γράφει ο Ιωσήφ Σταυρίδης

Εξαιρετικά αποκαλυπτική, ως προς τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην μεγαλοαστική τάξη της χώρας, ήταν η ομιλία του Κασσελάκη στην Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση των Μελών του ΣΕΒ, στο Μέγαρο Μουσικής. Ο νέος, ανεκδιήγητος, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παραμερίζοντας κάθε έννοια ταξικού περιεχομένου στη σχέση εργασίας-κεφαλαίου, κάθε καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων της τελευταίας δεκαπενταετίας, κάθε κατάργηση του 8ώρου, κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία, κάθε παράβαση του συνδικαλιστικού δικαιώματος, κάθε απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων, κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, ισχυρίστηκε ότι «…η στήριξη των μισθών, η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και η μείωση των ανισοτήτων όχι μόνο συμβάλλουν, αλλά προστατεύουν την οικονομική ανάπτυξη»! Απέναντι σε αυτούς που το μόνο μέλημά τους είναι η αύξηση του πλούτου τους, έναντι οποιουδήποτε μέσου. Όχι πως χρόνια τώρα η ανανεωτική Αριστερά προσβλέπει στη γεφύρωση των σχέσεων του εργαζόμενου με τον εργοδότη, στο πλαίσιο των «κοινωνικών εταίρων» και του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», όμως η ωμή προτροπή του Κασσελάκη προς τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου στο «…πώς θα προσελκύσετε τα μυαλά του έθνους μας στους ομίλους σας, αλλά και πώς θα τα ανταμείψετε για να τα κρατήσετε και πώς θα καλλιεργήσετε νέες, σύγχρονες νοοτροπίες από κοινού με τους εργαζόμενους», αποκόπτει οριστικά κάθε σχέση από τα ιδανικά της Αριστεράς και δίνει νέα διάσταση στην μελλοντική πορεία της ΣΥΡΙΖέϊκης ψευτοαριστεράς, αν στο μεταξύ δεν υπάρξουν διασπάσεις και τελικά διάλυση του μορφώματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., κατά τον Κασσελάκη, «περνάει στο επόμενο στάδιο της ιστορικής του πορείας, εκείνο μιας σύγχρονης Αριστεράς που δεν δαιμονοποιεί τη λέξη “κεφάλαιο”, αλλά τη βλέπει ως ένα εργαλείο για ευημερία, για μείωση των τεράστιων ανισοτήτων μέσω μιας ισχυρής ανάπτυξης». Και παρακάτω: «Η λέξη “κεφάλαιο” δεν είναι λέξη προς δαιμονοποίηση. Και η λέξη “εργασία” πρέπει να είναι προτροπή για “συνεργασία”, για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης».

Ξεκάθαρα πράγματα. Το κεφάλαιο εργαλείο στη «μείωση των ανισοτήτων»! Ένα κεφάλαιο που κατά τον Μαρξ: «…γεννιέται βουτηγμένο από την κορφή ως τα νύχια στο αίμα, στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους» (Κ. Μαρξ «Το Κεφάλαιο» τόμος Ι σελ. 785). Και παρακάτω: «…το κεφάλαιο είναι μία πεθαμένη εργασία που ζωντανεύει μονάχα σαν τον βρικόλακα ρουφώντας ζωντανή εργασία, και ζει τόσο περισσότερο, όση ζωντανή εργασία ρουφά…» (στο ίδιο). Δύο περικοπές από το ιστορικό έργο που αποτελούν την επιτομή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας! Φυσικά ο Κασσελάκης δεν μιλά για κατάργηση των ανισοτήτων, προς Θεού, μονάχα μείωση. Μία πιο light εκδοχή, ας πούμε. Θαρρείς πως το κεφάλαιο μπορεί να καθορίζει τους κανόνες στα ξεσπάσματα της ταξικής πάλης. Μία νέα -απολύτως σαφής- εκδοχή της αποκήρυξης της ταξικής πάλης, από το ΣΥΡΙΖΑ.

***

Μίλησε ακόμα για το «ξεδόντιασμα» της Δικαιοσύνης και πως ο ίδιος αν γίνει πρωθυπουργός «ποτέ –μα ποτέ– δεν θα ασκήσω την παραμικρή επιρροή στη Δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ, αλλά θα θωρακίσω τους θεσμούς». Έπεα πτερόεντα. Εδώ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παραβιάζει ανοιχτές πόρτες κάνοντας λόγο για θωράκιση των ήδη τριπλοθωρακισμένων θεσμών της αστικής Δικαιοσύνης.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ανέφερε ότι: «…Ποτέ δεν θα συνδιαλλαγείτε μαζί μου για άδειες που θα διευκολύνουν αθέμιτα την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων σας(…). Μη με προσεγγίσει κανείς, θα τον βγάλω δημόσια στον κόσμο που με εμπιστεύεται κάθε μέρα. Αντί για συνδιαλλαγή, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργήσει ένα πλήρως στελεχωμένο αποδοτικό Δημόσιο, με πολύ λιγότερη γραφειοκρατία…». Σιγά μην σκίσεις το καλσόν! Μία ακατάσχετη αρλουμπολογία από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, προσπαθώντας να βάλει σε ορθογνωσία τους επιχειρηματίες, πρόθυμους για κάθε έγκλημα που μπορεί να διασφαλίσει τα κέρδη τους. Και σαν επιχείρημα επικαλέστηκε τους πιο αδίσταχτους ηγέτες της ΕΕ, τη Μέρκελ και το Σαρκοζί, που δήθεν -κι αυτοί οι ανιδιοτελείς- κατήγγειλαν τη διαβρωτική δράση της διεθνούς κερδοσκοπίας που οδηγούσε την παγκόσμια οικονομία στο χάος, αγοράζοντας και πουλώντας παράγωγα των ενυπόθηκων δανείων μέχρι και τα CDS, που στοιχημάτιζαν στις κρατικές χρεοκοπίες.

