Το χρονικό μιας εγκληματικής πολιτικής

Το προσωπείο της δημοκρατικής ΕΕ ξεσκίζεται από όλη αυτήν τη βαρβαρότητα που οικοδομήθηκε με ραγδαίους ρυθμούς από το 2015 μέχρι σήμερα. Πού επικέντρωσε συνολικά, μεθοδικά και βήμα-βήμα η ΕΕ, μέσα από κάθε Σύνοδο για το Προσφυγικό; Στη στρατιωτικοποίηση, στην πρωτοφανή αναβάθμιση των μηχανισμών αναχαίτισης και φύλαξης συνόρων, στη δημιουργία κέντρων κράτησης στις χώρες εισόδου, στην αναθεώρηση της πολιτικής ασύλου με στόχο τις μαζικές απελάσεις και επαναπροωθήσεις προσφύγων. Μέσα από κάθε Σύνοδο της ΕΕ για το Προσφυγικό διαμορφώνονταν μια σειρά απάνθρωπων σχεδιασμών που καταρράκωναν τα προσφυγικά δικαιώματα, μετέτρεπαν τις διεθνείς συνθήκες σε κουρελόχαρτα, χτίζοντας το σιδερόφρακτο ευρωπαϊκό φρούριο. Αρχή της μη επαναπροώθησης, ταξιδιωτικά έγγραφα, μετακίνηση στις χώρες προορισμού, αντικαταστάθηκαν με βίαιες αποκρούσεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις αναχαίτισης, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αθρόες απορρίψεις ασύλου, τείχη, συρματοπλέγματα και ανελέητους ξυλοδαρμούς στα σύνορα.

