Με στόχο τη μετάθεση της φροντίδας των ηλικιωμένων στην «ατομική ευθύνη», την εξοικονόμηση κονδυλίων από τις δομές Πρόνοιας, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 70 στα 72 και παράλληλα την διεύρυνση της αγοράς καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών (κυρίως δημόσιας Ασφάλισης και Υγείας), κινούνται οι νέες αντιλήψεις των Ευρωπαίων ηγετών. Έτσι, με τον ευρηματικό, όσο και παραπλανητικό τίτλο της «ασημένιας οικονομίας» και «οικονομίας φροντίδας», οι απόμαχοι της δουλειάς ξαναμπαίνουν στο ζυγό της δουλείας, ενώ παράλληλα οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, εντάσσουν τους απόμαχους στο «δημοσιονομικό κόστος» -κατά τη χυδαία νεοφιλελεύθερη διάλεκτο-, ώστε να κατευθύνουν τα εξοικονομούμενα κονδύλια από το Συνταξιοδοτικό, την Πρόνοια, την Υγεία, προς τους «τομείς ανάπτυξης» δηλαδή τις επιμέρους αστικές ολιγαρχίες.

Επικαλούμενη τη δήθεν ανησυχία της για τη γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης (μέχρι το 2030 οι ηλικιωμένοι πάνω από τα 65 θα αυξηθούν κατά 57,1%), τη βιωσιμότητα των Ασφαλιστικών συστημάτων και την αύξηση του προσδόκιμού χρόνου ζωής, η ΕΕ επιχειρεί να ξαναβάλει τους ηλικιωμένους στον τροχό της εκμετάλλευσης. Γιατί η «ασημένια οικονομία» ή «ενεργός γήρανση», όπως αναφέρεται στην ευρωπαϊκή διγλωσσία, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δήθεν «οικειοθελή» παράταση του εργάσιμου βίου, η δε «οικονομία φροντίδας» αφορά στην απόσυρση του κράτους από την οποιαδήποτε ευθύνη φροντίδας και πρόνοιας απέναντι στους ηλικιωμένους. Αντλώντας ιδέες από τη νεοφιλελεύθερη οικονομία και γνωρίζοντας πολύ καλά την παγκόσμια εξασθένηση του λαϊκού και συνδικαλιστικού κινήματος, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ενέκριναν (7/07) και δημοσιοποίησαν μία ακροδεξιάς κοπής Έκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων με τον ψευδεπίγραφο τίτλο: «Σχετικά με τη γήρανση του πληθυσμού της γηραιάς ηπείρου – δυνατότητες και προκλήσεις σε συνάρτηση με την πολιτική για το γήρας μετά το 2020». Μπροστά στην προοπτική των πενιχρών «εθνικών συντάξεων», της ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης των Ασφαλιστικών συστημάτων και των συστημάτων Υγείας, η ΕΕ προτείνει την «ήπια εργασία», το «ευέλικτο ωράριο» και την «ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής», σπρώχνοντας τους ηλικιωμένους στις «νέες ευκαιρίες» που παρέχει η καπιταλιστική κτηνωδία.

Την επαίσχυντη αυτή Έκθεση υπερψήφισαν τα Λαϊκά κόμματα, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Φιλελεύθεροι και οι Πράσινοι ενώ οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μετά τους λεονταρισμούς Τσίπρα και τις προεκλογικές δηλώσεις για την άμεση κατάργηση του γνωστού αντεργατικού εκτρώματος, όταν γίνει κυβέρνηση, υιοθέτησε το Λευκό!

Πρόκειται ουσιαστικά για καταναγκαστική εργασία, καθώς οι Ευρωπαίοι ταγοί γνωρίζουν πολύ καλά και τις πετσοκομμένες συντάξεις και την ακρίβεια του κόστους ζωής και τη γνωστή ανεπάρκεια των συστημάτων Υγείας, που οδηγεί τα λαϊκά νοικοκυριά και ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους, στην αδυναμία να επιβιώσουν. Παρ’ όλ’ αυτά, αντί να αυξήσουν τις συντάξεις, να βελτιώσουν τη δημόσια Κοινωνική Πρόνοια και τη δημόσια Υγεία, επιμένουν να προκαλούν τονίζοντας πως η «…ενεργός γήρανση επιτρέπει στους ανθρώπους να εργάζονται και να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνία» και να καλούν τα κράτη-μέλη «…να διευκολύνουν την πρόσβαση στην εργασία, για όσους το επιθυμούν, για τα άτομα ηλικίας 60 ετών και άνω…». Παράλληλα, με την προοπτική κατάργησης των δημόσιων Προνοιακών και Ασφαλιστικών συστημάτων, η Έκθεση κάνει λόγο για δημιουργία διαφόρων μορφών «περιοδικής φροντίδας» για οικογένειες με ηλικιωμένα μέλη.

Η ακροδεξιά αντίληψη που διαπερνά ολόκληρη την Έκθεση, έγκειται στο γεγονός ότι –όπως αναφέρεται- θεωρεί τους ηλικιωμένους σαν «κύριους οικονομικούς μοχλούς», αντιμετωπίζοντας τους για μία ακόμα φορά σαν μία κερδοφόρα πηγή, είτε εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης με ελάχιστες αμοιβές, είτε εξοικονόμησης δημοσιονομικών κονδυλίων, είτε επέκτασης καταναλωτικών «προϊόντων» υπηρεσιών και αγαθών.

Με λίγα λόγια, η επιτομή του ξεζουμίσματος της εργατικής δύναμης μέχρι τα βαθιά γεράματα…

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