Ολοκληρώθηκε, μετά από 5,5 χρόνια και πάνω από 450 συνεδριάσεις, η δική της Χρυσής Αυγής. Και παρόλο που η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίστηκε εγκληματική οργάνωση και οι κατηγορούμενοι τιμωρήθηκαν με τις ποινές που τους επιβλήθηκαν, κάτω κυρίως από την πίεση του λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος, στη χώρα μας η ατιμωρησία της ακροδεξιάς και των φασιστών έχει πολύ μακριά ιστορία. Από τη φασιστική 3Ε ΕΕΕ (Εθνική Ένωση Ελλάς) που ιδρύθηκε το 1927 και που μέλος της ήταν και ο γιος του Παύλου Μελά, Μίκης Μελάς. Υπεύθυνη για το πογκρόμ που θα εξαπολύσουν το 1931 εναντίον των Εβραίων στη συνοικία Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη, πού θα της βάλουν φωτιά. Θα ακολουθήσει η δίκη με κατηγορούμενους τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας “Μακεδονία” Νίκο Φαρδή, ηγετικό στέλεχος της 3Ε σαν υποκινητή των επεισοδίων μαζί με άλλα μέλη της 3Ε. Φυσικά όλοι οι κατηγορούμενοι θα αθωωθούν. Το 1936 εγκαθιδρύεται στην πατρίδα μας ανοιχτός φασισμός, με τη δικτατορία του Μεταξά της Τετάρτης Αυγούστου.

O μεταξικός μοναρχοφασισμός θα σταθεί ο πόλος της πιο μαύρης αντίδρασης. Στήριγμα της μεταξικής δικτατορίας ήταν οι φιλοβασιλικοί αξιωματικοί, η αστυνομία και η χωροφυλακή. Η μεταξική δικτατορία θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο ενάντια σε κάθε προοδευτική, δημοκρατική φωνή, ιδιαίτερα ενάντια στους κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα. Την πιο άγρια αιματηρή βία, τη διαφθορά, την απάτη, το χαφιεδισμό. Διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια, χιτλερικές μεθόδους -μιας και ο Μανιαδάκης, ο Υπουργός Ασφαλείας, είχε στείλει στελέχη του Υπουργείου Ασφαλείας και εκπαιδευτήκαν στη Γερμανία από την Γκεστάπο στις μεθόδους ανάκρισης. Η μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά θα διαλύσει τη Βουλή, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα καταργούνται, όλα τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες των λαϊκών μαζών καταργούνται, επιβάλλεται η λογοκρισία στις εφημερίδες, απαγορεύεται να δημοσιευτεί οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο ή οτιδήποτε κατέκρινε τα φασιστικά καθεστώτα που τότε κυριαρχούσαν στην Ευρώπη, βιβλία προοδευτικών συγγραφέων καίγονται, τα συνδικάτα καταργούνται, η ΓΣΕΕ διαλύεται και αντικαθίσταται από την Εθνική Συνομοσπονδία όπου ο γραμματέας της διορίζεται από τον ίδιο τον Υπουργό Εργασίας. Οι αγρότες, οι εργαζόμενοι καταπιέζονται με τη φορολογία, τα χαμηλά μεροκάματα, τους χαμηλούς μισθούς. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας χαρίζονται στο ξένο κεφάλαιο. Ιδρύεται η ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νέων) με στόχο να γαλουχηθεί η ελληνική νεολαία με τα πιο μαύρα φασιστικά ιδεώδη. Πολλά από τα στελέχη της λίγο αργότερα, θα γίνουν συνεργάτες των Γερμανών. Κανένα στέλεχος της μεταξικής δικτατορίας δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για τα εγκλήματά του. Όταν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα θα βρουν στελεχωμένη την αστυνομία, τη χωροφυλακή, τον κρατικό μηχανισμό με πλήθος φασιστών.

Ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα της μεταξικής δικτατορίας είναι ότι θα παραδώσει όλους τους Έλληνες κρατούμενους κομμουνιστές στους Γερμανούς, έτοιμο “κρέας” για τα εκτελεστικά αποσπάσματα που θα ακολουθούσαν. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τέτοιοι ακριβώς κρατούμενοι της μεταξικής δικτατορίας ήταν οι 200 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (1893-1972), ο διαβόητος υπουργός ασφάλειας της δικτατορίας του Μεταξά, θα φύγει το 1941 για την Αργεντινή όπου θα μείνει ως τον Αύγουστο του 1949 και κατόπιν θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Θα ιδρύσει την Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη μαζί με άλλους 2 φασίστες, τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη (1891-1975) -που η κατοχική κυβέρνηση των δωσίλογων του Ράλλη θα τον διορίσει διευθυντή της Τράπεζας της Ελλάδος- και τον Κωνσταντίνο Κοτζιά (1892-1951) -δήμαρχο Αθηναίων δυο φορές, την πρώτη στη μεταξική δικτατορία την περίοδο 1934 -1936 και τη δεύτερη το 1951. Μάλιστα στις 20 Σεπτεμβρίου 1936 ο Κοτζιάς, σαν δήμαρχος Αθηναίων, θα υποδεχτεί στο αεροδρόμιο των Αθηνών τον Υπουργό προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας, τον διαβόητο Γιόζεφ Γκέμπελς, μαζί με τη σύζυγό του Μάγδα, που ήρθαν στην Ελλάδα για να παρακολουθήσουν τους Βαλκανικούς αγώνες. Το 1941 θα φύγει για τις ΗΠΑ. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής θα ζήσει εκεί. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1945. Την περίοδο 1933- 1934 διατέλεσε Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών και Πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, της ΕΠΟ. Την περίοδο 1937-1939 πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Για τις υπηρεσίες του στο φασισμό, δόθηκε το όνομά του στην ομώνυμη πλατεία, την “Πλατεία Κοτζιά”.

Ο Μανιαδάκης στις εκλογές του 1950 θα εκλεγεί βουλευτής Αργολιδοκορινθίας με την Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη. Το 1958 εκλέγεται ξανά βουλευτής Κορινθίας αυτήν τη φορά με την ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπως και το 1961 και το 1964. Ο διαβόητος Νίκος Μπουραντάς (1900-1981) διοικητής στην κατοχή του γνωστού για τα εγκλήματα του Μηχανοκίνητου Τμήματος της Αστυνομίας θα είναι ακόμα ένα από τα στελέχη της Πολιτικής Ανεξάρτητης Παράταξης και θα εκλεγεί βουλευτής Αττικοβοιωτίας το 1950. Ο Μπουραντάς θα δικαστεί τον Νοέμβριο του 1945 από το Β΄ Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων όπου και φυσικά θα αθωωθεί. Ως μάρτυρας υπεράσπισης θα καταθέσει και ο αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Άγγελος Έβερτ. Το 1946 ο Μπουραντάς επανέρχεται στις τάξεις της αστυνομίας, όπου και θα φτάσει μέχρι το βαθμό του Αστυνομικού Διευθυντή Αθηνών. Και για τις υπηρεσίες που πρόσφερε ο Μπουραντάς στους Γερμανοφασίστες κατακτητές και στον ντόπιο μοναρχοφασισμό, το 1947 ο Υπουργός Δημοσίας Τάξης, Ναπολέων Ζέρβας, με βασιλικό διάταγμα θα τον παρασημοφορήσει με τον «Αστυνομικό Σταυρό». Τα χρόνια 1959 και 1964 ο Μπουραντάς θα είναι Αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος της Ελλάδος.