Το 2015, ενώ πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες, καταφτάνουν στην Ευρώπη, η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει να δεχτεί γύρω στους 800.000 ανθρώπους, όχι από φιλανθρωπία, αλλά υπακούοντας στις επιταγές του γερμανικού κεφαλαίου που έβλεπε στους πρόσφυγες μια «ευκαιρία» για φτηνή εργατική δύναμη, χωρίς δικαιώματα, με προσωρινή διαμονή. Στη συνέχεια η Γερμανία αποφασίζει να αναστείλει μονομερώς, λόγω έκτακτης ανάγκης, τη συνθήκη Σένγκεν, να επαναφέρει τους συνοριακούς ελέγχους και τελικά να επιβάλει το κλείσιμο του Βαλκανικού διαδρόμου, που αποτελούσε τη βασική δίοδο για το πέρασμα από την Ελλάδα στην Κεντρική Ευρώπη. Χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβίζονται στο λασπότοπο της Ειδομένης στην απόλυτη απόγνωση και οδηγούνται βίαια σε κέντρα κράτησης στη χώρα μας. Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Τσεχίας, της Πολωνίας εκμεταλλεύονται την κίνηση της Γερμανίας να κλείσει τα σύνορά της και ξεκινούν την ανέγερση τειχών στα δικά τους σύνορα, κατεβάζουν στρατό για την απώθηση των προσφύγων που εξακολουθούν απελπισμένα να επιχειρούν το πέρασμα. Σε όλες τις Συνόδους της ΕΕ για το Προσφυγικό, το 2015 μπαίνει επιτακτικά η αναβάθμιση των κατασταλτικών μηχανισμών και η διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της Frontex, η ανάληψη στρατιωτικής δράσης στην Ανατολική Μεσόγειο (επιχείρηση «Σοφία», συγκρότηση Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής – Ακτοφυλακής), η εμπλοκή του ΝΑΤΟ και η ένταση της παρουσίας του στο Αιγαίο -με πρόσχημα το χτύπημα των διακινητών-, η ίδρυση κέντρων ταυτοποίησης και διαλογής στις χώρες εισόδου (τα λεγόμενα hotspots), και βέβαια το διαβόητο σχέδιο μετεγκατάστασης από τις πύλες εισόδου στα υπόλοιπα κράτη-μέλη με ποσοστώσεις, για μόλις 160.000 ανθρώπους, το οποίο γρήγορα εγκαταλείφτηκε, προκαλώντας ωστόσο σφοδρές αντιδράσεις, αποτελώντας το βασικό σημείο τριβής. Όλες οι χώρες της ΕΕ συμφωνούσαν στις αποκρούσεις, όχι όμως στην υποδοχή προσφύγων και μεταναστών. Την ίδια περίοδο προετοιμάζεται η προνομιακή σχέση με το καθεστώς Ερντογάν, προκειμένου να συγκρατηθούν εκτός ευρωπαϊκού εδάφους τα εκατομμύρια των προσφύγων. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Μέρκελ «δεν μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος που σε μια στενή λωρίδα νερού μεταξύ δύο κρατών-μελών του ΝΑΤΟ κυριαρχούν οι διακινητές και όχι μια νόμιμη κατάσταση». Και η νόμιμη κατάσταση μπαίνει σε εφαρμογή με την ελληνική κυβέρνηση να παραδίδει κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, στο όνομα της ειρήνης, της συνεργασίας και της προστασίας των προσφύγων από τους διακινητές που θα διασφάλιζαν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Το Μάρτη του 2016, μετά από ατελείωτα παζάρια και με τα πρώτα 3 δις ευρώ να ξεκλειδώνονται, υπογράφεται τελικά η κοινή Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που ενταφιάζει κάθε υπόλειμμα της προσφυγικής ιδιότητας, νομιμοποιεί την παράνομη επαναπροώθηση των προσφύγων που καταφτάνουν στην Ελλάδα πίσω στην Τουρκία, εγκαινιάζοντας ένα νέο ακόμα πιο βάρβαρο καθεστώς καταστολής και απελάσεων. Η Τουρκία χαρακτηρίζεται ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες και κρατάει τη στρόφιγγα των ροών. Η Συμφωνία, που έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από όλες τις ανθρωπιστικές οργανώσεις για πρωτοφανή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιβάλλει γεωγραφικό περιορισμό για όλους τους πρόσφυγες που παραμένουν αποκλεισμένοι για μήνες στα hotspots των νησιών του Β. Αιγαίου, μέχρι την εξέταση της αίτησης ασύλου, με αποτέλεσμα τον υποχρεωτικό διπλό εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων. Τα κέντρα κράτησης μετατρέπονται στα σημερινά κολαστήρια όπου στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι αποστερημένοι από στοιχειώδη δικαιώματα σε ένα καθεστώς μόνιμου αποκλεισμού και ομηρείας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη χώρα μας πολλαπλασιάζονται. Ταυτόχρονα επανασχεδιάζονται και σκληραίνουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση ασύλου, ενώ διευρύνεται η λίστα της ΕΕ με τις ασφαλείς χώρες ώστε να διευκολύνονται οι επαναπροωθήσεις και οι μαζικές απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Τον Οκτώβριο του 2016 μπαίνει σε λειτουργία ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής. Οι πρόσφυγες δεν έχουν κανένα δικαίωμα πρόσβασης στις χώρες προορισμού τους, υποχρεούνται να καταθέσουν το αίτημα ασύλου στις πύλες εισόδου, οποιαδήποτε παρέκκλιση οδηγεί σε απέλαση. Το ίδιο ισχύει για όσους δεν τους αναγνωρίζεται καθεστώς πρόσφυγα και χαρακτηρίζονται παράτυποι μετανάστες. Η νόμιμη οδός διέλευσης γίνεται καμία οδός διεξόδου από την Ελλάδα. Ακόμη και όσοι μεταφέρονται στην ενδοχώρα υποχρεούνται να παραμείνουν στην ελληνική επικράτεια σε αδιανόητες συνθήκες, περιμένοντας το πολυπόθητο ξεδιάλεγμα που ίσως τους επιτρέψει να προχωρήσουν, ενώ μέχρι και οι εγκεκριμένες από τη Γερμανία οικογενειακές επανενώσεις γίνονται με το σταγονόμετρο.

Με την κυβερνητική αλλαγή στην Ιταλία, εντείνονται οι πιέσεις για ένα ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο αναχαιτήσεων και επαναπροωθήσεων, νομιμοποιείται η συμμετοχή της λιβυκής ακτοφυλακής στο κυνηγητό προσφύγων στη Μεσόγειο, ενώ ποινικοποιούνται οι ανεξάρτητες επιχειρήσεις διάσωσης. Ο επόμενος μακροπρόθεσμος προϋπολογισμός της ΕΕ (από το 2021 ως το 2027) προβλέπει τη διάθεση σχεδόν 33 δις ευρώ για το μεταναστευτικό (από τα 13 δις σήμερα) με αιχμή τη φύλαξη των συνόρων, ενώ αποφασίστηκε η συγκρότηση μόνιμου σώματος από 10.000 συνοριοφύλακες. Είναι φανερό ότι δις ευρώ δαπανούνται για στρατούς και αναχαιτίσεις, για να αλυσοδένεται η Μεσόγειος και χιλιάδες άνθρωποι να θαλασσοπνίγονται, να αναζητούν όλο και πιο επικίνδυνους δρόμους στα χέρια διακινητών και δουλεμπόρων, να ανθίζουν τα σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη. Όλα αυτά βέβαια καθόλου δεν απασχολούν επί της ουσίας τις Βρυξέλλες και ξεπλένονται με μελοδραματικούς δεκάρικους από τους εκάστοτε αξιωματούχους, δεν αποτελούν παρά παράπλευρες απώλειες στο βασικό στόχο, της ελαχιστοποίησης των ροών προς την Ευρώπη.