Επέμενε ακόμα στο «…άνοιγμα των μετοχικών επιχειρήσεων στη συμμετοχή των εργαζομένων, γεγονός που συνιστά το νέο “κοινωνικό συμβόλαιο”. Οι σύγχρονοι εργαζόμενοι πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης και να συμμετέχουν στην υπεραξία». Ούτε λίγο, ούτε πολύ να μειώσουν το χρόνο υπερεργασίας τους, δηλαδή εκείνο το στοιχείο που δίνει τα πολλαπλάσια κέρδη στον κεφαλαιοκράτη! Ο μαρξισμός απορρίπτεται μετ’ επαίνων από τον ειδήμονα περί τα οικονομικά, Κασσελάκη.

Και τι δεν είπε ο πρόεδρος για να φανεί αρεστός στη μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Από το δήθεν μπλέξιμο των αγγλικών όρων και λέξεων, μέχρι την πληρωμή των εργαζόμενων με μετοχές(!), τον εξορθολογισμό των γραφείων εργασίας(!), την «ένταξη στην οικεία κλαδική σύμβαση όλων των εργαζομένων με όποια σχέση εργασίας και αν εργάζονται»(!). Δεν είπε όμως λέξη για τους διεκδικητικούς αγώνες των συνδικάτων, για τα ουσιαστικά αιτήματα των εργαζομένων σε μισθούς και μεροκάματα, τις υπερωρίες, τα ωράρια-λάστιχο, την ασφάλεια εργασίας, τις απολύσεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, την κατάργηση των μνημονιακών νόμων που εξακολουθούν να στοιχειώνουν τους εργαζόμενους. Κουβέντα…

***

Το συμπέρασμα της ομιλίας Κασσελάκη ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, θα εξακολουθήσει να διατηρεί όλους τους μνημονιακούς νόμους -στην αύξηση των οποίων άλλωστε συνέβαλε ενεργά με το τρίτο Μνημόνιο- και επιπλέον μπορεί να συμβάλει στην εκτόνωση της όποιας όξυνσης της ταξικής πάλης και στην επαναφορά μίας αρμονικής σχέσης του λαού με το κεφάλαιο.

Παράλληλα, αποκαλύπτεται ο ρόλος όλου του πολιτικού υποστρώματος των ψευτοαριστερών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, σε μία φρενήρη προσπάθεια κυριαρχίας σε επίπεδο αντιπολίτευσης. Γίνεται όλο και πιο φανερό πως το σκηνικό που έχει στηθεί ενάντια στα εργατολαϊκά στρώματα από την κυβέρνηση της Δεξιάς, τη ντόπια ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό είναι το ίδιο και απαράλλακτο κι από αυτά τα δήθεν προοδευτικά κόμματα σε εξίσου μεγάλο βαθμό στην εκμετάλλευση, τη λιτότητα, τη φορολογία, την καταστολή. Πάνω σε αυτή τη διαπίστωση καλείται ο λαός να καταλάβει επιτέλους γιατί η βουβή οργή και η αγανάκτησή του τρέφεται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, μπουχτίζει από την κλοπή των ωρών υπερεργασίας, γαλουχείται μέσα από τη διαπλοκή, ανδρώνεται από την φορομπηχτική πολιτική, φουντώνει με τις παντοειδείς μίζες των κερδοσκόπων, διογκώνεται από την ανεργία και τη δυστυχία των εκατομμυρίων φτωχών, ασφυκτιά από το μόχθο της καταστραμμένης φτωχομεσαίας αγροτιάς και το αίμα των εργατικών ατυχημάτων, πυροδοτείται από την απουσία κάθε υποδομής ενάντια στις θεομηνίες και την κλιματική αλλαγή και εκρήγνυται από την αντιλαϊκή πολιτική της καταστολής, των διώξεων, των ΜΑΤ, της τρομοκρατίας των μνημονιακών κλπ νόμων, των αλλεπάλληλων μεταρρυθμιστικών μέτρων, της περικοπής των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει πως αυτό το αντιδραστικό εξαρτημένο κράτος δεν διορθώνεται σε επίπεδο εποικοδομήματος, όπως διατείνεται ο ρεφορμισμός, επιχειρώντας συμπράξεις, συνεργασίες, συμψηφισμούς με την αστική τάξη, εξωραΐζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τον ταξικό αντίπαλο στα μάτια του κόσμου της εργασίας. Αυτό το κράτος συντρίβεται από τη διαρκή, συστηματική, οργανωμένη πάλη του λαού κάτω από την ηγεσία της επαναστατικής Αριστεράς.