28 Οκτωβρίου 1940 η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι επιτέθηκε στην Ελλάδα. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα γράψει με τον αγώνα του, τις θυσίες του και το αίμα του το έπος του 1940. Όμως στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία του Χίτλερ επιτέθηκε και αυτή ενάντια στην Ελλάδα. Παρόλο που υπήρχαν οι προϋποθέσεις, οι δυνατότητες και η διάθεση από μέρους των φαντάρων, του μέχρι τότε νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, για συνέχιση της αντίστασης, οι μοναρχοφασίστες στρατηγοί θα προδώσουν τον αγώνα και θα συνθηκολογήσουν με τον κατακτητή. Οι παράγοντες της κυρίαρχης τάξης (Γλύξμπουργκ, Τσουδερός, Βενιζέλος) ή θα φύγουν στο εξωτερικό -Αίγυπτο και αλλού-, όπου θα οργανώνουν αντιΕΑΜμικές συνωμοσίες, ή θα κρατήσουν παθητική στάση ή θα συνεργαστούν με τον κατακτητή, θα μπουν στην υπηρεσία του και θα προσπαθήσουν με κάθε μέσο να τσακίσουν το λαϊκό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αναπτυσσόταν ραγδαία. Η περίοδος της γερμανικής κατοχής για την πατρίδα μας και το λαό μας μπορεί να ήταν μία δύσκολη περίοδος, αλλά για τους κάθε λογής φασίστες είναι μία περίοδος ” δόξας και τιμής”, αφού θα είχαν την ευκαιρία να υπηρετήσουν το μεγάλο τους Φύρερ και το χιλιόχρονο Γ΄ Ράιχ. Η 3Ε -που τα προηγούμενα χρόνια είχε πέσει στην αφάνεια- τώρα ξαναζωντανεύει. Με τη βοήθεια των Γερμανών κατακτητών θα ξεπηδήσουν διάφορες οργανώσεις, πού οι Γερμανοί θα τις εξοπλίσουν και θα τις ρίξουν ενάντια στην ΕΑΜοελασίτιτικη αντίσταση, αξιοποιώντας τα κάθε είδους φασιστοειδή στοιχεία, αλλά και εξοικονομώντας γερμανικό αίμα. Κοινός παρανομαστής όλων αυτών των οργανώσεων θα είναι ο πιο βαθύς αντικομουνισμός. Τάγματα ασφαλείας, Χ, ΕΣΠΟ, ΕΕΣ, ΠΑΟ, Πούλος, Παπαδόγκωνας, Μπουραντάς, Δάγκουλας, Μιχάλαγας, Αντών τσαούς, Βήχος, Φον Γιοσμάς (ο γιός του Γιοσμά, Αλέξανδρος Γιοσμάς, θα είναι υποψήφιος με το Λ.Α.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη), Ειδική Ασφάλεια κ.ά.

Όλοι αυτοί, μαυραγορίτες, δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες, πράκτορες των Γερμανών, Χίτες, φασίστες, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αφού κάνουν εγκλήματα κατά του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, κάψουν χωριά, βασανίσουν πατριώτες, βιάσουν κοπέλες, λεηλατήσουν εβραϊκές περιουσίες, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το Φεβρουάριο του 1945, τον αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ –που θα οδηγήσει η συνθηκολόγα και ηττοπαθής γραμμή της ηγεσίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ- θα μπουν στην κολυμπήθρα της εθνικοφροσύνης, λίγο αργότερα του εμφυλίου και θα βαφτιστούν «πατριώτες».

Το Φεβρουάριο του 1945 θα αρχίσουν οι δίκες των δωσίλογων στα Ειδικά Δικαστήρια Δωσίλογων. Από τις χιλιάδες μηνύσεις και καταγγελίες που έγιναν, το 85% θα καταλήξουν τελικά στο αρχείο. Από όσες υποθέσεις θα φτάσουν στο ακροατήριο, μόνο το 45% των κατηγορουμένων θα καταδικαστεί. Συνολικά στην Ελλάδα θα εκτελεστούν σαν δωσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών 25 άτομα την περίοδο 1946- 1949 και κανένας από τους πιο σημαντικούς, με εξαίρεση τον Γεώργιο Πούλο που θα εκτελεστεί στις 6 Ιουνίου 1949 (Δημήτρης Κουσουρής, “Δίκες των Δοσίλογων 1944-1949”). Σε κάθε εκτελεσμένο δωσίλογο από το επίσημο κράτος, την ίδια περίοδο, αντιστοιχούν 140 εκτελεσμένοι κομμουνιστές-αριστεροί. Και αυτό μόνον όσον αφορά τις αποφάσεις των Εκτάκτων Στρατοδικείων, χωρίς τα κακουργιοδικεία. Και από όσους θα καταδικαστούν τελικά σε φυλάκιση, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 θα έχουν αποφυλακιστεί όλοι, είτε με αναστολές ποινών, είτε με αμνηστευτικούς νόμους, κάποιοι από αυτούς με βασιλική χάρη, πολλοί θα στελεχώσουν το στρατό, την αστυνομία, κάποιοι θα γίνουν βουλευτές και υπουργοί, πολλοί θα πάρουν και συντάξεις για την «εθνική τους δράση». Μέχρι τα μέσα του 1946 περίπου 1300 πρώην αξιωματικοί των ταγμάτων ασφαλείας, είχαν ενταχθεί στο νέο εθνικό στρατό (Δημήτρης Κουσουρής, “Δίκες των Δοσίλογων 1944-1949”).

Αλέξανδρος Bερνίκος (1916-1991): Συνελήφθη μετά την απελευθέρωση κατηγορούμενος για δωσίλογος. Το 1952 εκλέγεται βουλευτής με την ΕΠΕΚ. Το 1964 εκλέγεται βουλευτής με την Ένωση Κέντρου. Το 1965 γίνεται Υπουργός Εμπορίου. Γιος του Αλέξανδρου Βερνίκου είναι ο εφοπλιστής και μέλος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Βερνίκος που έγινε Υφυπουργός Ναυτιλίας τον Ιούνιο του 2012 στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Λεωνίδας Βρεττάκος (1905-1985): Ιδρυτής του τάγματος ασφαλείας “Λεωνίδας” στη Λακωνία. Συμμετείχε στις συλλήψεις των 118 πατριωτών που εκτελέστηκαν στο Μονοδένδρι Λακωνίας στις 26 Νοεμβρίου 1943. Εκλέγεται βουλευτής το 1946 με το Κόμμα Ελευθεροφρόνων και το 1950 με το Λαϊκό κόμμα.

Χρήστος Γερακίνης (1893-1985): Συνταγματάρχης, υποδιοικητής των ταγμάτων ασφαλείας Χαλκίδας. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας διορίζεται υποδιοικητής της σχολής Ευελπίδων. Από το 1945 ως το 1946 διοικητής της σχολής πεζικού. Αποστρατεύεται το 1952 με το βαθμό του αντιστράτηγου. Εκλέγεται βουλευτής Χαλκίδας του 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου. Στις 11 Απριλίου 1954 θα διοριστεί Υφυπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Παπάγου.

Δημήτριος Πατίλης (1912-1970): λοχαγός του τάγματος ασφαλείας Ναυπάκτου. Με βασιλικό διάταγμα τον Απρίλιο του 1950 προάγεται σε αντισυνταγματάρχη. Υπουργός Βόρειας Ελλάδας την περίοδο 1967-1968 και Β’ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης την περίοδο 1968- 1970.

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος: Κατοχικός πρωθυπουργός της κυβέρνησης δωσίλογων την περίοδο Δεκεμβρίου 1942 -Απρίλιου 1943, διορισμένος από τους Γερμανούς. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων, αλλά πήρε χάρη.

Γεώργιος Μιχαλολιάκος: Ταγματασφαλίτης Λακωνίας, πατέρας του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου.

Γεώργιος Πλυτζανόπουλος: Συνταγματάρχης των ταγμάτων ασφαλείας. Διοικητής των ταγματασφαλιτών στο μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944 που θα ματοκυλήσει το λαό της Κοκκινιάς. Αργότερα για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους Γερμανούς κατακτητές και στο μοναρχοφασισμό γίνεται υποστράτηγος του Ελληνικού Στρατού. Ο ανιψιός του θα γίνει επί Χούντας δήμαρχος της Κοκκινιάς. Δεξί χέρι του Πλυτζανόπουλου ο ταγματάρχης των ταγμάτων ασφαλείας Γεώργιος Σγουρός, αργότερα αντισυνταγματάρχης, διοικητής του πρώτου τάγματος Μακρονήσου το Σεπτέμβριο του 1948.

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: Συνεργάτης των Γερμανών με πλούσια εγκληματική δράση, μέλος των οργανώσεων ΠΑΟ, ΠΟΕΤ του Αντώνη Βήχου, ηγετικό στέλεχος του ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατός). Το 1946 εκλέγεται βουλευτής Κοζάνης με το Λαϊκό κόμμα και μέχρι το 1964 θα εκλέγεται βουλευτής Κιλκίς με τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου και την ΕΡΕ του Καραμανλή.

