Μία κοινωνία που «βιάζεται» σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ακραίας φτώχειας, και της καταστολής που επιβάλλει η εξουσία, χάνοντας καθημερινά εργασιακά, συνδικαλιστικά, και κοινωνικά δικαιώματα, ποτισμένη από τον φόβο, και την τρομοκρατία που καλλιεργεί ο κυρίαρχο λόγος και παροπλισμένη από τα όπλα της συλλογικής διεκδίκησης και της αλληλεγγύης δεν μπορεί παρά να μετράει αδιέξοδα, απελπισία και βία! Εξάπλωση των ψυχικών νόσων, της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών, γυναικοκτονίες, έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας, κυκλώματα παιδεραστίας, βιασμοί και εγκληματικότητα. Φαινόμενα που δεν παρατηρούνται πρώτη φορά σήμερα, σήμερα όμως αναμφισβήτητα εντείνονται κάτω από τη «βία» του οικονομικού στραγγαλισμού και της άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και κάτω από την πλήρη διάλυση κάθε έννοιας κράτους πρόνοιας. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της δεξιάς, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος πάνω στην υποχώρηση των προοδευτικών ιδεών του αριστερού λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος. Κόντρα στις αξίες της αλληλεγγύης της αντίστασης και του συλλογικού αγώνα, επιχειρεί να επιβάλει το δόγμα του ατομισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι αξίες και η ηθική που αναπαράγει είναι σάπιες. Στην κοινωνία που επικρατεί ο νόμος της «ελεύθερης αγοράς» οι φτωχοί φταίνε για την φτώχεια τους όπως ακριβώς οι νεκροί εκτός ΜΕΘ φταίνε για τον θανατό τους, όπως ακριβώς «μια γυναίκα δεν βιάζεται αν δεν το θέλει» ( κουβέντα που ξεστόμισε ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος), όπως ακριβώς «αυτός που δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Ο δυνατός νομιμοποιείται να κατασπαράζει τον αδύναμο, να πατάει πάνω στον λαιμό του, να τον εκμεταλλεύεται με όλους τους τρόπους, να τον μεταχειρίζεται σαν εμπόρευμα και ο αδύναμος οφείλει να υπομένει τον «βιασμό» της αξιοπρέπειάς του προκειμένου να «επιβιώνει». Αυτή είναι η ιδεολογία και το όραμα του νεοφιλελευθερισμού και της άρχουσας τάξης.

Οι «επιφανείς-άριστοι» πολίτες που όλο και πιο συχνά απασχολούν την επικαιρότητα, κατηγορούμενοι για απεχθή εγκλήματα, σεξουαλικής κακοποίησης, βιασμών, ασέλγειας σε βάρος παιδιών, εκπόρνευσης παιδιών κ.ά. είναι τα παράγωγα αυτής ακριβώς της ιδεολογίας που και οι ίδιοι εκφράζουν και αναπαράγουν

Ο τελευταίος που απασχόλησε την επικαιρότητα, είναι ο Ηλίας Μίχος, κατηγορούμενος για βιασμό, μαστροπεία, και διακίνηση πορνογραφικού υλικού ανηλίκου. Διαπλεκόμενος με την εξουσία, μέλος του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ο Ηλίας Μίχος διατηρούσε άριστες σχέσεις με την ηγεσία της εκκλησίας, τις τοπικές αρχές, το Αστυνομικό τμήμα Κολωνού, με βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες και λοιπούς «επιφανείς» πολίτες που κατέχουν εξουσία. Η σύζυγός του, στέλεχος μέχρι πρότινος της Ν.Δ., ήταν εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος με την παράταξη του Κώστα Μπακογιάννη στον Δήμο Αθηναίων ενώ ο γιος του εργαζόταν στην εφημερίδα «το βήμα».

Ο παιδοβιαστής του Κολωνού είχε το προφίλ του «επιφανούς-άριστου» πολίτη που σύμφωνα μάλιστα με την δήλωση του συνδικαλιστή της αστυνομίας Σταύρου Μπαλάσκα είχε «μία απίστευτα κοινωνικά άρτια οικογένεια».

Ο Δημήτρης Λιγνάδης, ένοχος για δύο βιασμούς, κατηγορούμενος για παιδεραστία, ήταν ένας εξίσου «επιφανής» πολίτης, διαπλεκόμενος με την εξουσία, τοποθετημένος από την Νέα Δημοκρατία στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.

Ο Νίκος Γεωργιάδης, σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη και βουλευτής, μέχρι πρότινος, της Νέας Δημοκρατίας, καταδικάστηκε για τη συμμετοχή σε κύκλωμα παιδεραστίας και για κατά συρροή και κατ΄ εξακολούθηση ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων. Στη δίκη είχε την στήριξη «επιφανών» βουλευτών και ευρωβουλευτών της Ν.Δ. όπως της Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου, η οποία, κατέθεσε στο δικαστήριο, ως μάρτυρας υπεράσπισής του. Παρά το γεγονός ότι καταδικάστηκε τελικά, απαλλάχθηκε από την ποινική δίωξη, όχι βέβαια λόγω αθώωσης, αλλά λόγω παραγραφής αδικήματος.

