Ιστορίες των μαύρων δακρύων γράφονται τώρα σε όλο τον κόσμο, με θάνατο, φόβο κι εγκλεισμό.
Όχι για όλους. ‘Οπως πάντα. Ο Κάρολος νόσησε αλλά δεν θα πεθάνει γιατί δεν έχει κόκκινο αίμα σαν τη μάνα των τριών παιδιών. Κι ο Μπολσονάρο νόσησε αλλά δεν θα πεθάνει γιατί είναι ο ίδιος ο θάνατος.
Εδώ, αυτή τη στιγμή της έσχατης απειλής και του μαύρου θανάτου, κανάγιες, μαυραγορίτες, σαπρόφυτα κάνουν πάρτυ. Πίνουν, όχι στην υγειά μας, στο θάνατό μας. Χορεύουν πετώντας εκατομμύρια στις πιο άχρηστες, ανώφελες, παρασιτικές και βρώμικες τσέπες.
Την ίδια ώρα, η Κούβα στέλνει. σε όλες τις χώρες του κόσμου, τους γιατρούς της. Από την Αργεντινή ως την Ιρλανδία και απ΄ τη Βενεζουέλα ως την Ιταλία. Μπριγκάδες γιατρών, χωρίς πεντάρα, με μόνο εφόδιο τις υψηλές τους γνώσεις. την πανύψηλη ανθρωπιά τους και …τα Lagrimas Negras.
Αυτά τα “Μαύρα δάκρυα” είναι φάρμακο. Ανθρωπιά, πάθος και φως μέσα στο ζόφο.
Το “Lágrimas Negras”, δεν είναι απλά ένα ακόμα μουσικό κομμάτι. Είναι ένα κουβανέζικο τραγούδι, θρύλος για όλη τη Λατινική Αμερική. Αυτό το μικρό παραμύθι είναι η σημερινή συμβολή, στις χίλιες και μια νύχτες, για να στομώσει η λάμα του θανάτου. .
Μια φορά κι ένα καιρό, το 1930, ο Miguelito Matamoros, κουβανός μουσικός, ταξίδεψε στο Σάντο Ντομίνγκο, που οι θάλασσες του έχουν το πράσινο χρώμα του ζαφειριού και οι φοίνικες φυτρώνουν στην άμμο και πίνουν πράσινη θάλασσα. Εκεί, Ο Miguelito, που πήγε να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει αλλά σίγουρα και να ερωτευτεί, έμεινε σ’ έναν ξενώνα που ανήκε σε μια κυρία, την όμορφη Luz Sardana. Όταν έφτασε στον ξενώνα, έβαλε την κιθάρα του να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έβγαλε τα άσπρα παπούτσια με τη μαύρη μύτη, αλα Φρεντ Αστερ, και βγήκε στο μπαλκόνι να τον φυσήξει η δροσιά της Καραϊβικής και ν’ ακούσει να χτυπούν οι καμπάνες του Σάντο Ντομίνγκο δε Γκουσμάν, που τις πιο πολλές τις έκλεψε ο κουρσάρος, λόρδος Drake.
Καθώς ρούφαγε το πούρο του και χάζευε την όμορφη Luz Sardana που πότιζε τα γιασεμιά της, ακούστηκαν γυναικεία κλάματα. Ο Miguelito αλαφιάστηκε. Ο θρήνος ήταν τόσο γοερός, που σκέφτηκε μόνο το θάνατο.
Η Luz ένοιωσε το αντάριασμα του, σταμάτησε το πότισμα και τον καθησύχασε. Η Αφροαντιλλένια στο διπλανό δωμάτιο θρηνούσε για τον έρωτα. Το προηγούμενο βράδυ, ο Αφρολατίνος την εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα. Ο Matamoros πέρασε όλη τη μέρα ακούγοντας τα κλάματα
του έρωτα. Η ερωτική τραγωδία, του ξέσχισε την καρδιά κι έβαλε τα κομμάτια της σε νότες.
Φεύγοντας, μετά από λίγες μέρες, είπε στη Luz Sardana, πως με τη σκέψη στα μαύρα δάκρυα του έρωτα και τα δικά της κόκκινα χείλη, έγραψε ένα όμορφο τραγούδι που θα ζήσει πιο πολύ απ’ όλους τους. Σχεδόν όσο ζει ο έρωτας.
(η ιστορία του τραγουδιού είναι αληθινή. Τις αγαπημένες εκτελέσεις, με τους Buena Vista και το Diego Cigala, τις έχω αναρτήσει πολλές φορές. Η εκτέλεση αυτή με τους Trio Cubano, Asi Somos είναι μια από τις χιλιάδες. Τραγουδά ο όμορφος Ισμάρ κι έχει την “τρομπέτα του αέρα” που αλλάζει ήχους)
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
