Τα καθεστωτικά ΜΜΕ τους έχουν ξεχάσει. Οι επιτυχίες της κυβέρνησης δεν μπορούν να ολοκληρωθούν από αυτές τις εικόνες.

Μέσα στο lockdown το «μένουμε σπίτι» ακούγεται καταπιεστικό αλλά ταυτόχρονα και ειρωνικό όταν βλέπεις πως κάποιοι δεν έχουν σπίτι.

Δεν υπάρχει όμως και ουσιαστική υποδομή που θα μπορούσε να στηρίξει όλους αυτούς τους ανθρώπους που τρώνε και κοιμούνται στους δρόμους.

Τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ποτέ δεν φωτίζουν αυτές τις ιστορίες… Τις κρύβουν!

Ούτε και η ελεημοσύνη, η φιλανθρωπία των «ωσαννά», το ενσταντανέ για λίγο γάλα σε λίγους, η καλλιέργεια της υπέρκοσμης ελπίδας. Το λογιστικό πρόσωπο της φιλανθρωπίας που προσπαθεί να ξεγελάσει την πείνα του τέρατος… Η φιλανθρωπία στην επαιτεία που μαλακώνει την καρδιά, αλλά δεν εξαλείφει τη ζητιανιά.

Ούτε καν η τηλεοπτική παρέλαση «στιγμιοτύπων» πόνου, που έγχρωμα και θεαματικά, επιδιώκουν να προβάλουν, στο «γόνιμο» έδαφος των Χριστουγέννων, τον Αγιο Βασίλη της υποκρισίας για να κρύψουν τον Ηρώδη του κέρδους. Εναν Αγιο Βασίλη με λαμπρά κουρέλια και ακίνδυνο, που πιστώνεται κάθε φορά να «είναι εντάξει», τις «άγιες μέρες» για να μπορεί να καλύπτει όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους εκατομμύρια φτωχούς, άνεργους, άστεγους, μετανάστες ή πρόσφυγες…

Με τα μάτια μόνιμα στραμμένα στους φτωχούς και τους ακάλεστους αυτού του κόσμου, αξίζει να θυμάται κανείς αυτές τις μέρες -και πάντα- τα τραχιά λόγια των Αντόρνο – Χορκχάιμερ που ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας, δεν θα παραδεχτούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους».