«Η Ιστορία δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα κοινωνιολογικό, αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση».
Αυτό σε ελεύθερη αλλά όχι αυθαίρετη μετάφραση σημαίνει, εργαλειοποίηση της Ιστορίας για να βολεύει ένα κάποιο «εθνικό αφήγημα».
Ένα αφήγημα γεμάτο ψέμα και εθνικούς μύθους, που καμία σχέση δεν έχει, ούτε καν με αυτή, την γνωστή ρήση του «εθνικού» ποιητή, «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές».
Ποιος ξέρει ίσως και ο Διονύσιος Σολωμός ήταν κανένα «εθνομηδενιστικό κομμούνι».
Όλοι ενωμένοι για το εθνικό αφήγημα, λοιπόν. Το Πατριαρχείο δεν πανηγύρισε ποτέ την δολοφονία του Ρήγα και των συντρόφων του, η Επανάσταση του 1821 δεν στράφηκε εναντίον των Ελλήνων προυχόντων και κοτζαμπάσηδων και το «Φωτιά και τσεκούρι» δεν είχε στόχο Έλληνες προδότες του ξεσηκωμού. Οι ηγέτες της Επανάστασης δεν φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν και αν αυτό συνέβη, δεν είχε να κάνει με υπαρκτές αντιθέσεις που έπρεπε να επιλυθούν (και συνήθως επιλύονται ακριβώς έτσι), αλλά γιατί η «αναθεματισμένη φυλή» τείνει προς τον (αναίτιο) διχασμό ή ακόμα καλύτερα «οι ξένοι μας βάζουν να τσακωνόμαστε».
Περικλής Παυλίδης (από fb)
e-prologos.gr