Οι τρεις αυτοί «επιφανείς» -η τύχη των οποίων καθορίστηκε από την θέση που κατείχαν στο σύστημα εξουσίας, εξ ου και η υπόθεση Γεωργιάδη θάφτηκε -, δεμένοι στενά με την εξουσία, το μιντιακό και εκκλησιαστικό κατεστημένο, οικονομικά και κοινωνικά καταξιωμένοι , αποτελούσαν μέχρι χτες πρότυπα «αριστείας και κοινωνικής αρτιότητας» υπεράνω πάσης υποψίας.

Άριστοι και κοινωνικά άρτιοι σαν τους καναλάρχες και δημοσιογράφους που δεν δίστασαν να εμπορευτούν την υπόθεση της 12χρονης, πουλώντας ως τηλεοπτικό ή διαδικτυακό προϊόν, φωτογραφίες, μηνύματα, ακόμα και την συνομιλία που είχε το παιδί με την ψυχολόγο χωρίς να παρεμβαίνει εισαγγελέας και χωρίς καν να ανοίγει οποιοδήποτε ζήτημα διαπόμπευσης ενός ανήλικου παιδιού από τα μέσα ενημέρωσης.

Άριστοι και κοινωνικά άρτιοι σαν τις τηλεπερσόνες που παρουσιάζουν τηλεσκουπίδια εξοικείωσης του τηλεοπτικού κοινού με την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Από το GNTM μέχρι την πιο ήπια εκδοχή του master chef, οι συμμετέχοντες, καλούνται να πουλήσουν ως τηλεοπτικό προϊόν την προσωπική τους ζωή, να λειτουργούν με το δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου», να βαράνε προσοχή, να σκύβουν το κεφάλι και να μην έχουν μιλιά μπροστά στις προσβολές και τη σκληρότητα των παρουσιαστών, στα πλαίσια της προσομοίωσης ενός εργασιακού περιβάλλοντος.

Άριστοι και κοινωνικά άρτιοι όπως ο Ανδρέας Πάτσης και οι εκάστοτε Πάτσηδες, οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι, αυτού του τόπου που στήνουν μηχανισμούς εκβιασμού και τρομοκράτησης του κόσμου για να του αρπάξουν τη περιουσία και το πενιχρό του εισόδημα.

Άριστοι και κοινωνικά άρτιοι όπως όλοι οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο siemens, όλοι κουστουμαρισμένοι και όλοι υπεράνω πάσης υποψίας, οι οποίοι βέβαια όπως ακριβώς και ο Νίκος Γεωργιάδης απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες, διακίνησης παράνομων χρημάτων και πρόκλησης ζημιάς στο ελληνικό δημόσιο λόγω παραγραφής αδικημάτων.

Γιατί στην κοινωνία της «αριστείας», «άριστοι» είναι αυτοί που ασκούν εξουσία, αυτοί που διαπλέκονται με αυτή και αυτοί που σέρνονται υποτακτικά μέσα στους μηχανισμούς της. Στην κοινωνία των αρίστων δεν έχει σημασία η ηθική, αλλά η νομιμότητα. Οι τραπεζίτες νόμιμα καταληστεύουν την περιουσία του λαού και ξεσπιτώνουν ανθρώπους και οι νταβατζήδες νόμιμα εμπορεύονται το ανθρώπινο σώμα μέσα στους οίκους ανοχής. Στην κοινωνία της αρίστων, δεν χωράνε οι άνθρωποι με τα λερωμένα ρούχα και τα τσακισμένα από την δουλειά, κορμιά, όπως δεν χωράει η οργανωμένη πάλη και οι αξίες της συλλογικής διεκδίκησης και της αντίστασης, οι μόνες ικανές να δώσουν καθαρή ανάσα ελπίδα και διέξοδο.

Στην κοινωνία της «αριστείας» η εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και ο εξευτελισμός της προσωπικότητας στον βωμό μίας υποτιθέμενης καριέρας ή μίας υποτιθέμενης επιβίωσης δεν είναι ντροπή, αλλά αξία.

Και αν θεωρήσουμε ότι η σχέση των Λιγνάδη, Μίχου και Γεωργιάδη με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι τυχαία, καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί παρέα με τους Πάτσηδες τους Φουρθιώτηδες και τις Τατιάνες αυτής της κοινωνίας, ανταποκρίνονται και αναπαράγουν τα αξιακά πρότυπα του πυρήνα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που σήμερα εκφράζει το κυβερνών κόμμα της Ν.Δ.

Νίκη Π.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πορεία, τεύχος 55 που κυκλοφορεί