Είναι μερικοί μόνο από τους πιο γνωστούς ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών. Και την ίδια ώρα που ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι, συνεργάτες των Γερμανών, βαφτίζονται πατριώτες από το μοναρχοφασιστικό κράτος της δεξιάς, χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί, δημοκράτες, τουφεκίζονται βασανίζονται, εξορίζονται, κυνηγιούνται ανελέητα, όλοι αυτοί που μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, με ψυχή και αιμοδότη τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, έγραψαν το έπος της αντίστασης. Και όπως ακριβώς έμειναν ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους οι συνεργάτες των Γερμανών, το ίδιο ακριβώς έγινε και με τους Γερμανούς ναζί εγκληματίες. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα, από όσες κατακτήθηκαν από τους Γερμανούς, που οι προδότες του ελληνικού λαού συνεργάτες των Γερμανών δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, αλλά είναι και η μόνη χώρα που δεν τιμωρήθηκαν ούτε οι Γερμανοί ναζί εγκληματίες πολέμου. Μάλιστα οι εγκληματίες πολέμου έτυχαν από την πρώτη στιγμή ειδικής μεταχείρισης. Μετά το 1946 οι καταδικαστικές αποφάσεις ήταν ελάχιστες, αλλά και εκεί ακολούθησαν αποφυλακίσεις που έγιναν στα κρυφά. Συνολικά 64 εγκληματίες πολέμου δικάστηκαν στην Ελλάδα (Δημήτρης Κουσουρής, ό.π.)

Ο στρατηγός της Βέρμαχτ Alexander Andrae, στρατιωτικός διοικητής της Κρήτης το 1941 και υπεύθυνος για μαζικές δολοφονίες Κρητικών, ο σφαγέας του Διστόμου υπολοχαγός των SS Hans Zampel, ο Hans Friedrich Karl Gunther (1891-1968) σφαγέας του Κρητικού λαού, ο Μαξ Μέρτεν (1911-1976) ο χασάπης της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ατιμωρησίας των ναζί εγκληματιών, υποθέσεις όπου φαίνεται διάφανα και κρυστάλλινα όλη η σαπίλα της Ελληνικής αστικής τάξης και της Ελληνικής δεξιάς. Ο στρατηγός της Βέρμαχτ Alexander Andrae δικάστηκε το 1947 για μαζικές δολοφονίες και καταδικάστηκε σε ισόβια. Όμως το συμβούλιο Χαρίτων μειώνει την ποινή του σε τέσσερα χρόνια και το Νοέμβριο του 1951 αποφυλακίζεται. Ο αρχιδολοφόνος Hans Zampel, σφαγέας του Διστόμου συλλαμβάνεται στο Παρίσι και οι Γάλλοι τον παραδίδουν στην Ελλάδα. Ενώ ήταν προφυλακισμένος, το 1949 τον παραδίδουν στην τότε Δυτική Γερμανία, υποτίθεται για κάποια άλλη υπόθεση. Και φυσικά δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα βέβαια που άφηναν ελεύθερους τους ναζί εγκληματίες πολέμου, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του καταδικάζονται σε θάνατο για κατασκοπεία.

Ο Μαξ Μέρτεν φτάνει στην Ελλάδα το 1942. Εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη και είναι υπεύθυνος για την εξόντωση της μεγαλύτερης στην Ελλάδα εβραϊκής κοινότητας. 50.000 άνθρωποι στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έρχεται στην Ελλάδα το 1957 και συλλαμβάνεται. Θα καταδικαστεί σε 25 χρόνια κάθειρξη. Μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του θα είναι ο στρατηγός Αθανάσιος Χρυσοχόου, συνεργάτης των Γερμανών. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Καραμανλή της ΕΡΕ, Ευάγγελος Αβέρωφ, διαβεβαίωνε τον τότε πρέσβη της Γερμανίας ότι όσοι Ναζί διώκονταν για εγκλήματα πολέμου μπορούν να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στην Ελλάδα. Λίγο καιρό πριν το 1956 δικαζόταν ο Μενέλαος Λουντέμης για κατασκοπία. Και λίγο αργότερα, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που κατέβασε τη Γερμανική σημαία από την Ακρόπολη και ο Ντε Γκωλ τον είχε χαρακτηρίσει τον πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης, επίσης για κατασκοπία.

Το 1959 η κυβέρνηση του “μεγάλου εθνάρχη” Καραμανλή θα ψηφίσει τα Ν.Δ.4016/1959, 3933/1959 βάσει των οποίων αναστέλλεται η λειτουργία του ελληνικού γραφείου εγκληματιών πολέμου, στέλνει τους 800 φακέλους ναζί εγκληματιών στη Δυτική Γερμανία -όπου φυσικά όλοι αθωώνονται, αποζημιώνονται και συνταξιοδοτούνται από το γερμανικό κράτος- και μετατρέπει την 25ετή κάθειρξη του Μέρτεν σε έκδοσή του στη Γερμανία. Όπως επίσης ο Hans Friedrich Karl Gunther (1891-1968), σφαγέας του Κρητικού λαού που ήρθε το καλοκαίρι του 1959 στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στο ράλι Ακρόπολις.