Η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων

Οι υποτελείς κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην αρχή, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη συνέχεια, υλοποίησαν χωρίς να αμφισβητήσουν ούτε κατά διάνοια τις ευρωπαϊκές διαταγές και χωρίς καμία ιδιαίτερη διαφοροποίηση στην πολιτική τους. Αναδεικνύοντας για ακόμα μια φορά την κοινή τους προσήλωση στην πολιτική της εξάρτησης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μετατράπηκε γρήγορα σε απολογητή των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων, επικρότησε τη συμφωνία με την Τουρκία και την ανάμειξη των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, σχεδόν εμφάνισε το ΝΑΤΟ ως ναυαγοσώστη, αποδέχτηκε όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο για τη μετανάστευση, όλες τις αποφάσεις της ΕΕ για το Προσφυγικό, την παράδοση και διαχείριση των συνόρων στη Frontex. Με τυφλή υποταγή εφάρμοσε όλα τα βάρβαρα ευρωπαϊκά αντιμεταναστευτικά μέτρα. Καθαγιάζοντας το ρόλο της ΕΕ με μπόλικες σάλτσες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έστησε τα στρατόπεδα και τα hotspots που της ζητήθηκαν, ανάμεσά τους ξεχωρίζει το κέντρο κράτησης στη Μόρια, καθιστώντας τελικά τη χώρα φυλακή για τουλάχιστον 70.000 ανθρώπους. Χωρίς να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, επενδύοντας αποκλειστικά στους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ζητούν το αυτονόητο, να ζήσουν σαν άνθρωποι, να ζήσουν με αξιοπρέπεια, όχι πεταμένοι σε κέντρα κράτησης, σε στρατόπεδα, σε άθλιους καταυλισμούς με συσσίτια, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και χωρίς καμία προοπτική.

Τα αίτια της προσφυγιάς

Η δολοφονική πολιτική της ΕΕ στο Προσφυγικό, είναι απόρροια του ρόλου της και της εμπλοκής της στο μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως καταγράφεται από την Ύπατη Αρμοστεία. Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική επέμβαση από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στο μακέλεμα της Μ. Ανατολής, από την εισβολή και κατοχή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, μέχρι την Ουκρανία και τις πολύπαθες αφρικανικές χώρες, που να μην έχει πρωτοστατήσει η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ. Προκαλώντας γενοκτονίες, σωριάζοντας χώρες σε ερείπια, πυροδοτώντας συρράξεις, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας μισθοφορικούς στρατούς, συγκροτώντας σκοταδιστικά μορφώματα όπως το Ι.Κ. Βυθίζοντας τη Λιβύη στο χάος, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς τρόμου. Υποδαύλισαν τη διάλυση και την αποσταθεροποίηση στη Συρία, βομβαρδίζοντας το λαό της ανελέητα, στο όνομα της δημοκρατίας. Οι θηριωδίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προκάλεσαν αυτό το τεράστιο προσφυγικό καραβάνι, η δική τους ληστρική πολιτική ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους και τους πετάει στους δρόμους της απελπισίας, της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, στην αναζήτηση μιας ανθρώπινης ζωής. Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας (Ιούνιος 2018) 68,5 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται εκτοπισμένοι, τα 25,4 εκατομμύρια πρόσφυγες (πάνω από το 50% είναι παιδιά), το 57% των προσφύγων προέρχονται από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Νότιο Σουδάν. Το 85% των εκτοπισμένων βρίσκεται σε αναπτυσσόμενες χώρες και όχι στις καπιταλιστικές μητροπόλεις που διαθέτουν όλα τα μέσα για να θωρακιστούν από τους παρίες.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος