Τα εγκεφαλικά στις ηγεσίες των μεγάλων δυνάμεων στην ΕΕ έρχονται το ένα μετά το άλλο μετά την εγκατάσταση του νέου Προέδρου των ΗΠΑ στο Λευκό Οίκο. Η κατάσταση επιδεινώνεται όσο ξεδιπλώνεται η νέα ηγεμονική διαχείριση που ονομάστηκε «Τραμπισμός», καθότι δεν πρόκειται απλά για διοικητικές αλλαγές και διαχειριστικές τακτικές αλλά για ένα νέο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα το οποίο – είναι σημαντικό να σημειωθεί εξ αρχής- έχει υποστηρικτές και στην Ευρώπη. Δεν λένε πολύ διαφορετικά πράγματα η Λεπέν στη Γαλλία, το AfD στη Γερμανία, ο Ορμπάν στη Ουγγαρία, η Νέα Δεξιά στην Αυστρία και στη Σουηδία. Αυτό το ρεύμα ο Τραμπ θέλει να ενισχύσει με παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών, συνεχίζοντας την παράδοση που θέλει την Αμερική να επηρεάζει και να διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη.

Αποκαλυπτική των νέων δεδομένων ήταν η εμφάνιση του νούμερου δύο του τραμπικού επιτελείου Τζ.Ντ. Βάνς, στην 61^η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια. Ο Βανς επιτέθηκε στις συμμαχικές κυβερνήσεις και έδωσε νομιμότητα στην ακροδεξιά. Το έκανε επί γερμανικού εδάφους λίγες μέρες πριν τις γερμανικές εκλογές. Περισσότερο από τον Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ, οι Ευρωπαίοι πρέπει να προφυλαχτούνε από τον «εσωτερικό εχθρό», είπε, και είναι αντιδημοκρατικό λέει να αρνούνται το δικαίωμα λόγου στα κόμματα κατά των εκτρώσεων ή στα φιλοναζιστικά κόμματα σαν το AfD! «Αν φοβάσαι τους ίδιους σου τους ψηφοφόρους, η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τίποτε για σένα» είπε ο απεσταλμένος του νέου σερίφη, όπως επίσης ότι «Οι Ευρωπαίοι δεν ψήφισαν για να ανοίξουν τα σύνορα σε εκατομμύρια μετανάστες». Σε πόσους Ευρωπαίους αυτά τα ακροδεξιά λόγια δεν είναι εύηχα αφού οι πολιτικές των ευρωπαίων «δημοκρατών» έχουν ρημάξει τον κοινωνικό ιστό σε όλη την Ευρώπη, έχουν περιθωριοποιήσει εκατομμύρια εργαζομένους και τους «αποδιοπομπαίους τράγους» ήδη τους έχουν κατασκευάσει αυτοί οι ίδιοι.

Αποκαλυπτικός ήταν ο Βανς και για τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας στην Ευρώπη. Η Αμερική ανησυχεί σοβαρά, λέει, για την ασφάλεια στην Ευρώπη και πιστεύει ότι θα καταφέρει μια συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Μόνο που «η Ευρώπη πρέπει να κάνει μεγαλύτερη πρόοδο προς την ικανότητα να αμύνεται μόνη της». Εδώ σημειώθηκε το βαρύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο που έχει προκαλέσει παραπληγία στο Ευρωπαϊκό συλλογικό, έκδηλη μέχρι σήμερα με κακή πρόγνωση.

Μια νέα παγκόσμια τάξη γεννιέται

Ο μεταπολεμικός κανόνας «Η Αμερική με τους συμμάχους της» ανατρέπεται και η υπερδύναμη υπερασπίζεται πλέον τον κανόνα «Πρώτα η Αμερική», που μορφοποιείται στο πολιτικό σλόγκαν MAGA, (Make America Great Again). Να ξανακάνει την Αμερική Μεγάλη κηρύσσει το αμερικανικό κατεστημένο, αναγνωρίζοντας την μεγάλη υποβάθμιση της ηγεμονικής του θέσης στο παγκόσμιο στερέωμα. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει μεγαλύτερη αμερικανική κατοχή στο δυτικό ημισφαίριο (από την Νότια Αμερική ως την Αρκτική) ώστε να ισχυροποιήσουν τις ΗΠΑ στη σύγκρουσή τους με την Κίνα που αναμένει στο ιστορικό βάθος.

Η νέα πολιτική των ΗΠΑ φέρνει τρόμο στους Ευρωπαίους που έχουν βολευτεί για δεκαετίες κάτω από την Αμερικανική Αμυντική Ασπίδα και τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί σε ρόλο χωροφυλάκων και ακολούθων της Ουάσιγκτον. Έφτασαν στο σημείο να είναι «βασιλικότεροι του βασιλέως», όπως είδαμε στην περίπτωση της Ουκρανίας. Μεταξύ των άλλων που έχουν διαπράξει για να ενισχύσουν έναν πόλεμο στο έδαφός τους, ζητούσαν την αποστολή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία για να πλήξουν τη Μόσχα και να ρισκάρουν εύκολα με τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τώρα ο Τραμπ τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των ευρωπαίων που έχουν εκτεθεί απέναντι στη Ρωσία, δεν θέλουν σχέσεις με του BRICS και έχουν παραδοθεί ολοκληρωτικά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Από την αρχή της Ρωσο-Ουκρανικής διένεξης, οι μεγάλες δυνάμεις που σέρνουν το κάρο της «ενωμένης Ευρώπης» δήλωσαν υποταγή στα γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και τώρα βρίσκονται απέναντι στα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη πλέον να ενεργοποιήσει την ασφαλή αποδέσμευσή της από την Ευρώπη για να επικεντρωθεί στα στρατηγικά της σενάρια στην Ασία-Ειρηνικό.

Ζούμε τη μετάβαση σε μια νέα εποχή που θα έχει πολύ πιο έντονα τα συγκρουσιακά στοιχεία και το μεγαλύτερο κόστος στο Δυτικό κόσμο θα το πληρώσουν οι ευρωπαίοι που ήδη, εδώ και καιρό, έχουν απολέσει το κοινωνικό κράτος και τις εργασιακές συνθήκες που χαρακτήρισαν το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μπαίνει σε αχαρτογράφητα εδάφη, με δραματικές συνέπειες για τους λαούς που τον πληρώνουν με πόλεμο και αίμα όπως αποκαλύπτει και η σημερινή πραγματικότητα. Ο κόσμος μας προχωρά με μη γραμμικό τρόπο και οι εκπλήξεις θα είναι πολλές, με την τάση για πόλεμο στην ατζέντα όλων των μεγάλων παικτών.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τη χώρα μας; Πόσο μπορεί να εμπιστεύεται αυτή τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και τι να δηλώνει άραγε στις σημερινές συνθήκες το «δεδομένος σύμμαχος» που διακηρύσσεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά αποτελεί βασική αρχή του συνόλου του ελληνικού αστισμού; Οι πόλεμοι, οι διχασμοί και η πολεμική οικονομία που σταδιακά εγκαθίσταται θα καταφέρουν να ρίξουν το τελειωτικό χτύπημα στη δημοκρατία; Πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη στους λαούς που χτυπιούνται και ματοκυλιούνται στο βωμό του ιμπεριαλισμού; Είναι ερωτήματα που η απάντησή τους καθορίζει το αύριο των λαών αλλά για τη χώρα μας αποκτούν υπαρξιακή διάσταση.

Η πάλη για ελευθέρους λαούς σε ελεύθερες χώρες είναι επιτακτικό καθήκον κάθε λαού, όπως και του δικού μας.