Στις 22 Μαΐου 1963, δέχεται δολοφονική επίθεση στη Θεσσαλονίκη από το παρακράτος της δεξιάς ο βουλευτής της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) Γρηγόρης Λαμπράκης, ο οποίος πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα στις 27 Μαΐου στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Πραγματικοί εμπνευστές της δολοφονίας του Λαμπράκη, είναι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, το παλάτι και το μοναρχοφασιστικό κράτος της δεξιάς. Οι δολοφόνοι του, Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, συλλαμβάνονται. Στις 3-10-1966, κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος και τη διεθνή κατακραυγή, αρχίζει η δίκη στο κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης. Θα τελειώσει στις 30-12-1966. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, πρώην στέλεχος της ΕΟΝ του Μεταξά, συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, στέλεχος της οργάνωσης του Ξενοφώντος Γιοσμά, καταδικάζεται σε 11 χρόνια και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, παιδεραστής, συνεργάτης της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών σε 8,5 χρόνια. Ακόμη 9 άτομα, θα καταδικαστούν σε ποινές φυλάκισης από 3 έως 15 μήνες. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 θα τους αποφυλακίσει όλους.

Στις 21 Απριλίου 1967 επιβάλλεται ξανά στον τόπο μας ανοιχτός φασισμός. Η αμερικανοκίνητη δικτατορία των συνταγματαρχών. Ξανά φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες. Ξανά κατάργηση όλων των δημοκρατικών, συνδικαλιστικών, ελευθεριών. Κάθε προοδευτική δημοκρατική φωνή φιμώνεται. Το Νοέμβριο του 1973 η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα σημάνει την αρχή του τέλους και, κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και την εισβολή του Αττίλα, η χούντα καταρρέει. Τον Αύγουστο του 1975 το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών κάτω από την πίεση του ισχυρού λαϊκού, αντιφασιστικού κινήματος, θα καταδικάσει τους πρωταίτιους της δικτατορίας σε θάνατο. Με προσωπική παρέμβαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή η ποινή δεν θα εκτελεστεί, αλλά από την άλλη, καμία κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να δώσει χάρη ή να αποφυλακίσει τους πρωταίτιους της χούντας. Όμως εκατοντάδες συνεργάτες της χούντας που κατηγορούνταν θα απαλλαγούν οριστικά με το στιγμιαίο το Σεπτέμβριο του 1974. (Με βούλευμα, η ολομέλεια του Αρείου Πάγου θα χαρακτηρίσει «στιγμιαίο αδίκημα» το πραξικόπημα και όχι διαρκές, δηλαδή αδίκημα που αφορά μόνο την 21η Απριλίου 1967). Έτσι 104 κατηγορούμενοι, πολιτικά στελέχη της χούντας, στελέχη του στρατού και της αστυνομίας απαλλάσσονται. Η αποχουντοποίηση που τόσο πολύ ήθελε ο λαός όμως δεν θα ρθει ποτέ. Για μία ακόμα φορά τα θύματα δεν θα δικαιωθούν.

Μπορεί το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής να βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης, όμως η βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας επωάζει κάθε μέρα το αυγό του φιδιού. Με πρόσχημα την πανδημία του κορονοϊού, επιβάλλονται στο λαό ακραία αντιλαϊκά, αντιδραστικά μέτρα. Καινούργια πλήγματα στα δημοκρατικά δικαιώματα. Η βάρβαρη αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζεται. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι και παραμένει επίκαιρος. Είναι ο αγώνας του λαϊκού κινήματος ενάντια στην αντιδραστική κυβερνητική πολιτική, της φτώχειας, της ανεργίας, της περικοπής δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή, που καλλιεργεί το ρατσισμό και τον εθνικισμό.

Στη φωτογραφία του “εξωφύλλου”: Ο διορισμένος από τις γερμανικές αρχές Κατοχής πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης σε πασχαλινό γεύμα

Οκτώβριος 2020

Θανάσης Κοντοφάκας