Πριν από έναν αιώνα, το 1920, ο κλαρινίστας José María Lacalle García, παιδί Ισπανών μεταναστών στην Αμερική, συνέθεσε κι έγραψε τους στίχους ενός όμορφου τραγουδιού, με τον τίτλο Amapola.
Είχαν περάσει μόλις δυο χρόνια από το τέλος του πρώτου Μεγάλου Πολέμου, του πολέμου των χαρακωμάτων. Κάποιοι, λοιπόν, σκέφτηκαν πως η Παπαρούνα του Lacalle García συμβόλιζε το αίμα που χύθηκε στα πεδία των μαχών και ιδιαίτερα στις πεδιάδες της Φλάνδρας, που μετά τη μάχη του Υπρ, γέμισαν κόκκινες παπαρούνες.
Η αντιπολεμική εκδοχή του τραγουδιού δεν έγινε αποδεκτή από τους θαμώνες των Νεοϋρκέζικων μπαρ, όχι γιατί ήταν φιλοπόλεμοι αλλά γιατί διψούσαν τρελά. Το ξεκίνημα της ποτοαπαγόρευσης, συνέπεσε με την πρώτο άκουσμα της Amapola, και το στερητικό του αλκοόλ έκανε πολλούς να δώσουν στο τραγούδι τη δική τους ερμηνεία.
Μέσα στη θολούρα του καπνού των υπόγειων μπαρ, που ακόμα και οι κολόνιες έγιναν ηδύποτα, κάποιοι είπαν μεταξύ τους, πως ο José María Lacalle García κάτι ήξερε για το απόσταγμα της παπαρούνας και τις παραισθήσεις του.
Το 1920 όμως δεν απείχε πολύ από την εποχή του Ρομαντισμού. Όσο κι αν ήταν νωπό ακόμα το αίμα και φρεσκοσκαμμένοι οι τάφοι του πολέμου, όσο κι αν η ποτοαπαγόρευση έβαλε φτερά στα μαφιόζικα κυκλώματα και καθιέρωσε τον Αλ Καπόνε, ως το μεγάλο λαθρέμπορα του αλκοόλ, ο ρομαντισμός είχε τη δική του σφραγίδα. Οι γυναίκες φορούσαν μεταξωτά κομπιναιζόν, πολλές δαντέλλες, στρογγυλά μπερέ με στενό, κατεβασμένο γείσο και τα έντονα βαμμένα μάτια, τους έδιναν μια έκφραση παρθενικής απορίας.
Μια τέτοια γυναίκα τάραξε την καρδιά του José María Lacalle García κι έγινε πηγή έμπνευσης για την Amapola. Η τελευταία ερμηνεία της Παπαρούνας έδειξε τελικά, πως ο έρωτας είναι πιο μοιραίος κι από τον πόλεμο, πιο εθιστικός κι απ’ το αλκοόλ.
Η Amapola έκλεισε φέτος έναν αιώνα ζωής, παραμένει όμως το ίδιο όμορφη και πολυτραγουδισμένη από δεκάδες καλλιτέχνες. Στην ταινία του Sergio Leone, Κάποτε στην Αμερική, ο Ennio Morricone, μαζί με τις δικές του θεϊκές μουσικές, έχει συμπεριλάβει και την όμορφη Amapola. Φτάνει να κλείσει κανείς τα μάτια, ακούγοντας τη μελωδία και η Amapola σβήνει τα φώτα θερινού σινεμά, κατεβάζει μια ελαφριά ψύχρα στη νυχτερινή παράσταση και τρίζει ελαφρά την πάνινη πολυθρόνα πάνω στα χαλίκια.
Η προβολή αρχίζει.
Amapola, Ennio Morricone, Once Upon A Time In America
e-prologos.gr
