Ένα από τα προσφιλή θέματα των αστών δημοσιολόγων είναι η ανοησία πως ο καπιταλισμός εξυψώνει το άτομο και την ξεχωριστή προσωπικότητα, ενώ ο σοσιαλισμός το ισοπεδώνει! Πρόκειται για μια εκτεταμένη προπαγάνδα η οποία ασκείται σ’ όλες τις μορφές της αστικής τέχνης και πολιτικής. Ποιός/ά δε θυμάται σ’ όλες τις εκφάνσεις του δυτικού κινηματογράφου τον ήρωα να είναι ξεχωριστός, σχεδόν ημιθεϊκός, να αναπτύσσει υπεράνθρωπες, μεταφυσικές, εξωκόσμιες ιδιότητες (π.χ. να πετάει) για να σώσει τον κόσμο, ενώ ο άνθρωπος στο σοσιαλιστικό περιβάλλον (και βεβαίως δε μιλάμε για το γκρίζο τοπίο του παλινορθωμένου χρουστσωφικομπρεζνιεφικού καπιταλισμού) είναι υποταγμένος, απρόσωπος, επίπεδος. Οι αστοί θεωρητικοί στην πραγματικότητα προτείνουν δύο ιστορικούς δρόμους. Ή το άτομο να υψώσει στα ουράνια τον “ηγέτη”, τον θεό, τον μεσσία, είτε να πέσει στα γόνατα με μοιρολατρεία (φαταλισμό) περιμένοντας βοήθεια από το πουθενά.
Δεν μπορείς ν’ απελευθερωθείς από τα δεσμά του αστικού συστήματος αν δε μάθεις, δεν οργανωθείς και δεν παλέψεις.
Ο Λένιν έλεγε “δώστε μου μια μαζική οργάνωση επαναστατών και θ’ αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία”. Το άτομο, το ξεχωριστό άτομο συντρίβεται, ισοπεδώνεται και “λιώνει” μέσα σ’ ένα καθεστώς που περιφρονεί όχι μόνο το άτομο, αλλά και τις μάζες, που θεοποιεί την κατανάλωση και τρέφει το περιθώριο. Αντίθετα, υποστηρίζουμε, η προσωπικότητα αναδεικνύεται μέσα στη διαδικασία της επανάστασης, μέσα στις μάζες με ανιδιοτέλεια, πείσμα, ενόραση, οργάνωση.
Προσοχή όμως! Όχι λατρεύοντας το άτομο, αλλά τοποθετώντας το στο “κάδρο της ανάγκης”, δηλαδή στην ιστορικότητα και την ταξική πάλη.
Ο Μαρξ έγραφε τούτο: “Επειδή εχθρεύομαι κάθε είδος λατρείας του ατόμου, ποτέ μου δεν επέτρεψα να δημοσιευτούν τα γράμματα που έπαιρνα από διάφορες χώρες (…) Όταν ο Ένγκελς κι εγώ προσχωρούσαμε στη μυστική οργάνωση των κομμουνιστών, το κάναμε με τον όρο να απαλειφθεί από το καταστατικό κάθε τι που θα μπορούσε να συμβάλλει στη λατρεία των προσωπικοτήτων.”
Η μεγάλη αξία του ιστορικού υλισμού είναι ότι αποδίδει στο άτομο την αξία του μέσα στο σύνολο. Δε μηδενίζει τον άνθρωπο, ούτε τον κολακεύει, αλλά τοποθετεί τη δράση του στην πορεία για την ταξική απελευθέρωση. Στις συνθήκες της χώρας μας για την εθνικοταξική ελευθερία, όποιος οργανώνεται σε πραγματικά κομμουνιστική οργάνωση μαθαίνει να ερευνά, να δρα, να συναισθάνεται τον σύντροφο ως σύντροφο. Αντίθετα, αυτός που είναι “φτερό στον άνεμο” είτε θα βουλιάξει στο πέλαγος της απελπισίας είτε θα προσκυνήσει τον επόμενο μεσσία, όπως κι αν ονομάζεται. Η προσωπικότητα, για να φανεί σαν τέτοια, να πάρει πραγματική σάρκα και οστά πρέπει να βαφτιστεί στην κολυμπήθρα του “εμείς”. Και αυτό, το αστικό καθεστώς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το κάνει.
e-prologos.gr
