Η θλιβερή ΓΣΕΕ, μετά από παλινωδίες, ανακοίνωσε τελικά απεργία για τις 28 Φεβρουαρίου. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα θετικό γεγονός, καθώς θα δώσει τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί εκείνη την ημέρα πανελλαδική-πανεργατική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αφορμή τη μαύρη επέτειο των Τεμπών και τις απεγνωσμένες προσπάθειες συγκάλυψης από μέρους της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα ενάντια συνολικά στην κυβερνητική πολιτική.

Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο χρονικό αυτής της απόφασης της ΓΣΕΕ, η οποία, προφανώς, προέκυψε ως συνέπεια της πίεσης που ασκήθηκε μετά την τελευταία ανακοίνωσή της για απεργία στις 9 Απρίλη, στην οποία χωρίς ντροπή και με απέραντη υποκρισία η ηγεσία της ΓΣΕΕ έγραφε ότι: «Με το σκεπτικό ότι οι μεγαλειώδεις, αυθόρμητες κινητοποιήσεις των πολιτών για την τραγωδία των Τεμπών δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σκοπιμότητα πέραν αυτής της δικαίωσης του αγώνα των χαροκαμένων γονιών και της μνήμης των αδικοχαμένων θυμάτων, η Συνομοσπονδία βρίσκεται σε αναμονή των ενεργειών του Συλλόγου Γονέων…» παραπέμποντας σε σχετική απόφαση του συλλόγου και διατυπώνοντας μια αόριστη φράση για απεργία και μάλιστα «…εφόσον απαιτείται»!

Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), αφού πρώτα καταψήφισε την πρόταση για απεργία στις 28 Φλεβάρη, και βλέποντας ότι οι απεργιακές αποφάσεις σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες αυξάνονταν, σύρθηκε στις 13 Φλεβάρη σε μια «έκτακτη συνεδρίαση» για να προκηρύξει τελικά απεργία αλλά χωρίς να αναφέρει στο σχετικό δελτίο τύπου σημείο συγκέντρωσης παρά μόνο πως «Η ΓΣΕΕ και οι οργανώσεις της θα συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις που ο Σύλλογος θα ανακοινώσει εκείνη την ημέρα σε ολόκληρη τη χώρα…». Την ίδια στιγμή, βέβαια, τα συνδικαλιστικά στελέχη των δύο παρατάξεων, σε συνδικάτα συνέχισαν να να εμποδίζουν να παρθούν απεργιακές αποφάσεις, όπως χαρακτηριστικά έγινε στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, όπου συνδικαλιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επίσης καταψήφισαν την απεργία, αν και τελικά ως μειοψηφία δεν κατάφεραν να επηρεάσουν και η απόφαση πάρθηκε.

Κύριο μέλημα των συνδικαλιστικών παρατάξεων που πρόσκεινται στη ΝΔ αλλά στο ΠΑΣΟΚ είναι για άλλη μια φορά να βάλουν πλάτη στην κυβέρνηση και μάλιστα ακολουθώντας την ίδια τακτική με τα κυβερνητικά στελέχη που βρίσκονται κάτω από την ασφυκτική πίεση της αποκάλυψης της συγκάλυψης που επιχείρησαν, παραδίδουν μαθήματα ευαισθησίας. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια καθώς, η ΔΑΚΕ επιχειρηματολογώντας για την αντίθεσή της στην απεργία, ενώ παραδεχόταν ότι πράγματι υπάρχουν προβλήματα στις συγκοινωνίες, όπως τα καταγράφουν άλλωστε και τα σωματεία του σιδηρόδρομου, δηλώνει, ωστόσο, πως αυτά «δεν χωράνε» σε μια τέτοια κινητοποίηση που πρέπει να ασχολείται «αποκλειστικά με τα Τέμπη».

Παράλληλα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ -υποτιθέμενης αντιπολίτευσης- δήλωνε ενοχλημένος επειδή στη συνεδρίαση της ΓΣΕΕ διατυπώθηκε το αίτημα για «προσλήψεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς»! Όπως χαρακτηριστικά είπε: «Με τέτοια μεγάλη τραγωδία, με τέτοια μεγάλα διακυβεύματα για το κράτος δικαίου, θα το κατεβάζουμε σε ένα επίπεδο προσλήψεων; Αυτό δεν τιμά κανέναν», ανέφερε με κυνισμό ο Παναγόπουλος, φανερώνοντας για άλλη μια φορά την αθλιότητα του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού. Κι ας είναι 2.000 οι εργαζόμενοι που λείπουν από το σιδηρόδρομο, αφού «κοστίζουν», με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Η ΠΑΣΚΕ, ξεδιάντροπα υποστηρίζει ότι το περιεχόμενο της απεργίας δεν πρέπει να ξεφεύγει από την «απόδοση ευθυνών». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα αιτήματα της απεργίας περιορίζονται σε γενικόλογες διατυπώσεις όπως: «Να λειτουργήσει επιτέλους το κράτος δικαίου», «να λειτουργούν οι θεσμοί» και άλλα παρόμοια, ενώ δεν γίνεται ούτε μία αναφορά ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της.

Οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που πιεσμένοι σύρθηκαν στην απόφαση για απεργία στις 28 Φλεβάρη, επιδιώκουν αυτή να είναι όσο πιο ανώδυνη για την κυβέρνηση. Όπως ισχυρίζονται, δεν είναι τώρα η ώρα οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους να διεκδικούν για την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, για τα νοσοκομεία, τους μισθούς και άλλα αιτήματα, λες και δεν είναι η ίδια εκείνη πολιτική της κυβέρνησης που ευθύνεται συνολικά για τις ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία-παιδεία-ασφάλιση, σε υποδομές και ειδικά με τις συγκεκριμένες τραγικές συνέπειες στα τρένα. Σαν να μην είναι η ίδια η κυβερνητική πολιτική που γεννά και συγκαλύπτει τέτοια εγκλήματα και, ταυτόχρονα, την πολιτική της ακρίβειας, της ανεργίας, των καθηλωμένων μισθών και συντάξεων, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης της δημόσιας υγείας-παιδείας-ασφάλισης, της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, όπως αποδεικνύεται ολοφάνερα, μέσα από την απουσία μέτρων ασφαλείας και από τους δεκάδες θανάτους εργαζόμενων, κάθε χρόνο, σε «ατυχήματα».