία σύγχρονα και ουσιώδη; Μήπως να επαναφέρετε την Ιστορία γενικής παιδείας Γ’ Λυκείου, ώστε οι μαθητές να γνωρίζουν τα σχετικά με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ή εν τέλει θα επιπλεύσουν οι οσφυοκάμπτες, ώστε το Περιστέρι να βγάζει μόνο ψυκτικούς; Ο Γκάντι έλεγε ότι όταν η γάτα κυνηγάει ένα ποντίκι δεν έχει νόημα το ποντίκι να κηρύξει το τέλος των εχθροπραξιών.
Δεχόμαστε ότι η κατ΄ οίκον απομόνωση υπηρετεί την υγεία. Πόσες όμως ΜΕΘ έκλεισαν και πόσες απολύσεις γιατρών ήθελε να κάνει κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησής σας; Δεν θα προσευχηθούμε ούτε γι αυτόν ούτε για τους ευρωλάγνους ομοϊδεάτες του, που εξαιτίας του “σπάταλου” δημόσιου τομέα κονιορτοποίησαν ζωές και δικαιώματα στο “χρηστό” ιδιωτικό τομέα, άφησαν χιλιάδες ανθρώπους χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διαβουκόλησαν τους πολλούς, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ολίγων. Και τώρα η υγεία μας είναι μόνο ατομική μας ευθύνη και επαφίεται στη μεγαλοψυχία χορηγών, όπως ο κ. Μαρινάκης και το ίδρυμα Βαρδινογιάννη, που θα ήταν προτιμότερο αντί για δωρεές στις ευπαθείς ομάδες να μην καθιστά ευπαθείς, ανάπηρους και καμένους τους εργαζόμενους στη Motor Oil. Ή μήπως αυτοί θα αναλάβουν το κόστος της επερχόμενης ύφεσης;Συγχωρήστε με που λαϊκίζω. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, όταν τον πλούτο τον νέμονται τόσο λίγοι, κράτος πρόνοιας δεν μπορεί να υπάρξει. Οι μαθητές μας, μετά από εξεταστικούς μαραθωνίους σε ένα Λύκειο, χωρίς ουσιαστικό μορφωτικό και παιδαγωγικό ρόλο, θα καταντήσουν υποαμειβόμενοι, αναλώσιμοι ή εμιγκρέδες-για πόσο ακόμη;- στην ανεπτυγμένη Εσπερία. Καλύτερη ίσως τύχη θα έχουν οι “άριστοι” των κολλεγίων, σε αυτή τη Σομαλία του πνεύματος, τη χώρα της πνευματικής και υλικής ένδειας που κατάντησε η πατρίδα μας.
Την επιστολή αυτή την αφιερώνω στους υπαλλήλους της Marfin που κάηκαν το Μάη του 2010, στον Δημήτρη Χριστούλα και στο μεγάλο αγωνιστή Μανόλη Γλέζο, παρότι, κατά δήλωση βουλευτή σας, δεν βρισκόταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας. ‘Όλα είναι θέμα ερμηνείας. Ίσως στη σωστή πλευρά να βρίσκονταν οι συνεργάτες των κατακτητών, που μετά την απελευθέρωση έστηναν Μακρονήσια προς εθνικό σωφρονισμό.
Το υστερόγραφο είναι οι ακόλουθοι στίχοι από το ποίημα του Γ. Ρίτσου Οι γειτονιές του κόσμου:
”Κι αυτό το βράδυ ο Μακρυγιάννης μέσα στο καλύβι μου μαζεύει τους συντρόφους του και τους ρωτάει:
_Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;
_Στην Αλβανία, του λέει.
_Και συ πού το τσάκισες αυτό το πόδι;
_Στην Αντίσταση, του λέει.
_Και εσένα, πού σου βγήκε αυτό το μάτι;
_Στην Αθήνα του Δεκέμβρη, του λέει.
_Και εσύ πού τσάκισες τα δέκα σου πλευρά;
_Στο Γράμμο, του λέει.
_Και γω πού το τσάκισα αυτό;
_Στους Μύλους του Αναπλιού, του λένε.
_Γιατί τα τσακίσαμε;
_Για τη λευτεριά της πατρίδας.
_Πού είναι η λευτεριά και η δικαιοσύνη;
Σηκώτε απάνου.
Κι ο Μακρυγιάννης μπαίνει πάλι στα τσαντήρια μας και μας ορκίζει στο σπαθί του.
Ο Μακρυγιάννης ορκίζει μες στη νύχτα τις γειτονιές του κόσμου.
Να φοβάσαι, Τομ, το σπαθί και τον όρκο του Μακρυγιάννη”.
Τσαφαρά Μαρία, Φιλόλογος, μέλος του Δ.Σ. της Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας, με Αγωνιστική Παρέμβαση
e-prologos.gr
